Athens - the EU capital city without a mosque

by Mark Lowen

BBC News
December 28, 2012

At Friday prayers and across Athens, Muslims gather in underground, cramped prayer rooms.

The makeshift facilities are illegal but this huge community faces no other option. Athens, a metropolis on the edge of the Muslim world, is one of the few EU capitals without a mosque.

Since Greece gained independence from the Ottoman Empire in 1832, no government has allowed a mosque to be built in the city. It was seen by many as "un-Greek" - out of place in a country in which much more than 90% of the population are Orthodox Christians.

But as Greece has become the main entry point for migrants to the EU, its Muslim population has swelled.

Some estimates place the number of Muslims in Athens alone at around 300,000, in a city with a population of around five million, and the clamour for an official place of prayer is growing.

"It is a very big tragedy for us Muslims that there is no mosque here," says Syed Mohammad Jamil from the Pakistan-Hellenic Society.

"Greece produced democracy and civilisation and the respect of religion - but they don't respect our Muslims to provide us with a regular, legal mosque."

More

Ελλάδα: Το τέλος του δρόμου για τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες

Διεθνής Αμνηστεία
Ελληνικό Τμήμα
20 Δεκεμβρίου 2012

Η σύντομη έκθεση Ελλάδα: Το τέλος του δρόμου για τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες καταγράφει τα εμπόδια που συναντούν οι πρόσφυγες, οι αιτούντες άσυλο και οι μετανάστες κατά την είσοδό τους στην Ελλάδα, και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μόλις βρεθούν μέσα σε αυτήν.

Διαβάστε την Έκθεση

Μάθετε περισσότερα για την Προστασία των Ανθρώπων σε Κίνηση (Διεθνής Αμνηστία)

Πολιτισμός της βαρβαρότητας

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
18 Δεκεμβρίου 2012

Τον χειμώνα του 1989-90 θυμάμαι με νοσταλγία τη στρατιωτική θητεία μου. Από το τάγμα που έδρευε στον Μανταμάδο Λέσβου, ορεινό χωριό από την πλευρά της Τουρκίας, κατεβαίναμε νυχτερινές περιπολίες στις γύρω παραλίες, κυρίως στη Σκάλα Συκαμινιάς, όπου ήταν η ακτίνα δράσης μας, για την περίπτωση που επιχειρούσαν να διεισδύσουν στην Ελλάδα τίποτα Τούρκοι να ανοίξουν την κερκόπορτα. Θυμάμαι με νοσταλγία πώς ζούσαμε την προσομοίωση πολεμικών περιπετειών, που ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα συμβούν σε εμάς. Ενιωθα περίπου όπως ο Κώστας Πρέκας στα πολεμικά παραγωγής Τζέιμς Πάρις: ήμουν ταυτόχρονα φαντάρος και η παρωδία μου - και επειδή ήμασταν καλή παρέα, όσο κράτησε το γλεντήσαμε.

Δεν ζηλεύω τους σημερινούς στρατιώτες που κάνουν τώρα τη θητεία τους σε εκείνα τα μέρη. Ούτε κι αυτοί φοβούνται πόλεμο, αλλά η δουλειά τους είναι πολύ πιο δύσκολη. Συνήθως, αυτοί υποδέχονται τους μετανάστες που, παράνομα, επιχειρούν να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια διά θαλάσσης από απέναντι. Και δεν τους ζηλεύω διότι είναι οδυνηρό να πρέπει να αντιμετωπίσεις με ψυχρό επαγγελματισμό, τον οποίο ενδεχομένως δεν εκπαιδεύτηκες ποτέ να επιδεικνύεις, την ανθρώπινη δυστυχία.

Και αποστρέφομαι ακόμα και την ιδέα ότι κάποιοι, στρατιώτες και πολίτες, αυτές τις ημέρες περισυνέλεγαν πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν στα παγωμένα νερά όταν βυθίστηκε το πλοιάριο με το οποίο επιδίωκαν να περάσουν στην από δω, στην αναπαυτικότερη γι' αυτούς μεριά. Για τους ανθρώπους στον δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα που ανήκει στον δυτικό κόσμο, η ζωή είναι υπέρτατο δικαίωμα και υπέρτατη αξία μαζί. Κι αν είσαι λίγο τρωτός, μπροστά σε τέτοια γεγονότα οικτίρεις τον εαυτό σου που δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από το να θλίβεσαι.

Και ύστερα, περιπλανώμενος στο facebook, βρήκα δεκάδες, εκατοντάδες αναρτήσεις, ελλήνων χρηστών του μέσου, που επέχαιραν για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων. Αναρτήσεις φρικτές. Μια έλεγε ότι γλιτώσαμε από μερικούς ακόμα μετανάστες! Μια άλλη θεωρούσε ότι οι άνθρωποι που έρχονταν όπως έρχονταν στην Ελλάδα θα ήταν, σε λίγο καιρό, ο στρατός για τον εξισλαμισμό της πατρίδας μας. Η λίστα συμπληρωνόταν με πολλά ακόμα βέβηλα και προσβλητικά σημειώματα - με διατυπώσεις που σε κάνουν να παγώνεις.

Περισσότερα

Hands Off Germany’s Neo-Nazi Party

by Lucian Kim

New York Times
December 18, 2012

Last Friday appeared to be a good day for German democracy. The Bundesrat, or upper house of Parliament, voted to ban the extreme-right National Democratic Party for trying to undermine the country’s constitutional order with its “anti-Semitic, racist and xenophobic stance.” The party, known by its German initials N.P.D., regrets the Nazis’ defeat in World War II, wants to take Germany out of NATO and agitates to send immigrants “home.”

Yet the Bundesrat, controlled by the opposition, is fighting the wrong fight. The chances are slim that the Constitutional Court will back the ban and rule that the N.P.D. threatens Germany’s democracy. Only two parties — West Germany’s Communist Party and the immediate successor to the Nazi Party — have ever been banned, both more than 50 years ago.

And if the N.P.D. survives, it could emerge stronger than before.

Founded in 1964, the N.P.D. was a fringe party in West Germany. After German reunification in 1990, it experienced a brief revival in the former East Germany among the young, disgruntled and unemployed. Today, it has about 6,000 members and holds seats in just two state assemblies. The N.P.D. represents about 1 percent of the electorate nationwide and has no hope of getting into Parliament.

More

Οι νέοι υμνητές του Ολοκληρωτισμού

του Παύλου Ελευθεριάδη

news247
18 Δεκεμβρίου 2012

Η πτώση του τείχους το 1989 αποκάλυψε τη γύμνια και βαρβαρότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Μυθιστορήματα, ιστορικές έρευνες, μαρτυρίες και κινηματογραφικές ταινίες έχουν πλήρως περιγράψει την φύση των κομμουνιστικών δικτατοριών, τις φυλακίσεις, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις διαρκείς απειλές και στερήσεις και εν τέλει την ταπείνωση των λαών που ζούσαν το όνειρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ως αποτέλεσμα των αποκαλύψεων αυτών, δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στην Ευρώπη ως υπολογίσιμη δύναμη. Κομμουνιστικά κόμματα είναι σήμερα γραφικά κατάλοιπα, αδιάφορα συνήθως στην πολιτική ζωή.

Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο στην Ελλάδα. Διάβασα ολόκληρη την πρόσφατη Διακήρυξη του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του κόμματος που είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση και ελπίζει σύντομα να κυβερνήσει. Το κείμενο αυτό, που υπερψηφίστηκε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στις 2 Δεκεμβρίου, είναι ένα νέο, άτεχνο και στριφνό κομμουνιστικό μανιφέστο της εποχής μας.

Η Διακήρυξη χρησιμοποιεί μια γλώσσα υψιπετή, συγκαταβατική και διδακτική. Η Διακήρυξη καλεί τον λαό σε πόλεμο με όλα τα μέσα εναντίον ενός πανίσχυρου και πανούργου εχθρού. Ο εχθρός, δηλαδή το «αυτοί» που απειλεί διαρκώς το «εμείς», είναι το «κεφάλαιο». Στην δεύτερη σελίδα της διακήρυξης ο πραγματικός ρόλος του παρουσιάζεται με τον πιο βίαιο και απειλητικό τρόπο:

Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Οι τοπικοί πόλεμοι εξαπλώνονται, νέοι εξαπολύονται, οι εστίες έντασης πολλαπλασιάζονται και στους οικονομικούς μετανάστες προστίθενται οι μετανάστες-πρόσφυγες, θύματα των πολέμων. (σ. 2)

Περισσότερα

Africa's Entrepreneurial Challenge: If I Can't Fire You, I Can't Hire You

by Magatte Wade

Forbes
December 12, 2012

Last month the Israeli delegation sponsored a UN resolution on entrepreneurship, the first UN resolution ever devoted to entrepreneurship. It’s about time! For decades now many people have acknowledged that most job creation comes from the growth of small and medium-sized businesses (SMEs), and of course all SMEs were first entrepreneurial start-ups.

