Celebrating Milton Friedman

by Andrew J. Coulson

Cato.org
July 31, 2012

For us, who lived in the communist world, Milton Friedman was the greatest champion of freedom, of limited and unobtrusive government and of free markets. Because of him I became a true believer in the unrestricted market economy.

Those are the words of Czech President Vaclav Klaus. Both Friedman's writings and his landmark 1980 documentary series "Free to Choose" were smuggled into totalitarian communist states, inspiring a generation of future scholars, activists, and politicians.

July 31st, 2012 is the 100th anniversary of Friedman's birth. To commemorate that occasion, the Cato Institute has put together a video interview with Bob Chitester, producer of "Free to Choose," recounting how it came to be, its impact, and what it was like working with Milton Friedman.

Aside from those who lived under communism, there is another group for whom Friedman was and is a colossal figure: advocates of educational freedom. At a time when state-run schooling had been the norm for nearly a century, and had long ceased to be questioned by America's elites, Friedman offered a modest observation: there was no good reason for the government of a free society to actually run schools and many good reasons for it not to do so.

More

An Ode to Milton Friedman

by Bryan Caplan

Library of Economics & Liberty
July 31, 2012

Today would have been Milton Friedman's 100th birthday. I only met the man long enough for him to sign my copy of Capitalism and Freedom, but he's been a tremendous influence on me.

All of my other adolescent intellectual heroes - Ayn Rand, Murray Rothbard, Ludwig von Mises - gradually came to seem less impressive in my eyes. But the greatness of Milton Friedman is as constant as the Northern Star. Whether he's calling for the abolition of medical licensing in Capitalism and Freedom, or analyzing the co-movement of the money supply and money velocity in A Monetary History of the United States, Friedman takes controversial stances, and actually convinces people.

Why does Friedman stand apart from my other idols? In the end, it's the absence of obscurantism. Friedman makes his points as simply, clearly, and bluntly as possible. He never rambles on. He never hides behind academic jargon. He almost never makes bizarre philosophical assertions to explain away obvious facts. He never tries to win fair weather converts by speaking in vague generalities about "liberty." Friedman never turned out to have feet of clay, because he played every game barefoot.

More

Milton Friedman, a centennial appreciation

by Donald J. Boudreaux

Newsday
July 30, 2012

At the height of the Vietnam War, U.S. commander Gen. William Westmoreland testified before the President's Commission on an All-Volunteer Force. The 15 members of that commission were charged with exploring the feasibility of ending the military draft.

Staunchly opposed to an all-volunteer military, which must pay its soldiers market wages, Gen. Westmoreland proclaimed that he did not want to command "an army of mercenaries." One of the commission members immediately shot back with a question: "General, would you rather command an army of slaves?" That penetrating query was posed by Milton Friedman, a diminutive (he stood only 5 feet 3 inches tall) giant among 20th-century scholars. Were he still alive - he died in 2006 - Friedman would celebrate his 100th birthday on July 31.

Bald and bespectacled, Friedman looked every part the University of Chicago economics professor that he was. During his long tenure at that celebrated institution, he produced a stream of cutting-edge research on consumer behavior, on the role of money, and on the history of U.S. and British monetary policy. The impressive quantity, quality, and importance of this research without doubt places Friedman among the top two or three economists of the past century.

Friedman, indeed, is one of the few scholars whose receipt of the Nobel Prize in Economics - which he received in 1976 - did at least as much to bestow prestige on that award as that award did to bestow prestige on him. (The first Nobel Prize in Economics wasn't awarded until 1969.) Friedman's stupendous scholarly achievements alone justify commemoration of the centenary of his birth.

More

Big Hong Kong protest assails Communist Party ‘brainwashing’

Washington Post
July 29, 2012

Tens of thousands of protesters paraded through Hong Kong on Sunday, waving placards denouncing “brainwashing” by China’s Communist Party and calling for the scrapping of plans for “national education” courses in local schools.

The protest, organized by teachers, parents and student groups as well as local political organizations hostile to Beijing’s one-party system, demonstrated deep opposition to the introduction of classes that aim to boost knowledge of and attachment to China in this freewheeling former British colony of 7.2 million.

China recovered sovereignty over Hong Kong 15 years ago in a blaze of fireworks and patriotic fervor. It granted the metropolis a high degree of autonomy as a Special Administrative Region of the People’s Republic of China. But Beijing has grown frustrated that many in Hong Kong, though ethnically Chinese, do not identify much with the rest of the country, under Communist rule since 1949.

Although increasingly dependent economically on mainland China, Hong Kong, according to a recent opinion poll by Hong Kong University, now has less trust in the central government in Beijing than at any time since the 1997 handover. Separate polls show that bonds of shared identity with the rest of China have grown weaker, not stronger.

More

North Korea's Extreme Makeover

by Blaine Harden

Foreign Policy
July 26, 2012

With each news cycle, North Korea's young dictator appears a bit more huggable. In late July, we learned that Kim Jong Un had married Comrade Ri Sol Ju, playing a poised Kate Middleton to his porcine Prince William. Together on television, we can watch the chosen couple smile, interact with happy children, and perform a lengthy inspection of an Oz-like kindergarten.

