Athens - the EU capital city without a mosque

by Mark Lowen

BBC News
December 28, 2012

At Friday prayers and across Athens, Muslims gather in underground, cramped prayer rooms.

The makeshift facilities are illegal but this huge community faces no other option. Athens, a metropolis on the edge of the Muslim world, is one of the few EU capitals without a mosque.

Since Greece gained independence from the Ottoman Empire in 1832, no government has allowed a mosque to be built in the city. It was seen by many as "un-Greek" - out of place in a country in which much more than 90% of the population are Orthodox Christians.

But as Greece has become the main entry point for migrants to the EU, its Muslim population has swelled.

Some estimates place the number of Muslims in Athens alone at around 300,000, in a city with a population of around five million, and the clamour for an official place of prayer is growing.

"It is a very big tragedy for us Muslims that there is no mosque here," says Syed Mohammad Jamil from the Pakistan-Hellenic Society.

"Greece produced democracy and civilisation and the respect of religion - but they don't respect our Muslims to provide us with a regular, legal mosque."

More

Ελλάδα: Το τέλος του δρόμου για τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες

Διεθνής Αμνηστεία
Ελληνικό Τμήμα
20 Δεκεμβρίου 2012

Η σύντομη έκθεση Ελλάδα: Το τέλος του δρόμου για τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες καταγράφει τα εμπόδια που συναντούν οι πρόσφυγες, οι αιτούντες άσυλο και οι μετανάστες κατά την είσοδό τους στην Ελλάδα, και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μόλις βρεθούν μέσα σε αυτήν.

Διαβάστε την Έκθεση

Μάθετε περισσότερα για την Προστασία των Ανθρώπων σε Κίνηση (Διεθνής Αμνηστία)

Πολιτισμός της βαρβαρότητας

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
18 Δεκεμβρίου 2012

Τον χειμώνα του 1989-90 θυμάμαι με νοσταλγία τη στρατιωτική θητεία μου. Από το τάγμα που έδρευε στον Μανταμάδο Λέσβου, ορεινό χωριό από την πλευρά της Τουρκίας, κατεβαίναμε νυχτερινές περιπολίες στις γύρω παραλίες, κυρίως στη Σκάλα Συκαμινιάς, όπου ήταν η ακτίνα δράσης μας, για την περίπτωση που επιχειρούσαν να διεισδύσουν στην Ελλάδα τίποτα Τούρκοι να ανοίξουν την κερκόπορτα. Θυμάμαι με νοσταλγία πώς ζούσαμε την προσομοίωση πολεμικών περιπετειών, που ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα συμβούν σε εμάς. Ενιωθα περίπου όπως ο Κώστας Πρέκας στα πολεμικά παραγωγής Τζέιμς Πάρις: ήμουν ταυτόχρονα φαντάρος και η παρωδία μου - και επειδή ήμασταν καλή παρέα, όσο κράτησε το γλεντήσαμε.

Δεν ζηλεύω τους σημερινούς στρατιώτες που κάνουν τώρα τη θητεία τους σε εκείνα τα μέρη. Ούτε κι αυτοί φοβούνται πόλεμο, αλλά η δουλειά τους είναι πολύ πιο δύσκολη. Συνήθως, αυτοί υποδέχονται τους μετανάστες που, παράνομα, επιχειρούν να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια διά θαλάσσης από απέναντι. Και δεν τους ζηλεύω διότι είναι οδυνηρό να πρέπει να αντιμετωπίσεις με ψυχρό επαγγελματισμό, τον οποίο ενδεχομένως δεν εκπαιδεύτηκες ποτέ να επιδεικνύεις, την ανθρώπινη δυστυχία.

Και αποστρέφομαι ακόμα και την ιδέα ότι κάποιοι, στρατιώτες και πολίτες, αυτές τις ημέρες περισυνέλεγαν πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν στα παγωμένα νερά όταν βυθίστηκε το πλοιάριο με το οποίο επιδίωκαν να περάσουν στην από δω, στην αναπαυτικότερη γι' αυτούς μεριά. Για τους ανθρώπους στον δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα που ανήκει στον δυτικό κόσμο, η ζωή είναι υπέρτατο δικαίωμα και υπέρτατη αξία μαζί. Κι αν είσαι λίγο τρωτός, μπροστά σε τέτοια γεγονότα οικτίρεις τον εαυτό σου που δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από το να θλίβεσαι.

