Monday, February 28, 2011
Sunday, February 27, 2011
Unfit for Democracy?
New York Times
February 26, 2011
Is the Arab world unready for freedom? A crude stereotype lingers that some people — Arabs, Chinese and Africans — are incompatible with democracy. Many around the world fret that “people power” will likely result in Somalia-style chaos, Iraq-style civil war or Iran-style oppression.
That narrative has been nourished by Westerners and, more sadly, by some Arab, Chinese and African leaders. So with much of the Middle East in an uproar today, let’s tackle a politically incorrect question head-on: Are Arabs too politically immature to handle democracy?
This concern is the subtext for much anxiety today, from Washington to Riyadh. And there’s no question that there are perils: the overthrow of the shah in Iran, of Saddam Hussein in Iraq, of Tito in Yugoslavia, all led to new oppression and bloodshed. Congolese celebrated the eviction of their longtime dictator in 1997, but the civil war since has been the most lethal conflict since World War II. If Libya becomes another Congo, if Bahrain becomes an Iranian satellite, if Egypt becomes controlled by the Muslim Brotherhood — well, in those circumstances ordinary citizens might end up pining for former oppressors.
“Before the revolution, we were slaves, and now we are the slaves of former slaves,” Lu Xun, the great Chinese writer, declared after the toppling of the Qing dynasty. Is that the future of the Middle East?
More
Παρουσίαση στο Βήμα
Παρουσίαση στα Νέα
Saturday, February 26, 2011
Θα γίνει η Κούβα Αίγυπτος;
της Νίνας-Μαρίας ΠασχαλίδουProtagon.gr
26 Φεβρουαρίου 2011
Προχθές μια φίλη με ρώτησε αν θα συμβεί ποτέ αυτό που έγινε στην Αίγυπτο ή στην Λιβύη στην Κούβα. Κοντοστάθηκα για μερικά λεπτά και απάντησα όχι. Ένας λόγος είναι ότι ο Φιντέλ και ο Ραούλ Κάστρο έχουν στο πλευρό τους, τους στρατηγούς τους. Στην Αίγυπτο και στην Λιβύη οι στρατηγοί δεν ήθελαν τους υιούς στην εξουσία και είχαν εκφράσει ανοιχτά την αντίθεση τους στη Δυναστεία. Στο δικό τους μυαλό οι υιοί Μουμπάρακ και Καντάφι δεν είναι παρά δυο κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους.
Ο Κάστρο έχει κατορθώσει να πάρει τους στρατηγούς με το μέρος του δίνοντας τους αυτό που ήθελαν, εξουσία και χρήματα. Οι πιο κερδοφόροι τομείς βρίσκονται στα χέρια του στρατού, ο τουρισμός, το λιανικό εμπόριο και οι υπηρεσίες. Στην Αίγυπτο επίσης υπάρχουν πολλές δημόσιες επιχειρήσεις. Ωστόσο η οικονομία της χώρας, δεν βασίζεται μόνον στο κράτος. Το ίδιο ισχύει και στη Λιβύη όπου ο Καντάφι τα τελευταία χρόνια είχε ανοίξει τις πόρτες σε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Στην Κούβα επίσης δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Όσοι προσπάθησαν να υψώσουν ανάστημα, ξυλοκοπήθηκαν, δολοφονήθηκαν, εξορίστηκαν και χαρακτηρίστηκαν δάκτυλοι των Αμερικάνων. Δεν υπάρχουν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Και το πιο σημαντικό δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση στο ίντερνετ. Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2009, από την Στέγη Ελευθερίας, η Κούβα σκόραρε 90, στη λίστα με τις χώρες με την μεγαλύτερη λογοκρισία, ενώ η Αίγυπτος είχε σκοράρει 40, αν και κάποια νέα μπορούν και φτάνουν στο διαδίκτυο, όπως για παράδειγμα η δολοφονία του φυλακισμένου Ορλάντο Ζαπάτα, η οποία καταδικάστηκε παγκοσμίως. Η τεχνολογία πλήττει όσο ποτέ πριν την εικόνα της Κούβας. Ο Κουβανός μπλόγκερ Γιοάνι Σάνσεζ, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξη του στην τηλεόραση της Αργεντινής ότι η καταπίεση από την Κουβανέζικη κυβέρνηση έχει υιοθετήσει μια νέα μέθοδο, την απόλυτη απομόνωση.
Περισσότερα
"Atlas Shrugged": The Movie
Reason TV
February 17, 2011
"The whole theme of the movie is, really, human evil," says Brian O'Toole, the screenwriter behind Atlas Shrugged Part I, the feature adaptation of Ayn Rand's influential novel. "And human evil springs from good intentions."
O'Toole and producer Harmon Kaslow tell Reason.tv what viewers can expect to see in the movie, which covers the first of three sections in Rand's novel.
"This movie really comes across as a very empowering movie for women," says Kaslow. "It's about a woman who takes on a lot of forces working against her."
The movie is set in a dystopian near-future, and the story follows Dagny Taggart, a railroad executive who faces a crisis when one of her trains is derailed. While Dagny tries to improve the railway by collaborating with Hank Rearden, an entrepreneur who's developed a new kind of metal, her brother James Taggart conspires with government officials and crony capitalists who are bent on taking Rearden down.
"To me, this was the underdog story," says O'Toole.
Atlas Shrugged Part 1 hits theaters April 15.
To see Reason.tv's exclusive behind the scenes sneak peak of atlas shrugged go here.
See also
Friday, February 25, 2011
Ηγεμών εν Λιβύη
Καθημερινή
25 Φεβρουαρίου 2011
«Ο Μουαμάρ Καντάφι δεν θα αποσυρθεί από την εξουσία. Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι συνώνυμο των θυσιών, μέχρι το τέλος». Ποιος μιλάει εδώ, με τέτοιον προσωπολατρικό στόμφο; Ενας από τους γιους του Καντάφι μήπως; Η κόρη του; Κάποιος από τους υπουργούς ή τους διπλωμάτες του που δεν λάκισαν ακόμη; Οχι. Ο Μουαμάρ Καντάφι μιλάει. Αυτοπροσώπως, αλλά σε τρίτο ενικό πρόσωπο και όχι σε πρώτο· έτσι ταιριάζει σε όσους έχουν σκοτιστεί από τα μεγαλεία και τις δόξες και, θεωρώντας θαυμασμό τον τρόμο των υπηκόων τους, φτάνουν να πιστεύουν ότι έστησαν αυτοκρατορίες που ο χρόνος δεν θα τις νικήσει ποτέ.
Και τι αυτοκρατορίες. «Λαϊκές». Τζαμαχιρίες, σαν αυτή που τόσο θαύμαζε τα προηγούμενα χρόνια ένα τμήμα της ελληνικής πολιτικής τάξης (έβλεπαν να ανασταίνεται στη Λιβύη η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία), κι ένα ακόμα πιο μεγάλο των πολιτικών της Δύσης, ανάμεσα στους οποίους και ο πολύς Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και η αλήθεια είναι ότι και ο Καντάφι τώρα, και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, και ο Μπεν Αλι της Τυνησίας, θα έχουν εκπλαγεί που τόσοι ηγέτες, από τους οποίους μέχρι χθες δέχονταν εγκώμια και προτάσεις συνεργασίας, ανακάλυψαν από κοινού και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση ότι τόσες δεκαετίες κυβερνούσαν απολυταρχικά ή τυραννικά.
Περισσότερα
White House Ends Defense of Anti-Gay Marriage Law
Fox News/Wall Street Journal
February 24, 2011
The Obama administration believed a federal law defining marriage as the union of a man and a woman violated the Constitution, in a major reversal that could stand as a landmark in changing U.S. attitudes toward gay rights.
More
February 24, 2011
The Obama administration believed a federal law defining marriage as the union of a man and a woman violated the Constitution, in a major reversal that could stand as a landmark in changing U.S. attitudes toward gay rights.
More
'Today is an amazing day'
February 24, 2011
Thinking back to 1998, Renae Hamilton says she can recall the bitter and divisive campaign she went through in trying to gain marriage rights for same-sex couples through the ballot box.