Thanks to North Korean state media, we know, too, that Kim is flirting with something that might possibly be construed as reform. He seems to have sacked a hard-line general. He could be rolling back the privileges of the army. When a missile launched fizzled, he didn't lie about it. In April, four months after his father died, he delivered a speech that suggested economic change could solve food shortages. He didn't dwell on details, but his government seems to have dispatched 200 officials to study Chinese-style capitalism. He has reportedly sent about 40,000 technicians, seamstresses, and mechanics to work in China on industrial training visas.

For a 20-something supreme leader, Kim's feel for small-ball symbolism seems unusually shrewd -- and seductive to Westerners. He allowed women to wear pants at public events. In the company of the smartly dressed woman we now know to be his wife, he enjoyed a live Mickey Mouse performance and gave a thumbs-up to a concert rendition of the theme from "Rocky."

More

Υπεράνω κριτικής

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Protagon.gr
20 Ιουλίου 2012

Θυμάστε εκείνη την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στην ΕΡΤ που την αναγγελία της συνόδευε η επισήμανση ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα, αποκρύπτοντας ότι χρηματοδοτείται ακουσίως από τους καταναλωτές της ΔΕΗ; Είχε και άλλα ευτράπελα αλλά και σοβαρότερα παρεπόμενα εκείνη η απεργία.

Ο συνάδελφος Πάσχος Μανδραβέλης είχε γράψει τότε τη γνώμη του για την κινητοποίηση εκείνη. Περίπου έγραφε ότι στο μακρύ διάστημα της σιωπής της η κρατική τηλεόραση δεν έλειψε από κανέναν και ότι έπρεπε να επανεξεταστεί το πλαίσιο λειτουργίας της και ο αριθμός των καναλιών από τα οποία εκπέμπει, συνυπολογίζοντας τα 300 εκατομμύρια που πληρώνουν οι πολίτες, θέλοντας και μη, για τη λειτουργία της. Οι οποίοι πληρώνουν την ΕΡΤ αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία τους βλέπουν άλλα κανάλια. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε δεν ενδιαφέρει-ήταν η γνώμη του. Ο Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας προστατεύει “την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και την ελευθεροτυπία επ΄αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας”.

Επομένως, αφού ο Μανδραβέλης δεν συκοφάντησε, προσέβαλε, αποσιώπησε ή παραποίησε, έκανε αυτό που είχε δικαίωμα και υποχρέωση να κάνει. Να διατυπώσει ελεύθερα την άποψή του, όποια και αν είναι αυτή, να την εκθέσει στη δημόσια κρίση όπως κάνουμε όλοι μας, και να προκαλέσει την διατύπωση αντιθέτων ή παρομοίων απόψεων. Τετριμμένα και αυτονόητα όλα αυτά αλλά δυστυχώς πρέπει να τα επαναλάβουμε. Γιατί η άποψή του Πάσχου Μανδραβάλη δεν αντικρούστηκε από μία άλλη άποψη αλλά από μία παραπομπή στο Πειθαρχικό της ΄Ενωσης. Με την κατηγορία εν ολίγοις της μη τήρησης της συναδελφικής αλληλεγγύης. Τι κι αν ο αρθρογράφος δεν αναφέρθηκε ποτέ προσωπικά σε κανέναν συνάδελφο αλλά οι επισημάνσεις του αφορούσαν μόνο την συνδικαλιστική πρακτική της ΠΟΣΠΕΡΤ και την κρατική σπατάλη στην ΕΡΤ; Χτες βγήκε η απόφαση που καταδίκασε τον Π.Μ. σε τρίμηνη διαγραφή.

Περισσότερα

James Madison and the Making of America

Kevin R. C. Gutzman

reviewed by Scott Douglas Gerber

Law & Politics Book Review
July 2012

Kevin R. C. Gutzman, Professor of History at Western Connecticut State University, has written a fine single volume political biography of James Madison. There are a lot of books about Madison – too many, perhaps – but Gutzman provides a splendid account of Madison’s long and distinguished public life. The principal lessons I took from Gutzman’s tome are how much Madison contributed to the history of the United States and how modest Madison was about his contributions. I already knew the first lesson. The second was interesting to learn. Gutzman concludes his book by comparing Madison’s grave to that of his mentor Thomas Jefferson:

One finds at Madison’s grave that here, as in so much else, he differed markedly from his great friend who now lies buried twenty miles away. There is no stone inscribed with Madison’s preferred titles from among the long list he had earned, including Co-Author of the Constitution, Author of the Bill of Rights, Co-Author of The Federalist, Co-Author of the Virginia Declaration of Rights, Founder of the Republican Party, Author of the Virginia Resolutions of 1798 and Report of 1800, Rector of the University of Virginia, President of the American Colonization Society, and Sponsor of the Virginia Statute for Religious Freedom – not to mention all the political offices he held, mostly to great effect (p.362).

It is an impressive feat that Gutzman manages to cover so much ground in 363 pages of text. His book is divided into eight chapters. Several of the chapters describe events that are very familiar to students of the American Founding: Madison’s leading role in the Philadelphia Convention of 1787 that produced the U.S. Constitution (chapter 3), his magnificent contributions to The Federalist during the ratification debates of 1787-1788 (chapter 4), and his shepherding of the Bill of Rights through the First Congress in 1789 (a substantial portion of chapter 6). To borrow a lawyer’s term of art, some of the other chapters served to “refresh my recollection” about events that I had not thought seriously about since college, such as Madison’s supervision of the Louisiana Purchase as Jefferson’s secretary of state, the quagmire during his own presidency that was the War of 1812, and the groundbreaking ceremonial role that his wife Dolley played as First Lady of the United States, both during the presidency of the widower Jefferson and, of course, of Madison himself. The fact that so much of Gutzman’s story is a familiar one is not meant as a criticism: Gutzman’s goal was to write an effective trade book about Madison and he has succeeded nicely.

