Λίγα λουλούδια για τη Μιλάντα

του Ανδρέα Παππά

Το Βήμα
30 Ιουνίου 2013

Μεταφράζοντας πρόσφατα ένα βιβλίο που διαδραματίζεται κατά μεγάλο μέρος στην Τσεχοσλοβακία, είδα να γίνεται λόγος για τη δίκη της Μιλάντα Χοράκοβα. Το όνομα κάτι μου θύμιζε, πιθανότατα από παλαιότερα διαβάσματά μου. Ετσι κάπως άρχισα να αναζητώ περισσότερες πληροφορίες, τις οποίες και βρήκα.

Η Μιλάντα Χοράκοβα (1901-50) λοιπόν ήταν επιφανής νομικός, πρωτοπόρα φυσιογνωμία του διεθνούς γυναικείου κινήματος και ηγετικό στέλεχος του ΕΣΚΤ, του (σοσιαλδημοκρατικού ή κεντροαριστερού, θα λέγαμε με σημερινούς όρους) κόμματος του Mπένες, προέδρου της προπολεμικής (1935-38) και μεταπολεμικής (1946-48) Τσεχοσλοβακίας και πρωθυπουργού της εξόριστης (1939-45) τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Αγωνίστρια της αντίστασης κατά των Γερμανών, η Χοράκοβα βασανίστηκε από την Γκεστάπο, καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο, για να καταλήξει στο στρατόπεδο του Τερεζίν και σε φυλακές της Γερμανίας. Με το τέλος του πολέμου, το 1945, επέστρεψε στη χώρα της, όπου και εξελέγη (1946) στο κοινοβούλιο. Το 1948, όταν το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, παραιτήθηκε από το αξίωμά της. Παρά τις προτροπές ντόπιων και αλλοδαπών φίλων της να φύγει από τη χώρα προτού να είναι αργά (κάτι που πρόλαβε και έκανε ο σύζυγός της), εκείνη δεν δέχθηκε, απαντώντας «αυτή είναι η χώρα μου» και «δεν έχω κάνει κάτι ώστε να έχω λόγο να φύγω».

Τον Σεπτέμβριο του 1949 τη συνέλαβαν, με την κατηγορία ότι ήταν επικεφαλής δικτύου κατασκοπείας και δολιοφθορών! Οι τσεχοσλοβακικές υπηρεσίες ασφαλείας, με τη συνδρομή ανθρώπων της KGB που είχαν έρθει ειδικά από τη Μόσχα για να «μαγειρέψουν» τα κατηγορητήρια (ποιος θα μπορούσε, πράγματι, να τους συναγωνιστεί ως προς αυτή την τεχνογνωσία;), την υπέβαλαν σε παρατεταμένα βασανιστήρια, σωματικά και ψυχολογικά. Ωστόσο η Χοράκοβα δεν δέχθηκε να παίξει το παιχνίδι των βασανιστών της, γνωστό από τις διαβόητες Δίκες της Μόσχας στη δεκαετία του 1930: να συμμετάσχει δηλαδή στη σκηνοθετημένη διαδικασία που απαιτούσε «ομολογίες» από τους κατηγορουμένους. Το καθεστώς, με άλλα λόγια, επεδίωκε ακόμα μία από τις διεθνώς γνωστές ως show trials παρωδίες. Παράλληλα, σε συνεδριάσεις των κομμουνιστικών κομματικών οργανώσεων και πυρήνων, με βάση την «ενημέρωση» που τους γινόταν, οι παρόντες ομόφωνα (αλίμονο…) αποφαίνονταν ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι (πλάνα από τέτοιες συνεδριάσεις αλλά και αποσπάσματα από τη δίκη υπάρχουν στο YouTube). Λίγο προτού οδηγηθεί στην αγχόνη, μαζί με άλλους τρεις συγκατηγορούμενούς της, η Χοράκοβα έγραψε ένα «αποχαιρετιστήριο» γράμμα προς τη δεκαεπτάχρονη κόρη της, το οποίο βέβαια ποτέ δεν έφθασε στα χέρια της - όπως δεν της δόθηκε ποτέ και το πτώμα της μητέρας της για να το θάψει.