"You almost have flashbacks of it -- of how ugly it was -- in many ways, on every island," said Hamilton, 51, executive director of the YWCA of Kauai.
Yesterday, as she and her partner, Noelle Cambeilh, witnessed history with the governor's approval of a measure to legalize civil unions, Hamilton said those bitter memories can now be replaced with happier ones.
"It's, I think, a real affirmation and belief of: You don't give up -- things can happen," she said. "It's been a long road, but through people's efforts across the state, today is an amazing day."
The sentiment was shared by gay rights advocates and supporters yesterday as Gov. Neil Abercrombie affixed his signature to the legislation (the first bill signing of his career) approving civil unions and making Hawaii the seventh state to grant most of the same rights and benefits of traditional marriage to same-sex couples.
"For me, this bill represents equal rights for everyone in Hawaii -- everyone who comes here," Abercrombie said. "This is, to me, the essence of the aloha spirit."
A celebratory crowd of about 150 invited guests to Washington Place gave Abercrombie a standing ovation -- and cries of "Thank you, governor!" -- as he declared the Senate Bill 232 signed into law.
More
Το τέλος του σοσιαλισμού
Protagon.gr
25 Φεβρουαρίου 2011
«Πρέπει να παραδεχτώ ότι έγινα σοσιαλιστής κατά τρόπο παρόμοιο μ’ εκείνον με τον οποίο έγιναν χριστιανοί οι Τεύτονες παγανιστές: μου επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων». Μ’ αυτά τα λόγια ξεκαθαρίζει τη θέση του ο Τζακ Λόντον στο βιβλίο του Τι σημαίνει για μένα ζωή (εκδόσεις Ποταμός). Ο Αμερικανός συγγραφέας μόνιμος θαμώνας της δημοτικής βιβλιοθήκης του Όκλαντ, διασταυρώθηκε με έργα του Μαρξ, του Ένγκελς και του ουτοπιστή σοσιαλιστή Έντουαρντ Μπέλαμι. Διαχρονική πορεία αναζήτησης των ψαχνόμενων εφήβων.
Κάπως έτσι έγιναν σοσιαλιστές και οι Έλληνες της μεταπολίτευσης. Πίστεψαν σε μια φουριόζικη πνοή νεωτερισμού που ερχόταν απ’ τη δύση. Νέα ήθη, νέα ζωή. Η εφορία της επαναστατικότητας δεν κράτησε πολύ. Ο σοσιαλισμός ως υπαρκτή ιδεολογία καταρρέει με συνδέσεις ζωντανές και ανθρωποθυσίες. Οι υποστηριχτές του είχαν αναλύσει και μελετήσει την προηγηθείσα κατάρρευση της άλλης μεγάλης πλάνης, του «υπαρκτού» κομμουνισμού. Δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσουν τα συμπεράσματα, αφού η ιστορία εξελίσσεται. Καταλαβαίνουμε όμως ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής, όπου κάθε ιδέα που όρισε πολιτική και δίχασε λαούς πεθαίνει. Καιρός να διαβάσουμε κάτι νέο.
Περισσότερα
Thursday, February 24, 2011
Libyan City of Tobruk Celebrates Amid Protests
Reuters/Wall Street Journal
February 23, 2011
As the city of Tobruk is added to the list of cities slipping from the grasp of Gaddafi many are crowding Libya's airports trying to flee the turmoil.
February 23, 2011
As the city of Tobruk is added to the list of cities slipping from the grasp of Gaddafi many are crowding Libya's airports trying to flee the turmoil.
Libya’s Legacy: Why the overthrow of Qaddafi might matter more than the events in Egypt and Tunisia
The New Republic
February 23, 2011
Not since Saddam Hussein’s regime was demolished in 2003 has an Arab head of state run a more ruthlessly repressive terror state than Muammar Qaddafi in Libya. Tunisia’s Zine el Abidine Ben Ali and Egypt’s Hosni Mubarak were small-government libertarians by comparison. The implications of the uprising in Libya are therefore much bigger than they were in Tunisia or Egypt: If ordinary citizens can overthrow Qaddafi, of all people, every other despot in the region may look vulnerable—including Ali Khamenei and Mahmoud Ahmadinejad in Iran.
I managed to finagle a visa for myself just after Libyan-American relations defrosted in 2004, and the U.S. government lifted the travel ban. I was one of the first Americans to legally visit the country in decades, and what I saw there was appalling. The capital looks and feels gruesomely communist, which wasn’t surprising, considering that Qaddafi’s Green Book, where he fleshes out his lunatic ideology, is a bizarre mixture of the Communist Manifesto and the Koran (though references to Islam are stripped out). What did surprise me was how much terror he instilled in the hearts and minds of his people. No one I met said they liked him. No one would even speak of him unless there were no other Libyans present. Some were even afraid to utter his name, as though saying it out loud might conjure him. “We hate that fucking bastard, we have nothing to do with him,” one shopkeeper told me when we were alone. “We keep our heads down and our mouths shut. We do our jobs, we go home. If I talk, they will take me out of my house in the night and put me in prison.”
The system he runs is basically Stalinist and one of the last total surveillance police states in the world. Freedom House ranks Libya near North Korea and Turkmenistan, the most oppressive countries by far, in its utter dearth of human and political rights. I believe it. Obvious intelligence agents worked my hotel lobby, staring at and listening to everyone, and the U.S. State Department warned Americans at the time that even hotel rooms for foreigners likely were bugged.
Posters bearing the boss’s face are typical in dictatorships, but, in Libya, Qaddafi’s arrogant portrait is everywhere, on every street and in every shop. State propaganda appears on billboards along the sides of the road out in the desert. He even carved “Al Fateh Forever,” the name of his “revolution,” into the side of a mountain. The only way you can truly get away from him is to venture into the roadless sand seas of the Sahara.
More
U.S. Drops Defense of Law Against Gay Marriage
February 23, 2011
The Obama administration said Wednesday that it would not defend the constitutionality of a 1996 federal law that defines marriage as the union of a man and woman, after two years making the opposite argument.
The legal turnabout marks a contrast with the Justice Department's position in recent years that it generally is obligated to defend federal laws, even when the administration opposes them.
The administration made that assertion in defending the law that previously banned openly gay people from serving in the U.S. military. Congress has since repealed the "don't ask, don't tell" law.
President Barack Obama decided to stop defending the marriage law after considering "a number of factors, including a documented history of discrimination," the Justice Department said.
More
See the document
Wednesday, February 23, 2011
'Ελληνες στα σύννεφα
Protagon.gr
23 Φεβρουαρίου 2011
Το ξέρω είναι ιεροσυλία αλλά θέλω να σας θυμίσω τι έλεγε ο Ανδρέας για τον Καντάφι. Ήταν το 1977 όταν ο Παπανδρέου επισκέφθηκε την Λιβύη. «Δεν είναι στρατιωτική δικτατορία, το αντίθετο μάλιστα… Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων». Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ανδρέας, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, ανέφερε τον Μουαμάρ ως «μαχητή της ελευθερίας» και «μεγάλο ηγέτη και ελευθερωτή». Την ίδια άποψη επαναλάμβαναν τότε και όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Από τον Τζουμάκα και τον Άκη μέχρι τον Μένιο και τον Γεννηματά. Στις «Γιορτές νεολαίας» του ΠΑΣΟΚ μάλιστα, «η Λιβυκή επανάσταση» ή αλλιώς η «Μεγάλη Αραβική Λιβυκή Σοσιαλιστική Λαϊκή Τζαμαχιρίγια», είχε τα δικά της κιόσκια όπου πουλούσαν σημαίες, αφίσες του Μουαμάρ μαζί με το «πράσινο βιβλιαράκι» του (κάτι σαν το «κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο» αλλά προς το πιο γελοίο). Άλλωστε αυτό το κακοτυπωμένο και κακομεταφρασμένο «πράσινο βιβλιαράκι» ήταν από το 1977 μέρος της επίσημης πασοκικής διδακτέας ύλης και το έβρισκες υποχρεωτικά σε όλες τις Τοπικές και Κλαδικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ (ναι αυτό το «πράσινο βιβλιαράκι» που τώρα καίνε στην Τρίπολη αλλά και στην Αθήνα οι επαναστατημένοι Λίβυοι).