Jim Clifton, the CEO of Gallup, summarizes the major finding of the first Gallup world poll, taken in 2007: “From all Gallup’s data, which have been gathered from asking the whole world questions on virtually everything, the most profound finding is this: The primary will of the world is no longer about peace or freedom or even democracy; it is not about having a family, and it is neither about God nor about owning a home or land. The will of the world is first and foremost to have a good job.”

It is that simple: People everywhere want jobs.

Clifton goes on to acknowledge that entrepreneurs and SMEs create most jobs.

For me, it is much more personal. Every time I go back to Senegal, I’m reminded of the thousands of young people lying at the bottom of the ocean, serving as fish food. Every year thousands of young Senegalese, mostly young men, get into small fishing boats and attempt to cross the ocean to get to Spain. They go not in order to party – they go to get jobs, so they can send money back to their families. I work as an entrepreneur so that I can create jobs back home in Senegal, so that more of our young people will no longer need to take the chance of crossing the ocean in their fishing boats.

More

Αντιστροφή λογικής και δικαιωμάτων

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
8 Δεκεμβρίου 2012

Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει ένα πολίτη να μετακινηθεί σε δημόσιο χώρο όπου και όπως αυτός θέλει. Μόνο η αστυνομία, αλλά και αυτή (διά νόμου) πρέπει να αιτιολογήσει την απόφασή της. Ο περιορισμός αυτός μπορεί να κριθεί από τη Δικαιοσύνη.

Στην Ελλάδα, ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Κανέλλης προπηλακίστηκε από τάγματα εφόδου με κόκκινες σημαίες επειδή θέλησε να εισέλθει από την κεντρική είσοδο στο κτίριο της εφημερίδας Τα Νέα, όπου εργάζεται. Αφού προπηλακίστηκε από όσους διαμαρτύρονταν για την απόλυση ενός υπαλλήλου του συγκροτήματος, ο δημοσιογράφος κατήγγειλε το γεγονός.

Η απάντηση του πρωταγωνιστή της υπόθεσης ήταν να καταγγείλει τον κ. Κανέλλη ότι... επιτέθηκε σε καμιά πενηνταριά νοματαίους!

Πιο σημαντικό είναι το σκεπτικό της καταγγελίας. «Το σωματείο μου», γράφει ο πρωταγωνιστής, «για συμβολικούς λόγους και μόνο έκλεισε (πιαστήκαμε αλυσίδες που λέμε) την κεντρική είσοδο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), ενώ ενημερώναμε για το μικρό αυτό διάστημα της μιας ώρας που συμβολικά, όπως προείπα, τους εργαζόμενους ότι μπορούν να εισέλθουν στο κτήριο από τη διπλανή πόρτα στη γωνία επί της οδού Παπαδιαμαντοπούλου η οποία απέχει μόλις 20 ή 30 μέτρα το πολύ!!!» (η σύνταξη και τα τρία θαυμαστικά είναι του κειμένου).

Σωστά! Αμ η άλλη –η Ρόζα Παρκς, ντε...– δεν μπορούσε να κάτσει στις πίσω θέσεις του λεωφορείου στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα για να μη μπούμε στη φασαρία του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ; Οι μπροστινές θέσεις (των λευκών) από τις πίσω (των μαύρων) απείχαν «2 ή 3 μέτρα το πολύ!!!». Γιατί επέμενε να κινείται και να κάθεται όπου ήθελε; Ετσι κι αλλιώς, ο διαχωρισμός με την ταμπέλα «white only» ήταν «για συμβολικούς λόγους και μόνο». Στη δουλειά της θα πήγαινε όπου κι αν καθόταν.

Περισσότερα

Migrants in Greece held in shocking conditions

Reuters
December 3, 2012

Migrants in Greece face shocking conditions in detention centers and deepening hostility on the streets as the country goes through its worst economic crisis since World War Two, a top U.N. official said on Monday.

Many of the 130,000 mostly African and Asian migrants trying to enter Europe via Greece each year go short of food, heating and hot water, including children, said the U.N. Special Rapporteur on the human rights of migrants, Francois Crepeau.

Conditions were poor in most of the 11 detention centers he visited. In one, the Venna centre in Rodopi near the Turkish border, beds were concrete slabs, the toilets were filthy and there was no light, he said.

"These are places where I wouldn't want to spend more than an hour. These are shocking places," said Crepeau.

More

"Ανοιχτοί στις αγορές!"

του Τάκη Μίχα

Protagon.gr
1 Δεκεμβρίου 2012

Εχτές το πρωί έπινα τον φρέσκο βελούδινο βουνήσιο καφέ μου στην Τa Pe Gate και μελετούσα τα μεσαία σύμφωνα στην Σανσκριτική (παρεμπιπτόντως 1 ευρώ το φλιτζάνι, ασύγκριτα καλύτερος από το άθλιο μαυροζούμι που πουλάνε σε τριπλάσια τιμή οι απατεώνες στο Κολωνάκι). Δίπλα μου καθόταν ένα ζευγάρι νεαρών Κινέζων γύρω στα τριάντα. Σε κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η κινεζούλα, με την γνωστή χαριτωμένη αδιαφορία για δυτικές ευλάβειες όπως «ιδιωτικός χώρος», είχε σχεδόν σκαρφαλώσει στην πλάτη μου για να δει τι διαβάζω. Πιάσαμε λοιπόν την συζήτηση και μετά τα τυπικά όπως “Greece many problems”(που πια έχει γίνει το διεθνές «καλημέρα») και τα συνακόλουθα “lazy civil servants” και “tea money”(διαφθορά), μού είπαν ότι ζουν στην πόλη Γουανκσού της Κίνας. Τούς ρώτησα λοιπόν πώς είναι η πόλη τους. «Ανοιχτή στις αγορές!» απάντησε θριαμβευτικά το αγόρι. “Open to markets!” επανέλαβε με ένα πλατύ χαμόγελο. Έμεινα άφωνoς. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι πού υποψιαζόμουν πάντοτε: Ότι το τρένο έχει χαθεί οριστικά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά πιθανώς και για την Ευρώπη.

Αλήθεια πόσοι Έλληνες από την Τρίπολη, την Πάτρα, την Πρέβεζα, την Κομοτηνή, την Λάρισα θα απαντούσαν σε ένα ανάλογο ερώτημα με τον ίδιο τρόπο; Υποθέτω κανένας. Θα απαντούσαν εκθειάζοντας πιθανώς την φύση, τις παραλίες, πιθανώς την αρχιτεκτονική ή τον τρόπο ζωής –αλλά το άνοιγμα στις διεθνείς αγορές; Κανείς φυσικά. Ακόμα και άτομα προερχόμενα από τόπους των οποίων η επιβίωση εξαρτάται άμεσα από την διεθνή οικονομία-όπως η Μύκονος ή η Σαντορίνη-δεν θα απαντούσαν με τον τρόπο που απάντησε το κινεζόπουλο.

Πολλοί αναλυτές και ιστορικοί έχουν τονίσει την σημασία της γλώσσας στην διαμόρφωση της εικόνας του κόσμου και τις συνάδουσες οικονομικές πρακτικές. Έτσι έχουν παρατηρήσει πχ ότι η άνοδος του καπιταλισμού στην Αγγλία τον 18ο αιώνα συμπίπτει με μία αλλαγή στην αντίληψη για τον «έμπορο»: Από εκεί που το εισόδημα από την οικονομική συναλλαγή (το εμπόριο) θεωρείτο καταφρονητέο (το μόνο «σωστό» εισόδημα ήταν από ενοικίαση Γής η από κάποια βασιλική αργομισθία) ξαφνικά γίνεται αποδεκτό. Ο έμπορος αίφνης γίνεται τακτικός επισκέπτης στα «καλά σαλόνια» και περιζήτητος γαμπρός. Η σημασιολογία της λέξης «έμπορος» αρχίζει να χάνει την αρνητική της χροιά στην λογοτεχνία.

Περισσότερα

Ώστε, βία, λοιπόν...

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
16 Νοεμβρίου 2012

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία. Και επίσης ως γνωστόν, στις δημοκρατίες υπάρχει ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία διακίνησης των ιδεών, ελευθερία του συνέρχεσθαι, ελευθερία στην εργασία... Στην Ελλάδα μπορείς να περπατάς ελεύθερος, να πηγαίνεις ελεύθερα όπου γουστάρεις, να συναντάς όποιον επιθυμείς - αρκεί να μη διαπράττεις ή να μην έχεις διαπράξει παρανομίες...

Είναι όμως έτσι; Κι αν δεν είναι, μήπως έχουμε δημοκρατία υπό προϋποθέσεις; Ποιες είναι αυτές; Ας δούμε μερικές:

- Αν είσαι μετανάστης, έστω και νόμιμος, δεν πρέπει να μοιάζεις με μετανάστη όταν κινείσαι στον δρόμο, αλλιώς υπάρχει φόβος να σ' την πέσει η Χρυσή Αυγή. Κι αν είσαι μετανάστης κι έχεις μαγαζί...