More

The remarkable story of Chile’s economic renaissance

by Daniel J. Mitchell & Julia Morriss

Daily Caller
July 18, 2012

Thirty years ago, Chile was a basket case. A socialist government in the 1970s had crippled the economy and destabilized society, leading to civil unrest and a military coup. Given the dismal situation, it’s no surprise that Chile’s economy was moribund and other Latin American countries, such as Mexico, Venezuela, and Argentina, had about twice as much per-capita economic output.

Today, by contrast, Chile has passed Argentina to become the richest nation in all of Latin America. For three decades, it has been the fastest-growing economy in the region. Poverty has fallen dramatically, and living standards have soared.

Let’s look at how Chile became the Latin Tiger.

Pension reform is the best-known economic reform in Chile. Ever since the early 1980s, workers have been allowed to put 10 percent of their income into a personal retirement account. This system, implemented by José Piñera, has been remarkably successful, reducing the burden of taxes and spending and increasing saving and investment, while also producing a 50-100 percent increase in retirement benefits. Chile is now a nation of capitalists.

More

Clinton’s talk of democracy in Asia lacks precision

by David Pilling

Financial Times
July 11, 2012

This week Hillary Clinton pulled off a remarkable feat. She gave an entire speech about China without mentioning the C-word. Although the US secretary of state avoided explicit reference to China, she did use the D-word. By my count, she mentioned “democracy” 48 times.

The speech was given in Mongolia, a country on China’s doorstep (or should that be door-steppe), whose “pluralistic, democratic system”, Mrs Clinton said, set an example. She even talked about a “community of democracies”, which was a new one on me. Parliament of owls. Murder of crows. Community of democracies.

This is not to denigrate the contents of Mrs Clinton’s speech. She is right to stand up for individual liberties, freedom of expression and freedom from persecution for one’s beliefs. She is right, too, to stress the importance of women’s rights, sadly lacking in parts of Asia. One can only hope she makes the same speech next time she visits Riyadh.

Mrs Clinton was also correct in pointing to the progress towards democracy that some Asian countries have made. She quoted Freedom House, a US-based non-governmental advocacy group, which says Asia has come further over the past five years than any other region. A few veterans of Tahrir Square might quibble with that. But several Asian countries have undoubtedly taken important democratic steps. The most obvious is Myanmar, where political prisoners have been released, press restrictions relaxed and Aung San Suu Kyi’s opposition National League for Democracy allowed to contest – and win – parliamentary by-elections.

More

Freedom House

Obama the Socialist? Not Even Close

by Milos Forman

New York Times
July 10, 2012

When I was asked to direct One Flew Over the Cuckoo’s Nest, my friends warned me not to go anywhere near it.

The story is so American, they argued, that I, an immigrant fresh off the boat, could not do it justice. They were surprised when I explained why I wanted to make the film. To me it was not just literature but real life, the life I lived in Czechoslovakia from my birth in 1932 until 1968. The Communist Party was my Nurse Ratched, telling me what I could and could not do; what I was or was not allowed to say; where I was and was not allowed to go; even who I was and was not.

Now, years later, I hear the word “socialist” being tossed around by the likes of Rick Perry, Newt Gingrich, Rick Santorum, Sean Hannity, Rush Limbaugh and others. President Obama, they warn, is a socialist. The critics cry, “Obamacare is socialism!” They falsely equate Western European-style socialism, and its government provision of social insurance and health care, with Marxist-Leninist totalitarianism. It offends me, and cheapens the experience of millions who lived, and continue to live, under brutal forms of socialism.

My sister-in-law’s father, Jan Kunasek, lived in Czechoslovakia all his life. He was a middle-class man who ran a tiny inn in a tiny village. One winter night in 1972, during a blizzard, a man, soaked to the bone, awakened him at 2 in the morning. The man looked destitute and, while asking for shelter, couldn’t stop cursing the Communists. Taking pity, the elderly Mr. Kunasek put him up for the night.

A couple of hours later, Mr. Kunasek was awakened again, this time by three plainclothes policemen. He was arrested, accused of sheltering a terrorist and sentenced to several years of hard labor in uranium mines. The state seized his property. When he was finally released, ill and penniless, he died within a few weeks. Years later we learned that the night visitor had been working for the police. According to the Communists, Mr. Kunasek was a class enemy and deserved to be punished.

More

A Triumph for Democracy in Libya

by Ann Marlowe

Wall Street Journal
July 10, 2012

I was surprised and touched to receive holiday greetings from Libyan friends around the Fourth of July. Mohamed Hilal El Senussi, a grandnephew of Libya's first and last king, emailed: "I would like to extend to you and your family my very best wishes. May God bless America." His sentiment was clear: Libyans love free Libya as much as we love America.

Most Libyans admire America and our heritage of liberty. It helps that the U.S. government—unlike Britain's or Italy's or France's—never cozied up to Gadhafi. And this Fourth of July held a special resonance for Libyans: They took to the polls on July 7 in the first free multiparty elections since a vote in 1952 that was restricted to men and cast without secret ballots.