Τα θυμάμαι και θλίβομαι αλλά έτσι ακριβώς είχε συμβεί. Η χώρα και κυρίως η «προοδευτική παράταξη» (από το «κέντρο» και το ΠΑΣΟΚ μέχρι την «άκρα» αριστερά) θεωρούσε τον Καντάφι ως σύμμαχο και κυρίως ως φίλο και σύντροφο (την συμμαχία μπορείς αν είσαι και λίγο κυνικός να την δικαιολογήσεις, την φιλία με ένα δικτάτορα όμως πώς να την χωνέψεις;). Ποιος πραγματικά είναι (ή μήπως ήταν;) ο Καντάφι το μαθαίνουμε αυτές τις μέρες έστω και από σπόντα. Τελευταίο του επίτευγμα ο βομβαρδισμός των εξεγερμένων πολιτών του! Αυτό που μένει να μάθουμε είναι ποιοι είμαστε εμείς. Πόσα ψέματα έχουμε πει στους εαυτούς μας; Πόσους παραλογισμούς έχουμε υπερασπιστεί; Πόσους λαϊκισμούς έχουμε εκθρέψει; Και σήμερα που είναι μέρα γενικής απεργίας και είμαστε απαλλαγμένοι από τις ταπεινές σκέψεις της καθημερινότητας ας χαραμίσουμε λίγη από την επαναστατικότητα μας για να σκεφθούμε μήπως συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στα ψέματα. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε έτσι σε 20-30 χρόνια ένας άλλος δημοσιογράφος θα γράφει για τις αυταπάτες των Ελλήνων του 2011. Και το κείμενο του μπορεί να μην βγάζει γέλιο αλλά κλάμα.
Περισσότερα
Η αστυνομική βία
Η ομιλία διοργανώθηκε από το Κέντρο Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ) την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011 στην αίθουσα Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων
Κυρίες και κύριοι,
διαμόρφωσα την ομιλία μου σε επτά ερωτήσεις και απαντήσεις, κάτι σαν συνέντευξη από τον εαυτό μου. Διευκολύνομαι έτσι κι εγώ, αλλά πιστεύω ότι διευκολύνω και εσάς, να συμπληρώσετε τις ερωτήσεις (ή και τις απαντήσεις) ανάλογα με τις απορίες ή τις πεποιθήσεις σας.
1. Τι είναι η αστυνομική βία;
Αν εξαιρέσει κανείς τις περιπτώσεις νόμιμης άμυνας, η αστυνομική βία είναι η μόνη νόμιμη βία. Τη νομιμότητά της την αντλεί από το ότι πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας είναι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Αν αυτή η ρήτρα του «δημοκρατικά εκλεγμένου» παύσει να ισχύει, τότε η αστυνομική βία χάνει τη νομιμότητά της, ή μάλλον διατηρεί τόση νομιμότητα, όση και η λαϊκή αποδοχή του δικτατορικού καθεστώτος. Στόχος αυτής της νόμιμης βίας είναι η τήρηση του νόμου εναντίον παραβατικών στοιχείων και η προστασία του πολίτη από αντικοινωνικά στοιχεία. Ο στόχος αυτός καθιστά την αστυνομία προστάτη και άρα φίλο του πολίτη.
Ωστόσο, η νομιμότητα της αστυνομικής βίας τελεί υπό δυο προϋποθέσεις:
α. Να μην εκτραπεί από τον παραπάνω στόχο της. Να μην εκτραπεί δηλαδή σε πολιτική βία. Υπεύθυνη γι’ αυτή την εκτροπή συνήθως δεν είναι η ίδια η αστυνομία, αλλά οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, δηλαδή η κυβέρνηση.
β. Κατά την άσκηση της νόμιμης (ή και της μη νόμιμης, δηλαδή της πολιτικής) βίας, να μην εκτραπεί από την αρχή της αναλογικότητας και να προβεί σε πράξεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη νομοθεσία. Εδώ η ευθύνη μοιράζεται μεταξύ αφ’ ενός των πολιτικών και των διοικητικών προϊσταμένων -που είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση των αστυνομικών υπαλλήλων στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις οδηγίες άσκησης της βίας- και αφ’ ετέρου στην προσωπική ευθύνη του κάθε αστυνομικού υπαλλήλου.
Περισσότερα
Tuesday, February 22, 2011
Moammar Gaddafi must pay for atrocities
Washington Post
Editorial
February 22, 2011
Reports from Libya Monday were sketchy and confused, but one conclusion appeared certain: The beleaguered dictatorship of Moammar Gaddafi was waging war against its own people and committing atrocities that demand not just condemnation but action by the outside world. Al-Jazeera reported that warplanes had joined security forces in attacking anti-government demonstrators in the capital, Tripoli; human rights groups said hundreds had been killed in clashes in the country's east. Libya's own delegation to the United Nations described the regime's actions as genocide and asked for international intervention.
The diplomats' appeal was one indication that the Gaddafi regime was on the verge of collapse. Opposition forces were reported to be in control of the second-largest city, Benghazi, and some military units may have switched sides. The whereabouts of Mr. Gaddafi, who has ruled Libya with a cruel and erratic hand since 1969, were unknown. However, his son and presumed heir Seif al-Islam Gaddafi delivered a rambling and chilling speech early Monday in which he warned of civil war and vowed that "we will fight until the last man, the last woman, the last bullet." On Monday, the regime appeared to be carrying out that threat.
Arab rulers in Tunisia, Egypt and Bahrain all employed violence against their popular uprisings. But the actions of the Libyan regime are on a different scale. What is occurring in Tripoli and other cities is not only lethal repression but also crimes against humanity. The United States has used its influence to restrain such violence by allied governments, most recently in Bahrain. Now it should join with its allies in demanding that the Gaddafi regime be held accountable for its crimes.
More
Editorial
February 22, 2011
Reports from Libya Monday were sketchy and confused, but one conclusion appeared certain: The beleaguered dictatorship of Moammar Gaddafi was waging war against its own people and committing atrocities that demand not just condemnation but action by the outside world. Al-Jazeera reported that warplanes had joined security forces in attacking anti-government demonstrators in the capital, Tripoli; human rights groups said hundreds had been killed in clashes in the country's east. Libya's own delegation to the United Nations described the regime's actions as genocide and asked for international intervention.
The diplomats' appeal was one indication that the Gaddafi regime was on the verge of collapse. Opposition forces were reported to be in control of the second-largest city, Benghazi, and some military units may have switched sides. The whereabouts of Mr. Gaddafi, who has ruled Libya with a cruel and erratic hand since 1969, were unknown. However, his son and presumed heir Seif al-Islam Gaddafi delivered a rambling and chilling speech early Monday in which he warned of civil war and vowed that "we will fight until the last man, the last woman, the last bullet." On Monday, the regime appeared to be carrying out that threat.
Arab rulers in Tunisia, Egypt and Bahrain all employed violence against their popular uprisings. But the actions of the Libyan regime are on a different scale. What is occurring in Tripoli and other cities is not only lethal repression but also crimes against humanity. The United States has used its influence to restrain such violence by allied governments, most recently in Bahrain. Now it should join with its allies in demanding that the Gaddafi regime be held accountable for its crimes.
More
Monday, February 21, 2011
Τα Όρια της Ελευθερίας
Διάλεξη στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών
9 Φεβρουαρίου 2011
Εδώ θα βρείτε το ηχητικό αρχείο (διάλεξη + συζήτηση)
Εδώ θα βρείτε το κείμενο της διάλεξης
Το τελικό κείμενο θα δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φιλελεύθερα Κείμενα
Anti-Semitism flares in Greece
by Anthee Carassava
Los Angeles Times
February 21, 2011
Nearly 70 years later, Athens, one of the last European capitals to commemorate those who perished at the hands of Nazi forces, finally has a Holocaust memorial.