Και ύστερα, περιπλανώμενος στο facebook, βρήκα δεκάδες, εκατοντάδες αναρτήσεις, ελλήνων χρηστών του μέσου, που επέχαιραν για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων. Αναρτήσεις φρικτές. Μια έλεγε ότι γλιτώσαμε από μερικούς ακόμα μετανάστες! Μια άλλη θεωρούσε ότι οι άνθρωποι που έρχονταν όπως έρχονταν στην Ελλάδα θα ήταν, σε λίγο καιρό, ο στρατός για τον εξισλαμισμό της πατρίδας μας. Η λίστα συμπληρωνόταν με πολλά ακόμα βέβηλα και προσβλητικά σημειώματα - με διατυπώσεις που σε κάνουν να παγώνεις.

Περισσότερα

Hands Off Germany’s Neo-Nazi Party

by Lucian Kim

New York Times
December 18, 2012

Last Friday appeared to be a good day for German democracy. The Bundesrat, or upper house of Parliament, voted to ban the extreme-right National Democratic Party for trying to undermine the country’s constitutional order with its “anti-Semitic, racist and xenophobic stance.” The party, known by its German initials N.P.D., regrets the Nazis’ defeat in World War II, wants to take Germany out of NATO and agitates to send immigrants “home.”

Yet the Bundesrat, controlled by the opposition, is fighting the wrong fight. The chances are slim that the Constitutional Court will back the ban and rule that the N.P.D. threatens Germany’s democracy. Only two parties — West Germany’s Communist Party and the immediate successor to the Nazi Party — have ever been banned, both more than 50 years ago.

And if the N.P.D. survives, it could emerge stronger than before.

Founded in 1964, the N.P.D. was a fringe party in West Germany. After German reunification in 1990, it experienced a brief revival in the former East Germany among the young, disgruntled and unemployed. Today, it has about 6,000 members and holds seats in just two state assemblies. The N.P.D. represents about 1 percent of the electorate nationwide and has no hope of getting into Parliament.

More

Οι νέοι υμνητές του Ολοκληρωτισμού

του Παύλου Ελευθεριάδη

news247
18 Δεκεμβρίου 2012

Η πτώση του τείχους το 1989 αποκάλυψε τη γύμνια και βαρβαρότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Μυθιστορήματα, ιστορικές έρευνες, μαρτυρίες και κινηματογραφικές ταινίες έχουν πλήρως περιγράψει την φύση των κομμουνιστικών δικτατοριών, τις φυλακίσεις, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις διαρκείς απειλές και στερήσεις και εν τέλει την ταπείνωση των λαών που ζούσαν το όνειρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ως αποτέλεσμα των αποκαλύψεων αυτών, δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στην Ευρώπη ως υπολογίσιμη δύναμη. Κομμουνιστικά κόμματα είναι σήμερα γραφικά κατάλοιπα, αδιάφορα συνήθως στην πολιτική ζωή.

Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο στην Ελλάδα. Διάβασα ολόκληρη την πρόσφατη Διακήρυξη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του κόμματος που είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση και ελπίζει σύντομα να κυβερνήσει. Το κείμενο αυτό, που υπερψηφίστηκε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 2 Δεκεμβρίου, είναι ένα νέο, άτεχνο και στριφνό κομμουνιστικό μανιφέστο της εποχής μας.

Η Διακήρυξη χρησιμοποιεί μια γλώσσα υψιπετή, συγκαταβατική και διδακτική. Η Διακήρυξη καλεί τον λαό σε πόλεμο με όλα τα μέσα εναντίον ενός πανίσχυρου και πανούργου εχθρού. Ο εχθρός, δηλαδή το «αυτοί» που απειλεί διαρκώς το «εμείς», είναι το «κεφάλαιο». Στην δεύτερη σελίδα της διακήρυξης ο πραγματικός ρόλος του παρουσιάζεται με τον πιο βίαιο και απειλητικό τρόπο:

Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Οι τοπικοί πόλεμοι εξαπλώνονται, νέοι εξαπολύονται, οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται και στους οικονομικούς μετανάστες προστίθενται οι μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα των πολέμων. (σ. 2)

Περισσότερα

Africa's Entrepreneurial Challenge: If I Can't Fire You, I Can't Hire You

by Magatte Wade

Forbes
December 12, 2012

Last month the Israeli delegation sponsored a UN resolution on entrepreneurship, the first UN resolution ever devoted to entrepreneurship. It’s about time! For decades now many people have acknowledged that most job creation comes from the growth of small and medium-sized businesses (SMEs), and of course all SMEs were first entrepreneurial start-ups.

