Brian Adcock (Τhe Scotland on Sunday)

Where Is The Outrage?

by Abbas Milani

New Republic
March 30, 2011

For 42 years, the world did business with Muammar Qaddafi, even as it knew about the brutality he was inflicting on his own people. Too often, there was no outrage in the West about Qaddafi’s crimes. Now, if the same pattern is not to be repeated in Iran, one must ask: Where is the outrage about that country’s endemic brutality and its kleptocratic theocracy? Specifically, where is the outrage about the fact that the four leading figures of the Green Movement—Mir Hossein Mousavi and Mehdi Karubi, as well as their equally defiant wives, Zahra Rahnavard and Fateme Karubi—have been under arrest now for six weeks? While military intervention in Iran is not an option as it was in Libya, it would still be helpful and morally justified if the world didn’t forget about the serious crimes that are taking place there on a daily basis—and if American leaders showed more consistent outrage about the plight of the Iranian people.

Over the course of three decades, the Islamic Republic has unleashed a reign of terror on Iran, arresting tens of thousands, executing several thousand, and forcing some three million Iranians—including hundreds of journalists, writers, dissidents, scientists, physicians, scholars, and entrepreneurs—into forced exile. In 1988 alone, according to numerous credible reports, on direct order of Ayatollah Khomeini, close to 4,000 prisoners, serving time on earlier charges, were summarily executed in what was clearly a crime against humanity. If one adds up all the bloodshed and violence in Iran since 1979, there is hardly a regime in the Middle East, including Syria’s and Libya’s, that has shed as much blood and caused as much heartbreak to keep its despotic hold on power. The ruling regime in Iran—effectively at this point a partnership between Ayatollah Khamenei and the Iranian Revolutionary Guard Corps—is literally and metaphorically getting away with murder.

Yet, in recent weeks, even as Tehran has put Green Movement leaders under house arrest and cracked down on protesters, developments around the world have helped it to escape scrutiny. There have been occasional exceptions to this pattern—such as a strong March 21 Persian New Year message from President Obama, in which he made clear that he stands with the democratic aspirations of the Iranian people—but, for the most part, the revolt in Egypt, the war in Libya, and the devastating earthquake in Japan have pushed Iran off the front pages. Moreover, the ill-advised Saudi incursion into Bahrain has provided the Iranian regime with an occasion to grandstand about siding with the democratic aspirations of the people there.

More

Media Freedom and Socio-Political Instability

by Sudeshna Pal
(Georgia College and State University)

Peace Economics, Peace Science and Public Policy
Vol. 17 (2011)

Free media may reduce incidents of socio-political instability. Different types of socio-political instability have been shown to have a negative effect on investment and economic growth. This study examines the effect of free media on various indicators of socio-political instability. Using a panel of 98 countries over 1994-2005, this study shows that media free from government control and interference may decrease different forms of socio-political instability because it puts internal and external pressure on self-interested governments to act in the best interests of citizens—rather than their own. The empirical results suggest that a freer media is associated with lower levels of socio-political instability as measured by ethnic tensions, external and internal conflicts, crime and disorder, military participation in government and religious tensions. The estimates are robust to several sensitivity tests.

More

Read the Paper

Ο Καντάφι και οι φίλοι του

του Ανδρέα Παππά

Athens Voice
30 Μαρτίου 2011

Πριν από λίγους μήνες στην Αίγυπτο ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού είχε βγει στους δρόμους ζητώντας να φύγει ο Μουμπάρακ. Τα πράγματα κατέληξαν σε ένα είδος συμβιβασμού. O Μουμπάρακ «αποσύρθηκε», στο ορατό μέλλον τουλάχιστον την εξουσία θα ασκεί ο στρατός, και… βλέπουμε.

Ακόμα πιο πριν, στην Τυνησία, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού βγήκε επίσης στους δρόμους ζητώντας να φύγει ο Μπεν Άλι. Και εκεί το αυταρχικό και φαύλο καθεστώς κλονίστηκε, ο Μπεν Άλι έφυγε, αλλά βέβαια μένει ακόμη να γίνουν πολλά για να μπορεί να γίνεται λόγος για «δημοκρατία».

Στο ντόμινο των εξεγέρσεων ακολούθησε η Λιβύη. Εκεί, η χώρα είναι σήμερα χωρισμένη στα δύο, κάπως σαν την Ισπανία το 1936. Από τη μια το καθεστώς Καντάφι, αναίσχυντη οικογενειακή δικτατορία, «τρώει και πίνει» με ιδεολογικό περιτύλιγμα μια ισλαμίζουσα μπουρδολογία, ικανή να γοητεύει αφελείς αλλά και «βολευόμενους» εντός και εκτός της Λιβύης. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είχε κάποτε μόνιμο απεσταλμένο στην Τρίπολη για την προώθηση της συνεργασίας των «σοσιαλιστικών δυνάμεων» της Μεσογείου. Την ίδια περίπου εποχή το καθεστώς Καντάφι χρηματοδοτούσε κάθε είδους τρομοκρατικές οργανώσεις αλλά και ουκ ολίγα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα στην Ευρώπη, και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Καθώς, όμως, το είχε παραξηλώσει (Λόκερμπι, βόμβα σε ντισκοτέκ του Βερολίνου κ.λπ.) ήταν αρκετές το 1986 μερικές εξορμήσεις F16 για να αντιληφθεί ο Καντάφι ότι στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει χώρος για ψευτόμαγκες του «αντιιμπεριαλισμού» έτοιμους «να πεθάνουν μέχρι του τελευταίου… Παλαιστίνιου». Έτσι κάπως, λοιπόν, αποφάσισε ότι, προκειμένου να συνεχιστεί το (πετρελαιοκίνητο) πάρτι για αυτόν και τους απογόνους του, θα έπρεπε να «μαζέψει το πάπλωμά του».

Περισσότερα

Norway to Jews: You're Not Welcome Here

by Alan Dershowitz

Wall Street Journal
March 29, 2011

I recently completed a tour of Norwegian universities, where I spoke about international law as applied to the Israeli-Palestinian conflict. But the tour nearly never happened.

Its sponsor, a Norwegian pro-Israel group, offered to have me lecture without any charge to the three major universities. Norwegian universities generally jump at any opportunity to invite lecturers from elsewhere. When my Harvard colleague Stephen Walt, co-author of The Israel Lobby, came to Norway, he was immediately invited to present a lecture at the Norwegian University of Science and Technology in Trondheim. Likewise with Ilan Pappe, a demonizer of Israel who teaches at Oxford.

My hosts expected, therefore, that their offer to have me present a different academic perspective on the Israeli-Palestinian conflict would be eagerly accepted. I have written half a dozen books on the subject presenting a centrist view in support of the two-state solution. But the universities refused.

The dean of the law faculty at Bergen University said he would be "honored" to have me present a lecture "on the O.J. Simpson case," as long as I was willing to promise not to mention Israel. An administrator at the Trondheim school said that Israel was too "controversial."

The University of Oslo simply said "no" without offering an excuse. That led one journalist to wonder whether the Norwegian universities believe that I am "not entirely house-trained."

Only once before have I been prevented from lecturing at universities in a country. The other country was Apartheid South Africa.

More

Neither the Wars Nor the Leaders Were Great

by Ralph Raico

Mises Daily
March 29, 2011

[Introduction to Great Wars and Great Leaders (2010)]

The king of Prussia, Frederick II ("the Great"), confessed that he had seized the province of Silesia from the Empress Maria Theresa in 1740 because, as a newcomer to the throne, he had to make a name for himself. This initiated a war with Austria that developed into a worldwide war (in North America, the French and Indian War), and went on to 1763. Of course, many tens of thousands died in that series of wars.

Frederick's admission is probably unique in the annals of leaders of states. In general, rulers have been much more circumspect about revealing the true reasons for their wars, as well as the methods by which they conduct them. Pretexts and evasions have proliferated. In today's democratic societies, these are endorsed — often invented — by compliant professors and other intellectuals.

For generations, the unmasking of such excuses for war and war making has been the essence of historical revisionism, or simply revisionism. Revisionism and classical liberalism, today called libertarianism, have always been closely linked.

The greatest classical-liberal thinker on international affairs was Richard Cobden, whose crusade for repeal of the Corn Laws triumphed in 1846, bringing free trade and prosperity to England. Cobden's two-volume Political Writings are all revisionist accounts of British foreign policy.

Cobden maintained that

The middle and industrious classes of England can have no interest apart from the preservation of peace. The honours, the fame, the emoluments of war belong not to them; the battle-plain is the harvest-field of the aristocracy, watered by the blood of the people.