But since its dedication in May, synagogues have been targeted, Jewish cemeteries desecrated, Holocaust monuments elsewhere in Greece vandalized and the Jewish Museum of Greece, in the capital, defaced with swastikas. What's more, an alarming chunk of Athenians in November supported the election of a neo-Nazi candidate to the capital's city council.
The ocher-colored marble sculpture in the shape of a broken-up Star of David, its triangular tips dismembered, points toward the 29 Greek cities from which at least 60,000 Jews were gathered and deported to the Auschwitz and Treblinka extermination camps between 1943 and 1944.
The deaths of these victims are memorialized amid striking serenity. Set within a patch of olive and almond trees, and its pieces embedded alongside an herb garden of lavender, marjoram and thyme, the sculpture symbolizes survival and healing. Or is supposed to.
Although anti-Semitism is an old and shameful part of Europe's history, Greece, more than many European nations, continues to wrestle with strong anti-Jewish feelings.
More
Los Angeles Times
February 21, 2011
Nearly 70 years later, Athens, one of the last European capitals to commemorate those who perished at the hands of Nazi forces, finally has a Holocaust memorial.
But since its dedication in May, synagogues have been targeted, Jewish cemeteries desecrated, Holocaust monuments elsewhere in Greece vandalized and the Jewish Museum of Greece, in the capital, defaced with swastikas. What's more, an alarming chunk of Athenians in November supported the election of a neo-Nazi candidate to the capital's city council.
The ocher-colored marble sculpture in the shape of a broken-up Star of David, its triangular tips dismembered, points toward the 29 Greek cities from which at least 60,000 Jews were gathered and deported to the Auschwitz and Treblinka extermination camps between 1943 and 1944.
The deaths of these victims are memorialized amid striking serenity. Set within a patch of olive and almond trees, and its pieces embedded alongside an herb garden of lavender, marjoram and thyme, the sculpture symbolizes survival and healing. Or is supposed to.
Although anti-Semitism is an old and shameful part of Europe's history, Greece, more than many European nations, continues to wrestle with strong anti-Jewish feelings.
More
More Street Protests in Iran
Reuters/Wall Street Journal
February 20, 2011
For a second time in a week, Iran's opposition drew tens of thousands of supporters to the streets across the nation on Sunday.
More
February 20, 2011
For a second time in a week, Iran's opposition drew tens of thousands of supporters to the streets across the nation on Sunday.
More
Sunday, February 20, 2011
Ο φιλελεύθερος εθνικιστής Κοραής
Το Βήμα
20 Φεβρουαρίου 2011
Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή η συνειδητά ηθελημένη ενσωμάτωση στη «Δύση» και ως εκ τούτου η αποδοχή των ιδεολογικοπολιτικών και κοινωνικών της πλαισίων, ταυτίζεται εν πολλοίς με όσες θεωρητικές θέσεις επιδίωκε να αναδείξει ο φωτισμένος διδάσκαλος Αδαμάντιος Κοραής· κοινωνικοπολιτικές αρχές που στήριζε κυρίως στην ανάγκη παιδείας και στη διαμόρφωση της νεοελληνικής γλώσσας, καθώς πίστευε ότι μέσω αυτών θα έφθανε το γένος στην εθνική απελευθέρωση, στην παγίωση της προόδου και του πολιτισμού και στη δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας δικαίου, με βασικά χαρακτηριστικά την ισοπολιτεία και την ισονομία.
Τον δρόμο για την επιστημονική μελέτη του Κοραή τον άνοιξε ο Κ. Θ. Δημαράς. Πολλοί είναι οι «επίγονοι» που ακολούθησαν πρόθυμα αυτόν τον δρόμο. Ορισμένοι μάλιστα μερίμνησαν με ποικίλους τρόπους να συνεχίσουν την προσπάθεια διασύνδεσης της μελέτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού με εκείνη του ευρωπαϊκού. Εναν τέτοιο στόχο έχει και ο παρουσιαζόμενος σήμερα τόμος που επιμελήθηκε ο Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης. Ισχυρό κίνητρο για την έκδοση αυτή στάθηκε η διαπίστωση από τον επιμελητή της ότι η κορυφαία ελληνική προσωπικότητα, ο Κοραής, που συνέβαλε αποφασιστικά στη μετάδοση των φώτων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν έχει ακόμη συγκαταλεγεί ανάμεσα στους αναγνωρισμένους ευρωπαίους πρωτοπόρους, και μάλιστα απουσιάζει παντελώς από το σύγχρονό μας αγγλόγλωσσο εγχειρίδιο της σχετικής ενημέρωσης, την Εγκυκλοπαίδεια του Διαφωτισμού (Εncyclopaedia of the Εnlightenment). Στο εισαγωγικό μελέτημα ο επιμελητής της έκδοσης παρακολουθεί τη διαδρομή του Κοραή προς τον κόσμο του Διαφωτισμού, από τη Σμύρνη μέσω των ιατρικών σπουδών του στο Μονπελιέ και την τελική εγκατάστασή του στο Παρίσι, στα χρόνια ακριβώς της Γαλλικής Επανάστασης, όταν έχει αναγνωριστεί πια η φιλολογική του επάρκεια στη μελέτη και έκδοση αρχαιοελληνικών κειμένων, γεγονός που παραδέχονται οι καθιερωμένοι ξένοι ελληνιστές. Καθώς ο Κοραής υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του κοσμοϊστορικού γεγονότος, επισημαίνονται κάθε φορά οι μεταλλαγές του, οι ρήξεις με το παρελθόν, η ένταξή του στο περιβάλλον των «φιλοσόφων» και οι σύντονες ενέργειές του να πραγματώσει τις ιδέες της εθνικής αποκατάστασης. Ο Π. Κιτρομηλίδης κλείνοντας το εισαγωγικό του κείμενο θα αναφερθεί και στις πρόσφατες προσεγγίσεις της κοραϊκής έρευνας: ότι παράλληλα, αλλά και πέρα από την εθνική ιδέα ο ανακαινιστής Κοραής επιδιώκει να διευρύνει τον ορίζοντά του, έναν δρόμο προς την εξωστρέφεια και ώσμωση των πολιτισμών. Ή ακόμη ότι στα τελευταία του χρόνια θα επιστρέψει στην έκδοση θεολογικών κειμένων, γεγονός το οποίο, κατά τον συγγραφέα, αποδεικνύει ότι ο ριζοσπαστισμός και η αυστηρή συχνάκις αντικληρικαλική κριτική του δεν προδίδει προφανώς και μια αντιθρησκευτική θέση, καθώς «θεωρεί τη θρησκεία σημαντική ως πηγή ηθικής και πνευματικής καλλιέργειας για άτομα και κοινωνίες».
Περισσότερα
Ηταν ο εκσυγχρονιστής
Το Βήμα
20 Φεβρουαρίου 2011
- Ποια είναι η εικόνα της Ελλάδας στη Δυτική Ευρώπη την εποχή του Αδαμάντιου Κοραή;
Στον βαθμό που υπάρχει επίγνωση της ύπαρξης της χώρας και του λαού της, η εικόνα που βλέπουμε σε πολλές εικαστικές παραστάσεις είναι εκείνη της ερήμωσης και της δουλείας. Συνήθως η Ελλάδα παριστάνεται ως γυναίκα αλυσοδεμένη και καταπεπτωκυΐα, την οποία ενίοτε προσπαθούν τα παιδιά της να ανορθώσουν. Η σύγχρονη των ευρωπαίων διαφωτιστών Ελλάδα αποτελεί άγνωστη χώρα- ενώ γνωρίζουν την κλασική αρχαιότητα και συγκινούνται, δικαίως, από το “ελληνικό θαύμα” της δημοκρατικής Αθήνας. Οταν ο δρόμος του “Grand Tour”, της “Μεγάλης Περιήγησης”, φέρνει τους Δυτικοευρωπαίους πέραν της Ιταλίας, στην ελληνική χερσόνησο εκτός από τα αρχαία μνημεία ανακαλύπτουν και την ύπαρξη ενός λαού ο οποίος σταδιακά αποκτά επίγνωση ότι συνδέεται πολιτισμικά και γλωσσικά με τους αρχαίους. Ως τότε οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου νοούνταν ως επικράτεια του “Μεγάλου Τούρκου”- ως τον 19ο αιώνα δεν ήταν σπάνιος στους χάρτες ο προσδιορισμός τους ως “Turkey in Εurope”, Ευρωπαϊκή Τουρκία δηλαδή. Γεωπολιτική πραγματικότητα που ανατρέπεται σταδιακά στην ευρωπαϊκή συνείδηση όταν αρχίζουν να επισκέπτονται την Ελλάδα οι περιηγητές».