Περισσότερα

Same-Sex Marriage as of... Now

by Geoffrey R. Stone

Huffington Post
June 26, 2013

What did the Supreme Court do in its decisions on same-sex marriage?

First, in a five-to-four decision, the Court, in an opinion by Justice Kennedy, held that the federal Defense of Marriage Act is unconstitutional. In reaching this result, Justice Kennedy emphasized that he was focusing on the peculiarity that DOMA is a federal law that is making judgments about what is traditionally a matter of state concern -- marriage.

He therefore made clear that although DOMA is unconstitutional, that does not necessarily mean that a state law that denies same sex couples the freedom to marry is also unconstitutional. A state, in Justice Kennedy's view, can assert legitimate interests in defining the parameters of marriage that are beyond the purview of the federal government.

Nonetheless, in invalidating DOMA, Justice Kennedy wrote sympathetically and passionately about those who seek the right to marry. Here a few excerpts from his opinion for the Court:

Until recent years, many citizens had not even considered the possibility that two persons of the same sex might aspire to occupy the same status and dignity as that of a man and woman in lawful marriage. For marriage between a man and a woman no doubt had been thought of by most people as essential to the very definition of that term and to its role and function throughout the history of civilization. That belief, for many who long have held it, became even more urgent, more cherished when challenged. For others, however, came the beginnings of a new perspective, a new insight.

Slowly at first and then in rapid course, the laws of New York came to acknowledge the urgency of this issue for same-sex couples who wanted to affirm their commitment to one another before their children, their family, their friends, and their community. And so New York amended its marriage laws to permit same-sex marriage. New York, in common with, as of this writing, eleven other States and the District of Columbia, decided that same-sex couples should have the right to marry and so live with pride in themselves and their union and in a status of equality with all other married persons.

More

Media Freedom Hard to Capture

by Carl Bialik

Wall Street Journal
June 21, 2013

Turkey is the biggest jailer of journalists world-wide, according to several media advocacy groups. But when it comes to overall restricting of media freedom, the country's government may be far from the worst offender.

Many reports on the recent unrest in Turkey have cited the country's top ranking in the global jailed-journalists table. That is based on research from nonprofit organizations Reporters Without Borders and the Committee to Protect Journalists. Both groups use the figure, for Turkey and other countries high in the ranking, as lobbying tools for greater journalistic freedom.

However, Turkey ranks far from the bottom in broader indexes of media freedom, such as those produced by Reporters Without Borders and another research-and-advocacy group, Freedom House. Of the 179 countries ranked by Reporters Without Borders in 2013 for press freedom, 25 placed lower than Turkey. And 72 of the 197 countries ranked by Freedom House were deemed less free for media than Turkey.

A country that has many journalists in jail is a country with many journalists who were producing coverage the government didn't like. "There are cases such as North Korea, which doesn't appear on the CPJ list but has by most measures the most oppressive press-freedom environment in the world," said Jennifer Dunham, senior research analyst at Freedom House in New York. "There are simply no journalists to put in prison."

More

Liberty or Security?

by Bas van der Vossen

Bleeding Heart Libertarians
June 15, 2013

The recent news about so-called NSA surveillance programs brought back a familiar argument. Liberty and security, we are told, need to be balanced or traded off against each other. People on different sides of this debate help themselves to this image. Some (well really, more and more people) use it to claim that some of our liberty should be sacrificed at the alter of security. Others, often invoking Benjamin Franklin’s famous line, use the same argument to resist these programs.

Whether you endorse or fear the NSA’s activities, this talk of trading off freedom for security or a need to “balance” the two is really not helpful. Here are two reasons.