He looked forward to a time when the slogan "no foreign politics" would become the watchword of all who aspired to be representatives of a free people. Cobden went so far as to trace the calamitous English wars against revolutionary France — which went on for a generation and ended only at Waterloo — to the hostility of the British upper classes to the antiaristocratic policies of the French.

Castigating the aristocracy for its alleged war lust was standard for liberal writers of earlier generations. But Cobden's views began to change when he observed the intense popular enthusiasm for the Crimean War against Russia and on behalf of the Ottoman Turks. His outspoken opposition to that war, seconded by his friend and coleader of the Manchester School, John Bright, cost both of them their seats in the Commons at the next election.

More

The Death Penalty in 2010

Amnesty International
28 March 2011

The worldwide trend towards abolition of the death penalty recorded further progress in 2010. One more country, Gabon, abolished the death penalty for all crimes and the President of Mongolia established an official moratorium on executions. For the third time, the UN General Assembly adopted with more support than ever before a resolution on a moratorium on the use of the death penalty.

In 2010, 23 countries carried out executions and 67 imposed death sentences in 2010. Methods of execution in 2010 included beheading, electrocution, hanging, lethal injection and shooting.

Countries that retain the death penalty defended their position by claiming that their use of the death penalty is consistent with international human rights law. Their actions blatantly contradicted these claims.

Death sentences and executions in 2010

In the last decade, more than 30 countries have abolished the death penalty in law or practice. Fifty-eight countries worldwide now retain the death penalty for ordinary crimes, and less than half of these carried out executions in 2010. This report analyzes some of the key developments in the worldwide application of the death penalty in 2010, citing figures gathered by Amnesty International on the number of death sentences handed down and executions carried out during the year.

More

Read the Report

Παρουσίαση στα ελληνικά από την Καθημερινή

Οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους;

της Μελίττας Γκουρτσογιάννη

Το Βήμα
28 Μαρτίου 2011

Κάποιος πολιτικός είχε πεί ότι “Οι Έλληνες δεν επιλέγουν τυράννους. Αρνούνται την τυραννία!”

Δυστυχώς φαίνεται ότι οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους. Πρώτα τον Μιλόσεβιτς. Τώρα τον Καντάφι. Γιατί, τι άλλο σημαίνει το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν έχει γίνει ούτε μία εκδήλωση συμπαράστασης στην “αραβική άνοιξη”, στον αγώνα των Λίβυων και των άλλων λαών της άμεσης γειτονιάς μας για ελευθερία και δημοκρατία; Αντίθετα έγιναν διαδηλώσεις “κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών”. Και αυτό μεν δεν με εκπλήσσει από τη μεριά της Αριστεράς, που έχει υποστηρίξει τόσους και τόσους τυράννους. Όσο για όλους αυτούς που δηλώνουν “επαναστάτες”, ιδού πεδίο δόξης, γιατί δεν πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των Λυβίων επαναστατών, όπως κάποτε στον Ισπανικό εμφύλιο τόσοι Έλληνες εθελοντές- δημοκράτες, κομμουνιστές και αναρχικοί; Δεν περίμενα, τόσα χρόνια μετά τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας το γενικώτερο κλίμα να θυμίζει πάλι κάτι από εκείνη την εποχή.

Η κυβέρνηση άτολμη, έχασε την ευκαιρία να πάρει πρωτοβουλίες, σύμφωνες και με την ηθική, αλλά και με την ιστορική και γεωπολιτική της θέση στη Νότια Μεσόγειο. Τα ελληνικά media μιλούν για “επέμβαση κατά της Λιβύης” και δανείζονται επιχειρήματα από τη Ρωσία και την Κίνα, τα διαμάντια αυτά της δημοκρατικής σκέψης! Δηλαδή θα έπρεπε ο Καντάφι να μείνει ανενόχλητος να εξολοθρεύσει το άνθος του Λιβυκού λαού; Μερικές φορές η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να γίνει εντελώς απάνθρωπη.

Περισσότερα

Unrest Boils Over in Syria

Reuters/Wall Street Journal
March 26, 2011

Amateur video shot Friday shows violent protests in Deraa, with rights groups saying dozens have been killed over the past week.

More

Guy Badeaux (Journal LeDroit / Ottawa)

Libyan Woman Struggles to Tell Media of Her Rape

New York Times
March 26, 2011

A Libyan woman burst into the hotel housing the foreign press in Tripoli on Saturday morning in an attempt to tell journalists that she had been raped and beaten by members of Col. Muammar el-Qaddafi’s militia. After struggling for nearly an hour to resist removal by Colonel Qaddafi’s security forces, she was dragged away from the hotel screaming.

“They say that we are all Libyans and we are one people,” said the woman, who gave her name as Eman al-Obeidy, barging in during breakfast at the hotel dining room. “But look at what the Qaddafi men did to me.” She displayed a broad bruise on her face, a large scar on her upper thigh, several narrow and deep scratch marks lower on her leg, and marks that seemed to come from binding around her hands and feet.

She said she had been raped by 15 men. “I was tied up, and they defecated and urinated on me,” she said. “They violated my honor.”

She pleaded for friends she said were still in custody. “They are still there, they are still there,” she said. “As soon as I leave here, they are going to take me to jail.”

For the members of the foreign news media here at the invitation of the government of Colonel Qaddafi — and largely confined to the Rixos Hotel except for official outings — the episode was a reminder of the brutality of the Libyan government and the presence of its security forces even among the hotel staff. People in hotel uniforms, who just hours before had been serving coffee and clearing plates, grabbed table knives and rushed to physically restrain the woman and to hold back the journalists.

More

See the Video

Τον έθαψαν σε ομαδικό τάφο κάτω από τον πάγο

του Γρηγόρη Μπέκου

Το Βήμα
26 Μαρτίου 2011

Τα δραματικά τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του κορυφαίου ρώσου ποιητή Οσιπ Μαντελστάμ που πέθανε το 1938 σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ως «εχθρός του λαού». Τα εξιστορεί η σύζυγός του Ναντιέζντα σε ένα μνημειώδες έργο, το οποίο προκάλεσε σοκ όταν πρωτοεκδόθηκε στη Δύση το 1970.

Τη νύχτα της 13ης προς τη 14η Μαΐου 1934 μια ομάδα ανδρών της μυστικής αστυνομίας του σοβιετικού καθεστώτος χτυπά την πόρτα σε ένα φτωχικό διαμέρισμα της Μόσχας. Η Ναντιέζντα, μια κοντούλα και ξερακιανή γυναίκα, ανοίγει ξέροντας βαθιά μέσα της ότι σε λίγα λεπτά ο σύζυγός της θα συλληφθεί. Ο Οσιπ Εμίλιεβιτς Μαντελστάμ, για πολλούς ο κορυφαίος ρώσος ποιητής του 20ού αιώνα, είχε επιστρέψει λίγο νωρίτερα στο σπίτι με ένα αβγό που προμηθεύτηκε από έναν γείτονα για να το προσφέρει αλατισμένο στη φίλη του Αννα Αντρέγεβνα. Δεν ήταν άλλη από τη μεγαλύτερη ποιήτρια της Ρωσίας, την Αννα Αχμάτοβα, η οποία εκείνη την ημέρα είχε φθάσει εκεί από την παγωμένη Αγία Πετρούπολη προκειμένου να επισκεφθεί δύο αγαπημένους φίλους της.

Τα κατσαριδίσια μουστάκια του Στάλιν

«Κατσαριδίσια τα μουστάκια του γελούν/ και από τις μπότες του οι λαιμοί λαμποκοπούν» έγραψε, ανάμεσα σε άλλους οξείς στίχους, ο Οσιπ Μαντελστάμ στο σατιρικό ποίημά του για τον Ιωσήφ Στάλιν το φθινόπωρο του 1933, έξι μήνες πριν από τη σύλληψή του. Ο αντισυμβατικός ποιητής, ο οποίος είχε εβραϊκές ρίζες και γεννήθηκε στην Πολωνία, είχε μόλις επιστρέψει από την Κριμαία. Εκείνη τη χρονιά η Ρωσία μαστιζόταν από την πείνα. Στην Κριμαία ο Μαντελστάμ διαπίστωσε από πρώτο χέρι τις συνέπειες της κολεκτιβοποίησης «του βουνίσιου του Κρεμλίνου» που σκοπό είχε να αφανίσει τους κουλάκους. Το σατιρικό ποίημα λοιπόν ήταν το «έγκλημά» του. Εξαιτίας του τιμωρήθηκε με πέντε χρόνια καταναγκαστικά έργα για «αντεπαναστατική δράση» και τον εξόρισαν αρχικά στην πόλη Τσερντίν, ακόμη πιο βόρεια, κοντά στα Ουράλια Ορη.