- Ποια η ιδιαίτερη σημασία του Αδαμάντιου Κοραή ως πνευματικής παρουσίας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού;
Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός ως σύνθετο φαινόμενο διαθέτει και μια νοτιοευρωπαϊκή διάσταση. Η πνευματική ταυτότητα της περιοχής προσδιορίζεται από την ελληνική παιδεία. Ο Κοραής από τη δεκαετία του 1790 αναγνωρίζεται ως δεινός κλασικός φιλόλογος, εγκυρότατος εκδότης κλασικών κειμένων.
Παράλληλα, είναι γνωστός στους συγχρόνους του ως άριστος και βαθύς γνώστης της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού: συζητείται κάποτε ο διορισμός του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενώ του προσφέρεται έδρα στο Κολέγιο της Γαλλίας, την οποία αρνείται για να μείνει απερίσπαστος στην προσπάθεια για την προετοιμασία της απελευθέρωσης των Ελλήνων. Στο πλαίσιο αυτό αποτελεί εμβληματική παρουσία στον πολιτικό φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα, αλληλογραφεί σε ισότιμη βάση με εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ο Τζέρεμι Μπένθαμ και ο αμερικανός πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον, και η πνευματική του εμβέλεια καταγράφεται σε βιογραφικές πηγές της εποχής, όπως η “Βiographie Universelle”.
Περισσότερα
Δεν υστερούν οι ομόφυλες οικογένειες
Το Βήμα
20 Φεβρουαρίου 2011
Κάθε παιδί που γεννιέται έχει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα να έχει μια οικογένεια που να του παρέχει στοργή, φροντίδα και προστασία. Στο δικαίωμα του παιδιού προστίθεται η διεκδίκηση του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να γίνει γονιός. Αν κρίνουμε από τη μη ρύθμιση ακόμη της δυνατότητας τέλεσης πολιτικού γάμου ή σύναψης συμφώνου συμβίωσης ανάμεσα σε ομόφυλα άτομα στην Ελλάδα, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για την αποδοχή και την ικανοποίηση του δικαιώματος στη γονεϊκότητα μέσω της υιοθεσίας (ή καλύτερα τεκνοθεσίας). Εξάλλου και σε χώρες που αποδέχονται και αναγνωρίζουν την ομόφυλη συμβίωση, η υιοθεσία προκαλεί ακόμη μεγάλες αντιδράσεις. Η βασική επιχειρηματολογία είναι ότι δεν είναι “προς το συμφέρον του παιδιού” να μεγαλώνει σε μια οικογένεια με ομόφυλους γονείς. Το επιχείρημα αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα προκαταλήψεων, καθώς δεν ανταποκρίνεται στα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα που καταδεικνύουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες δεν υστερούν σε τίποτε από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ετερόφυλες.
Η Δήμητρα Κογκίδου είναι καθηγήτρια και κοσμήτωρ στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Περισσότερα
Saturday, February 19, 2011
Facebook and Twitter Are Changing the Middle East
Wall Street Journal
February 18, 2011
In an interview with WSJ's Alan Murray, social media expert Clay Shirky discusses the effect of Facebook, Twitter and other social media in the recent uprisings in Egypt and Tunisia, and what it could mean for the Middle East at large.
More
Read the Foreign Affairs article
February 18, 2011
In an interview with WSJ's Alan Murray, social media expert Clay Shirky discusses the effect of Facebook, Twitter and other social media in the recent uprisings in Egypt and Tunisia, and what it could mean for the Middle East at large.
More
Read the Foreign Affairs article
'The Quran Is Our Law; Jihad Is Our Way'
Wall Street Journal
February 18, 2011
'Allah is our objective; the Prophet is our leader; the Quran is our law; Jihad is our way; dying in the way of Allah is our highest hope." So goes the motto of the Muslim Brotherhood.
What's extraordinary about this maxim is the succinct way that it captures the political dimension of Islam. Even more extraordinary is the capacity of these five pillars of faith to attract true believers. But the most remarkable thing of all is the way the Brotherhood's motto seduces Western liberals.
Readers of this paper are familiar with the genesis of the Muslim Brotherhood: its establishment in Egypt in 1928 by Hassan al-Banna; its history of terrorism; its violent offshoots such as al Qaeda, Lashkar-e-Taiba, Jamait Islamiya, Islamic Jihad, Hamas and others across the Muslim world. Readers may also recall the brutal crackdowns on the Brothers by autocratic regimes in the Middle East—particularly in Egypt under Nasser and in Syria during the Hama massacre of 1982.
As a result of these crackdowns, the Brotherhood renounced violence in the 1970s (after Nasser's regime executed the Islamist philosopher Sayyid Qutb in 1966) and started a gradual process to participate in conventional politics. This renunciation—and the Brotherhood's involvement in the Egyptian uprising, neither violent nor dominant—has prompted some commentators to encourage the American government to engage with the Brothers as legitimate partners in Middle Eastern affairs.
Like a drug addict after years in rehab, the Brotherhood is now regarded as clean. Precisely because of its troubled past, so the argument goes, it can be counted on to help lead the people of Egypt into a new era of political reform.
More
Friday, February 18, 2011
The unstoppable flow
February 17, 2011
The little red-tiled complex outside the Greek village of Filakio is not much to look at. But stand next to the fence and arms start to wave through the bars. “I am hungry!” shouts one voice. “No toilet!” adds another. They cry out their nationalities—Algerians, Moroccans, Iranians. The bellowing turns political. “Ce n’est pas la Grèce, c’est Guantánamo!” claims one man. Another screams: “German, Hitler, Nazi! German dog!”
The policemen hardly resemble vicious camp-guards. They do not try to stop a stranger speaking to detainees being held for illegally crossing the border from Turkey. But last month the European Court of Human Rights ruled that conditions at Greek immigrant detention centres are so squalid as to breach the ban on “torture or inhuman or degrading treatment”. Even before the ruling, several countries had stopped sending asylum-seekers back to Greece under “Dublin II”, a convention ruling that applications must be heard in the first country of entry.
This humiliation is of Greece’s own making, but it also reflects the pressure of numbers. In recent years Greece has become the main illegal migration-route into the EU. Its border controls have been lax and its asylum-processing system slow and questionable (the approval rate for asylum applications is tiny compared with other EU countries). Hundreds of thousands of foreigners are adrift in a semi-legal limbo, sleeping rough in Athens or in ports from which they hope to get to Italy. Greek xenophobes are beating up immigrants. Traditionally a country of emigrants, Greece is unready for a mass influx.
Like a river seeking the easiest path to the sea, immigration that once flowed to Spain and Italy now courses to Greece. People first crossed to Greek islands; now they prefer the border marked by the Evros river. Nearby is the Turkish city of Edirne, the former Adrianople. Here in 1922 Ernest Hemingway recorded the flight of Greeks across the Evros during the population swap with Turkey: “twenty miles of carts drawn by cows, bullocks and muddy-flanked water buffalo, with exhausted, staggering men, women and children, blankets over their heads, walking blindly along in the rain beside their worldly goods.” Greek cavalry, he wrote, moved them on “like cow-punchers driving steers”.
More
Παρουσίαση στο Βήμα
Thursday, February 17, 2011
From Egypt, with hope
UChiBLOGo
February 15, 2011
Nearly two years ago, while working on a story about an exchange program that brings Egyptian students to UChicago, I met a remarkable young man named Mahmoud Khairy. A student from Cairo University, he had come to Chicago to study economics for the spring quarter. Mahmoud was intense, intelligent, energetic, fun—and determined to seize every opportunity available to him, from classes with Nobel laureates to bike rides along Lake Michigan.