Suppose that there is a genuine tension between liberty and security. Does that mean we can simply trade off one for the other? Does it mean a balance (whatever that might mean) ought to be struck between the two? Not necessarily. Most of the freedoms at stake here are rights-protected freedoms – or at least they ought to be. As a rule, rights-protected things cannot be simply traded off for other valuable things.

So even if we could purchase more security with the currency of liberty (more on that in a moment), such a move may simply not be morally available. Quite frequently the rights of others get in the way of what we want. And quite frequently we want the things we do for good reason. But that does not take away from the importance of these rights. The road to hell is paved with good intentions.

More

Rule of Law, Individual Rights and the Free Market in the Liberal Tradition: The Case of Greece

by Aristides N. Hatzis

Bridging the Gap: Arab-European Dialogue on the Basics of Liberalism, Ronald Meinardus, ed.
Friedrich Naumann Foundation for Liberty
Cairo, 2013

The western liberal tradition is closely connected with the idea of rights and the rule of law. Rule of law is the idea of a civil society governed by a Constitution which sets limits to government power and protects individual rights against any authority, even against the political will of a majority. The development of the western democratic theory from Ancient Athens to the British parliamentary system, the American Constitution and the French Revolution is mostly a development of two different and often contrasting principles: the democratic principle of people’s sovereignty and the liberal principle of the protection of individual rights. The balance between these two principles defines the quality of constitutional democracy. Greece was one of the first liberal democracies of the modern era. Nevertheless, contemporary Greece lags behind modern liberal democracies in many respects. The experience of Greece could be most useful for the new Arab democracies and Egypt in particular.

Keywords: Liberalism; Rights; Rule of Law; Free Market; Democratic Principle; Liberal Principle; Liberal Democracy; Harm Principle; Personal Autonomy; Greece; John Stuart Mill; James Madison

Download the Paper

Σοβαρές αστυνομικές αυθαιρεσίες στην επιχείρηση Ξένιος Ζευς

Το Βήμα
12 Ιουνίου 2013

Σοβαρές ευθύνες στην ελληνική αστυνομία και την κυβέρνηση για την Επιχείρηση Ξένιος Ζευς ρίχνει η έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch ή HRW) η οποία δόθηκε την Τετάρτη στη δημοσιότητα. Η έκθεση αυτή, που βάζει στο στόχαστρο τις μεθόδους των αστυνομικών στις επιχειρήσεις για την εξακρίβωση της νομιμότητας των μεταναστών, είναι η τελευταία από μια σειρά εκθέσεων-καταπέλτες που συνέταξαν διεθνείς οργανισμοί και ΜΚΟ για τον χειρισμό του μεταναστευτικού ζητήματος από τις ελληνικές Αρχές.

«Από τις 4 Αυγούστου 2012 (σ.σ. όταν ξεκίνησε ο Ξένιος Ζευς) ως τις 22 Φεβρουαρίου 2013 (σ.σ. όταν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης έπαψε να δημοσιοποιεί στατιστικές για τις προσαγωγές στα πλαίσια της επιχείρησης αυτής!) η αστυνομία είχε σταματήσει στους δρόμους της Αθήνας για έλεγχο 84.792 άτομα ξένης καταγωγής. Μόνο 4.811 - περίπου 6% - βρέθηκε ότι διέμεναν παράνομα στην Ελλάδα και μόνο 59 συνελήφθησαν», αναφέρει η έκθεση.

Η HRW στηλιτεύει τα κριτήρια με τα οποία οι αστυνομικοί επιλέγουν ποιους θα σταματήσουν: είναι όλοι μαύροι, Αραβες και Ασιάτες - και μάλιστα οι αστυνομικοί με τον υπερβολικό τους ζήλο, έχουν σταματήσει στον δρόμο και κακοποιήσει ακόμη και τουρίστες με αυτά τα χαρακτηριστικά. Λόγω αυτών των τελευταίων περιστατικών, τον περασμένο Νοέμβριο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε μια άνευ προηγουμένου οδηγία προς τους Αφροαμερικανούς που σκοπεύουν να επισκεφθούν ως τουρίστες την Ελλάδα, προειδοποιώντας τους ότι «αφροαμερικανοί πολίτες έχουν συλληφθεί από την ελληνική αστυνομία που πραγματοποιεί επιχειρήσεις-σκούπα για παράνομους μετανάστες στην Αθήνα».