- Αν είσαι ξένος στην Ελλάδα, δεν πρέπει να το δείχνεις - καλό θα είναι να μη μιλάς δημοσίως κι ακόμα καλύτερα να φοράς έναν μπερέ αν είσαι πολύ ξανθός, διότι μπορεί να συναντήσεις κατά τύχη κανέναν εκπρόσωπο του αντιμνημονιακού μετώπου (που, ως γνωστόν, αρχίζει πολύ δεξιά και τελειώνει πολύ αριστερά).

- Αν είσαι εργαζόμενος και επιμένεις να εργάζεσαι ενώ το σωματείο σου έχει κηρύξει απεργία, μην τολμήσεις να επικαλεστείς το δικαίωμα του πολίτη στην εργασία.

- Αν είσαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο, απόφυγε να υπερασπίσεις όχι τον νόμο αλλά ούτε τις απόψεις σου. Χθες ήταν ένα γιαούρτι, σήμερα ίσως είναι μια γροθιά, κάθε ημέρα ένα πηλοφόρι κι ένα μυστρί θα περιμένουν να σε χτίσουν στο στενό γραφείο σου.

- Αν είσαι φοιτητής και έχεις συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις, πρόσεξε μήπως συναντήσεις άλλους φοιτητές που δεν έχουν απόψεις όμοιες με τις δικές σου.

- Αν διεκδικείς το δικαίωμά σου να εκφράζεις δημοσίως την άποψή σου για όσα συμβαίνουν και επιπλέον δεν είσαι πεπεισμένος ότι οι ξένοι έρχονται να σε υποδουλώσουν, μην τολμήσεις να συναντηθείς με πρόσωπα ή ομάδες που διαφωνούν μαζί σου - ούτε ακόμα κι αν είσαι δρομέας Μαραθωνίου...

Περισσότερα

Ακαδημαϊκή ελευθερία σε Ελλάδα και Τουρκία

των Ιωάννη Ν. Γρηγοριάδη και Αντώνη Kαμάρα

Καθημερινή
16 Νοεμβρίου 2012

Η παρεμπόδιση από οργανωμένες μειοψηφίες των εκλογών για την επιλογή των Συμβουλίων Διοίκησης των πανεπιστημίων και ΤΕΙ υπογραμμίζει ξανά τη διαχρονική υπονόμευση της ακαδημαϊκής ελευθερίας στη χώρα μας. Η υπονόμευση αυτή έχει αποκτήσει τέτοια έκταση, ώστε, όπως διαπιστώσαμε σε σχετική μελέτη, από τη δεκαετία του ’80 η ακαδημαϊκή ελευθερία στην Τουρκία σημείωσε μεγαλύτερη πρόοδο απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Πώς εξηγείται αυτό σε μια χώρα της οποίας το δημοκρατικό καθεστώς υπολείπεται ακόμη του ελληνικού;

Στην Ελλάδα η έννοια του ασύλου σε συνδυασμό με τη συμμετοχή των φοιτητικών οργανώσεων στις εκλογές των πανεπιστημιακών αρχών δημιούργησε μια ισχυρή προσοδοθηρική συμμαχία που υπονόμευσε την ακαδημαϊκή ελευθερία. Συγκροτήθηκε από φοιτητικές οργανώσεις και μέλη του διδακτικού προσωπικού που επιθυμούσαν την απόκτηση διοικητικής εξουσίας. Οι φοιτητικές οργανώσεις αντλούσαν δύναμη διαπραγματευόμενες την ελάφρυνση του διδακτικού προγράμματος, καθώς και την αλλοίωση της βαθμολογίας «προς όφελος» των πελατών-υποστηρικτών τους, αναιρώντας έτσι βασική συνιστώσα της ακαδημαϊκής ελευθερίας: την άνευ έξωθεν πιέσεων δυνατότητα του ακαδημαϊκού δασκάλου να καθορίσει το διδακτικό του έργο. Οι πανεπιστημιακοί που αποκτούσαν διοικητική εξουσία προσφέροντας εξυπηρετήσεις στις φοιτητικές οργανώσεις, αποκτούσαν κύρος δυσανάλογο της ερευνητικής και διδακτικής τους ικανότητας, δυνατότητα να καθορίσουν την ανέλιξη των συναδέλφων τους και ευκαιρίες για προσωπικό πλουτισμό μέσω καταχρηστικών πρακτικών. Το άσυλο υποστήριζε αυτή τη συμμαχία, ενοχοποιώντας ή και παρεμποδίζοντας την άσκηση ελέγχου και την ανάσχεση των παραπάνω πρακτικών από την πολιτεία και τα θεσμοθετημένα όργανά της. Το άσυλο, όμως, υπονόμευε ακόμη περισσότερο την ακαδημαϊκή ελευθερία, επιτρέποντας τη βίαιη παρεμπόδιση διαλέξεων και συνεδρίων με θεματολογία μη αρεστή σε ομάδες φοιτητών που ανήκαν σε νεολαίες ή στον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο.

Στην Τουρκία το στρατιωτικό καθεστώς του 1980-1983, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα αποπολιτικοποιημένο και προσανατολισμένο προς την οικονομία πανεπιστήμιο, έδωσε τη δυνατότητα σε μεγάλες και πιστές στο καθεστώς επιχειρηματικές οικογένειες να ιδρύσουν ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Αρχικός σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν τεχνοκρατικές ελίτ και να λειτουργήσουν ως αντίπαλον δέος στο δημόσιο πανεπιστήμιο που οι Τούρκοι στρατοκράτες θεωρούσαν ιδεολογικά αφερέγγυο. Συν τω χρόνω, επήλθε διάσταση αντίληψης μεταξύ του στρατιωτικού κατεστημένου και της τουρκικής επιχειρηματικής τάξης όσον αφορά τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, στον οποίο στηριζόταν και η ευρωπαϊκή προοπτική της γείτονος. Αυτή επέτρεψε τη σύναψη συμμαχίας μεταξύ των προοδευτικών και φιλελεύθερων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας της Τουρκίας και των ιδρυτών των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ετσι δημιουργήθηκε μια κρίσιμη μάζα ΑΕΙ όπου εδραιώθηκε η ακαδημαϊκή ελευθερία και ο πλουραλισμός. Εκεί κατέστη δυνατή η αμφισβήτηση κεμαλικών θεσφάτων σε θέματα όπως το Aρμενικό, οι μειονότητες, οι σχέσεις θρησκείας και πολιτικής. Παράλληλα, τα πανεπιστήμια αυτά διευκόλυναν τον επαναπατρισμό κορυφαίων Τούρκων ακαδημαϊκών του εξωτερικού, παρέχοντας τις αναγκαίες υποδομές για την απρόσκοπτη συνέχιση του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου.

Περισσότερα

Storming the Greek Academy

by Aristides N. Hatzis

Wall Street Journal
November 15, 2012

On Monday, the 1,891 faculty members of the University of Athens woke up to an unpleasant surprise. They didn't have access to their email accounts, and they couldn't connect to the web, not even from their offices. The university's entire electronic communications system was down.

The breakdown was not the result of technical difficulties. The faculty was deliberately isolated by a fringe leftist group that occupied the university's computer center and shut down the servers. The aim was to obstruct electronic voting in the election of a new governing body for the university.

Why such an extreme reaction to a university election? The story is one of entrenched interests reacting violently to change—all too typical of today's Greece.

Higher education in Greece is provided only by the government. Private universities, even nonprofit ones, are prohibited under the Greek constitution. This monopoly has led to a higher-education system that, like the Greek political system, is crippled by statism, cronyism, nepotism, corruption and inefficiency. Faculty members seeking to better their university have had to deal with decaying infrastructure, political patronage, minimal research funding and humiliatingly low salaries—and that was before the euro-zone crisis hit.

More

Read a related article (in Greek)

The Granger Collection, New York

Το πανεπιστήμιο υπό ομηρεία

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
14 Νοεμβρίου 2012

Το κείμενο που διαβάζετε δεν το έστειλα στα ΝΕΑ από την ηλεκτρονική μου διεύθυνση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπως συνήθως, αλλά από μία εναλλακτική διεύθυνση που διαθέτω στο Gmail. Ο λόγος; Από τη Δευτέρα 12/11 το πρωί το Κέντρο Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου του Πανεπιστημίου Αθηνών τελεί υπό κατάληψη από μια μικρή ομάδα αγνώστων που κρατάει ηλεκτρονικά όμηρο ολόκληρο το Πανεπιστήμιο (συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημιακών κλινικών).

Η αιτία αυτής της ιδιόμορφης ομηρείας, όπως σε κάθε ομηρεία, είναι η διεκδίκηση λύτρων. Ο βασικός στόχος της κατάληψης είναι η παρεμπόδιση των εσωτερικών εκλογών στο ίδρυμα. Στις εκλογές αυτές τα 1.891 μέλη ΔΕΠ (οι καθηγήτριες και οι καθηγητές δηλαδή) του Πανεπιστημίου Αθηνών θα ψηφίζαμε για να εκλέξουμε τα εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου.