Several of my acquaintances were among the 4,000 candidates for the 200-seat General National Congress, which is to form a ministerial government to replace the Transitional National Council. One independent who lost, archeologist Shawki Moammar, still sounded thrilled as he told me on the evening of July 8 that the National Forces Alliance led by Mahmoud Jibril was leading.

This coalition is not liberal or secular in the Western sense, but it supports a civil state and is opposed to the values of the Muslim Brotherhood's Justice and Construction Party. Mr. Moammar said, "Now I am not scared for the Libyan people. We are not like Egypt and Tunisia. I am very happy to see democracy for the first time in Libya."

More

Greek Far Right Hangs a Target on Immigrants

New York Times
July 10, 2012

A week after an extremist right-wing party gained an electoral foothold in Greece’s Parliament earlier this summer, 50 of its members riding motorbikes and armed with heavy wooden poles roared through Nikaia, a gritty suburb west of here, to telegraph their new power.

As townspeople watched, several of them said in interviews, the men careened around the main square, some brandishing shields emblazoned with swastikalike symbols, and delivered an ultimatum to immigrants whose businesses have catered to Nikaia’s Greeks for nearly a decade.

“They said: ‘You’re the cause of Greece’s problems. You have seven days to close or we’ll burn your shop — and we’ll burn you,’ ” said Mohammed Irfan, a legal Pakistani immigrant who owns a hair salon and two other stores. When he called the police for help, he said, the officer who answered said they did not have time to come to the aid of immigrants like him.

A spokesman for the party, Golden Dawn, denied that anyone associated with the group had made such a threat, and there are no official numbers on attacks against immigrants. But a new report by Human Rights Watch warns that xenophobic violence has reached “alarming proportions” in parts of Greece, and it accuses the authorities of failing to stop the trend.

More

See also

Read the Human Rights Watch Report

An Organ 'Donor' Revolution

by Sally Satel

Wall Street Journal
July 9, 2012

With all eyes fixed on the Supreme Court's recent health-care decision, a life-saving development swooped in under the radar: It is now legal to compensate bone-marrow donors. This represents a triumph for the 2,000-3,000 people with cancer and blood diseases who die each year while awaiting a marrow transplant.

Efforts to challenge the federal ban on compensating marrow donors began three years ago, led by the Institute for Justice, a public-interest law firm. The firm's clients were families afraid their ill loved ones would die because they couldn't get a transplant.

Last December, the U.S. Court of Appeals for the Ninth Circuit ruled unanimously in their favor. Pivotal to the judge's decision was that modern bone-marrow donation is accomplished through a process called apheresis, through which doctors filter bone marrow stem cells from blood drawn from a donor's arm. The process takes several hours.

The apheresis technique did not exist in the early 1980s, when the law banning organ sales (the National Organ Transplant Act of 1984) was drafted. At the time, marrow donation was arduous, involving anesthesia and large hollow needles for extracting marrow directly from a donor's hip bone.

Now that apheresis makes donating marrow cells akin to giving plasma, which can already be paid for under the 1984 law, the court saw no logical basis for disallowing payment for it.

More

O Φρίντμαν στη Χιλή

του Αριστείδη Χατζή

Books' Journal
Ιούλιος 2012

Ο διάσημος οικονομολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο Μίλτον Φρήντμαν επισκέφτηκε το Μάρτιο του 1975 για έξι μέρες τo Σαντιάγο της Χιλής για να δώσει μία σειρά έξι διαλέξεων. Ένα από τα θέματα των διαλέξεων που έδωσε ήταν η στενή σχέση πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας. Σύμφωνα με τον Φρήντμαν η οικονομική ελευθερία οδηγεί αναπόφευκτα και στην πολιτική.

Στις 21 Μαρτίου ο Φρήντμαν συνάντησε τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ και άλλους παράγοντες της χιλιανής κυβέρνησης, μίλησε μαζί τους για 45 λεπτά και ένα μήνα μετά έστειλε στον Πινοσέτ μια επιστολή που περιείχε γραπτά διατυπωμένες τις συμβουλές οικονομικής πολιτικής που έδωσε προφορικά (8 σημεία με κυριότερο την καταπολέμηση του πληθωρισμού). Ένα χρόνο αργότερα ο Φρήντμαν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ στην Οικονομική Επιστήμη. Κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του βραβείου ένα μεγάλο πλήθος είχε συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθεί, κατηγορώντας τον Φρήντμαν για έμμεση νομιμοποίηση του φρικτού δικτατορικού καθεστώτος της Χιλής. Ο λόγος που η επίσκεψη του Φρήντμαν προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις ήταν απλός: ο Φρήντμαν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, θεωρούνταν ένας από τους κορυφαίους φιλελεύθερους διανοούμενους.