Η σύζυγός του Ναντιέζντα (το όνομα στα ρωσικά σημαίνει ελπίδα) τον ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι της εσωτερικής εξορίας στην αχανή σοβιετική επικράτεια, με τρεις ένοπλους στρατιώτες να τους επιτηρούν στο τρένο με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Το βιβλίο των απομνημονευμάτων της με τίτλο Ελπίδα στα χρόνια της απελπισίας, το χειρόγραφο του οποίου στάλθηκε κρυφά στη Δύση και εκδόθηκε το 1970 προκαλώντας πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό σοκ, είναι ένα καθηλωτικό χρονικό των αναμνήσεών της από τα τέσσερα τελευταία έτη της κοινής ζωής με τον Οσιπ Μαντελστάμ- από την πρώτη του σύλληψη, δηλαδή, ως και το τέλος του το 1938. Το 1937 ο ποιητής συνελήφθη για δεύτερη φορά και εκτοπίστηκε στο Βορόνεζ. Ετσι ξεκίνησε για τον επιφανή εκπρόσωπο της σχολής των Ακμεϊστών ποιητών η δραματική πορεία που κατέληξε μετά την τρίτη του σύλληψη σε ένα βαγόνι για ζώα προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Βλαδιβοστόκ, όπου σύντομα πέθανε κάτω από άγνωστες συνθήκες.

Περισσότερα

Hope Against Hope: A Memoir

Jimmy Margulies (The Record)

Tunisia: What comes next?

by David Goodhart

Prospect
March 23, 2011

Tunis is oddly calm and normal for the capital of a country that has just triggered the greatest upheaval in the Arab world since the end of the first world war. Nor would you guess from the current provisional government that the revolution was driven by frustrated young people using the latest networking technologies; the combined ages of the new Tunisian president and prime minister is 161 years. But the two old men are bridging the generation gap and, for now, keeping the show on the road.

The attention of the world has of course moved elsewhere since Tunisia, much to its own amazement, lit the torch at the end of December. But on a recent trip to Tunis I discovered that the Tunisians have not been idle since the president of 23 years, Ben Ali, fled the country on 14th January.

They are now on to their third government, having got rid of Ben Ali’s unpopular prime minister, Mohamed Ghannouchi, at the end of February. The new prime minister, 84-year-old Beji Caid Essebsi, a veteran of the 1950s independence movement and largely untainted by the Ben Ali regime, announced elections on 24th July for an assembly to draw up a new constitution.

From not having had a proper election, ever, Tunisia is poised to have three in quick succession—culminating with elections for a new president and parliament, perhaps at the end of the year. This modest former French colony could now set the pattern for the next, trickier stage of Arab democratic reform. “We can be the test-bed for the whole Arab world, but we must not rush,” says Raoudha Ben Othman, professor of linguistics at Tunis University.

The dilemma for Tunisia—and Egypt too—is that if it moves too fast to elections, new parties and leaders will not have time to find their voice. But if it moves too slowly, activists will become impatient, perhaps violently so. On top of that, Tunisia has to invent a democratic culture—to replace what Ben Othman calls the “allegiance culture”—as well as a free media, a new judiciary, a new party system, and work out how to deal with the legacy of the old regime. Facebook can’t help much there, even if 18 per cent of the population use the site (and more than a third are online).

More

Debate: "Η ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα μόνο καλό μπορεί να κάνει"

Athens Voice
23 Μαρτίου 2011

Τον Απρίλιο του 2010 ανακοινώθηκε η ανέγερση ενός µουσουλµανικού τεµένους στην περιοχή του Βοτανικού µε χρηµατοδότηση αποκλειστικά από το ελληνικό κράτος. Ωστόσο, οι πιέσεις που ασκούνται στην ελληνική κοινωνία, αποτέλεσµα τόσο της πρόσφατης οικονοµικής κρίσης όσο και του αυξανόµενου µεταναστευτικού ρεύµατος, έχουν οδηγήσει σε µια έντονη αντιπαράθεση. Οι απόψεις διίστανται: η ανέγερση του τεµένους θα οδηγήσει στην καλύτερη ενσωµάτωση των µεταναστών ή στην αύξηση της πόλωσης µεταξύ των κοινοτήτων, µε χαρακτηριστικό παράδειγµα τις πρόσφατες βίαιες συγκρούσεις στον Άγιο Παντελεήµονα; Tη ∆ευτέρα 28/2, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη πραγµατοποιήθηκε το δεύτερο debate της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Intelligence Squared Greece σε συνεργασία µε το British Council (στα πλαίσια του προγράµµατος Our Shared Europe, µε θέµα του debate «Η ανέγερση µουσουλµανικού τεµένους στην Αθήνα µόνο καλό µπορεί να κάνει». Η A.V., χορηγός επικοινωνίας, δηµοσιεύει σήµερα κάποια από τα πολλά επιχειρήµατα που ακούστηκαν.

Περισσότερα

Simanca Osmani (Brazil)

Επιλεκτική ευαισθησία

του Ηλία Μαγκλίνη

Καθημερινή
23 Μαρτίου 2011

Πριν από δύο περίπου χρόνια, είχα πάρει μια συνέντευξη από τον λιβυκής καταγωγής συγγραφέα Χισάμ Ματάρ (Hisham Matar). Αφορμή είχε σταθεί το μυθιστόρημά του In the Country of Men (Στη χώρα των ανδρών, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ινδικτος). Ο Ματάρ γεννήθηκε το 1970 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του εργαζόταν στη λιβυκή αποστολή των Ηνωμένων Εθνών. Το 1973 η οικογένειά του επέστρεψε στην Τρίπολη. Οταν το 1979 το καθεστώς Καντάφι κατηγόρησε τον πατέρα του Ματάρ ως αντικαθεστωτικό, η οικογένεια κατέφυγε στο Κάιρο. Το 1986, ο 16χρονος Ματάρ μετέβη στο Λονδίνο, μαζί με τον αδελφό του, όπου ξεκίνησε σπουδές αρχιτεκτονικής.

Τα δυσάρεστα νέα ήρθαν το 1990: τα δύο αδέλφια έμαθαν από τη μητέρα τους ότι ο πατέρας τους αγνοείτο.

Πέρασαν έξι χρόνια χωρίς να γνωρίζει κανείς τι είχε απογίνει. Το 1996 έφτασαν δύο επιστολές, τις οποίες ο πατέρας είχε περάσει παράνομα από τη φυλακή, σύμφωνα με τις οποίες τον είχε απαγάγει το 1990 η μυστική αστυνομία της Αιγύπτου (του άλλου «μεγάλου» ηγέτη, του Χόσνι Μουμπάρακ), η οποία τον παρέδωσε στις λιβυκές αρχές, οι οποίες με τη σειρά τους τον έκλεισαν στις διαβόητες φυλακές Αμπού-Σαλίμ. Εκτοτε, σιωπή πάλι. Κανείς δεν γνωρίζει αν ο Ματάρ-πατέρας βρίσκεται στη ζωή.

Η ιστορία ήρθε στην επιφάνεια μέσα από το μυθιστόρημα που έγραψε ο Ματάρ. Κεντρικός πρωταγωνιστής ο εννιάχρονος Σουλεϊμάν, η ιστορία του οποίου είναι πανομοιότυπη με εκείνη του συγγραφέα - όπως και του πατέρα του.

Αντιγράφω από εκείνη τη συνέντευξη: «Διαβάζοντας το βιβλίο, αναρωτήθηκα: Τι ξέρουμε για τη σύγχρονη Λιβύη; Τα στοιχειώδη: το 1969, ο 27χρονος τότε Καντάφι ηγήθηκε στρατιωτικού πραξικοπήματος μέσω του οποίου καταργήθηκε η μοναρχία στη χώρα. Το 1972 απαγορεύθηκαν τα πολιτικά κόμματα και σήμερα η Λιβύη βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των χωρών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οπως λέει ο Χισάμ (ο οποίος ζει πάντα στο Λονδίνο) στην Κ: “Η Λιβύη παραμένει πολύ δύσκολο μέρος για να ζήσει κανείς. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη έχουν αποτύχει στο να πιέσουν το καθεστώς να βελτιώσει τη ζοφερή κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια χρυσή ευκαιρία χάθηκε: κυρίως για τον λιβυκό λαό που υποφέρει από το καθεστώς 32 χρόνια, αλλά και για τη Δύση, προκειμένου να επιδείξει το σθένος της στην προώθηση των αρχών της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας. Για τα κακά της Λιβύης ευθύνεται η ίδια η κυβέρνηση φυσικά, αλλά, αν μη τι άλλο, ο κοινός νους υπαγορεύει ότι συνεισφέρεις κι εσύ σε αυτό, όταν υπογράφεις συμφωνίες με αξιωματούχους τους οποίους ουδέποτε εξέλεξε ο λαός”».