Γιατί οι εισβολείς δεν θέλουν να γίνουν οι εκλογές; Διότι διαφωνούν με τον νόμο και θεωρούν ότι δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Αλλά δεν τους αρκεί η διαφωνία. Είναι αποφασισμένοι να εμποδίσουν όλους όσοι έχουν διαφορετική άποψη και επιθυμούν να την εκφράσουν. Η ίδια ομάδα εμπόδισε ήδη με τη βία τις δύο απόπειρες για κανονική ψηφοφορία στο Πανεπιστήμιο, καταλαμβάνοντας το κτίριο όπου είχαν στηθεί οι κάλπες και «απαγορεύοντας» στην εφορευτική επιτροπή να τις διεξαγάγει και στους εκλογείς να ψηφίσουν.

Το ίδιο έγινε σε πολλά άλλα ελληνικά πανεπιστήμια - σχεδόν πουθενά οι εκλογές δεν έγιναν ομαλά. Ομως ευτυχώς υπάρχει η τεχνολογία, που απ' ό,τι φαίνεται μεταξύ των άλλων σου παρέχει και εναλλακτικές δυνατότητες αντιμετώπισης των τραμπουκισμών. Τα περισσότερα πανεπιστήμια έκαναν ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Τα ποσοστά συμμετοχής ξεπέρασαν αυτά των εθνικών εκλογών, καθώς κυμάνθηκαν από 75% έως και 96%!

Το ράπισμα που δέχτηκαν οι βίαιες μειοψηφίες και η φασιστική συμπεριφορά τους ήταν ηχηρό! Οχι μόνο δεν δικαιούνται πλέον να δηλώνουν ψευδώς ότι εκπροσωπούν την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά επιπλέον δεν μπορούν να αποκρύψουν ότι το μοναδικό μέσο άσκησης επιρροής που διαθέτουν είναι η ωμή βία.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου


Κατεβάστε το άρθρο σε PDF (όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα)

Διαβάστε ένα ακόμη άρθρο μου για το ίδιο θέμα που δημοσιεύθηκε στην Wall Street Journal

Here Comes the Groom: Andrew Sullivan’s landmark 1989 essay making a conservative case for gay marriage

by Andrew Sullivan

Slate
November 9, 2012

In 1989, most Americans had never even heard of gay marriage, and certainly couldn’t conceive that it would one day be legalized by popular vote. That year, Andrew Sullivan wrote a landmark essay for the New Republic, “Here Comes the Groom: A (Conservative) Case for Gay Marriage.” Sullivan’s essay is one of the most important magazine articles of recent decades. His argument, which he went on to elaborate in his books Virtually Normal and Same-Sex Marriage and in later essays, is that marriage for gays would “foster social cohesion, emotional security, and economic prudence.” Sullivan’s conservative case would eventually become the intellectual and moral foundation of the campaigns to legalize gay marriage. Sullivan gave Slate permission to reprint his New Republic essay in full.

Last month in New York, a court ruled that a gay lover had the right to stay in his deceased partner's rent-control apartment because the lover qualified as a member of the deceased's family. The ruling deftly annoyed almost everybody. Conservatives saw judicial activism in favor of gay rent control: three reasons to be appalled. Chastened liberals (such as the New York Times editorial page), while endorsing the recognition of gay relationships, also worried about the abuse of already stretched entitlements that the ruling threatened. What neither side quite contemplated is that they both might be right, and that the way to tackle the issue of unconventional relationships in conventional society is to try something both more radical and more conservative than putting courts in the business of deciding what is and is not a family. That alternative is the legalization of civil gay marriage.

The New York rent-control case did not go anywhere near that far, which is the problem. The rent-control regulations merely stipulated that a "family" member had the right to remain in the apartment. The judge ruled that to all intents and purposes a gay lover is part of his lover's family, inasmuch as a "family" merely means an interwoven social life, emotional commitment, and some level of financial interdependence.

It's principle now well established around the country. Several cities have "domestic partnership" laws, which allow relationships that do not fit into the category of heterosexual marriage to be registered with the city and qualify for benefits that up till now have been reserved for straight married couples. San Francisco, Berkeley, Madison, and Los Angeles all have legislation, as does the politically correct Washington, D.C., suburb, Takoma Park. In these cities, a variety of interpersonal arrangements qualify for health insurance, bereavement leave, insurance, annuity and pension rights, housing rights (such as rent-control apartments), adoption and inheritance rights. Eventually, accordng to gay lobby groups, the aim is to include federal income tax and veterans' benefits as well. A recent case even involved the right to use a family member's accumulated frequent-flier points. Gays are not the only beneficiaries; heterosexual "live-togethers" also qualify.

More

Ποια αυγή ξημερώνει στο πανεπιστήμιο

του Νίκου Μαραντζίδη

Καθημερινή
4 Νοεμβρίου 2012

Η βίαιη διάλυση των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης των πανεπιστημίων από ομάδες της άκρας και εξτρεμιστικής αριστεράς τις προηγούμενες μέρες αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Εκατοντάδες περιστατικά οργανωμένης και συστηματικής βίας καταγράφονται εδώ και χρόνια: καταλήψεις, κτίσιμο καθηγητικών γραφείων, εγκλεισμός και ομηρία καθηγητών, εκτεταμένες υλικές καταστροφές, ξυλοδαρμοί, εισβολές σε συνεδριάσεις των οργάνων διοίκησης, διακοπή μαθημάτων, συνεδρίων ή ομιλιών, δημόσια διαπόμπευση ανθρώπων, ύβρεις και προπηλακισμοί. Τι περισσότερο θα ήθελε κανείς για να διαπιστώσει πως η πραγματικότητα που ζούμε στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ζοφερή και διολισθαίνει προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις;

Πάντως, η τραγωδία που ζούμε στην εκπαίδευση δείχνει να μην συγκινεί πλέον την κοινή γνώμη. Ενώ, για παράδειγμα, η βίαιη παρεμπόδιση μιας θεατρικής παράστασης συσπείρωσε, ορθά, όλους όσοι ευαισθητοποιούνται σε θέματα ελευθερίας έκφρασης, η βία στα πανεπιστήμια τείνει να αφήνει αδιάφορο πολύ κόσμο. Δυστυχώς, τόσο ως κοινωνία όσο και ως ακαδημαϊκή κοινότητα έχουμε συνηθίσει αυτήν την κατάσταση, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην ξενίζει κανέναν πλέον το γεγονός πως το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε χώρο εκτεταμένης βίας και ανομίας.

Η συστηματική χρήση της βίας έχει συντελέσει στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας «φινλανδοποίησης» στη συμπεριφορά των καθηγητών των ΑΕΙ. Επικρατεί, δηλαδή ένα πλαίσιο σχέσεων στο οποίο, προκειμένου να κατευνάσει την επιθετική και ανομική συμπεριφορά του ισχυρότερου (βίαιες ομάδες), ο ασθενέστερος (καθηγητές και συλλογικά όργανα) αντιδρά συνήθως με πνεύμα υποτέλειας. Πρόκειται για μια κατάσταση που προκύπτει αναμφίβολα από ένα σύνδρομο φόβου και ανασφάλειας του ασθενέστερου, που τον οδηγεί στην πεποίθηση πως με την πολιτική του κατευνασμού μπορεί κάτι να κερδίσει. Ουσιαστικά, έτσι, ο ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του χωρίς καν να ασκήσει βία, καθώς αρκεί απλώς η επίκλησή της, ή ακόμη χειρότερα, η φυσική παρουσία του στον χώρο, ώστε να αποτρέψει κάθε δεύτερη σκέψη.

Πρόκειται για την απόλυτη επιτυχία του τρομοκράτη. Πολλοί καθηγητές αλλά και οι θεσμοί διοίκησης των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχουν τόσο πολύ εσωτερικεύσει την οργανωμένη βία των μικρών ομάδων, που συμπεριφέρονται έναντί τους ως υποτελείς, παραδομένοι εκ των προτέρων στις όποιες εξωφρενικές απαιτήσεις τους.

Περισσότερα

Chinese No Longer Bow to Autocratic Rule

Spiegel
November 2, 2012

The time of autocratic rule has passed for China's Communist Party. At one time it was understood that the people would obey, and everyone would get rich in return. But economic success will no longer suffice. Now the Chinese are demanding freedom and security too.

There wasn't a word to be found in China last week about the story that had splashed across headlines for several days everywhere else in the world. Not a single mention was afforded the $2.7 billion (€2 billion) that the New York Times reported has been amassed by the family of outgoing Prime Minister Wen Jiabao during his time in office.

But there was a brief blurb in the "Quotable" section on page two of the state-run China Daily News that quoted Ma Yun, chairman of the China's largest e-commerce company, the Alibaba Group, saying: "A person should never try to possess both money and political power. ... The two things, when brought together, are like detonating dynamite."

Ma was reportedly commenting on a book named after a 19th century business tycoon, if anyone wants to believe that. In reality, the quotation highlights how even journalists bullied by the state are finding ways to skirt censorship and speak the truth -- and get the last word in on a prime minister they have had to praise for 10 long years before he retires.

It also shows how difficult it will be for the new leadership to continue ruling China as its predecessors have done. On Nov. 8, two days after the United States presidential election, the 18th national congress of the Communist Party begins. The fourth generation, to which Wen Jiabao and President Hu Jintao belong, will be succeeded by the fifth generation of new Prime Minister Li Keqiang and President Xi Jinping.