He also had a clear idea about what he wanted to take back to Cairo from his U.S. experience. In Egypt, a rising sector of academics and professionals had begun to call for economic and financial reform. “By studying here, I now have a more solid academic and professional background and I can join this movement,” he told me. “This new direction needs more push.”
After our interview, Mahmoud and I walked across campus together because we both wanted to keep talking. He asked me what newspapers I read and recommended his favorite sources for online news about Egypt and the Arab world. It was May, and he paused to admire the bright green grass and blooming flowers. He urged me to visit Cairo someday, and he kept in touch by e-mail when he returned.
As events unfolded in Egypt these past few weeks, many of us in Chicago wondered how Mahmoud was faring. Had he joined in the protests or watched from the sidelines? Given the outcome, was he optimistic or pessimistic about the future? The answer came a couple of days ago in an e-mail that I’ll never delete.
More
David Cameron warned Britain could end up like Greece under the colonels
Guardian
February 16, 2011
Britain takes great pride in its position as one of the few countries in Europe that has been governed continuously through a system of parliamentary democracy for centuries.
Any suggestion therefore that Britain does not abide by the principles of democracy and – worst of all – shows sign of dictatorship is bound to provoke an angry reaction.
So the president of the European Court of Human Rights found himself under fire tonight from Eurosceptics and pro-Europeans after suggesting that Britain will look like Greece under the rule of the colonels if it refuses to abide by the court's ruling on prisoners.
Jean-Paul Costa drew the parallel with the colonels' dictatorship of 1967-74 when he was asked by the BBC what would happen if Britain withdrew from the court or refused to abide by its ruling on prisoners. The comments by the Tunisian-born French president came a week after MPs voted overwhelmingly to uphold the blanket ban which prevents prisoners from voting. The court ruled last October that Britain had to lift the ban.
This is what Costa said when he was asked what would happen if Britain abandoned the European Convention on Human Rights or refused to abide by the European Court of Human Rights ruling on prisoners. Costa told Shirin Wheeler, the presenter of the BBC Parliament programme The Record Europe:
I would say that it would be a disaster. A disaster certainly for the Council of Europe and the court but also a disaster for the United Kingdom. I say it respectfully. The UK was one of the states founding the convention, one of the founding states of the Council.
[The] UK has always been a supporter for the court and many times model for the legal systems of other countries. Many systems took advantage through the case law of our court of the legal traditions of Britain.
Wheeler asked why it would be a disaster for Britain. Costa said:
For the image of Britain I will say a simple things and again I hope this will not be considered as not respectful. The only country which denounced the convention actually was Greece in 1967 at the time of dictatorship of the Colonels. Of course after seven years, when democracy was restored in Greece, Greece returned to the Council of Europe and the convention.
I cannot imagine – even if I can understand some irritation that [the] UK which is a great country I admire the UK – could be in the same situation as the Colonels in 1967.
More
Letter to the editor: "Court president did not liken UK to Greek dictatorship"
Tuesday, February 15, 2011
Social Networks and Freedom
 |
| Steve Breen (Feb. 13, 2011) |
 |
| Steve Breen (Feb. 13, 2011) |
 |
| Chip Bok (Feb. 14, 2011) |
 |
| Jerry Holbert (Feb, 24, 2011) |
Iran Protests: Hundreds Of Thousands March, Tear Gas Fired
February 14, 2011
Clashes between Iranian police and hundreds of thousands of protesters wracked central Tehran on Monday as security forces beat and fired tear gas at opposition supporters hoping to evoke Egypt's recent popular uprising.
The opposition called for a demonstration Monday in solidarity with Egypt's popular revolt that a few days earlier forced the president there to resign after nearly 30 years in office. The rally is the first major show of strength for Iran's cowed opposition in more than a year.
Police used tear gas against the protesters in central Tehran's Enghelab, or Revolution, square and in Imam Hossein square, as well as in other nearby main streets. Demonstrators responded by setting garbage bins on fire to protect themselves from the stinging white clouds.
Eyewitnesses said at least three protesters injured by bullets were taken to a hospital in central Tehran while dozens of others were hospitalized because of severe wounds as a result of being beaten.
"An Iranian dies but doesn't accept humiliation," demonstrators chanted. "Death to the dictator," they said, in a chant directed at hardline President Mahmoud Ahmadinejad.
Security forces on motorcycles could also be seen chasing protesters through the streets, according to eyewitnesses.
More
Does the New "Free" Egypt Mean Freedom for Gays & Lesbians There?
Huffington Post
February 14, 2011
While models from around the world are here in the Big Apple strutting their stuff for New York fashion week, a group of models halfway around the world narrowly escaped brutal punishment for doing the exact same thing.
In June of last year, seven male models and a makeup artist in the Sudan were charged with indecency and nearly sentenced to a public flogging because the men wore makeup in a fashion show for Sudanese Next Top Model. After a public outcry they ended up paying fines, but the story is a strong reminder that in many parts of the world anything perceived as a threat to traditional gender roles is not only still frowned upon but can actually be dangerous.
The sentencing in the Sudan comes on the heels of the murder of David Kato, one of only a handful of gay rights activists in the African country of Uganda. Kato was killed just a month after successfully suing a Ugandan newspaper for publishing the names and addresses of Kato and other gays and lesbians in the country under the headline "Hang Them." Brenda Namigadde, a lesbian currently facing deportation from Britain, said she fears being tortured or killed if forced to return to the country, claiming that a number of her gay friends there have simply disappeared.
According to the International Lesbian and Gay Association sex between adults of the same gender remains a criminal act in 85 countries. A significant number of those countries are located in Africa and the Middle East.
More
Friday, February 11, 2011
The Next Step for Egypt’s Opposition
New York Times
February 10, 2011
When I was a young man in Cairo, we voiced our political views in whispers, if at all, and only to friends we could trust. We lived in an atmosphere of fear and repression. As far back as I can remember, I felt outrage as I witnessed the misery of Egyptians struggling to put food on the table, keep a roof over their heads and get medical care. I saw firsthand how poverty and repression can destroy values and crush dignity, self-worth and hope.
Half a century later, the freedoms of the Egyptian people remain largely denied. Egypt, the land of the Library of Alexandria, of a culture that contributed groundbreaking advances in mathematics, medicine and science, has fallen far behind. More than 40 percent of our people live on less than $2 per day. Nearly 30 percent are illiterate, and Egypt is on the list of failed states.
Under the three decades of Hosni Mubarak’s rule, Egyptian society has lived under a draconian “emergency law” that strips people of their most basic rights, including freedom of association and of assembly, and has imprisoned tens of thousands of political dissidents. While this Orwellian regime has been valued by some of Egypt’s Western allies as “stable,” providing, among other assets, a convenient location for rendition, it has been in reality a ticking bomb and a vehicle for radicalism.
But one aspect of Egyptian society has changed in recent years. Young Egyptians, gazing through the windows of the Internet, have gained a keener sense than many of their elders of the freedoms and opportunities they lack. They have found in social media a way to interact and share ideas, bypassing, in virtual space, the restrictions placed on physical freedom of assembly.
More
Ελληνική μετάφραση στην Καθημερινή
Thursday, February 10, 2011
Not 1989. Not 1789. But Egyptians can learn from other revolutions
Guardian
February 9, 2011
'No one predicted this, but everyone could explain it afterwards." Said of another revolution, as true of this one. "To be honest, we thought we'd last about five minutes,"one of the organisers of the original 25 January protest which began this Egyptian revolution told the BBC. "We thought we'd get arrested straight away." If they had been, if Hosni Mubarak's security forces had once again murdered the foetus in the womb, the world wide web would now be filled with articles by experts explaining why "Egypt is not Tunisia". Instead, the web is abuzz with instant, confident explanations of what nobody anticipated. Such are the illusions of retrospective determinism.
So before we go any further, let us make two deep bows. First and deepest to those who started this, at great personal risk, with no support from the professedly freedom-loving west, and against a regime that habitually uses torture. Honour and respect to you. Second, hats off to Lady Luck, contingency, fortuna – which, as Machiavelli observed, accounts for half of everything that happens in human affairs. No revolution has ever got anywhere without brave individuals and good luck.
