Τα Νέα
11 Μαρτίου 2011
Τη χαρά των µεταναστών, που έφτασαν το απόγευµα της Τετάρτης στη λύση του µαρτυρίου τους, µπορεί κανείς ανθρώπινα να την καταλάβει. Τους πανηγυρισµούς, όµως, των καθοδηγητών τους – των ανθρώπων που ενορχήστρωσαν την απεργία πείνας ως πολιτικό χάπενινγκ – πώς να τους εξηγήσει;
Γιατί πανηγύριζε ο Αλληλέγγυος; Γιατί αφέθηκε να τον σηκώσουν – αποθεωτικά, σαν άλλον... Ρεχάγκελ – στον αέρα τα αποστεωµένα χέρια των µεταναστών; Απέκτησε µήπως η χώρα υπηρεσίες υποδοχής των απελπισµένων που συρρέουν στα σύνορά της; Εκλεισαν διαµιάς όλα τα τριτοκοσµικά της κρατητήρια; Αρχισε η Ελλάδα να απαντά στα αιτήµατα για πολιτικό άσυλο; Ωρίµασε τάχα η Πολιτεία τόσο ώστε να καλλιεργήσει πολιτικές ενσωµάτωσης;
Γιατί πανηγυρίζουν οι καπεταναίοι της Υπατίας; Συγκίνησαν µήπως την κοινωνία; Την έστρεψαν µε τον ακτιβισµό τους να γίνει πιο ανεκτική απέναντι στον πάσχοντα Αλλο;
Οχι. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν πέτυχαν. Αντιθέτως, ο ακτιβισµός τους έβλαψε παρά υπηρέτησε τον σκοπό τους. Η µέθοδός τους – κατάληψη πρώτα και µετά εκβιασµός – αντί να ευαισθητοποιήσει απώθησε τον µέσο πολίτη. ∆ιέγειρε τα συντηρητικά ανακλαστικά του.
Περισσότερα