Περισσότερα

Δείτε επίσης εδώ

John Darkow (The Columbia Daily Tribune)

Όταν δεν είμαστε όλοι Λίβυοι

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
22 Μαρτίου 2011

Επί εβδομάδες ο Μουαμάρ Καντάφι έσφαζε τον λαό του. Στα καρυοφύλλια των εξεγερμένων, ο Λίβυος δικτάτωρ απαντούσε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις τεθωρακισμένων και μισθοφόρους που σκότωναν αδιάκριτα. Ο αναπληρωτής καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (και χρόνια ταγμένος στην Αριστερά) Νικόλας Σεβαστάκης απορούσε: «Εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από την πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της» («Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά», RedNotebook 18.3.2011).

Στην Ελλάδα των μεγάλων ευαισθησιών και των αριστερών χάπενινγκ δεν κουνήθηκε φύλλο για τις σφαγές των αμάχων Λίβυων. Οφειλόταν, άραγε, η σιωπή στο «αντιιμπεριαλιστικό παρελθόν» του συνταγματάρχη; Ή στο γεγονός ότι ο λατρεμένος του εγχώριου αντιιμπεριαλισμού -ο Ούγκο Τσάβες αυτοπροσώπως- ήταν ο μόνος σε όλο τον κόσμο που τάχθηκε υπέρ του σφαγέα;

Περισσότερα

Damien Glez (Journal du Jeudi)

'The People Want the Fall of the Regime': Schooling, Political Protest, and the Economy

by Filipe R. Campante and Davin Chor
(Harvard University & Singapore Management University)

Harvard Kennedy School
HKS Working Paper No. RWP11-018
March 21, 2011

We examine several hypotheses regarding the determinants and implications of political protest, motivated by the wave of popular uprisings in Arab countries starting in late 2010. While the popular narrative has emphasized the role of a youthful demography and political repression, we draw attention back to one of the most fundamental correlates of political activity identified in the literature, namely education. Using a combination of individual-level micro data and cross-country macro data, we highlight how rising levels of education coupled with economic under-performance jointly provide a strong explanation for participation in protest modes of political activity as well as incumbent turnover. Political protests are thus more likely when an increasingly educated populace does not have commensurate economic gains. We also find that the implied political instability is associated with heightened pressures towards democratization.

Read the Paper

Morals and Markets

by Yuval Levin

New Republic
March 21, 2011

Adam Smith is not exactly a biographer’s dream. An intensely private man, he seemed to go out of his way to leave no trail for future chroniclers. His correspondence is dry and workmanlike, with few personal details or revealing moments. He made sure his private notes and unpublished works-in-progress were burned before his death. Having lived unmarried with his mother for most of his life, he left behind very few intimates who could relate his story for posterity. And yet Smith was more than a profoundly important figure in the history of moral philosophy, economics, and liberal political thought; he was also, in his eccentric way, a quite charismatic man.

This perplexing combination of challenges has meant that Smith has had too few biographers, and that most of them have fallen into one of two traps—the purely intellectual biography, in which the man is merely the vehicle for his ideas, and the purely contextual biography in which the man is just a representative of his time and place. The best modern studies of Smith—Joseph Crospey’s Polity and Economy, and Jerry Muller’s Adam Smith in His Time and Ours—fall respectively into these two camps. Like so much that has been written about Smith, they make the reader yearn for something more.

With this superb new book, Nicholas Phillipson has answered that yearning at last. He has done it by leaning toward both traps at different times, but never quite falling into either. There is, as Phillipson acknowledges at the outset, no getting around the fact that Smith’s ideas are almost all we have of him. But through meticulous research, a masterful command of the philosophical debates of the age, and a fine grasp of the particulars of Scottish life in Smith’s era, he manages to shadow out the man himself—decisively demolishing some longstanding myths popular on both the left and the right, and, without straining to be relevant, nonetheless showing us a thinker with a great deal to offer our own troubled time.

More

Έπεσε η μάσκα της Αριστεράς!

του Τάκη Μίχα

Protagon.gr
21 Μαρτίου 2011

Όταν πριν από μερικά έτη ο αμίμητος Τζορτζ Μπους αποφάσιζε να εισβάλλει στο Ιράκ, η αριστερά στην Ελλάδα σύσσωμη ξεσηκωνόταν εναντίον της επίθεσης επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η ενέργεια των ΗΠΑ δεν είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα επικαλέσθηκε η Αριστερά τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν το ΝΑΤΟ έλαβε την απόφαση να βομβαρδίσει την Σερβία προκειμένου να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Μιλόσεβιτς στο Κόσσοβο. Και τότε το επιχείρημα της απουσίας νομιμοποιητικής εντολής από το Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της αριστεράς.

Στο βαθμό λοιπόν που η αριστερά έθετε το κριτήριο της διεθνούς νομιμότητας όπως αυτή εκφράζεται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της , θα ανέμενε κανείς ότι σήμερα θα επικροτούσε με ενθουσιασμό την επίθεση εναντίον του αιμοδιψή δικτάτορα Καντάφι στο βαθμό όχι απλά ότι η ενέργεια αυτή είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά επίσης ότι ελήφθη μετά από έκκληση των Συνδέσμου Αραβικών χωρών. Λάθος! Αυτό δεν έγινε! Για μια ακόμη φορά, η αριστερά προτίμησε να συμπαρασταθεί σε ένα δήμιο αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η επίκληση στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν πάντοτε απλά

Στο βαθμό λοιπόν που η αριστερά έθετε το κριτήριο της διεθνούς νομιμότητας όπως αυτή εκφράζεται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της , θα ανέμενε κανείς ότι σήμερα θα επικροτούσε με ενθουσιασμό την επίθεση εναντίον του αιμοδιψή δικτάτορα Καντάφι στο βαθμό όχι απλά ότι η ενέργεια αυτή είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά επίσης ότι ελήφθη μετά από έκκληση των Συνδέσμου Αραβικών χωρών. Λάθος! Αυτό δεν έγινε! Για μια ακόμη φορά, η αριστερά προτίμησε να συμπαρασταθεί σε ένα δήμιο αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η επίκληση στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν πάντοτε απλά μια πρόφαση και ποτέ ο πραγματικός λόγος για την στάση της.

Περισσότερα

Ξένοι και «παράνομοι»

επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης

Ελευθεροτυπία
20 Μαρτίου 2011

Εμείς που ζούμε στο «προνομιούχο» τμήμα του κόσμου, στην πλούσια και αναπτυγμένη Δύση, πώς αντιμετωπίζουμε τον ξένο, τον μετανάστη;

Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να δώσει μια απάντηση το ακόλουθο άρθρο του Γκουστάβο Ζαγκρεμπέλσκι, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Repubblica.