Περισσότερα

Διαβάστε την έκθεση

Edward Snowden: saving us from the United Stasi of America

by Daniel Ellsberg

Guardian
June 10, 2013

In my estimation, there has not been in American history a more important leak than Edward Snowden's release of NSA material – and that definitely includes the Pentagon Papers 40 years ago. Snowden's whistleblowing gives us the possibility to roll back a key part of what has amounted to an "executive coup" against the US constitution.

Since 9/11, there has been, at first secretly but increasingly openly, a revocation of the bill of rights for which this country fought over 200 years ago. In particular, the fourth and fifth amendments of the US constitution, which safeguard citizens from unwarranted intrusion by the government into their private lives, have been virtually suspended.

The government claims it has a court warrant under Fisa – but that unconstitutionally sweeping warrant is from a secret court, shielded from effective oversight, almost totally deferential to executive requests. As Russell Tice, a former National Security Agency analyst, put it: "It is a kangaroo court with a rubber stamp."

For the president then to say that there is judicial oversight is nonsense – as is the alleged oversight function of the intelligence committees in Congress. Not for the first time – as with issues of torture, kidnapping, detention, assassination by drones and death squads –they have shown themselves to be thoroughly co-opted by the agencies they supposedly monitor. They are also black holes for information that the public needs to know.

More

The Myth of 19th-Century Laissez-Faire: Who Benefits Today?

by Roderick Long

Center for a Stateless Society
June 10th, 2013

Last week Michael Lind asked a silly question (“The question libertarians just can’t answer”): if libertarianism is so great, why hasn’t any country tried it?

The question is silly because the libertarian answer is obvious: Libertarianism is great for ordinary people, but not for the power elites that control countries and determine what policies they implement, and who don’t welcome seeing their privileged status subjected to free-market competition. And ordinary people don’t agitate for libertarian policies because most of them are not familiar with the full case for libertarianism’s benefits, in large part because the education system is controlled by the aforementioned elites.

Lind’s question is analogous to ones that might have been asked a few centuries ago: If religious toleration, or equality for women, or the abolition of slavery are so great, why haven’t any countries tried them? All such questions amount to asking: If liberation from oppression is so great for the oppressed, why haven’t their oppressors embraced it?

Now E. J. Dionne proposes a different answer (“Libertarianism’s Achilles’ Heel”) to Lind’s question: “We had something close to a small government libertarian utopia in the late 19th century and we decided it didn’t work.”

Leaving aside the Orwellian use of “we” – as a serious claim about history, this is absurd. Even if we ignore, as we shouldn’t, the anti-libertarian legal disabilities imposed on women, nonwhites, and homosexuals (i.e, the majority of the population), it remains true that the late 19th century American economy was characterized by vigorous and systematic government intervention on behalf of big business (wrapped sometimes in laissez-faire rhetoric and sometimes in progressive rhetoric). A government that routinely brings in police or the army to break up strikes is hardly a laissez-faire regime.

More

H μεγάλη συζήτηση για τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια

Amagi Radio
30 Μαΐου 2013

Επ' Ακροατηρίω
με τον Χρήστο Γραμματίδη

H μεγάλη συζήτηση για τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Συμμετέχουν: Μαρία Γιαννακάκη (βουλευτής ΔΗΜΑΡ), Αφροδίτη Αλ Σάλεχ (σύμβουλος του Προέδρου ΠΑΣΟΚ), Λίνα Κροκίδη (στέλεχος ΚΚΕ), Γρηγόρης Βαλλιανάτος (πρόεδρος Φιλελεύθερης Συμμαχίας), Πάσχος Μανδραβέλης (δημοσιογράφος), Αριστείδης Χατζής (Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), Βασίλης Σωτηρόπουλος (Συμπαραστάτης του Δημότη & της Επιχείρησης Δήμου Αθηναίων), Παναγιώτης Δημητράς (εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου Συμφωνιών του Ελσίνκι).