According to the party's plan, the change of power will remain within the unspoken contract that Mao Zedong made with the people over 60 years ago, and his successor Deng Xiaoping rewrote 20 years ago: We rule, you obey -- and we'll all get rich together, some sooner than others. In 10 years the sixth generation will take over, and in 20 years, the seventh generation will do the same.

More

Greece Arrests the Messenger

New York Times
Editorial
October 29, 2012

Greece’s slow and cumbersome justice system moved with stunning swiftness over the weekend to arrest and charge a respected investigative journalist who published a list of prominent people with Swiss bank accounts. Contrast that with the two years that Greek tax authorities sat on that same list after the French government, which had seized it in a criminal investigation, turned it over to Greece to determine whether some of those Swiss accounts were possibly linked to tax evasion.

Swiss bank accounts are legal, but they can easily be used to avoid paying taxes. Yet a succession of Greek governments, which had pledged to increase tax revenues, failed to investigate the matter. Thanks largely to the decision by the editor Kostas Vaxevanis to publish the list in Hot Doc magazine, several former finance ministers are struggling to explain why.

This list and other lists of offshore accounts in Greek government hands must be fully examined for illegal tax violations. But, so far, the only person charged with wrongdoing is Mr. Vaxevanis. He is accused of violating the privacy of the account holders and faces a possible one-year minimum jail sentence when his case comes to trial on Thursday. Whatever the intricacies of Greek privacy law, this case looks to us, and many other journalists, like selective, and vindictive, prosecution. In a welcome show of support, one of Greece’s leading dailies, Ta Nea, reprinted the list on Monday. The real scandal is the two years of government inaction — which may end as a result of this disclosure.

More

Η δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ ως πολιτικός λόγος

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
29 Οκτωβρίου 2012

Η δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ θέτει άλλη μία φορά το ζήτημα της σύγκρουσης του ατομικού δικαιώματος για την προστασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων με την ελευθερία του Τύπου. Προφανώς, η δημοσίευση θέτει σοβαρά νομικά ζητήματα και είναι αρκετά πιθανό να έχει παραβιάσει και την ειδική νομοθεσία για την προστασία προσωπικών δεδομένων αλλά και εκείνη για τη δημοσιοποίηση υλικού της προδικασίας. Αλλά εδώ πρόκειται για κλασική περίπτωση, που μία νομικίστικη απάντηση χάνει οπωσδήποτε το δάσος. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι διαφορετικό: πρέπει να περιορίζεται η ελευθερία του Τύπου από ένα τέτοιο πλέγμα νομικών ρυθμίσεων που, με πρόσχημα την προστασία διαδικασιών, προσώπων ή ακόμα και του «εθνικού συμφέροντος», να απαγορεύει ουσιαστικά στους δημοσιογράφους να ερευνήσουν και να αποκαλύψουν; Η απάντησή μου είναι κατηγορηματική: «Όχι»!

Η ελευθερία του Τύπου έχει πολλές φορές μεγάλο κόστος και γι’ αυτό τον λόγο η ενστικτώδης αντίδραση οδηγεί σε απαγορεύσεις. Όμως το όφελος από έναν ελεύθερο Τύπο είναι μακροπρόθεσμα δυσανάλογα μεγάλο διότι εξασφαλίζει τον έλεγχο μιας κρατικής εξουσίας που είναι πανίσχυρη και, δυστυχώς στην Ελλάδα, αδιαίρετη, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το μόνο εμπόδιο απέναντι σε πανίσχυρες πολιτικές και οικονομικές ομάδες πίεσης που διαπλέκονται με το κράτος και προστατεύονται από αυτό. Το κόστος όμως είναι υπαρκτό και για τον λόγο αυτό η στάθμιση πρέπει να το λαμβάνει σοβαρά υπόψη, ακόμα και όταν το τεκμήριο υπέρ της ελευθερίας του Τύπου είναι σχεδόν αμάχητο – όπως προτείνω. Ετσι, το κόστος για τις οροθετικές γυναίκες τα ονόματα των οποίων δημοσιεύθηκαν και μάλιστα από κρατικές υπηρεσίες είναι δυσβάστακτο, ενώ το κοινωνικό όφελος ιδιαίτερα αμφίβολο. Αντίθετα, στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ, ο αμφιλεγόμενος πολιτικός χειρισμός της αλλά επίσης η σπουδή και η αποτελεσματικότητα που επέδειξαν οι Αρχές στη δίωξη του δημοσιογράφου αποτελούν ικανοποιητικές ενδείξεις για τη χρησιμότητα της δημοσίευσής της.

Όμως, τελικά, όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία όσο έχει κάτι άλλο: ο δημοσιογράφος που διακινδυνεύει και την ελευθερία του ακόμα για να δημοσιεύσει αυτή τη λίστα το κάνει επιπλέον και για πολιτικούς λόγους. Στη δημοσίευση τον υποχρεώνει όχι μόνο ο κοινωνικός του ρόλος αλλά και οι πολιτικές του πεποιθήσεις, που είναι διπλά υποχρεωμένος να τις εκφράσει. Με τις πολιτικές απόψεις του κ. Βαξεβάνη συχνά διαφωνώ. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος να υποστηρίξω την ελεύθερη έκφραση του πολιτικού του λόγου και να απαιτήσω από το ελληνικό κράτος να του επιτρέψει να εκφραστεί ελεύθερα με όποιον τρόπο θεωρεί αυτός, ως δημοσιογράφος, πρόσφορο. Το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση προηγείται οιουδήποτε άλλου.

Εδώ θα βρεις το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα.

Εδώ μπορείς να κατεβάσεις το κείμενο σε μορφή PDF μαζί με τα κείμενα για το ίδιο θέμα των συνταγματολόγων και συναδέλφων Στ. Τσακυράκη και Κ. Χρυσόγονου.

Greek police accused over racism and asylum rights

by Paul Mason

BBC News
October 24, 2012

Newsnight's report on the Greek far-right party Golden Dawn made headlines across Europe last week.

In it, MP Ilias Panagiotaros claimed Greece was "in civil war" and indeed advocated a new kind of civil war, pitting the far-right against migrants, anarchists, etc.

Within 24 hours Mr Panagiotaros had retracted his claim that Greece was "in civil war", saying instead "there is no civil war" and accusing Newsnight of "paraphrasing" his words. We had simply broadcast them, un-edited and in English.
“Start Quote

Fifteen protesters have told us they intend to bring a case against the Athens police”

Now three new reports cast light on the substance of our story - which was: alleged police torture of anti-fascist detainees, Golden Dawn's influence inside the Greek police force, and its potential influence on the operational behaviour and priorities of the police in the Attica region around Athens.

Today, lawyers for 15 protesters who claim they were mistreated and abused in police detention, have shown Newsnight coroners' reports on eight of the detainees.

The most serious of the coroners' documents confirms "grievous bodily harm caused by a sharp and blunt object," requiring the victim to be off work for a month.

Another describes a kind of injury that is consistent with being caused by a taser, as claimed in the original Guardian report.

Fifteen protesters have told us they intend to bring a case against the Athens police.

A second report issued yesterday by the UN High Commissioner for Refugees contains figures for racial attacks in Greece, which are not routinely collected by the Greek government.

More

Read the Report

Turkey’s Not-So-Free Speech

Bloomberg
Editorial
October 22, 2012

For a long time, it has been possible to overlook Turkey’s human rights failures. After all, the country was making remarkable progress after starting from a very hard place. Now, however, ignoring such failures is no longer possible.

A 53-page report released Oct. 22 by the U.S.-based Committee to Protect Journalists is the most detailed on Turkish media freedoms to date. It makes for shocking reading. As of Aug. 1, Turkey was holding at least 76 journalists in jail, the report found, while prosecutors were pursuing thousands of cases against other members of the news media.

Put another way, Turkey now has more imprisoned journalists than any other country, by a factor of just less than two. Iran comes second, with 42 incarcerations; Eritrea third, with 28; and China, a communist dictatorship with a population of 1.35 billion, comes fourth at 27.

It’s a lamentable record and in sharp contrast to the modern and tolerant image that Turkey’s leadership has projected over the past decade.

The reason for the new report is especially interesting. The committee had come under fire for reporting lower estimates of the number of jailed journalists than other human rights organizations. Turkey’s government has long maintained that only a handful of the journalists were charged with offenses related to their jobs, and because the CPJ hadn’t read all the indictments, it had erred on the side of caution.