Αν συμβουλευτούμε συντάγματα και διεθνείς συμβάσεις, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ήδη μια υπερεθνική νομική τάξη, που φιλοδοξεί να γίνει κοσμοπολιτική, σύμφωνα με την οποία τουλάχιστον ένας πυρήνας θεμελιωδών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αναγνωρίζεται σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ανεξάρτητα από τη γη στην οποία γεννήθηκε ή την κοινωνία στην οποία ζει. Αυτό είναι μια πρόοδος του πολιτισμού. Στις αρχαίες κοινωνίες, ο ξένος ήταν ο εξ ορισμού εχθρός και μπορούσαν να τον ληστέψουν ή και να τον σκοτώσουν. Κυριαρχούσε η ιδέα ότι η ανθρωπότητα ήταν διαιρεμένη σε χωριστές και εχθρικές μεταξύ τους κοινότητες. Από τότε πολλά άλλαξαν, κυρίως εξαιτίας των απαιτήσεων των εμπορικών συναλλαγών. Ο πανελλήνιος νόμος και το ρωμαϊκό jus gentium, πολύ μακρινοί πρόγονοι του διεθνούς δικαίου, γεννιούνται από αυτές τις απαιτήσεις. Στη συνέχεια, ο χριστιανικός οικουμενισμός έδωσε τη δική του συμβολή. Στη χριστιανική μεσαιωνική πολιτεία, η ιδέα του ξένου χάνει την αιχμηρότητά της και η λειτουργία της διάκρισης και του αποκλεισμού μεταφέρεται κυρίως στον άπιστο ή τον αιρετικό. Και ο ουμανιστικός και ορθολογικός οικουμενισμός έδωσε την τελευταία ώθηση. Η έννοια του ξένου όμως, με το νόημα του διαχωρισμού και της διάκρισης, ποτέ δεν πέθανε. Αντίθετα μάλιστα, σιγόκαιγε πάντοτε κάτω από τη στάχτη, έτοιμη να υποστηρίξει «νόμιμα» την ύπαρξη ενός δικού μας οίκου, ενός δικού μας έθνους, μιας δικής μας τάξης, μιας δικής μας ευημερίας. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του περασμένου αιώνα προσέφυγαν με σκληρότητα σε αυτήν την έννοια του ξένου. Για παράδειγμα, η «Χάρτα της Βερόνας», το μανιφέστο του φασισμού του Σαλό, δήλωνε λακωνικά: «Οσοι ανήκουν στην εβραϊκή φυλή είναι ξένοι», προδιαγράφοντας τη δήμευση των περιουσιών και την εξόντωση ζωών. Μια μόνη λέξη, τρομερές συνέπειες. Μπορούμε να πούμε ότι, μετά από αυτές τις ξενόφοβες τραγωδίες, η «Οικουμενική Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου» του 1948 αντιπροσωπεύει την καταδίκη αυτής της αντίληψης της διαίρεσης της ανθρωπότητας σε εχθρικούς μεταξύ τους κοινωνικούς και εδαφικούς τομείς. «Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα». Η ένταξη σε ένα κράτος ή σε μια κοινωνία περνάει σε δεύτερο πλάνο και δεν μπορεί να είναι πλέον λόγος διάκρισης. Ολα καλά λοιπόν; Ας προσπαθήσουμε να δούμε το ζήτημα από τη σκοπιά των ξένων που σήμερα έρχονται κατά κύματα στις χώρες μας. Θα αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους σε αυτήν την «ανθρώπινη οικογένεια», για την οποία μιλούν οι διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Θα συμφωνήσουν με την άποψη ότι η λέξη ξένος δεν συνεπάγεται διακρίσεις; Η παγίδα βρίσκεται στη διάκριση ανάμεσα σε «νόμιμο» ξένο και σε «μη νόμιμο» ή «παράνομο» ή «λαθρομετανάστη». Αυτό που είναι «μη νόμιμο» θα έπρεπε να βρίσκει στον νομικό κανόνα το αντίδοτό του. Αντίθετα όμως, στην περίπτωση των ξένων μεταναστών, ο νόμος προάγει και μάλιστα διευρύνει την απουσία νομιμότητας, αντί να προσπαθεί να την επανεντάξει στον κανόνα. Λειτουργώντας έτσι, είναι νόμος που γεννάει το έγκλημα. Ας συμφωνήσουμε σε ένα σημείο: το μεταναστευτικό κύμα δεν θα σταματήσει με μέτρα όπως τα ετήσια ποσοστά εισόδου, οι άδειες παραμονής, η απέλαση των λαθρομεταναστών. Αυτά είναι εργαλεία φθαρμένα, που αντιστοιχούν στην αυταπάτη ότι το κράτος είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ένα μαζικό φαινόμενο με διοικητικά και αστυνομικά μέτρα. Αυτά τα μέτρα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικά σε άλλους καιρούς, όταν η παρουσία ξένων στο εθνικό έδαφος ήταν ένα φαινόμενο περιορισμένο. Και είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη υποκρισία, που τροφοδοτεί τη μάζα των «μη νόμιμων», μιαν υποκρισία που συνδέεται με βαθιά εγκληματικά συμφέροντα. Δεν θα υπήρχαν οι βασανιστικές δοκιμασίες στη ζωή τόσων ανθρώπων, οι οποίοι πεθαίνουν πάνω στα κασόνια των φορτηγών, στα αμπάρια των καραβιών, στις βάρκες που παρασύρονται από τα ρεύματα και στα βάθη της θάλασσας. Δεν θα υπήρχε η μαύρη αγορά της εργασίας ούτε η εκμετάλλευση που αγγίζει τα όρια της δουλείας των «μη νόμιμων» εργατών, οι οποίοι δεν μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους. Δεν θα υπήρχε η εύκολη δυνατότητα να υποχρεώνονται πρόσωπα, που έρχονται στις χώρες μας με την προοπτική μιας έντιμης ζωής, να μετατρέπονται σε εγκληματίες, να εκπορνεύονται, να εκμεταλλεύονται τους ανήλικους κ.ο.κ. Αυτά δεν θα υπήρχαν ή θα ήταν λιγότερο εύκολα, αν δεν υπήρχε η μορφή του «παράνομου» ξένου, που είναι εκτεθειμένος στην απειλή, επομένως και στον εκβιασμό, ενός υποχρεωτικού «επαναπατρισμού» σε μια πατρίδα που δεν έχει πλέον.

Περισσότερα

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 2007. Διαβάστε το στο πρωτότυπο (ιταλικά).

«Μπάμιες» και λογοκρισία

του Πάσχου Mανδραβέλη

Καθημερινή
20 Μαρτίου 2011

Το δικαίωμα στη βλακεία είναι αναφαίρετο. Μόνο που πρέπει να ασκείται ιδίοις εξόδοις. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να χτυπήσει γροθιά σε μια τζαμαρία, αρκεί να είναι η δική του τζαμαρία. Το ίδιο ισχύει και για την ελευθερία του λόγου. Ο καθένας (πρέπει να) μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, αλλά στο δικό του το χαρτί. Ο καθένας μπορεί να διακοσμεί το σπίτι του όπως θέλει –ακόμη και να το τοιχογραφήσει–, αλλά για να διακοσμήσει τον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας, πρέπει να ζητήσει την άδεια των άλλων ενοίκων.

Αυτή είναι η μόνη διαφορά του λόγου που διαδίδεται εντύπως (ή με βιντεοκασέτες, ή διά του Διαδικτύου) και του λόγου που διαδίδεται διά των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων. Στην πρώτη περίπτωση, αυτός που εκφέρει τον λόγο έχει απόλυτη κυριότητα του μέσου, στη δεύτερη περίπτωση μερική. Οι ραδιοσυχνότητες ως σπάνιος πόρος αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία. Παραχωρείται σε ιδιώτες με ένα συμφωνητικό, οι γενικές αρχές του οποίου περιγράφονται στο άρθρο 15.2 του Συντάγματος: «Ο άμεσος έλεγχος του κράτους... έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας».

Περισσότερα

Gary Varvel (March 19, 2011)

Marchers mark Iraq war start, cheer legal victory

Chicago Tribune
March 19, 2011

Protesters opposed to the war in Iraq marched along Michigan Avenue on Saturday, marking the eighth anniversary of the war’s start and celebrating the revival of their lawsuit against the city of Chicago.

A federal appeals court on Thursday reversed U.S. District Judge Virginia Kendall's decision to throw out a class-action lawsuit filed on behalf of about 900 anti-war protesters arrested at a 2003 march, ordering the case back into court.

The demonstrators on March 20, 2003, did not have a permit because organizers waited until the Iraq War began to hold the march. About 900 people wound up getting arrested and held for up to 36 hours. Charges against them were later dropped.

Melinda Power, one of the attorneys in the case, said she hopes the ruling encourages incoming Mayor Rahm Emanuel to settle the case.

“I would hope Mayor Emanuel would like to put this behind him and show that First Amendment rights and Fourth Amendment rights are going to be respected in Chicago,” Power said.

The demonstrators on March 20, 2003, did not have a permit because the organizers waited until the Iraq War began to hold the march, and although they informed police that they would be holding a march, they did not give police a planned route or a date in advance. The demonstrations started at the Federal Plaza on South Dearborn and wound their way north through downtown and onto Lake Shore Drive, ending at Chicago and Michigan Avenue with demonstrators penned in between two lines of police officers.

About 900 people were then arrested and held for up to 36 hours. Charges against them were later dropped.

Today, some of those involved in the 2003 demonstrations are holding a march that started at noon, marking the anniversary of the war's start and retracing part of their 2003 route to Chicago Avenue, starting at Michigan Avenue and Congress Parkway.

The decision Thursday, written by federal court Judge Richard Posner, harshly criticized the arrests, characterizing the city's procedures for granting parade permits as "idiocy" and criticizing Kendall because "the Fourth Amendment does not permit the police to say to a person go ahead and march and then, five minutes later, having revoked the permission for the march without notice to anyone, arrest the person for having marched without police permission."