Mixcloud

Το ΥΠΕΞ φιμώνει δημοσιογράφους;

του Τάκη Μίχα

Protagon.gr
8 Ιουνίου 2013

Μία δημοσιογράφος από τη ΠΓΔΜ ισχυρίζεται ότι στις 2 Ιουνίου οι ελληνικές αρχές την εμπόδισαν να μπει στη χώρα. Αξίζει να δούμε την καταγγελία της και, πολύ περισσότερο, να περιμένουμε μία απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.

Η κα Kosovska είναι η διευθύντρια διεθνών ειδήσεων της εφημερίδας των Σκοπίων "Dvernik" και ταξίδευε στην Ελλάδα για τουριστικούς λόγους. Όπως αναφέρει στην επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε σε διεθνή ΜΚΟ, οι ελληνικές αρχές την υποχρέωσαν να κατέβει από το πούλμαν στο οπoίο επέβαινε και την έβαλαν να υπογράψει ένα κείμενο, γραμμένο στα ελληνικά και σέρβικα, ότι είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο στην Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα το ελληνικό ΥΠΕΞ δεν έχει απαντήσει στο αίτημα της συναδέλφου για τους λόγους της απαγόρευσης.

Στην επιστολή της, αφού επισημαίνει ότι η ενέργεια των ελληνικών αρχών αντιβαίνει -μεταξύ άλλων- και τις προτάσεις του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με την ελευθερία των ΜΜΕ, συνεχίζει:
«Πρόκειται για μία προσπάθεια των ελληνικών αρχών να λογοκρίνουν τον Τύπο και να δώσουν το μήνυμα στους Μακεδόνες δημοσιογράφους ότι τα ονόματά τους θα μπουν σε μαύρη λίστα αν δεν συμμερίζονται τη γραμμή των Αθηνών για το θέμα της ονομασίας. Σας καλώ να εκφράσετε τις ανησυχίες σας και να ζητήσετε από τη γειτονική χώρα να σεβασθεί τις δημοκρατικές αρχές και την ελευθερία της έκφρασης. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν οι ξένοι δημοσιογράφοι φιμώνονται και καταγράφονται ως κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια.».

Περισσότερα

The Economic Sense in Game of Thrones

by Matt McCaffrey and Carmen Dorobăț

Mises Daily
June 7, 2013

[Editor's Note: This article is spoiler-free.]

The popular HBO series Game of Thrones is ending its third season this Sunday, amid fan concerns over its rapidly dwindling cast of characters. The show is based on George R.R. Martin’s intricate fantasy series, A Song of Ice and Fire, which has become an inspiration for commentary of all stripes. And while its complex and morally ambiguous characters have attracted many political and literary analysts, there are important economic lessons to be learned from the books as well.

Martin’s story touches on a variety of economic issues, from the implications of not having an economic system at all, to the problems of money and public finance. In another article (and in an interview), we have discussed these latter problems, and explained how the rulers of the continent of Westeros resort to the traditional methods of public finance: taxation, borrowing, and inflation.

The Political and Economic Means

In this article we will be discussing some of the other economic implications of the series, especially ideas about the social order and the role that peaceful cooperation, trade, and money play in the organization of society. Franz Oppenheimer famously distinguished between the “political means” and the “economic means” of organizing society. The former involves the forcible redistribution of wealth; wealth, however, is only created by those involved in the economic means of organization, which consists of peaceful production, trade, and exchange (1926, pp. 24-27).