One leathery old victim of this revolution, at whose death we should rejoice, is the fallacy of cultural determinism – and specifically the notion that Arabs and/or Muslims are not really up for freedom, dignity and human rights. Their "culture", so we were assured by Samuel Huntington and others, programmed them otherwise. Tell that to the people dancing on Tahrir Square.
This is not to deny that the religious-political patterns of both radical and conservative Islam, and specific legacies of modern Arab history, will make a transition to consolidated liberal democracy more difficult than it was in, say, the Czech Republic. They will. Maybe the whole thing will still go horribly wrong. But the profoundly condescending idea that "this could never happen there" has been refuted on the streets of Tunis and Cairo.
More
Ελληνική μετάφραση στο Βήμα
Τρεις καταδίκες για την Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
10 Φεβρουαρίου 2011
Σε τρεις υποθέσεις καταδίκασε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την Ελλάδα, για παραβιάσεις των δικαιωμάτων του σεβασμού στην οικογενειακή ζωή, της προσφυγής σε μία δίκαιη και σύντομη δίκη, του δικαιώματος στην περιουσία και για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.
Εκδικάζοντας την προσφυγή της 82χρονης σήμερα, Σοφίας Κοροσίδου,που μένει στην Θήβα, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι, στην περίπτωση της, υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος, για σεβασμό στην ιδιωτική και οικογενειακή ζώη καθώς και του δικαιώματος, για την προστασία της ιδιοκτησίας και καταδίκασε την Ελλάδα με την υποχρέωσε να καταβάλλει στην Κοροσίδου 10.000 ευρώ, για ηθική βλάβη.
Η υπόθεση αφορούσε την άρνηση των ελληνικών αρχών να χορηγήσουν στην Κοροδίσου τη σύνταξη του επί δεκαετίες συντρόφου της, που έχει πεθάνει, με το αιτιολογικό ότι δεν είχαν συνάψει νόμιμο γάμο.
Εκδικάζοντας την προσφυγή του Νικόλαου Νησιώτη, που γεννήθηκε το 1965 και εκτίει, μέχρι σήμερα, εξαετή ποινή κάθειρξης στις φυλακές Ιωαννίνων για διακίνηση ναρκωτικών, το Δικαστήριο αποδέχθηκε τους ισχυρισμούς του ότι η κράτηση του, σ' ένα κελί των 50 τετραγωνικών μέτρων, μαζί με 30 άλλους κρατούμενους, χωρίς επαρκή χορήγηση τροφής και πρόσβαση στον ήλιο, συνιστούσε παραβίαση των άρθρων της Σύμβασης, που απαγορεύουν την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Καταδίκασε την Ελλάδα και επιδίκασε αποζημίωση 10.000 ευρώ στον Νησιώτη, για ηθική βλάβη.
Περισσότερα
The Poverty of Dictatorship
Project Syndicate
February 9, 2011
Perhaps the most striking finding in the United Nations’ recent 20th anniversary Human Development Report is the outstanding performance of the Muslim countries of the Middle East and North Africa. Here was Tunisia, ranked sixth among 135 countries in terms of improvement in its Human Development Index (HDI) over the previous four decades, ahead of Malaysia, Hong Kong, Mexico, and India. Not far behind was Egypt, ranked 14th.
The HDI is a measure of development that captures achievements in health and education alongside economic growth. Egypt and (especially) Tunisia did well enough on the growth front, but where they really shone was on these broader indicators. At 74, Tunisia’s life expectancy edges out Hungary’s and Estonia’s, countries that are more than twice as wealthy. Some 69% of Egypt’s children are in school, a ratio that matches much richer Malaysia’s. Clearly, these were states that did not fail in providing social services or distributing the benefits of economic growth widely.
Yet in the end it did not matter. The Tunisian and Egyptian people were, to paraphrase Howard Beale, mad as hell at their governments, and they were not going to take it anymore. If Tunisia’s Zine El Abidine Ben Ali or Egypt’s Hosni Mubarak were hoping for political popularity as a reward for economic gains, they must have been sorely disappointed.One lesson of the Arab annus mirabilis, then, is that good economics need not always mean good politics; the two can part ways for quite some time. It is true that the world’s wealthy countries are almost all democracies. But democratic politics is neither a necessary nor a sufficient condition for economic development over a period of several decades.
Despite the economic advances they registered, Tunisia, Egypt, and many other Middle Eastern countries remained authoritarian countries ruled by a narrow group of cronies, with corruption, clientelism, and nepotism running rife. These countries’ rankings on political freedoms and corruption stand in glaring contrast to their rankings on development indicators.
In Tunisia, Freedom House reported prior to the Jasmine revolution, “the authorities continued to harass, arrest, and imprison journalists and bloggers, human rights activists, and political opponents of the government.” The Egyptian government was ranked 111th out of 180 countries in Transparency International’s 2009 survey of corruption.
More
Wednesday, February 9, 2011
The Politics of Revolutionary Surprise
Project Syndicate
February 8, 2011
In setting himself ablaze following a humiliating encounter with the police, the university-educated Tunisian vegetable seller Mohamed Bouazizi triggered a wave of protests across the Arab world. Several Arab dictators who had held power for decades have already been ousted or forced to announce that they will retire.
But protesters in Cairo, Tunis, and Sana want much more. They also seek efficient governance, economic reforms to stimulate growth, the ouster of collaborators, democratic rights, freedom of religion (and perhaps also from religion) – in short, a comprehensive social transformation.
Everywhere, incumbent regimes have mounted resistance. The unforgettable scene of camel- and horse-riding Mubarak supporters beating tech-savvy Egyptian protesters signals that the old order will not yield without a fight.
The revolts themselves caught seasoned observers, even Arab leaders, off guard. Had the United States known what lay ahead, Secretary of State Hillary Clinton would not have remarked, after demonstrations broke out in Egypt, that the Egyptian government was “stable.” Arab leaders now showering their key constituencies with pay raises and food subsidies would have done so earlier, thus avoiding the impression of vulnerability.
Longtime regime opponents, too, were caught off guard. For days after Egypt erupted, the Muslim Brotherhood did not know how to react, making it seem out of touch with the “Arab street.”
For decades, most Arabs, however unhappy, kept their political grievances private, for fear of persecution if they turned against their leaders publicly. Through private discussions with trusted friends, everyone sensed that discontent was common, yet no one knew, or could know, the extent of it.
More
Monday, February 7, 2011
Ο Παραλογισμός της Βίας
Τα Νέα
Κύριο Άρθρο
7 Φεβρουαρίου 2011
Εκεί όπου δεν υπάρχει νόµος δεν υπάρχει ελευθερία, γιατί ελευθερία είναι να µην υφίστασαι τη βία του άλλου και αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τον νόµο» έλεγε πριν από τρεις αιώνες ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ.
Ακριβώς αυτό το ζήτηµα της σχέσης ανάµεσα στην ελευθερία και στον νόµο αναβιώνει τον τελευταίο καιρό στην ελληνική επικράτεια.
Ανέκαθεν υπήρχαν κρούσµατα παραβίασης του νόµου, κατάχρησης της ελευθερίας και ενίοτε αυτοδικίας.
Τελευταία όµως εµφανίζεται ένα νέο φαινόµενο που φθάνει στα όρια του παραλόγου.
Πρόσωπα και µικρές οµάδες δεν κάνουν απλώς κατάχρηση της ελευθερίας που παρέχει η Γ’ Ελληνική ∆ηµοκρατία, ούτε παραβιάζουν απλώς τον νόµο.
Αξιώνουν από τους άλλους να κάνουν το ίδιο! Ή να ορίσουν τη ζωή τους και τις επιλογές τους όπως κρίνουν αυτές οι οµάδες.
Ο πειθαναγκασµός επιβάλλεται ακόµη και µε τη βία σε ορισµένες περιπτώσεις, ενώ σε άλλες παίρνει χαρακτηριστικά οργανωµένης επίθεσης µε αυτοσχέδιο οπλισµό.