More

Arend van Dam (Netherlands)

Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά

του Νικόλα Σεβαστάκη

Red NoteBook
18 Μαρτίου 2011

Γράφω αυτές τις γραμμές μια ώρα μετά το διάγγελμα του Προέδρου Ομπάμα για τη Λιβύη. Σε λίγες ώρες ή μέρες είναι πολύ πιθανή η έναρξη «χειρουργικών βομβαρδισμών» για την «ανάσχεση της βίας του λιβυκού καθεστώτος εναντίον των πολιτών του».

Ναι, το ξέρω. Το ξέρουμε νομίζω οι περισσότεροι: αυτή η όψιμη ανθρωπιστική αφύπνιση δεν πείθει ούτε τους πιο αφελείς. Ο τύραννος Καντάφι εδώ και χρόνια ήταν ένας εταίρος - όχι ο παλιός εχθρός. Ιδιόρρυθμος, κάπως διαταραγμένος ενδεχομένως, αλλά πάντως στο δρόμο της «σύνεσης». Είχε γίνει ένας «ηγέτης» στην πλευρά του αραβικού ρεαλισμού και δεν ήταν πλέον «ο δικτάτορας» στον άξονα του κακού. Οι περίφημες αμαζόνες φρουροί, η τέντα του Βεδουίνου, τα γυαλιά του ροκ σταρ, το κακόφημο παρελθόν αλλά και οι ενδιαφέρουσες επενδυτικές και αναπτυξιακές ευκαιρίες του παρόντος και του μέλλοντος. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι πριν λίγο καιρό.

Τα ξέρουμε όλα αυτά. Και αυτό που φαίνεται να πλησιάζει τώρα ήταν ένα από τα πιθανά σενάρια σε έναν κόσμο όπου το καθετί προσφέρει ευκαιρίες για να παιχτούν κάθε λογής παιχνίδια πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά.

Αλλά εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της.

Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.

Περισσότερα

U.K. Proposes Libel-Law Overhaul

Wall Street Journal
March 15, 2011

The British government on Tuesday proposed changes in the law of defamation in England and Wales to provide greater protection for speech and publication and to discourage foreign claimants from seeking an easier ride in English courts.

The Department of Justice proposed that a statement must cause substantial harm to be defamatory, and it proposed statutory defenses of responsible publication, truth, and honest opinion.

The department called for further consultation on removing a presumption that libel trials will be decided by juries, enacting a single-publication rule to bar suits over the same material by the same publisher after a one-year limitation period, and on whether the law should give greater protection to secondary publishers such as Internet service providers, discussion forums and booksellers.

To discourage people from choosing to exploit English libel law, the department proposed denying jurisdiction in England and Wales unless it is clearly the most appropriate place to bring an action against someone who isn't domiciled in the U.K. or the European Union.

"The right to speak freely and debate issues without fear of censure is a vital cornerstone of a democratic society," said Justice Secretary Kenneth Clarke. "In recent years though, the increased threat of costly libel actions has begun to have a chilling effect on scientific and academic debate, and investigative journalism."

More

Ο σεισμός και ο Διαφωτισμός

του Ηλία Μαγκλίνη


Καθημερινή
16 Μαρτίου 2011

Την 1η Νοεμβρίου του 1755, η Λισσαβώνα γιόρταζε την ημέρα των Αγίων Πάντων. Η πόλη, παρότι οι συνθήκες ζωής ήταν άθλιες, εξέφραζε την ισχύ και την αίγλη της πορτογαλικής αυτοκρατορίας και ειδικά το λιμάνι της ήταν ένα από τα πλέον ανθηρά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κατά τις εννέα και μισή το πρωί όμως, τρεις ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις σκόρπισαν την καταστροφή. Τα πλήθη, πανικόβλητα, αναζήτησαν καταφύγιο στο λιμάνι. Εκεί ωστόσο αντίκρισαν ένα αλλόκοτο θέαμα: η θάλασσα είχε τραβηχτεί πολλές δεκάδες μέτρα προς τα μέσα, αποκαλύπτοντας τον βυθό του λιμανιού. Ψάρια σπαρταρούσαν και πλοία «κάθησαν» πάνω στην καρίνα τους κι έγειραν στο πλάι.

Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε σε εκείνο ακριβώς το σημείο, διαπράττοντας ένα τραγικό σφάλμα. Μιάμιση ώρα, περίπου, μετά τον τελευταίο σεισμό, ένα υπόκωφο βουητό έκανε όλα τα βλέμματα να στραφούν προς τα ανοιχτά. Η γραμμή του ορίζοντα στον ωκεανό είχε μεταβληθεί σε μια βαθιά μπλε, σχεδόν μαύρη, κινούμενη μάζα. Οι πιο παρατηρητικοί διέκριναν στις κορφές της τα οικεία, αφρισμένα «προβατάκια» που υπό κανονικές συνθήκες συναντούσαν μεσοπέλαγα. Μάλλον ήταν το τελευταίο πράγμα που είδαν.

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, τρία τσουνάμι σκότωσαν χιλιάδες κόσμου. Σύμφωνα με τον Νίκολας Σρέιντι, συγγραφέα του εξαιρετικού βιβλίου Ο μεγάλος σεισμός. Καταστροφή, δέος και ορθολογισμός στη Λισσαβώνα το 1755 (εκδ. Κριτική), ποτέ μια φυσική καταστροφή δεν επέφερε τόσο δραματικές αλλαγές σε μια αποικιακή αυτοκρατορία.

Αρχικά, σχεδόν όλοι οι Πορτογάλοι πίστεψαν ότι επρόκειτο περί «οργής Θεού», το όλο σκηνικό είχε κάτι αποκαλυπτικό – όπως και στην Ιαπωνία αυτές τις μέρες. Γρήγορα όμως οι ψυχραιμότεροι οργάνωσαν την πόλη από την αρχή. Κατά τον Σρέιντι, η φυσική εκείνη καταστροφή, κατά έναν παράδοξο τρόπο, εκσυγχρόνισε την Πορτογαλία και την έφερε πιο κοντά στο πνεύμα του Διαφωτισμού που άκμαζε στην κεντρική Ευρώπη και ειδικά στη Γαλλία.

Περισσότερα

Arend van Dam (Netherlands)

Greek treatment of illegal migrants criticised

Financial Times
March 15, 2011

The Council of Europe has slammed Greece over its “unacceptable” treatment of illegal immigrants, saying that conditions were deteriorating at police stations and detention centres across the country.

The council’s committee for the prevention of torture, inhumane and degrading treatment or punishment said on Tuesday that Greek authorities had ignored its recommendations, while at the same time claiming they were taking measures to improve the situation.

At the Filakion detention centre close to Greece’s land border with Turkey, migrants “including juveniles and families with young children were kept locked up for weeks and months in filthy, overcrowded, unhygienic conditions with no daily access to outdoor exercise,” the committee said.

Such conditions were “unacceptable and could even amount to inhuman and degrading treatment”, it said.

More

Δείτε επίσης το Βήμα

Ελευθερία και θάνατος στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
13 Μαρτίου 2011

Μπορεί κάποιος να διαδηλώσει με βασικό σύνθημα «Ευχαριστείτε τον Θεό για τους νεκρούς στρατιώτες»; Ή ακόμη περισσότερο: έχει το δικαίωμα να το κάνει κατά τη διάρκεια της κηδείας ενός στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ; Την προπερασμένη εβδομάδα, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απάντησε «ναι», παρά την εχθροπάθεια ή άλλα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να δημιουργηθούν στους οικείους του νεκρού.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το 2006, σκοτώθηκε στο Ιράκ ο πεζοναύτης Μάθιου Σνάιντερ και ο πατέρας του κανόνισε να γίνει η κηδεία του στο Γουεστμίνστερ του Μέριλαντ. Η ανακοίνωση της κηδείας του πεζοναύτη δεν πέρασε απαρατήρητη από τον καλβινιστή πάστορα του Κάνσας Φρεντ Φελπς, ιδρυτή της Westboro Baptist Church (WBC).

