Το Βήμα
3 Μαΐου 2012
Αν υπάρχει μια τουλάχιστον αδιαμφισβήτητη αρχή σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία αυτή είναι ότι όλοι είναι ίσοι και ίσες απέναντι στους νόμους. Είτε είσαι σύζυγος υπουργού από το Κολωνάκι, είτε εκδιδόμενη γυναίκα στο εξαθλιωμένο κέντρο της Αθήνας, από τη στιγμή που θα παραβείς το νόμο, η δικαιοσύνη οφείλει να σε αντιμετωπίσει με τους ίδιους κανόνες και τις ίδιες διαδικασίες. Η δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή.
Δυστυχώς όμως η δικαιοσύνη δεν είναι αυτή η αγέρωχη φιγούρα με τα δεμένα μάτια που με το ένα χέρι κρατάει τη ζυγαριά για να μετρήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε υπόθεσης και με το άλλο το σπαθί της μάχης που δίνει για την επικράτηση του ορθού λόγου και της ακριβοδικίας. Η δικαιοσύνη είναι οι άνθρωποι που την εφαρμόζουν.
Έτσι, αν σου τύχει να είσαι διάσημος ή πλούσιος - ή και τα δυο - έχεις σίγουρα πολύ περισσότερες πιθανότητες η δικαιοσύνη να σε αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη στοργή και επιείκεια από έναν ασήμαντο «πτωχούλη» - κι ας μην αναφερθούμε στην περίπτωση που μπορεί να είσαι επιπλέον γυναίκα και μάλιστα αλλοδαπή, όπου οι πιθανότητες χυδαίας κακομεταχείρισης αυξάνονται ακόμη περισσότερο.
Αυτό συμβαίνει γιατί αν είσαι πλούσιος και διάσημος τα λεφτά και η φήμη σου θα σου αγοράσουν στη χειρότερη περίπτωση καλούς δικηγόρους, στην καλύτερη ολόκληρο το σύστημα.
Τι θα συμβεί λοιπόν στην περίπτωση μιας καλομαθημένης γυναίκας υπουργού που κατηγορείται για τη διαφθορά του αιώνα, διασύρεται και προφυλακίζεται και τι στην περίπτωση των σχεδόν είκοσι παράνομα εκδιδόμενων και οροθετικών γυναικών που επίσης διασύρονται και προφυλακίζονται;
Περισσότερα