Jim Clifton, the CEO of Gallup, summarizes the major finding of the first Gallup world poll, taken in 2007: “From all Gallup’s data, which have been gathered from asking the whole world questions on virtually everything, the most profound finding is this: The primary will of the world is no longer about peace or freedom or even democracy; it is not about having a family, and it is neither about God nor about owning a home or land. The will of the world is first and foremost to have a good job.”

It is that simple: People everywhere want jobs.

Clifton goes on to acknowledge that entrepreneurs and SMEs create most jobs.

For me, it is much more personal. Every time I go back to Senegal, I’m reminded of the thousands of young people lying at the bottom of the ocean, serving as fish food. Every year thousands of young Senegalese, mostly young men, get into small fishing boats and attempt to cross the ocean to get to Spain. They go not in order to party – they go to get jobs, so they can send money back to their families. I work as an entrepreneur so that I can create jobs back home in Senegal, so that more of our young people will no longer need to take the chance of crossing the ocean in their fishing boats.

More

Αντιστροφή λογικής και δικαιωμάτων

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
8 Δεκεμβρίου 2012

Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει ένα πολίτη να μετακινηθεί σε δημόσιο χώρο όπου και όπως αυτός θέλει. Μόνο η αστυνομία, αλλά και αυτή (διά νόμου) πρέπει να αιτιολογήσει την απόφασή της. Ο περιορισμός αυτός μπορεί να κριθεί από τη Δικαιοσύνη.

Στην Ελλάδα, ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Κανέλλης προπηλακίστηκε από τάγματα εφόδου με κόκκινες σημαίες επειδή θέλησε να εισέλθει από την κεντρική είσοδο στο κτίριο της εφημερίδας Τα Νέα, όπου εργάζεται. Αφού προπηλακίστηκε από όσους διαμαρτύρονταν για την απόλυση ενός υπαλλήλου του συγκροτήματος, ο δημοσιογράφος κατήγγειλε το γεγονός.

Η απάντηση του πρωταγωνιστή της υπόθεσης ήταν να καταγγείλει τον κ. Κανέλλη ότι... επιτέθηκε σε καμιά πενηνταριά νοματαίους!

Πιο σημαντικό είναι το σκεπτικό της καταγγελίας. «Το σωματείο μου», γράφει ο πρωταγωνιστής, «για συμβολικούς λόγους και μόνο έκλεισε (πιαστήκαμε αλυσίδες που λέμε) την κεντρική είσοδο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), ενώ ενημερώναμε για το μικρό αυτό διάστημα της μιας ώρας που συμβολικά, όπως προείπα, τους εργαζόμενους ότι μπορούν να εισέλθουν στο κτήριο από τη διπλανή πόρτα στη γωνία επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου η οποία απέχει μόλις 20 ή 30 μέτρα το πολύ!!!» (η σύνταξη και τα τρία θαυμαστικά είναι του κειμένου).

Σωστά! Αμ η άλλη –η Ρόζα Παρκς, ντε...– δεν μπορούσε να κάτσει στις πίσω θέσεις του λεωφορείου στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα για να μη μπούμε στη φασαρία του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ; Οι μπροστινές θέσεις (των λευκών) από τις πίσω (των μαύρων) απείχαν «2 ή 3 μέτρα το πολύ!!!». Γιατί επέμενε να κινείται και να κάθεται όπου ήθελε; Ετσι κι αλλιώς, ο διαχωρισμός με την ταμπέλα «white only» ήταν «για συμβολικούς λόγους και μόνο». Στη δουλειά της θα πήγαινε όπου κι αν καθόταν.

Περισσότερα

Migrants in Greece held in shocking conditions

Reuters
December 3, 2012

Migrants in Greece face shocking conditions in detention centers and deepening hostility on the streets as the country goes through its worst economic crisis since World War Two, a top U.N. official said on Monday.