Ο ίδιος ο Φρήντμαν, σε κείμενό του στο περιοδικό Newsweek τον Ιούνιο του 1976 δικαιολόγησε την επίσκεψή του ως εξής: «Παρά τη βαθύτατη διαφωνία μου με το αυταρχικό πολιτικό σύστημα της Χιλής, δεν θεωρώ ότι είναι κακό ένας οικονομολόγος να προσφέρει εξειδικευμένες οικονομικές συμβουλές στη Χιλιανή Κυβέρνηση όπως δεν θα θεωρούσα κακό ένας γιατρός να της προσφέρει εξειδικευμένες ιατρικές συμβουλές με σκοπό να βοηθήσει στην αντιμετώπιση μιας επιδημίας». Πριν την επίσκεψη του Φρήντμαν και πριν καν την ανατροπή του Αλιέντε, μια μεγάλη ομάδα νεαρών οικονομολόγων από χώρες της Λατινικής Αμερικής (κυρίως Χιλιανοί και Βραζιλιάνοι) είχαν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και επέστρεψαν για να εφαρμόσουν τις ιδέες που διδάχθηκαν, λαμβάνοντας συχνά ακόμα και υψηλές κυβερνητικές θέσεις. Οι Chicago Boys της Χιλής - και όχι η Χιλιανή Κυβέρνηση - ήταν αυτοί που προσκάλεσαν τον Φρήντμαν το Μάρτιο του 1975, αν και δεν ήταν αυτός ο μέντοράς τους, αλλά ένας συνάδελφός του, ο Άρνολντ Χάρμπεργκερ. Ο Χάρμπεργκερ συνόδευσε τον Φρήντμαν στη Χιλή αλλά δεν ήταν το ίδιο διάσημος για να αποτελέσει στόχο.

Έχει ενδιαφέρον ότι μέχρι και σήμερα η επίσκεψη του Φρήντμαν στη Χιλή απασχολεί τόσο πολύ όσους θέλουν να επιτεθούν στο φιλελευθερισμό ή στη Σχολή του Σικάγο. Παρά τα 37 χρόνια που πέρασαν, κανείς δεν φαίνεται να έχει ξεχάσει αυτή την επίσκεψη, αλλά κανείς δεν φαίνεται να θυμάται ότι ο Φρήντμαν δεν επισκέφτηκε μόνο τη Χιλή αλλά επίσης την Ανατολική Ευρώπη και τρεις φορές (!) την Κίνα, προσκεκλημένος μάλιστα της Κινεζικής Κυβέρνησης. Τα εγκλήματα του Πινοσέτ αποτελούν παρωνυχίδα μπροστά στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας της κομμουνιστικής Κίνας του Μάο, που αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη δικτατορία του πλανήτη. Η επίσκεψη του Φρήντμαν στην Κίνα όμως δεν φάνηκε να ενοχλεί και τόσο αν και ο Φρήντμαν έκανε στην Κίνα ακριβώς ότι έκανε και στη Χιλή, προσπάθησε να προωθήσει μεταρρυθμίσεις φιλελευθεροποίησης της οικονομίας - ενώ οι Κινέζοι Chicago Boys είναι πλέον πολλαπλάσιοι των Χιλιανών. Ο ίδιος ο Φρήντμαν απορούσε και αγανακτούσε γι’ αυτήν τη διαφορετική μεταχείριση δύο παρόμοιων ταξιδιών του. Ακόμα και σήμερα όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα ταξίδια και τις επαφές του στην Κίνα ή σε χώρες του υπάρξαντος σοσιαλισμού.

Πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον δε, έχει η άριστη μνήμη των Ελλήνων για την επίσκεψη του Φρήντμαν στη Χιλή. Δεν υπάρχει μέρα που δεν θα διαβάσω μια αναφορά στην επίσκεψή του σε κάποια εφημερίδα ή blog. Αυτή η εντυπωσιακά καλή μνήμη όμως είναι εξόχως επιλεκτική: Δεν φαίνεται να θυμάται κανείς ποιος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος Πρωθυπουργός που επισκέφτηκε την Πολωνία μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα προσφέροντάς του νομιμοποίηση. Δεν φαίνεται να θυμάται κανείς τις συναναστροφές της ελληνικής πολιτικής τάξης, δημοσιογράφων και διανοούμενων με σφαγείς περιωπής όπως ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Τσαουσέσκου, ο Μιλόσεβιτς, ο Άσαντ, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, αλλά και με όλους σχεδόν τους πιθανούς και απίθανους δικτάτορες (να μην ξεχάσουμε να δούμε και στο Youtube τους guest stars στην κηδεία του Εμβέρ Χότζα). Δεν φαίνεται να θυμάται κανείς τη συμμετοχή ελλήνων (ως φυσικών και ηθικών αυτουργών) στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Δεν φαίνεται να θυμάται κανείς τους έλληνες ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενους που υμνούσαν τα τανκς της Βουδαπέστης και της Πράγας, το Τείχος του Βερολίνου, τον Στάλιν και τον Μάο (που τα εγκλήματά τους θα έκαναν και τον Χίτλερ να ζηλέψει). Ούτε φαίνεται να κάνει και τόση εντύπωση η διαρκής λατρεία προς τον Φιντέλ Κάστρο, τον πάνω από 50 χρόνια (!) δικτάτορα της Κούβας – με εκτελέσεις, φρικτά βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες και αναρίθμητες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ενεργητικό του.

Δεν χρειάζεται νομίζω να αναρωτηθούμε γιατί υπάρχει τόση ευαισθησία για τον Φρήντμαν και τόσος στρουθοκαμηλισμός για όλους τους άλλους. Ως γνωστόν οι δικτάτορες αντιμετωπίζονται με ιδεολογικά μέτρα και σταθμά. Αν είναι ιδεολογικά συγγενείς με την Αριστερά τότε μπορούν να εκτελούν, εξορίζουν, ανασκολοπίζουν και γενικά να ενεργούν ελεύθερα. Πάντα θα υπάρχουν «ειδικές περιστάσεις» που θα δικαιολογούν τις άρρωστες πράξεις τους:

Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή. […] Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο.

