Καθημερινή
25 Φεβρουαρίου 2011
«Ο Μουαμάρ Καντάφι δεν θα αποσυρθεί από την εξουσία. Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι συνώνυμο των θυσιών, μέχρι το τέλος». Ποιος μιλάει εδώ, με τέτοιον προσωπολατρικό στόμφο; Ενας από τους γιους του Καντάφι μήπως; Η κόρη του; Κάποιος από τους υπουργούς ή τους διπλωμάτες του που δεν λάκισαν ακόμη; Οχι. Ο Μουαμάρ Καντάφι μιλάει. Αυτοπροσώπως, αλλά σε τρίτο ενικό πρόσωπο και όχι σε πρώτο· έτσι ταιριάζει σε όσους έχουν σκοτιστεί από τα μεγαλεία και τις δόξες και, θεωρώντας θαυμασμό τον τρόμο των υπηκόων τους, φτάνουν να πιστεύουν ότι έστησαν αυτοκρατορίες που ο χρόνος δεν θα τις νικήσει ποτέ.
Και τι αυτοκρατορίες. «Λαϊκές». Τζαμαχιρίες, σαν αυτή που τόσο θαύμαζε τα προηγούμενα χρόνια ένα τμήμα της ελληνικής πολιτικής τάξης (έβλεπαν να ανασταίνεται στη Λιβύη η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία), κι ένα ακόμα πιο μεγάλο των πολιτικών της Δύσης, ανάμεσα στους οποίους και ο πολύς Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και η αλήθεια είναι ότι και ο Καντάφι τώρα, και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, και ο Μπεν Αλι της Τυνησίας, θα έχουν εκπλαγεί που τόσοι ηγέτες, από τους οποίους μέχρι χθες δέχονταν εγκώμια και προτάσεις συνεργασίας, ανακάλυψαν από κοινού και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση ότι τόσες δεκαετίες κυβερνούσαν απολυταρχικά ή τυραννικά.
Περισσότερα
