Καθημερινή
16 Μαρτίου 2011
Την 1η Νοεμβρίου του 1755, η Λισσαβώνα γιόρταζε την ημέρα των Αγίων Πάντων. Η πόλη, παρότι οι συνθήκες ζωής ήταν άθλιες, εξέφραζε την ισχύ και την αίγλη της πορτογαλικής αυτοκρατορίας και ειδικά το λιμάνι της ήταν ένα από τα πλέον ανθηρά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κατά τις εννέα και μισή το πρωί όμως, τρεις ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις σκόρπισαν την καταστροφή. Τα πλήθη, πανικόβλητα, αναζήτησαν καταφύγιο στο λιμάνι. Εκεί ωστόσο αντίκρισαν ένα αλλόκοτο θέαμα: η θάλασσα είχε τραβηχτεί πολλές δεκάδες μέτρα προς τα μέσα, αποκαλύπτοντας τον βυθό του λιμανιού. Ψάρια σπαρταρούσαν και πλοία «κάθησαν» πάνω στην καρίνα τους κι έγειραν στο πλάι.
Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε σε εκείνο ακριβώς το σημείο, διαπράττοντας ένα τραγικό σφάλμα. Μιάμιση ώρα, περίπου, μετά τον τελευταίο σεισμό, ένα υπόκωφο βουητό έκανε όλα τα βλέμματα να στραφούν προς τα ανοιχτά. Η γραμμή του ορίζοντα στον ωκεανό είχε μεταβληθεί σε μια βαθιά μπλε, σχεδόν μαύρη, κινούμενη μάζα. Οι πιο παρατηρητικοί διέκριναν στις κορφές της τα οικεία, αφρισμένα «προβατάκια» που υπό κανονικές συνθήκες συναντούσαν μεσοπέλαγα. Μάλλον ήταν το τελευταίο πράγμα που είδαν.
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, τρία τσουνάμι σκότωσαν χιλιάδες κόσμου. Σύμφωνα με τον Νίκολας Σρέιντι, συγγραφέα του εξαιρετικού βιβλίου Ο μεγάλος σεισμός. Καταστροφή, δέος και ορθολογισμός στη Λισσαβώνα το 1755 (εκδ. Κριτική), ποτέ μια φυσική καταστροφή δεν επέφερε τόσο δραματικές αλλαγές σε μια αποικιακή αυτοκρατορία.
Αρχικά, σχεδόν όλοι οι Πορτογάλοι πίστεψαν ότι επρόκειτο περί «οργής Θεού», το όλο σκηνικό είχε κάτι αποκαλυπτικό – όπως και στην Ιαπωνία αυτές τις μέρες. Γρήγορα όμως οι ψυχραιμότεροι οργάνωσαν την πόλη από την αρχή. Κατά τον Σρέιντι, η φυσική εκείνη καταστροφή, κατά έναν παράδοξο τρόπο, εκσυγχρόνισε την Πορτογαλία και την έφερε πιο κοντά στο πνεύμα του Διαφωτισμού που άκμαζε στην κεντρική Ευρώπη και ειδικά στη Γαλλία.
Περισσότερα