Many of the 130,000 mostly African and Asian migrants trying to enter Europe via Greece each year go short of food, heating and hot water, including children, said the U.N. Special Rapporteur on the human rights of migrants, Francois Crepeau.

Conditions were poor in most of the 11 detention centers he visited. In one, the Venna centre in Rodopi near the Turkish border, beds were concrete slabs, the toilets were filthy and there was no light, he said.

"These are places where I wouldn't want to spend more than an hour. These are shocking places," said Crepeau.

More

"Ανοιχτοί στις αγορές!"

του Τάκη Μίχα

Protagon.gr
1 Δεκεμβρίου 2012

Εχτές το πρωί έπινα τον φρέσκο βελούδινο βουνήσιο καφέ μου στην Τa Pe Gate και μελετούσα τα μεσαία σύμφωνα στην Σανσκριτική (παρεμπιπτόντως 1 ευρώ το φλιτζάνι, ασύγκριτα καλύτερος από το άθλιο μαυροζούμι που πουλάνε σε τριπλάσια τιμή οι απατεώνες στο Κολωνάκι). Δίπλα μου καθόταν ένα ζευγάρι νεαρών Κινέζων γύρω στα τριάντα. Σε κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η κινεζούλα, με την γνωστή χαριτωμένη αδιαφορία για δυτικές ευλάβειες όπως «ιδιωτικός χώρος», είχε σχεδόν σκαρφαλώσει στην πλάτη μου για να δει τι διαβάζω. Πιάσαμε λοιπόν την συζήτηση και μετά τα τυπικά όπως “Greece many problems”(που πια έχει γίνει το διεθνές «καλημέρα») και τα συνακόλουθα “lazy civil servants” και “tea money”(διαφθορά), μού είπαν ότι ζουν στην πόλη Γουανκσού της Κίνας. Τούς ρώτησα λοιπόν πώς είναι η πόλη τους. «Ανοιχτή στις αγορές!» απάντησε θριαμβευτικά το αγόρι. “Open to markets!” επανέλαβε με ένα πλατύ χαμόγελο. Έμεινα άφωνoς. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι πού υποψιαζόμουν πάντοτε: Ότι το τρένο έχει χαθεί οριστικά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά πιθανώς και για την Ευρώπη.

Αλήθεια πόσοι Έλληνες από την Τρίπολη, την Πάτρα, την Πρέβεζα, την Κομοτηνή, την Λάρισα θα απαντούσαν σε ένα ανάλογο ερώτημα με τον ίδιο τρόπο; Υποθέτω κανένας. Θα απαντούσαν εκθειάζοντας πιθανώς την φύση, τις παραλίες, πιθανώς την αρχιτεκτονική ή τον τρόπο ζωής –αλλά το άνοιγμα στις διεθνείς αγορές; Κανείς φυσικά. Ακόμα και άτομα προερχόμενα από τόπους των οποίων η επιβίωση εξαρτάται άμεσα από την διεθνή οικονομία-όπως η Μύκονος ή η Σαντορίνη-δεν θα απαντούσαν με τον τρόπο που απάντησε το κινεζόπουλο.

Πολλοί αναλυτές και ιστορικοί έχουν τονίσει την σημασία της γλώσσας στην διαμόρφωση της εικόνας του κόσμου και τις συνάδουσες οικονομικές πρακτικές. Έτσι έχουν παρατηρήσει πχ ότι η άνοδος του καπιταλισμού στην Αγγλία τον 18ο αιώνα συμπίπτει με μία αλλαγή στην αντίληψη για τον «έμπορο»: Από εκεί που το εισόδημα από την οικονομική συναλλαγή (το εμπόριο) θεωρείτο καταφρονητέο (το μόνο «σωστό» εισόδημα ήταν από ενοικίαση Γής η από κάποια βασιλική αργομισθία) ξαφνικά γίνεται αποδεκτό. Ο έμπορος αίφνης γίνεται τακτικός επισκέπτης στα «καλά σαλόνια» και περιζήτητος γαμπρός. Η σημασιολογία της λέξης «έμπορος» αρχίζει να χάνει την αρνητική της χροιά στην λογοτεχνία.

Περισσότερα