Η Εκκλησία αυτή είναι μία από τις εκατοντάδες οργανώσεις ακροδεξιών Χριστιανών στις ΗΠΑ και χαρακτηρίζεται απ’ όλους τους οργανισμούς πολιτικών δικαιωμάτων ως «ομάδα μίσους» (hate group). Ο λόγος της είναι αηδιαστικός. Βασικό της σύνθημα είναι «Ο Θεός μισεί τις αδελφές» που το έχει κάνει και επίσημη διεύθυνση του δικτυακού της τόπου (www.GodHatesFags.com). Οι ομοφυλόφιλοι όμως δεν είναι ο μόνος στόχος του πύρινου λόγου του καλβινιστή πάστορα. Μέλη της Εκκλησίας του διαδηλώνουν κατά των αμβλώσεων (αναμενόμενο για θρησκευτική οργάνωση των ΗΠΑ), κατά του σύγχρονου ιουδαϊσμού (διότι με τις μεταρρυθμίσεις νοθεύει την αρχική διδασκαλία του Θεού), κατά της Καθολικής Εκκλησίας (και για τα σκάνδαλα παιδεραστίας), κατά του Ισλάμ («ο Μωάμεθ ήταν ένας δαιμονισμένος πόρνος και παιδόφιλος που επινόησε ένα 300σέλιδο σατανικό έργο φαντασίας, το Κοράνι»), ακόμη και κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας την οποία κατηγορούν για ειδωλολατρία, επειδή υπάρχουν εικόνες στις εκκλησίες της. Αν και ο Φρεντ Φελπς στα νιάτα του ήταν Δημοκρατικός και στη δεκαετία του ’60 εθελοντής δικηγόρος σε πολλές υποθέσεις πολιτικών δικαιωμάτων, τώρα πιστεύει ότι ο Ομπάμα είναι η ενσάρκωση του Αντίχριστου· αυτός μαζί με τον διάβολο και τον Πάπα Βενέδικτο αποτελούν την «Σατανική Τριάδα» της Αποκάλυψης.

Περισσότερα

Saudi Protests Draw Hundreds

Wall Street Journal
March 12, 2011

Hundreds of protesters demonstrated Friday in two eastern Saudi Arabian cities, a day after police broke up a march in that region.

But despite calls for protest in Riyadh, no demonstrators could be seen amid a stepped-up police presence here.

While mostly avoiding a direct confrontation with protesters in those Eastern Province cities, the Sunni Saudi monarchy appeared to be taking no chances in its effort to keep antigovernment wave from spreading to the world's largest exporter of crude oil.

About 500 protesters, mainly Shiite Muslims who make up a large part of the population in the region, demonstrated in Al-Hofuf, in the Eastern Province alongside the country's major oil field Ghawar.

They called for the release of prisoners held without charges, said Ibrahim al-Mugaiteeb, president of Human Rights First Society. There was no gunfire or clashes with police who stood by, Mr. al-Mugaiteeb said. At least 10 people were arrested, witnesses said.

More

Μετά την Υπατία

του Μιχάλη Τσιντσίνη

Τα Νέα
11 Μαρτίου 2011

Τη χαρά των µεταναστών, που έφτασαν το απόγευµα της Τετάρτης στη λύση του µαρτυρίου τους, µπορεί κανείς ανθρώπινα να την καταλάβει. Τους πανηγυρισµούς, όµως, των καθοδηγητών τους – των ανθρώπων που ενορχήστρωσαν την απεργία πείνας ως πολιτικό χάπενινγκ – πώς να τους εξηγήσει;

Γιατί πανηγύριζε ο Αλληλέγγυος; Γιατί αφέθηκε να τον σηκώσουν – αποθεωτικά, σαν άλλον... Ρεχάγκελ – στον αέρα τα αποστεωµένα χέρια των µεταναστών; Απέκτησε µήπως η χώρα υπηρεσίες υποδοχής των απελπισµένων που συρρέουν στα σύνορά της; Εκλεισαν διαµιάς όλα τα τριτοκοσµικά της κρατητήρια; Αρχισε η Ελλάδα να απαντά στα αιτήµατα για πολιτικό άσυλο; Ωρίµασε τάχα η Πολιτεία τόσο ώστε να καλλιεργήσει πολιτικές ενσωµάτωσης;

Γιατί πανηγυρίζουν οι καπεταναίοι της Υπατίας; Συγκίνησαν µήπως την κοινωνία; Την έστρεψαν µε τον ακτιβισµό τους να γίνει πιο ανεκτική απέναντι στον πάσχοντα Αλλο;

Οχι. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν πέτυχαν. Αντιθέτως, ο ακτιβισµός τους έβλαψε παρά υπηρέτησε τον σκοπό τους. Η µέθοδός τους – κατάληψη πρώτα και µετά εκβιασµός – αντί να ευαισθητοποιήσει απώθησε τον µέσο πολίτη. ∆ιέγειρε τα συντηρητικά ανακλαστικά του.

Περισσότερα

Κανένας Νόμος να μην Περιορίζει την Ελευθερία του Λόγου και της Έκφρασης

του Αριστείδη Χατζή

Το Βήμα
10 Μαρτίου 2011

Στις 4 Οκτωβρίου 1976 ο Frank Collin, ηγέτης μιας μικρής ομάδας νεοναζί στο Σικάγο ζήτησε άδεια για να παρελάσει με την ομάδα του στο προάστιο Σκόκι. Οι δημοτικές αρχές έθεσαν κάποιες προϋποθέσεις που καθιστούσαν αδύνατη την παρέλαση και οι νεοναζί κατέφυγαν στα δικαστήρια.

Στις 28 Απριλίου 1977 το τοπικό δικαστήριο δικαίωσε τον δήμο καθώς στο Σκόκι οι 40.000 από τους 70.000 κατοίκους του ήταν εβραϊκής καταγωγής, οι 5.000 μάλιστα από αυτούς ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Γι’ αυτό άλλωστε οι νεοναζί επέλεξαν το Σκόκι για την παρέλασή τους. Στην παρέλαση αυτή σχεδίαζαν να φορέσουν στολές του γερμανικού ναζιστικού κόμματος και να φέρουν σημαίες με σβάστικες.

Ο στόχος των ναζί ήταν προφανής: η παρέλαση μπροστά από τα σπίτια ανθρώπων που επέζησαν από το ολοκαύτωμα ή έστω ανθρώπων που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα σ’ αυτό θα προκαλούσε ισχυρή ψυχική οδύνη στον εβραϊκής καταγωγής πληθυσμό του Σκόκι.

Αυτό ισχυρίστηκαν οι δικηγόροι της κοινότητας του Σκόκι στα δικαστήρια, τονίζοντας ακόμα ότι ο λόγος μίσους, ο ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος, δεν θα πρέπει να προστατεύεται καθώς ισοδυναμεί με φυσική βία (και ορισμένες φορές είναι πολύ πιο οδυνηρός). Επιπλέον η παρουσία των Ναζί στο Σκόκι θα οδηγούσε οπωσδήποτε σε βίαιες συγκρούσεις που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν από τις αρχές.

Όμως οι νεοναζί βρήκαν έναν ανεπιθύμητο γι’ αυτούς σύμμαχο. Την American Civil Liberties Union (ACLU), τη μεγαλύτερη φιλελεύθερη οργάνωση προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. Η ACLU κατέφυγε στα ομοσπονδιακά δικαστήρια και κέρδισε εκ μέρους των νεοναζί όλες τις δικαστικές διαμάχες με αποκορύφωμα τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολιτείας του Ιλλινόι και του 7ου Περιφερειακού Εφετείου.

Τα αμερικάνικα δικαστήρια δικαίωσαν ουσιαστικά όχι τους Ναζί (που τελικά δεν παρέλασαν στο Σκόκι) αλλά την ACLU που έδωσε και συνεχίζει να δίνει αγώνες για την μεγαλύτερη δυνατή προστασία της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης που την έχει κατοχυρώσει η περίφημη πρώτη τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος:

«Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανένα νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου.»

Και «όταν λέμε κανέναν, εννοούμε κανένα νόμο» έλεγε ο ανώτατος αμερικανός δικαστής Hugo Black. Αν και η ACLU έχασε 30.000 μέλη και $500.000 σε εισφορές δεν υποχώρησε, ενώ πολλοί από τους δικηγόρους της που υπερασπίστηκαν με πάθος το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης των ναζί ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ


Εδώ θα βρεις το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». 

Εδώ, εδώ και εδώ θα βρείς περισσότερα για την πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α. και εδώ και εδώ για την πρόσφατη απόφαση του Richard Posner στο 7ο Περιφερειακό Εφετείο των Η.Π.Α. Διάβασε επίσης το σχετικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη για τις Η.Π.Α.