Περισσότερα
Κύριο Άρθρο
7 Φεβρουαρίου 2011
Εκεί όπου δεν υπάρχει νόµος δεν υπάρχει ελευθερία, γιατί ελευθερία είναι να µην υφίστασαι τη βία του άλλου και αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τον νόµο» έλεγε πριν από τρεις αιώνες ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ.
Ακριβώς αυτό το ζήτηµα της σχέσης ανάµεσα στην ελευθερία και στον νόµο αναβιώνει τον τελευταίο καιρό στην ελληνική επικράτεια.
Ανέκαθεν υπήρχαν κρούσµατα παραβίασης του νόµου, κατάχρησης της ελευθερίας και ενίοτε αυτοδικίας.
Τελευταία όµως εµφανίζεται ένα νέο φαινόµενο που φθάνει στα όρια του παραλόγου.
Πρόσωπα και µικρές οµάδες δεν κάνουν απλώς κατάχρηση της ελευθερίας που παρέχει η Γ’ Ελληνική ∆ηµοκρατία, ούτε παραβιάζουν απλώς τον νόµο.
Αξιώνουν από τους άλλους να κάνουν το ίδιο! Ή να ορίσουν τη ζωή τους και τις επιλογές τους όπως κρίνουν αυτές οι οµάδες.
Ο πειθαναγκασµός επιβάλλεται ακόµη και µε τη βία σε ορισµένες περιπτώσεις, ενώ σε άλλες παίρνει χαρακτηριστικά οργανωµένης επίθεσης µε αυτοσχέδιο οπλισµό.
Περισσότερα
Sunday, February 6, 2011
Το ελληνικό αίμα
Καθημερινή
6 Φεβρουαρίου 2011
Tο 1876 μια ελληνική εφημερίδα (Θράκη, 28/10 Μαΐου) στην Κωνσταντινούπολη έγραφε για κάποιον Βούλγαρο προύχοντα της Θεσσαλονίκης: «Και ναι μεν βουλγαρική είναι η οικογένεια των κ. Χ. Λαζάρων, αλλ’ όμως διέπρεψεν αυτή επί φιλελληνικοίς αισθήμασιν […] Επειδή λοιπόν η οικογένεια αυτήν εν μέσω ομογενών ειργάσθη […] και επειδή συνεδέθη διά συγγενικών δεσμών μετ’ επισημοτάτων ελληνικών οικογενειών εγκατεστημένων εν Πειραιεί και αλλαχού, νομίζον ότι δεν εσφάλομεν αποκαλέσαντες έναν των διαπρεπών αυτής γόνων ομογενή.»
Την εποχή λοιπόν που σφυρηλατούνται οι εθνικές συνειδήσεις και ο αγώνας για τη Μακεδονία είναι στις απαρχές του, κάποιοι στο νεότευκτο κράτος έβλεπαν ότι το ελληνικό έθνος δεν μπορεί να είναι απλώς μια κοινότητα αίματος. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Πού να βρεθεί τόσο «ελληνικό αίμα» για να γίνει το κράτος; Ετσι λοιπόν, ο βουλγαρικής καταγωγής λογίζεται Ελλην όταν έχει ή αποκτά ελληνική εθνική συνείδηση. Ας υπαγορεύει αλλιώς το αίμα του. Κάπως έτσι συγκροτήθηκε το ελληνικό έθνος. Οπως περίπου όλα τα έθνη. Στην αρχή κανείς δεν είχε Ελληνα πατέρα, διότι απλώς δεν υπήρχαν Ελληνες πολίτες. Μετά, ταυτόχρονα με το δίκαιο του αίματος, δηλαδή την κτήση της ιθαγένειας του πατέρα (και της μητέρας από το 1984) έχουμε τις λεγόμενες «αθρόες πολιτειοποιήσεις» δηλαδή μαζικές κτήσεις της ελληνικής ιθαγένειας από τους πληθυσμούς των Νέων Χωρών.
Από μόνο του το δίκαιο του αίματος δεν θα μπορούσε ποτέ να συμπεριλάβει νέους ανθρώπους στον ελληνικό λαό, όπως και σε κανέναν λαό, διότι είναι εξ ορισμού στατικό. Για τον λόγο αυτό, στον σύγχρονο κόσμο προβλέπονται πάντα και άλλοι τρόποι κτήσης της ιθαγένειας που είτε προκύπτουν από τον τόπο γέννησης είτε από τον τόπο κοινωνικοποίησης και ανατροφής. Αυτό αφορά κατεξοχήν τη δεύτερη μεταναστευτική γενιά και δεν είναι τυχαίο πως από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης των 15 (των κρατών δηλαδή που είναι κατεξοχήν δέκτες μεταναστευτικών ροών) μόνο η Ελλάδα δεν είχε κάποια πρόβλεψη στον Κώδικα Ιθαγένειας που να διαφοροποιεί τα παιδάκια μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ από τους γονείς τους που ήρθαν. Με τη μεταρρύθμιση του ν. 3838/2010, έγινε ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών, κατ’ ουσίαν στην κατεύθυνση της προστασίας της εύθραυστης κοινωνικής συνοχής στην Ελλάδα.
Περισσότερα
Friday, February 4, 2011
Thursday, February 3, 2011
Οι δικαστές ως φύλακες του έθνους
Τα Νέα
3 Φεβρουαρίου 2011
Το ΣΤΕ έκρινε αντισυνταγµατικό τον νόµο που όριζε τις προϋποθέσεις απόκτησης ιθαγένειας αλλοδαπών, καθώς και το δικαίωµα ψήφου τους στις εκλογές Αυτοδιοίκησης. Το σκεπτικό ότι ο νόµος αντιβαίνει στις περί έθνους διατάξεις του Συντάγµατος δεν είναι απλώς νοµικά λανθασµένο, αλλά συντονίζεται µε τις πιο «µαύρες» σελίδες της νοµικο-πολιτικής παράδοσής µας. Είναι λανθασµένο διότι επιχειρεί να δώσει κανονιστικό περιεχόµενο στις έννοιες έθνος και εθνική κυριαρχία, δηλαδή σε έννοιες κατ' εξοχήν νεφελώδεις, που η θέση τους στο Σύνταγµα µόνον ιστορικά εξηγείται. Το χειρότερο, όµως, είναι ότι επιχειρεί να τους δώσει περιεχόµενο διαφορετικό και υπερισχύον της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής κυριαρχίας. Με άλλα λόγια εκλαµβάνει ότι πάνω από τη βούληση του νοµοθετικού σώµατος, που εκπροσωπεί τον λαό, υπάρχει η έννοια του έθνους που έχει συγκεκριµένο κανονιστικό περιεχόµενο, το οποίο υπερισχύει και περιορίζει τις επιλογές. Παλιά η αντιπαράθεση έθνους και λαού, όπως έχει εξηγήσει ο Αριστόβουλος Μάνεσης (Αι Εγγυήσεις Τηρήσεως του Συντάγµατος), είχε ως αποτέλεσµα την περιφρόνηση της δηµοκρατικής αρχής. Για παράδειγµα ο βασιλιάς µπορούσε να διεκδικεί για τον εαυτό του την αντιπροσώπευση του έθνους και να αντιτάσσεται στη βούληση του λαού.
Παρόµοιο ρόλο φαίνεται να διεκδικεί µε την απόφασή του το ΣΤΕ. Η απόφαση αραδιάζει όλες τις διατάξεις του Συντάγµατος που περιέχουν τη λέξη έθνος ή εθνικό θεωρώντας ότι υπαγορεύουν κάτι συγκεκριµένο και διαφορετικό από τη βούληση του νοµοθέτη. Υποθέτω ότι µε την ίδια λογική θα µπορούσαν να κρίνουν ως αντισυνταγµατικό οποιονδήποτε νόµο θεωρούν ότι αντιβαίνει στα εθνικά συµφέροντα ή παράνοµη την εκλογή ενός βουλευτή, αν έκριναν ότι αυτός δεν αντιπροσωπεύει το έθνος.
Περισσότερα
Subscribe to:
Posts (Atom)