More

Read the Report

Ο Θεός δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα

του Κωστή Παπαϊωάννου

Τα Νέα
19 Οκτωβρίου 2012

«Ερωτώνται οι κ. Υπουργοί: θα προβούν άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες μέσω της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος για την άμεση αφαίρεση του συγκεκριμένου προφίλ από το Διαδίκτυο; Ή μήπως θα συνεχίσουν να κωφεύουν και να ανέχονται τον επονείδιστο εμπαιγμό του Γέροντα Παΐσιου;». Αυτή η ερώτηση βουλευτή της Χρυσής Αυγής επέφερε τη δίωξη του δημιουργού της σατιρικής ιστοσελίδας. Απαίτησε δηλαδή ο βουλευτής από την Πολιτεία να παρέμβει ώστε η Δικαιοσύνη να διώξει ένα πρόσωπο, επειδή ο ερωτών θεωρούσε πως η πίστη ορισμένων (βεβαίως όχι του ίδιου του βουλευτή που εικάζουμε πως έχει ακλόνητη πίστη) κλονίζεται και θίγεται από μια ιστοσελίδα που θα δουν μόνο αν πεισμόνως την αναζητήσουν. Στο θέατρο Χυτήριο, οι υπερασπιστές της πίστης πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Ζήτησαν από την Πολιτεία να τους αφήσει να «καθαρίσουν» μόνοι τους.

Περί βλασφημίας ο λόγος. Θα ήταν κατ' αρχήν εύκολο να θυμίσει κανείς στους αντιδρώντες πιστούς πως ο ιδρυτής της θρησκείας που υπερασπίζονται καταδικάστηκε για βλασφημία από την πολιτική εξουσία. Επαθε δηλαδή ό,τι ζητούν οι πιστοί για τους εχθρούς τους. Παρακάμπτουμε την παρατήρηση για να μη χαρακτηριστούμε είρωνες ή βλάσφημοι. Είναι προτιμότερο να θυμίσουμε πως οι ίδιοι οι πιστοί δεν εκτίθενται στο «βλάσφημο» έργο παρά μόνο αν το επιδιώξουν: αν επισκεφτούν το θέατρο ή την έκθεση ζωγραφικής, αγοράσουν το βιβλίο ή αναζητήσουν την ιστοσελίδα. Εάν δεν το πράξουν, δεν κινδυνεύουν να προσβληθεί η πίστη τους. Εδώ είναι ίσως το σημαντικότερο σημείο: η ποινικοποίηση της βλασφημίας δεν προστατεύει τους πιστούς από ένα έργο που προσβάλλει τη θρησκεία τους. Στην πραγματικότητα, τους επιτρέπει να παρεμποδίσουν όσους θέλουν να εκτεθούν στο έργο. Ενώ λοιπόν η κίνησή τους ενδύεται τον μανδύα της άμυνας, είναι στην ουσία εξόχως επιθετική κατά του καλλιτέχνη και του κοινού του. Και είναι για τούτο λειψή όποια αντίδραση εστιάζει μόνο στην ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη και παραγνωρίζει τη σημαντική βλάβη που υφίσταται όποιος θέλει να εκτεθεί στο έργο τέχνης και παρεμποδίζεται.

Περισσότερα

Υπάρχει στην Ελλάδα λογοκρισία;

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
19 Οκτωβρίου 2012

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι διαρκώς πέφτουμε από τα σύννεφα. Oποτε παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα αναρωτιόμαστε «μα, πώς μπορεί να συνέβη αυτό;» αντί να ρωτάμε «μα πώς επιτρέψαμε να συμβεί αυτό;». Από την οικονομική κρίση μέχρι τα μεγάλα δυστυχήματα η διαδικασία είναι προβλεπτή και δεδομένη. Σαν γίνει το κακό η Αγορά του Δήμου μοιάζει με κοτέτσι την ώρα που επιτίθεται η αλεπού. Oλοι στριφογυρνάμε κρώζοντας «ωιμέ τι συμφορά!». Κατόπιν αρχίζει η μεταφορά ευθυνών προς αλλήλους και στο τέλος, όταν περάσει το κακό (ή χειρότερα: μόλις το συνηθίσουμε) δεν διορθώνουμε τις γενεσιουργούς αιτίες των προβλημάτων. Μπορεί υπό την πίεση των πραγμάτων να μπαλώνουμε κάποια πράγματα αλλά δεν ξεριζώνουμε τις παθογένειες.

Έτσι και στην υπόθεση της δίωξης του 27χρονου για μια σελίδα στο Facebook υπό τον τίτλο «Γέροντας Παστίτσιος», πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα κατ’ αρχήν για την ύπαρξη του άρθρου 198 του Ποινικού Κώδικα και κατά δεύτερον για τον τρόπο εφαρμογής του από τις δικαστικές και διωκτικές αρχές. Το εν λόγω άρθρο προβλέπει φυλάκιση μέχρι δύο ετών σε όποιον «δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο τον Θεό. Oποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με κράτηση έως έξι μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες ευρώ».

Βεβαίως ο Γέρων Παΐσιος, δεν θεωρείται Θεός από την Εκκλησία, για να έχει εφαρμογή η πρώτη παράγραφος της διάταξης. Από την άλλη, η ιστοσελίδα δεν προσβάλλει τόσο πολύ τα θεία, όσο το εμπόριο των Θείων στο οποίο επιδίδονται εσχάτως διάφοροι αετονύχηδες. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο ευσεβής αυτός μοναχός πωλείται παρά τη θέλησή του με την οκά, από εκδότες, παραθρησκευτικές και ακροδεξιές οργανώσεις. Oποιος προλαβαίνει εκδίδει βιβλία, cd, dvd κ.λπ. για τη ζωή και τον λόγο του, αλλά κανείς δεν μπορεί να πιστοποιήσει την εγκυρότητα των προϊόντων. Αν ζούσε ο μοναχός θα είχε πάρει το φραγγέλιο, αλλά τώρα υπάρχουν αναφορές ότι ακόμη και το χώμα στον τάφο του έγινε μέρος του παραθρησκευτικού εμπορίου.

Περισσότερα

Chavismo Wins, Venezuela Loses

by Mary Anastasia O'Grady

Wall Street Journal
October 8, 2012

It was around 9 p.m. in Caracas on Sunday when opposition presidential candidate Henrique Capriles Radonski tweeted his followers: "Calm, prudence, patience. Today was a great historic day. The people spoke. We know what happened and we must wait. Viva Venezuela."

He was partly right. The 40-year-old governor of the state of Miranda had unified and energized Venezuelan democrats opposed to strongman Hugo Chávez like no one else during the 14 years of chavismo. Election turnout reportedly exceeded 80%. But an hour later, the National Electoral Council announced that early returns showed that Mr. Chávez had won the contest 54% to 45%. (The spread later widened to about 11 points.) Mr. Capriles conceded.

The opposition was stunned, and not only because internal polling by the Capriles side had predicted it would win by three to four percentage points. What really shocked the country's advocates for change was the idea that more than half the voters could have asked for six more years of life under Mr. Chávez.

It had been reasonable to suppose otherwise, despite the fact that Mr. Chávez had seized control of television and radio stations and used them during the campaign to inundate the public with his message.

More

The rule of law proves evasive in China

Washington Post
Editorial
September 29, 2012

A glance at the news from China on Friday might suggest a political system reacting properly to high-level wrongdoing. The former boss of Chongqing, Bo Xilai, once one of China’s most powerful regional figures, was expelled from the Communist Party and, according to official news media, faces charges of corruption. Earlier, Mr. Bo’s wife was convicted and given a suspended death sentence for the murder of a British businessman. Mr. Bo is a son of one of the party’s revolutionary founders, so his punishment must have been an agonizing decision for the secretive party clique that rules China.

But does the official version of events in Chongqing match what really happened? Given China’s opaque court system and controlled media, there’s no way to know. A more useful lesson of how law is used in China is provided by a decision that came Thursday from Beijing’s No. 2 People’s Intermediate Court.

The court rejected a second and final appeal by dissident artist Ai Weiwei against a $2.4 million fine for tax evasion. In the appeal, Mr. Ai accused the tax bureau of violating laws in handling witnesses and gathering evidence in his case. The court dismissed those claims in a ruling delivered abruptly to Mr. Ai by telephone. Mr. Ai, who was incarcerated for 81 days last year in a crackdown on dissidents, has long maintained the tax fine is retaliation for his outspoken criticism of China’s abuse of human rights. The authorities have retained Mr. Ai’s passport, preventing him from attending exhibitions of his work abroad, but he has refused to be silenced.

“What surprises me is that this society, which is developing at such a rapid rate today, still has the most barbaric and backward legal system,” he said. “I think it’s a bad omen.”

More

First Amendment Affront

Wall Street Journal
Editorial
September 28, 2012

In his address to the United Nations earlier this week, President Obama condemned "the crude and disgusting video [that] sparked outrage throughout the Muslim world." Some 48 hours later, police in California arrested the man behind the film "Innocence of Muslims," and a federal judge on Thursday night ordered Nakoula Basseley Nakoula held in jail without bond.

Mr. Nakoula allegedly used the alias Sam Bacile to produce and post an amateurish clip of the film, which may not exist in full, on YouTube. The government has charged him with eight counts of violating parole. In 2010, he was convicted of bank fraud and served a year of a 21-month sentence. His use of the Internet is restricted.

We're not privy to the specific parole terms to be able to pass judgment on the technical merits of the government's case. A judge will sort it out. But the decision to pursue him in the first place was a discretionary call by the government.

