Καθημερινή
22 Μαρτίου 2011
Επί εβδομάδες ο Μουαμάρ Καντάφι έσφαζε τον λαό του. Στα καρυοφύλλια των εξεγερμένων, ο Λίβυος δικτάτωρ απαντούσε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις τεθωρακισμένων και μισθοφόρους που σκότωναν αδιάκριτα. Ο αναπληρωτής καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (και χρόνια ταγμένος στην Αριστερά) Νικόλας Σεβαστάκης απορούσε: «Εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από την πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της» («Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά», RedNotebook 18.3.2011).
Στην Ελλάδα των μεγάλων ευαισθησιών και των αριστερών χάπενινγκ δεν κουνήθηκε φύλλο για τις σφαγές των αμάχων Λίβυων. Οφειλόταν, άραγε, η σιωπή στο «αντιιμπεριαλιστικό παρελθόν» του συνταγματάρχη; Ή στο γεγονός ότι ο λατρεμένος του εγχώριου αντιιμπεριαλισμού -ο Ούγκο Τσάβες αυτοπροσώπως- ήταν ο μόνος σε όλο τον κόσμο που τάχθηκε υπέρ του σφαγέα;
Περισσότερα
