του Σωτήρη ΒανδώρουBooks Press
12 Μαρτίου 2013
Η αηδία που προκαλεί η νεοναζιστική συμμορία με την κλιμάκωση των προκλήσεων της το τελευταίο διάστημα –μεταξύ άλλων, η απειλή ότι θα πετάξει έξω από παιδικούς σταθμούς βρέφη και νήπια που τυχαίνει να τα λένε Καρίμ αντί για Γιώργο ή να έχουν πιο σκούρα επιδερμίδα από τη Μαρία– συνοδεύεται από σχετική απορία, ακόμη και σύγχυση.
Γιατί η νεοναζιστική συμμορία δεν τίθεται εκτός νόμου; Γιατί, αντ’ αυτών, η δημοκρατία της παραχωρεί το βήμα, εμφανιζόμενη η ίδια ανήμπορη να την τσακίσει; Για ποιο λόγο ανέχεται να της καρφώνουν κάθε μέρα κι από μια μαχαιριά στο σώμα της; Θα διαπραγματευτώ το ζήτημα θίγοντας μία μόνον, αλλά σημαντική, όψη του ζητήματος: το πώς η μορφή που έχει πάρει ο κομματικός ανταγωνισμός δυσχεραίνει τη διαμόρφωση ομόθυμης και ουσιαστικής καταδίκης του φαινομένου και κυρίως πώς εμποδίζει τη συγκρότηση μιας κοινής στρατηγικής αντιμετώπισης των εχθρών της δημοκρατίας. Για να το δείξω αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε όχι μόνον πώς τοποθετείται το κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα απέναντι στη νεοναζιστική συμμορία, αλλά επιπλέον πώς τοποθετείται απέναντι στα «άκρα» και τη δημοκρατική τάξη και νομιμότητα.
Περισσότερα