This distinction shines through quite clearly in A Song of Ice and Fire. For instance, peoples as different as the Dothraki and the ironmen are stark examples (no pun intended) of the political means. Both societies produce little or nothing of their own, instead thriving on violence and plunder. A perfect illustration is found in the “words” (motto) of House Greyjoy, which proclaim, “We Do Not Sow.” The implication of course is that the men of the Iron Islands only reap the fruits of what others have sown.[1] The Greyjoy words are a very apt description of the state, which is a fundamentally parasitic institution depending for its survival on the plundering of a productive populace.

More

See also

  

Δεν υπάρχουν gay βουλευτές

του Κώστα Γιαννακίδη

Protagon.gr
7 Ιουνίου 2013

Στα έδρανα της ελληνικής Βουλής κάθονται μόνο straight βουλευτές. Δεν έχω καμία αμφιβολία. Υποθέτω ότι αν είχαμε και gay εκπροσώπους θα είχαν το θάρρος να αναφερθούν στον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, ζητώντας να πάψουν οι διακρίσεις. Αλλά, προφανώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν -δεν υπήρξαν- gay βουλευτές. Του κερατά, οι Έλληνες βουλευτές πορεύονται με αιχμή την ειλικρίνεια και όπλο την τόλμη τους. Με θάρρος και παρρησία καταγγέλλουν. Και με την ευαισθησία τους -κυρίως με αυτή- σκύβουν πάνω από τα προβλήματα του πολίτη.

Αν είχαμε gay βουλευτές, κάτι θα είχαν ακούσει για τα δράματα δίπλα σε κρεβάτια των νοσοκομείων, όταν ο άνθρωπός σου δεν θεωρείται συγγενής. Αν έστω και ένας gay έμπαινε στη Βουλή, θα έθετε τη λογική ενώπιον των υπευθύνων: πώς γίνεται να ζεις με έναν άνθρωπο για χρόνια, αλλά να μην μπορείς να μοιραστείς καλύψεις και δικαιώματα; Ναι, υπάρχουν κόμματα που μεταφέρουν τον προβληματισμό. Κανένας, όμως, δεν ανέβηκε στο βήμα για να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι η ομοφοβία είναι ρατσισμός και οδηγεί στην καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απαίτησε κανείς τον συγχρονισμό με ένα κεκτημένο που επεκτείνεται σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες; Όχι. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν gay βουλευτές.

Περισσότερα

Για μια περισσότερο φιλελεύθερη Ευρώπη

του Γκι Φέρχοφσταντ

Καθημερινή
2 Ιουνίου 2013

Ακριβώς ένα έτος πριν από τις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές, η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: ή αγνοούμε τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας, καταδικάζοντας τους εαυτούς μας να είναι κατώτεροι των περιστάσεων και στην οικονομική παρακμή, ή προτείνουμε ένα φιλόδοξο όραμα, εργαζόμενοι από κοινού για την προώθηση της ασφάλειας, των ίσων ευκαιριών και την κοινή ευημερία. Η Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE) είναι η πλέον κατάλληλη για την επίτευξη αυτού του οράματος.

Επί αιώνες, ο φιλελευθερισμός αποτέλεσε την κεντρική δύναμη, που οδήγησε την Ευρώπη στη σύγχρονη εποχή, αντικαθιστώντας μοναρχικά και δικτατορικά καθεστώτα με φιλελεύθερες δημοκρατίες, που βασίζονται στο καθολικό δικαίωμα ψήφου και στο κράτος δικαίου. Βασικές του αξίες: ο διεθνισμός, η ατομική ελευθερία και η ισότητα καθώς και η δημοκρατική λογοδοσία, εξίσου σημαντικές και σήμερα.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση, η κλιματική αλλαγή, η διεθνής μετανάστευση, το οργανωμένο έγκλημα, η τρομοκρατία, η ανάδυση παγκόσμιων υπερδυνάμεων (Κίνα, Ινδία) αποτελούν προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από κάθε κράτος ξεχωριστά. Οι φιλελεύθεροι δεχόμαστε ότι ο μόνος τρόπος για τις ευρωπαϊκές χώρες να επανακτήσουν την επιρροή τους σε έναν κόσμο ταχείας παγκοσμιοποίησης, είναι η μεταξύ τους συνεργασία μέσα σε μια ισχυρή Ε.Ε.