Εδώ θα δείτε πώς αντέδρασαν οι αμερικανοί γελοιογράφοι (όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων) στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Η μονογραφία του Σταύρου Τσακυράκη έχει δυστυχώς εξαντληθεί. Ειδικά για το ζήτημα του ρατσιστικού λόγου βλ. το βιβλίο του Χαράλαμπου Ανθόπουλου, Προστασία κατά του Ρατσισμού και Ελευθερία της Πληροφόρησης: Ένα Συνταγματικό Δίλημμα (2000). Θα το βρεις εδώ.

Για το ελληνικό σχέδιο νόμου διάβασε εδώ και εδώ άρθρα του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή και εδώ άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη στην Αυγή.

Εδώ θα βρεις το blog του νομικού Βασίλη Σωτηρόπουλου ο οποίος έχει αρκετά διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου και υπερασπίζεται με ενδιαφέροντα επιχειρήματα την ποινικοποίηση του ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου.

Εδώ, εδώ, εδώ και εδώ μπορείς να βρεις online editions του On Liberty του John Stuart Mill.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ SKOKIE 

Διάβασε το άρθρο του Geoffrey R. Stone, "Remembering the Nazis in Skokie"

και το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ των New York Times

Βλ. εδώ την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α.

Μάθε περισσότερα για την American Civil Liberties Union

Για περισσότερες πληροφορίες διάβασε ένα από τα παρακάτω βιβλία:

και δες αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα τηλεταινία:

The First Amendment

Robert Ariail (Herald-Journal)

Jeff Stahler (The Columbus Dispatch)

Jim Day, Nevada

Jimmy Margulies (The Record)

Joe Heller (The Green Bay Press-Gazette)

John Darkow (The Columbia Daily Tribune)

Mike Scott (NewJerseyNewsroom.com)

Pat Bagley (Salt Lake Tribune)

Randy Bish (Τhe Tribune-Review)

Rob Rogers (The Pittsburgh Post-Gazette)

Steve Breen (The San Diego Union-Tribune)

Steve Kelley (The New Orleans Times-Picayune)

Gov. Quinn to sign bill repealing Illinois death penalty

Chicago Sun-Times
March 9, 2011

Gov. Quinn plans to sign landmark legislation today that will repeal the state’s death penalty, said a key House lawmaker and sources briefed on his plans.

State Rep. Karen Yarbrough (D-Maywood), the bill’s chief House sponsor, said she received notification from a Quinn legislative aide late Tuesday afternoon that the governor would enact the death-penalty abolition bill Wednesday morning.

“For Illinois, I think we’ll be on the right side of history,” she told the Chicago Sun-Times.

Quinn’s office would not divulge the governor’s intentions nor did it release his Wednesday schedule, saying an itinerary for the day’s events likely would be forthcoming early in the day.

“Unfortunately, I can’t confirm anything for tomorrow,” said Quinn spokeswoman Annie Thompson late Tuesday.

Quinn’s expected move will add Illinois to 15 other states that have abolished the death penalty since the late 1970s.

More

Report submitted by the Special Rapporteur on torture and other cruel, inhuman or degrading treatment or punishment (Mission to Greece)

United Nations

Office of the High Commissioner for Human Rights
Manfred Nowak (Special Rapporteur)
March 4, 2011

This report presents the findings and recommendations of the Special Rapporteur on torture and other cruel, inhuman or degrading treatment or punishment, Manfred Nowak, on his mission to Greece, from 10 to 20 October 2010. He expresses his deep appreciation to the Government for the full cooperation extended by the authorities during the course of the mission.

The Special Rapporteur understands the particularly overwhelming situation faced by law enforcement officials in Greece, confronted with a major increase of irregular migrants and refugees coming, mostly, via the land border with Turkey. Hundreds of aliens enter the country irregularly every day and their systematic detention puts the border guard stations, police stations, and migration detention centres in a situation of crisis.

The Special Rapporteur received numerous reports of ill-treatment by police officers, in particular in premises of Criminal Investigation Departments (CID), some amounting to torture in the sense of the Convention Against Torture (CAT) but with only little forensic evidence corroborating the allegations. The lack of evidence may be explained by the non-functioning system of police investigation and complaint mechanisms. This creates an environment of powerlessness for victims of physical abuse and may perpetuate a system of impunity for police violence.

In the police stations visited, he almost exclusively found foreign nationals and it seemed that the stations operate as facilities for detention awaiting deportation contrary to their normal function. In all but one facility under the authority of the Ministry of Citizen’s Protection (police stations, border guard stations and migration detention centres) he found foreign nationals detained in overcrowded, dirty cells, with inadequate sanitary facilities, no or insufficient access to outdoor exercise and inadequate medical attention. He found such conditions to amount to inhuman and degrading treatment, in violation of Articles 7 and 10 ICCPR.

He is particularly concerned about the situation of unaccompanied minors who are often not properly registered and systematically detained, often together with adults.

Greek prisons are severely overcrowded, some having to host up to three times more prisoners than their capacity. The pre-trial rate is very high and pre-trial detainees are not separated from those convicted in violation of Article 10 ICCPR.

The Special Rapporteur calls upon the European Union and UN agencies to promptly assist the country with its migration burden. He also urges EU member States to suspend all returns under the Dublin II Regulation and to design a fairer system of burden sharing with respect to receiving irregular migrants and refugees, as well as granting access to refugee determination procedures

Read the Report

Shlomo Cohen (Israel Today)

Συρρίκνωση της ελευθερίας του λόγου με το πρόσχημα του αντιρατσισμού

του Νάσου Θεοδωρίδη

Αυγή
9 Μαρτίου 2011

Οι νέες ρυθμίσεις για την καταπολέμηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού αποτελούν απαράδεκτους και αντισυνταγματικούς περιορισμούς της ελευθερίας της έκφρασης. Υπό το πρόσχημα του αντιρατσισμού, επιχειρείται μια επίθεση στην ελευθερία του λόγου, που θα επιφέρει καίρια πλήγματα στο πολύτιμο αυτό δημοκρατικό αγαθό. Είναι γεγονός ότι η ραγδαία άνοδος ρατσιστικών συμπεριφορών σε όλη την Ευρώπη έχει οδηγήσει κοινωνίες, κινήματα και κράτη σε έντονο προβληματισμό σχετικά με την ανεύρεση κατάλληλων τρόπων αντιμετώπισης του απεχθούς αυτού φαινομένου, που το βιώσαμε ξανά κι εμείς στην Ελλάδα, σε όλη του την έκταση, με την υπόθεση των 300 απεργών πείνας, τη δίκαιη κατάληψη της Νομικής κ.λπ. Δυστυχώς, η κρατούσα τάση στις χώρες της Ε.Ε. έγκειται στην υιοθέτηση της γαλλικής κατασταλτικής αντίληψης υπέρ μιας άκρατης ποινικοποίησης του ρατσιστικού λόγου.

Βεβαίως, εάν ο ρατσισμός αφορά πράξεις (και ιδίως πράξεις βίας), τότε είναι σαφές ότι το συνταγματικό πλαίσιο ορθώς επιτρέπει την ποινική του καταστολή, ακόμη και με πρόβλεψη επαυξημένης ποινής όταν το κίνητρο είναι ρατσιστικό (κάτι που ισχύει από το 2008). Εάν όμως ο ρατσισμός αφορά λόγο, τότε το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Φρονώ ότι όταν ο συγκεκριμένος στόχος μπορεί να υπηρετηθεί με ηπιότερα μέσα, όπως η διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, η λήψη θετικών μέτρων, η άσκηση κοινωνικών πολιτικών κ.λπ., τότε είναι εσφαλμένη η θέσπιση κυρώσεων, καθώς καταστρατηγείται η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντάγματος). Επίσης, η γενικευμένη ποινικοποίηση κάθε -πολιτικά παράλογης και ηθικά αποκρουστικής- άποψης όταν αυτή αφορά όχι το προστατευόμενο βάσει του Συντάγματος αγαθό της προσωπικής τιμής (άρθρο 5, παρ. 2), οπότε και θα ήταν εύλογη η παροχή έννομης προστασίας, ακόμη και μέσω αυστηρότερης κύρωσης για κάποιον ρατσιστή που θα προσέβαλλε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, λόγω π.χ. της εθνικής του καταγωγής, αλλά όταν αφορά την (έστω εξωφρενική) «εκτίμηση» ενός δράστη (έστω φασίστα) για ζητήματα δημόσιου ενδιαφέροντος, σχετιζόμενα με το ενδιάθετο φρόνημα του π.χ. για τους αλλοδαπούς ή άλλες ομάδες, παραβιάζει κατάφωρα την ελευθερία της έκφρασης (Άρθρο 14).

Περισσότερα