Ο Έλληνας πολιτικός που ξεστόμισε αυτές τις ανιστόρητες αηδίες, πρόσφατα, παρολίγον να γίνει και πρωθυπουργός. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται σήμερα, αν και πέρασαν τέσσερα μόλις χρόνια, αυτόν τον θλιβερό ύμνο του σε έναν αιμοσταγή δικτάτορα. Θυμούνται όμως όλοι φυσικά τον …Φρήντμαν που πήγε στη Χιλή (αλλά όχι τον Φρήντμαν που πήγε στην Κίνα διότι εκεί έσφαζαν, βασάνιζαν και εξόντωναν «έχοντας στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο»).

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Η επίσκεψη του Φρήντμαν αποτέλεσε μια ιδανική ευκαιρία να ξεσπαθώσουν όλοι οι εχθροί του φιλελευθερισμού και να του χρεώσουν ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα. Το ότι οι ίδιοι βέβαια συνεχίζουν να λατρεύουν και να δικαιολογούν τις πράξεις κάθε αιματοβαμμένο δικτάτορα δεν ενοχλεί διόλου.

Ωστόσο ο Φρήντμαν πήγε στη Χιλή. Ο άνθρωπος που συνέδεσε τον εαυτό του με την αναγέννηση του φιλελευθερισμού και τις πιο ριζοσπαστικές φιλελεύθερες ιδέες (κατάργηση υποχρεωτικής στράτευσης, αποποινικοποίηση χρήσης ναρκωτικών, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) έκανε ένα σοβαρό λάθος. Ενώ γνώριζε ότι η οικονομική ελευθερία οδηγεί αναπόφευκτα και στην πολιτική, με την επίσκεψή του φάνηκε να τα αποσυνδέει, έστω προσωρινά. Ενώ πήγε στη Χιλή, δεν χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να μιλήσει για τα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες αλλά μόνο για την απελευθέρωση της οικονομίας. Αυτό ήταν ένα απαράδεκτο λάθος – δύο φορές λάθος - γιατί δεν το έκανε οποιοσδήποτε αλλά ο ίδιος ο Μίλτον Φρήντμαν. Είναι ένα λάθος που δεν θα πρέπει κανείς φιλελεύθερος να το ξεχάσει. Για να μην ξαναγίνει ποτέ.


Για την δράση των Chicago Boys στη Χιλή δες κυρίως Juan Gabriel Valdés, Pinochet’s Economists: The Chicago School on Chile. New York: Cambridge University Press, 1995. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η περιγραφή των γεγονότων από τον ίδιο τον Friedman στην αυτοβιογραφία του: Milton and Rose D. Friedman, Two Lucky People (Memoirs). Chicago: University of Chicago Press, 1998 (κεφ. 24). Δείτε επίσης αυτό το πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ των Daniel Yergin και Joseph Stanislaw, The Commanding Heights: The Battle for the World Economy (1998)

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας & Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1993 έως το 1999 σπούδασε θεωρία δικαίου και οικονομική ανάλυση του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του.

Εδώ θα βρείτε τη δημοσιευμένη μορφή του κειμένου σε PDF για ευκολότερη εκτύπωση

Διαβάστε επίσης:

• ένα σχετικό κείμενό μου για το "Δόγμα της Άγνοιας" (Books' Journal, Οκτώβριος 2011)
• ένα ενδιαφέρον κείμενο του Brian Doherty, "The Economist and the Dictator" (Reason, Dec. 15, 2006)
• ένα πρόσφατο κείμενο για την επιτυχία της πολιτικής των Chicago Boys στη Χιλή ("The remarkable story of Chile’s economic renaissance")
• και στο ίδιο τεύχος του Books' Journal ένα ακόμα άρθρο για την οικογένεια Friedman από τον Γιώργο Σαρηγιαννίδη (Books' Journal, Ιούλιος 2012)

                      

Πατρίδες και σύνορα

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
6 Ιουλίου 2012

Φανταστείτε το εξής σενάριο: έπειτα από έναν καταστρεπτικό σεισμό στο Πακιστάν με χιλιάδες θύματα, αποφασίζετε να γίνετε μέλος μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης και να προσφέρετε εθελοντικό έργο στην πληγείσα περιοχή. Πράγματι, για δύο εβδομάδες εργάζεστε σκληρά και προσφέρετε πολύτιμη βοήθεια. Όταν, στο τέλος των δύο εβδομάδων, ζητάτε να μεταφερθείτε στην Ελλάδα, το ελληνικό προξενείο στο Ισλαμαμπάντ δεν σας δίνει βίζα για να επιστρέψετε. Φωνάζετε, χτυπιέστε, διαμαρτύρεστε, αλλά κανείς δεν σας δίνει σημασία. Κανείς δεν θεωρεί ότι πρέπει να αιτιολογήσει την απόφασή του.

Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το ελληνικό κράτος σάς αντιμετωπίζει παράνομα και κυρίως άδικα. Ουσιαστικά, σας υποχρεώνει να ζήσετε σε μια πολύ φτωχή χώρα, με αυταρχικό πολίτευμα και οπισθοδρομική κοινωνία όπου κυριαρχεί η διαφθορά και ελλοχεύουν ένα σωρό κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλειά σας. Πράγματι, πολύ άδικη απόφαση...