Ως φιλελεύθεροι, αγωνιζόμαστε για μια Ευρώπη που να παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής στην καθημερινή μας ζωή. Η καταπολέμηση των διακρίσεων και της λογοκρισίας διασφαλίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης και της ανεξιθρησκίας. Η διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας για όλους παρέχει τη δυνατότητα στα άτομα να ταξιδεύουν και να εργάζονται χωρίς περιορισμούς σε ολόκληρη την ήπειρο. Η εναρμόνιση των ρυθμιστικών προτύπων και η άρση των φραγμών στις συναλλαγές διευκολύνουν τους επιχειρηματίες να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους διεθνώς.

Περισσότερα

Towards the end of poverty

Economist
June 1, 2013

In his inaugural address in 1949 Harry Truman said that “more than half the people in the world are living in conditions approaching misery. For the first time in history, humanity possesses the knowledge and skill to relieve the suffering of those people.” It has taken much longer than Truman hoped, but the world has lately been making extraordinary progress in lifting people out of extreme poverty. Between 1990 and 2010, their number fell by half as a share of the total population in developing countries, from 43% to 21%—a reduction of almost 1 billion people.

Now the world has a serious chance to redeem Truman’s pledge to lift the least fortunate. Of the 7 billion people alive on the planet, 1.1 billion subsist below the internationally accepted extreme-poverty line of $1.25 a day. Starting this week and continuing over the next year or so, the UN’s usual Who’s Who of politicians and officials from governments and international agencies will meet to draw up a new list of targets to replace the Millennium Development Goals (MDGs), which were set in September 2000 and expire in 2015. Governments should adopt as their main new goal the aim of reducing by another billion the number of people in extreme poverty by 2030.

Take a bow, capitalism

Nobody in the developed world comes remotely close to the poverty level that $1.25 a day represents. America’s poverty line is $63 a day for a family of four. In the richer parts of the emerging world $4 a day is the poverty barrier. But poverty’s scourge is fiercest below $1.25 (the average of the 15 poorest countries’ own poverty lines, measured in 2005 dollars and adjusted for differences in purchasing power): people below that level live lives that are poor, nasty, brutish and short. They lack not just education, health care, proper clothing and shelter—which most people in most of the world take for granted—but even enough food for physical and mental health. Raising people above that level of wretchedness is not a sufficient ambition for a prosperous planet, but it is a necessary one.

The world’s achievement in the field of poverty reduction is, by almost any measure, impressive. Although many of the original MDGs—such as cutting maternal mortality by three-quarters and child mortality by two-thirds—will not be met, the aim of halving global poverty between 1990 and 2015 was achieved five years early.

More

Ο Αριστείδης Χατζής για την Ελευθερία

Amagi Radio
31 Μαίου 2013

"Η Σκόνη του Χρόνου"
με τη Μελίνα Δασκαλάκη

Ο Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αριστείδης Χατζής συζητά με τη Μελίνα Δασκαλάκη για την Ελευθερία του Λόγου, τον Ρατσισμό, τον Πατερναλισμό, την Πολυπολιτισμικότητα, τα Δικαιώματα, την Ανισότητα, τη σχέση Δικαίου & Ηθικής, το κόστος της Ελευθερίας, τους εχθρούς της Δημοκρατίας, τον Φιλελευθερισμό στην Ευρωπαϊκή και την Αμερικανική παράδοση, και πολλά άλλα θέματα.

Η Σκόνη του Χρόνου της 31.05.13 στον Amagi Radio με τον καθηγητή κ. Αριστείδη Χατζή by Melina Daskalakis on Mixcloud