We doubt that every Web surfer on similar probation gets hauled back to prison. Or gets denied bail by a judge who called Mr. Nakoula "a flight risk," though it's hard to imagine he'd want to return to his native Egypt, the scene of the first violent protests on September 11, or go anywhere else. A minister in the Pakistani government has put a $100,000 bounty on his head.

More

Eπιτρέπεται η απαγόρευση πολιτικού κόμματος;

του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου

Καθημερινή
23 Σεπτεμβρίου 2012

Στις συζητήσεις που προκάλεσε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: ώς πότε η δημοκρατία μας θα ανέχεται τις βίαιες πρακτικές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γιατί δεν το θέτει εκτός νόμου;

Δυστυχώς, η σχετική συζήτηση πήρε γρήγορα ηθικές και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχει καλή και κακή βία; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο της διάκρισης; Η ιδεολογία όσων την υποστηρίζουν; Το αν αυτή βλάπτει πολλούς ή λίγους; Το αν τους βλάπτει σοβαρά ή όχι; Ή μήπως τα κίνητρα όσων τη μετέρχονται;

Υπό τις σημερινές περιστάσεις, θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Σε ένα κράτος δικαίου, όπως ευτυχώς παραμένει ακόμη η Ελλάδα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχουν οι σημαίες όσων την υποστηρίζουν. Διότι η δημοκρατία μας θα αυτοκαταργούνταν αν ανεχόταν άλλα μέσα πολιτικής δράσης, εκτός από την ψήφο των πολιτών και από την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη. Με άλλα λόγια, με όρους ποινικού δικαίου, η «ευγένεια» των όποιων προθέσεων θα μπορούσε να ληφθεί υπ’ όψιν, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό του αδίκου, αλλά το πολύ πολύ ως ελαφρυντική περίπτωση, για την επιμέτρηση της ποινής (άρθρο 84 Π.Κ.).

Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύονται κόμματα που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τη βία, αλλά τη χρησιμοποιούν συστηματικά, ήδη από σήμερα, ως μέσο πολιτικής δράσης;

Μετά τις φρικαλεότητες του φασισμού και του ναζισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης «ανατρεπτικών» κομμάτων, συνήθως με δικαστικές εγγυήσεις. Γνωστότερα από αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό. Οπως έχει κρίνει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, η απαγόρευση αυτή, όταν θεμελιώνεται σε πράξεις και επίσημες διακηρύξεις και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, δεν προσκρούει στη Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Οι Αρχές, πάντως, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανασύσταση των κομμάτων που απαγορεύτηκαν. Κάτι που λέει πολλά για τη μικρή αποτελεσματικότητα του θεσμού της απαγόρευσης, υπό καθεστώς δημοκρατίας.

Περισσότερα

Η Δημοκρατία και τα άκρα

του Νίκου Μαραντζίδη

Καθημερινή
23 Σεπτεμβρίου 2012

Είναι σαφές πως τα τελευταία χρόνια οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί της χώρας δέχτηκαν ισχυρό κλονισμό. Για πολλούς λόγους, σημαντικό τμήμα των πολιτών όχι μόνο στέκεται αδιάφορα έναντι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά δείχνει κιόλας πως δεν έχει πρόβλημα να αναζητήσει άλλους δρόμους. Το γεγονός αυτό μας φέρνει ξανά μπροστά σε κρίσιμα ερωτήματα: κινδυνεύει, πράγματι, η δημοκρατία από τα άκρα ή πρόκειται απλώς για προπαγάνδα των φιλελεύθερων υποστηρικτών της; Διαφέρει ουσιωδώς η αντισυστημική συμπεριφορά της άκρας δεξιάς από αυτήν της άκρας αριστεράς; Εντέλει, υπάρχουν δύο πολιτικά άκρα ή μόνον ένα;

Η συζήτηση εντάθηκε με τις περίφημες συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Οι «Αγανακτισμένοι» ανέδειξαν ένα μείγμα «φαιοκόκκινων» ιδεών και αξιών, ανάμεσα στις οποίες ειδικό βάρος είχαν ο αντιφιλελευθερισμός και ο αντικοινοβουλευτισμός. Βεβαίως, η δυναμική συνύπαρξη της ακροδεξιάς κουλτούρας με την ακροαριστερή ιδεολογία υπήρξε δυνατή χάρη στη συγκολλητική δύναμη του εθνολαϊκισμού και του αντιδυτικισμού. Η συστηματική επίκληση των παραδόσεων του «αντιστεκόμενου ελληνισμού» και η ιερή αγανάκτηση ενάντια στην «άκαρδη» Δύση θύμιζε κάποιες στιγμές τις συναθροίσεις για το Μακεδονικό τη δεκαετία του ’90. Με τη διαφορά πως, τώρα, η αριστερά είχε προσθέσει μεγαλύτερη δόση από το δικό της υλικό στο εθνολαϊκιστικό μείγμα.

Είναι αλήθεια πως, κρίνοντας αποκλειστικά από το περιεχόμενο των ιδεολογιών τους, τίποτε κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στα δύο πολιτικά άκρα. Αν η άκρα αριστερά πρεσβεύει έναν ισοπεδωτικό και διεθνιστικό εξισωτισμό, η άκρα δεξιά ευαγγελίζεται έναν ρατσιστικά δομημένο εθνικισμό. Ταξική πάλη και διεθνισμός από τη μια, φυλετισμός και εθνικισμός από την άλλη. Αρκεί όμως αυτή η «ανάλυση περιεχομένου» για να προσδιορίσει τη στάση των άκρων έναντι της φιλελεύθερης δημοκρατίας; Ασφαλώς όχι. Αν μέναμε εδώ θα επρόκειτο για μια ρηχή και αφελή ανάγνωση των σχέσεων της ανοικτής κοινωνίας με τους εχθρούς της.

Περισσότερα

U.S. Economic Freedom Plunges

by Ben Powell

Huffington Post
September 19, 2012

The United States is rapidly losing its status as one of the freest economies in the world. Economic freedom has decreased in the United States substantially since 2000 and lately its ranking among countries is plunging downward even faster. This spells trouble since economic freedom promotes growth and a higher standard of living.

Economists James Gwartney, Robert Lawson, and Joshua Hall publish an economic freedom of the world report annually. Their latest report, released this week, shows that the United States, which was ranked the second freest economy in 2000, now ranks 18th. Economic freedom increased from 1980 to 2000 in the United States while it was generally ranked behind Hong Kong and Singapore as the third freest economy in the world. Today it ranks behind European welfare states like Finland and Denmark, and places traditionally more hostile to economic freedom like Qatar.

The declines in freedom have occurred because the federal government has grown larger and more intrusive. It has been a non-partisan affair. Approximately two thirds of the decline in economic freedom occurred during Bush's presidency. But pace of decline doubled during the first two years of Obama's presidency. In fact, the new index is based off of data from 2010. If the rate of decline has remained unchanged over the last two years the United States has already fallen to 40th and ranks behind places like Romania, Sweden, and Panama. Unfortunately the data needed to investigate that is not available yet.

The decrease in economic freedom has occurred in most areas of the U.S. economy. The protection of private property rights showed the greatest decline. The decline is likely the result of the increased use of eminent domain, the ramping up of the wars on drugs and terror, and the increasingly uncertain business environment where it is unclear who the government will bail out and who will be allowed to breech contracts. The growth in the size of government and the increased scope, and administrative burden of, regulation have also decreased our economic freedom. Inflation adjusted government spending has grown by more than 50 percent since President Clinton left office.

More

See the Report

The audacity of democracy

by Akhil Reed Amar

Los Angeles Times
September 16, 2012

Monday marks the 225th anniversary of the turning point of the world — the hinge of modern human history.

On Sept. 16, 1787, kings, czars, sultans, princes, emperors, moguls, feudal lords and tribal chieftains dominated most of Earth's landmass and population. Wars and famines were commonplace. So it had always been. Democracies had existed in a few old Greek and Italian city-states, but most of these small-scale republics had winked out long before the American Revolution. While Britain had a House of Commons and a broad-based jury system, hereditary British kings and lords still retained vast powers. A small number of Swiss yeomen governed themselves, and the Dutch republic was on its last legs. That was about it for democracy in the world.

Today, roughly half the planet lives under democracy of some sort. What happened to precipitate this stunning global transformation?

Here's what. On Sept. 17, 1787, a small cluster of American notables who had been meeting behind closed doors in Philadelphia went public with an audacious proposal. The plan, signed by George Washington, Benjamin Franklin and 37 other leading statesmen, began as follows: "We the People of the United States … do ordain and establish this Constitution for the United States of America."

More

Steve Brodner

                 

Death at Guantánamo Bay

Amnesty International

New York Times
Editorial
September 15, 2012

Adnan Farhan Abdul Latif, a Yemeni citizen and one of the first detainees sent to Guantánamo Bay, Cuba, in January 2002, died there earlier this month. There is no official autopsy report yet, but in his decade in prison he had gone on hunger strikes and made several suicide attempts.

In 2006 and 2008, during the George W. Bush administration, and again in 2010, during the Obama administration, government officials recommended Mr. Latif for transfer out of Guantánamo as a low-level threat. But he was kept behind bars — though no formal charges were brought against him — because both administrations were wary of sending detainees back to Yemen for security reasons, and other countries were wary of accepting them.