Ακούω τις διαμαρτυρίες! «Εδώ το πρόβλημα δεν είναι η τραγική κατάσταση στο Πακιστάν, αλλά το ότι έχω γεννηθεί στην Ελλάδα! Το ελληνικό κράτος δεν έχει το δικαίωμα να με εμποδίσει να επιστρέψω στην Ελλάδα. Είμαι Ελληνας και έχω δικαίωμα να κατοικώ στην Ελλάδα γιατί γεννήθηκα εδώ από έλληνες γονείς!»

Μάλιστα. Δηλαδή, το τυχαίο γεγονός της γέννησής σου στην Ελλάδα καθιστά άδικο τον τρόπο που σε αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος. Αν όμως είχες γεννηθεί στο Πακιστάν, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος μπορεί να αδιαφορήσει για όλα τα υπόλοιπα διότι δεν σου έχει καμία υποχρέωση. Ακόμα και αν κατορθώσεις να μπεις στην Ελλάδα «παράνομα», θα πρέπει να σε στείλει σύντομα εκεί από όπου ήρθες. Τι θα γίνει μετά, δεν μας απασχολεί. Δεν είναι δική μας δουλειά.

Αυτό το διανοητικό πείραμα που μόλις περιέγραψα ανήκει στον φιλελεύθερο οικονομολόγο Bryan Caplan. Ο Caplan τονίζει ότι δεν θεμελιώνει βέβαια ένα απόλυτο δικαίωμα στην ελεύθερη μετανάστευση όμως σίγουρα υποχρεώνει όλους όσοι υποστηρίζουν τα κλειστά σύνορα να αντιμετωπίσουν το ηθικό τεκμήριο υπέρ των ανοικτών συνόρων και κυρίως υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή υπηκοότητας. Σ’ αυτό το επιχείρημα προστίθεται και ένα περισσότερο ωφελιμιστικό: oι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι τα ανοικτά σύνορα θα διπλασίαζαν το παγκόσμιο «ΑΕΠ» και σχεδόν θα εξαφάνιζαν την παγκόσμια φτώχια.

Μα οι μετανάστες αυξάνουν την εγκληματικότητα! Όχι οι μετανάστες, αλλά η φτώχεια και η ουσιαστική έλλειψη αποτροπής του εγκλήματος από το αποτυχημένο (γενικά) ελληνικό κράτος. Μα οι μετανάστες μας κλέβουν τις δουλειές! Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η είσοδος μεταναστών μακροπρόθεσμα αυξάνει τη ζήτηση για εργατικά χέρια ακόμα και για ανειδίκευτη εργασία. Μα το κράτος μας δεν έχει μεταναστευτική πολιτική! Και φταίνε οι μετανάστες γι’ αυτό;

"Φύγαμε από το Αφγανιστάν λόγω του πολέμου και της φτώχειας. Για κάποιους ανθρώπους, κυριολεκτικά, δεν υπάρχει άλλη επιλογή στη χώρα μου από το να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους και να ρισκάρουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή για να έρθουν στην Ευρώπη. Όλοι μας περνάμε τόσα πολλά για να φτάσουμε εδώ. Πώς νιώθω τώρα βλέποντας όλη τη διαδρομή; Δεν το πιστεύω ακόμα. Είναι σαν να μας πήραν τις ζωές και να μας τις έδωσαν πίσω". Αυτή η μαρτυρία ανήκει στον 19χρονο Καμπίρ και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της ΜΚΟ Praksis.

Οι τυχεροί θεατές που παρακολούθησαν το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Πατρίδες» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα φέτος στο Εθνικό Θέατρο είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τρεις οικονομικούς μετανάστες από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν να αφηγούνται παρόμοιες εμπειρίες συμμετέχοντας στην παράσταση. Το έργο βασίζεται σε αυθεντικό υλικό που μονταρίστηκε σε μία σειρά παράλληλων αφηγήσεων από μαρτυρίες Ελλήνων μεταναστών αλλά και των τριών «ξένων» - οι συγγραφείς δεν πρόσθεσαν ούτε μια δική τους λέξη. Όποιος γνωρίζει το έργο των Παπαθανασίου-Ρέππα δεν θα εξεπλάγη από την επιλογή του θέματος, την ευαισθησία, την ικανότητά τους αλλά και την τόλμη τους. Το σπαρακτικό αυτό έργο είναι ό,τι καλύτερο είδα στο Εθνικό Θέατρο τα τελευταία χρόνια αλλά δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.

Είναι όμως κρίμα γιατί αυτό ειδικά το έργο θα έπρεπε να το δουν όλοι οι Έλληνες. Ξέρω, ακούγεται κλισέ αλλά οι συγγραφείς κατορθώνουν να μας δείξουν την καθολικότητα μίας ουσιαστικά υπαρξιακής εμπειρίας. Δεν έχει διαφορά αν είσαι έλληνας ή πακιστανός, αν έφτασες στην Ελλάδα του 1990 ή στη Γερμανία του 1960 αν επέστρεψες τελικά στον τόπο σου ή όχι. Το «ταξίδι της ανθρώπινης ύπαρξης» είναι το ίδιο.

Η σημαντικότερη συνεισφορά αυτού του έργου είναι ότι δεν μας αφήνει περιθώριο να ξεφύγουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε τους μετανάστες ως μέρος της δικής μας συλλογικής εμπειρίας. Μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε ότι μιλώντας για μετανάστες μιλάμε για ανθρώπους σαν κι εμάς, ίσως και για εμάς τους ίδιους.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.



Εδώ θα βρείτε το άρθρο σε μορφή PDF

Το άρθρο στην ιστοσελίδα των Νέων

Το θέμα των μεταναστών με έχει απασχολήσει αρκετά στο παρελθόν. Διαβάστε (με χρονολογική σειρά) τα σχετικά άρθρα μου εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

Σχετικά επίσης άρθρα για τον ρατσισμό και την πολυπολιτισμικότητα θα βρείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Εδώ θα βρείτε το άρθρο του Bryan Caplan, "Why Should We Restrict Immigration?" Cato Journal 32: 5-24 και εδώ το άρθρο στο οποίο ο Caplan αναφέρεται όταν συζητά τα οικονομικά αποτελέσματα των ανοικτών συνόρων για την παγκόσμια οικονομια (Michael A. Clemens, "Economics and Emigration: Trillion-Dollar Bills on the Sidewalk?" Journal of Economic Perspectives 25 (3): 83-106).

Διαβάστε εδώ τη μαρτυρία του Καμπίρ στην ιστοσελίδα της ΜΚΟ Praksis

Περισσότερα για το έργο Πατρίδες των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου. Δείτε επίσης:

Δείτε οπωσδήποτε και αυτό το πρόσφατο video της Διεθνούς Αμνηστίας

The fight against crony capitalism

by Samuel Brittan

Financial Times
July 5, 2012

People of the same trade seldom meet together, even for merriment and diversion, but the conversation ends in a conspiracy against the public, or in some contrivance to raise prices. It is impossible indeed to prevent such meetings, by any law which either could be executed, or would be consistent with liberty and justice. But though the law cannot hinder people of the same trade from sometimes assembling together, it ought to do nothing to facilitate such assemblies, much less to render them necessary.
Adam Smith, Wealth of Nations

As one of the few commentators to have always favoured competitive market capitalism I have had to ask myself a few questions. Apart from scandals such as the Libor rate fixing, we have had the behaviour of banks before the great recession; a trend to much greater concentration of income and wealth, squeezing the living standards of ordinary citizens; and one could go on. Yet if anyone expects me to issue a clarion call for more state ownership and control, they will be disappointed.

Heading the case for competitive markets is that they promote freedom of choice. They have also helped produce the biggest increase in wealth in the history of mankind. At their best they have an equalising tendency. Not literally equality of outcome or even opportunity, but a tendency for extra-large incomes to be eroded by new entrants and a ladder the ambitious can climb. This has sometimes been called “the American dream”, but its attractions are not geographically limited. There have been many blueprints for a non-capitalist market economy but despite some successes for workers’ co-operatives, as economic systems they have remained blueprints.

What then has gone wrong? In general terms it is difficult to go beyond Adam Smith. Few of us like competition; and the tendency to form closely knit groups to keep outsiders at bay is probably as old as the human race. For pre-capitalist examples one has only to think of the medieval guilds, whether of craftsmen or Master Singers. More subtle are the practices of bankers, as they come disguised as services for customers. In summary, success has depended more on whom you know than what you know. Hence the catchphrase “crony capitalism”.

More

The Year in Unfreedom: Nineteen countries where liberty and justice are not for all

Foreign Policy
July 3, 2012

More than 1.6 billion people -- 23 percent of the world's population -- have no say in how they are governed and face severe consequences if they try to exercise their most basic rights. These include expressing their views, assembling peacefully, and organizing independently of the state. Sadly, the majority of these autocratic regimes are entrenched, enduring on average for 37 and a half years without any transfer of power between competing political parties or forces. Freedom House highlights these regimes in its annual Worst of the Worst report. This July 4th, here's a look at the countries with few freedoms to celebrate.

Freedom House is an independent democracy watchdog organization based in Washington, D.C.

See the report

Stalin's Genocides

Between the early 1930s and his death in 1953, Joseph Stalin had more than a million of his own citizens executed. Millions more fell victim to forced labor, deportation, famine, bloody massacres, and detention and interrogation by Stalin's henchmen. Stalin's Genocides is the chilling story of these crimes. The book puts forward the important argument that brutal mass killings under Stalin in the 1930s were indeed acts of genocide and that the Soviet dictator himself was behind them.

Norman Naimark, one of our most respected authorities on the Soviet era, challenges the widely held notion that Stalin's crimes do not constitute genocide, which the United Nations defines as the premeditated killing of a group of people because of their race, religion, or inherent national qualities. In this gripping book, Naimark explains how Stalin became a pitiless mass killer. He looks at the most consequential and harrowing episodes of Stalin's systematic destruction of his own populace--the liquidation and repression of the so-called kulaks, the Ukrainian famine, the purge of nationalities, and the Great Terror--and examines them in light of other genocides in history. In addition, Naimark compares Stalin's crimes with those of the most notorious genocidal killer of them all, Adolf Hitler.

Norman M. Naimark is the Robert and Florence McDonnell Professor of East European Studies at Stanford University. His books include Fires of Hatred: Ethnic Cleansing in Twentieth-Century Europe and The Russians in Germany: A History of the Soviet Zone of Occupation, 1945-1949.

More