Mr. Latif’s lawyers battled for his freedom in federal court, making him a test case for the rule of law at Guantánamo, which has been notably deficient.

More

Terry Jones and the First Amendment

by Geoffrey R. Stone

Huffington Post
September 14, 2012

Are those who condemn Islam and mock Mohammad protected by the First Amendment? There are two arguments one might make to support the proposition that such speech is beyond the protection of the Constitution. First, one might argue that such speech is blasphemous and, as such, is outside the boundaries of the First Amendment.

Historically, supporters of laws against blasphemy have argued that such laws are necessary to avert divine wrath, to enforce conformity with prevailing beliefs, to insulate those beliefs from the contagion of doubt, to protect the sensibilities of believers, and to avoid retaliation by believers against those who deride their beliefs.

During the Middle Ages, the penalty for blasphemy included death, imprisonment on bread and water (often causing a lingering death), cutting off the lips, and burning or tearing out the tongue. During the sixteenth and seventeenth centuries, executions and other brutal punishments for blasphemy were inflicted throughout Europe.

More

Muslims Must Adjust to Mockery, Like Everyone Else

by Lisa Beyer

Bloomberg
September 12, 2012

When Westerners mock Islam and thus run the risk of provoking Muslims to commit mayhem, it's tempting to excoriate the mockers.

That's what the U.S. Embassy in Egypt did, after word got out about a trailer on YouTube for a vulgar, amateurish U.S.-produced video depicting the prophet Muhammad as a pederast-recruiting idiot who receives the inspiration for Islam while burying his head between the thighs of a woman. The embassy condemned "misguided individuals" who "hurt the religious feelings of Muslims."

It was for naught. Rioters stormed the embassy in Cairo and attempted to do the same in Tunis. Protests broke out in the Gaza Strip. In Afghanistan, the Taliban called on citizens to "take revenge" on Americans. Worst, in Libya, a rocket attack on the U.S. consulate in Benghazi claimed the lives of four U.S. diplomats, including Ambassador Chris Stevens. The U.S. is exploring the possibility that the Benghazi attack was planned, with perpetrators exploiting outrage over the video for timing.

More

The Crisis of Capitalist Democracy

with Judge Richard A. Posner

Elmhurst College
The Democracy Forum
September 6, 2012

Richard Allen Posner is a judge on the U.S. Court of Appeals, Seventh Circuit; a senior lecturer at the University of Chicago Law School; and the author of nearly 40 books on an astonishing array of topics, including economics, jurisprudence, aging, terrorism, literature, plagiarism and sex. The Journal of Legal Studies calls him the most cited legal scholar of the last century. He now turns what The New York Times calls his "indefatigable intellect" to the ongoing economic crisis and the efforts of the "cumbersome, clotted, competence-challenged" American system of government to respond to it. A Democracy Forum Lecture.

Greece as a Precautionary Tale of the Welfare State

by Aristides N. Hatzis

Chapter from the collective volume
After the Welfare State
edited by Tom G. Palmer
Atlas Economic Research Foundation
Washington, DC, 2012

Few contemporary democracies off er tales of institutional failure as startling as that of Greece. Despite a turbulent political history in the twentieth century, the Greek economy gained ground during decades of actual wealth creation, until the country’s main parties started to compete on the basis of welfare statism, based on populism and patronage. Law and economics scholar Aristides Hatzis shows how short-term pursuit of political advantage through statist policies generated corruption, indebtedness, and political collapse. Hatzis is professor of the philosophy of law and theory of institutions at the University of Athens and writes about the Greek crisis at GreekCrisis.net.

Modern Greece has become a symbol of economic and political bankruptcy, a natural experiment in institutional failure. It’s not easy for a single country to serve as a textbook example of so many institutional defi ciencies, rigidities, and distortions, yet the Greek government has managed it. The case of Greece is a precautionary tale for all others.

Greece used to be considered something of a success story. One could even argue that Greece was a major success story for several decades. Greece’s average rate of growth for half a century (1929–1980) was 5.2 percent; during the same period Japan grew at only 4.9 percent.

These numbers are more impressive if you take into consideration that the political situation in Greece during these years was anything but normal. From 1929 to 1936 the political situation was anomalous with coups, heated political strife, short-lived dictatorships, and a struggle to assimilate more than 1.5 million refugees from Asia Minor (about one-third of Greece’s population at the time). From 1936 to 1940 Greece had a rightist dictatorship with many similarities to the other European dictatorships of the time and during World War II (1940–1944) Greece was among the most devastated nations in terms of percentage of human casualties. Right aft er the end of the war a ferocious and devastating Civil War took place (in two stages: 1944 and 1946–1949) aft er an insurgency organized by the Communist Party. From 1949 to 1967 Greece off ered a typical example of a paternalistic illiberal democracy, deficient in rule of law, and on April 21, 1967, a military junta took power and ruled Greece until July 1974, when Greece became a constitutional liberal democracy. The economy of Greece managed to grow despite wars, insurgencies, dictatorships, and a turbulent political life.

Seven years aft er embracing constitutional democracy the nine (then) members of the European Community (EC) accepted Greece as its tenth member (even before Spain and Portugal). Why? It was mostly a political decision but it was also based on decades of economic growth, despite all the setbacks and obstacles. When Greece entered the EC, the country’s public debt stood at 28 percent of GDP; the budget defi cit was less than 3 percent of GDP; and the unemployment rate was 2–3 percent.

But that was not the end of the story.

You can read the rest of the chapter here

or you can download the entire volume (free):

More

Paul Ryan’s Intellectual Muse

by Richard Epstein

Hoover Institution
Defining Ideas
August 28, 2012

The wisdom of Hayek is exactly what this country needs right now.

My last column for Defining Ideas, “Franklin Delano Obama,” stressed the dangers of Franklin Roosevelt’s “Second Bill of Rights,” which was long on rights but short on any articulation of their correlative duties. Roosevelt’s program works well everywhere except in a world of scarce resources, which, alas, is the only world we will ever know.

Fortunately, Roosevelt quickly met with some determined intellectual resistance. In 1944, when Roosevelt unveiled his “Second Bill of Rights,” Friedrich von Hayek, an Austrian economist, political theorist, and future Nobel Prize winner, wrote The Road To Serfdom. That book rightly became a sensation both in England and in the United States, especially after the publication of its condensed version in The Reader’s Digest in April 1945. Hayek’s basic message was the exact opposite of Roosevelt’s. He was deeply suspicious of government intervention into markets, thinking that it could lead to economic stagnation on the one hand and to political tyranny on the other.

Hayek has never been out of the news. But, right now, his name has been batted around in political circles because Paul Ryan, the Republican Vice-Presidential nominee, has acknowledged that he regards Hayek as one of his intellectual muses. That observation brought forward in the New York Times an ungracious critique (called “Made in Austria” in the print edition) of both Hayek and Ryan by Adam Davidson, a co-founder of NPR’s Planet Money. Davidson’s essay reveals a profound misunderstanding of Hayek’s contribution to twentieth-century thought in political economy.

Davidson leads with a snarky and inaccurate comment that, “A few years ago, it was probably possible to fit every living Hayekian into a conference room.” But it is utterly inexcusable to overlook, as Davidson does, Hayek’s enduring influence. A year after the Road to Serfdom came out, Hayek published his 1945 masterpiece in the American Economics Review, “The Use of Knowledge in Society,” which has been cited over 8,600 times. In this short essay, Hayek explained how the price system allows widely dispersed individuals with different agendas and preferences to coordinate their behaviors in ways that move various goods and services to higher value uses.

More

Prime Time for Paul Ryan’s Guru (the One Who’s Not Ayn Rand)

Friedrich von Hayek

by Adam Davidson

New York Times
August 21, 2012

As Paul Ryan and Mitt Romney take the stage in Tampa next week, the ghost of an Austrian economist will be hovering above them with an uneasy smile on his face. Ryan has repeatedly suggested that many of his economic ideas were inspired by the work of Friedrich von Hayek, an awkwardly shy (and largely ignored) economist and philosopher who died in 1992. A few years ago, it was probably possible to fit every living Hayekian in a conference room. Regardless of what happens in November, that will no longer be the case.

Hayek’s ideas aren’t completely new to American politics. Some mainstream Republicans, including Ronald Reagan, have name-checked him since at least the 1980s as a shorthand way of signaling their unfettered faith in the free market and objection to big government. But few actually engaged with Hayek’s many contentious (and outré) views, particularly his suspicion of all politicians, including Republicans, who claim to know something about how to make an economy function better. For these reasons, and others, Hayek has become fashionable of late among antigovernment protesters, and if Ryan brings even a watered-down version of his ideas into the Republican mainstream, the country’s biggest battles about the economy won’t be between right and left, but within the Republican Party itself — between Tea Party radicals who may feel legitimized and the establishment politicians they believe stand in their way.

For the past century, nearly every economic theory in the world has emerged from a broad tradition known as neoclassical economics. (Even communism can be seen as a neoclassical critique.) Neoclassicists can be left-wing or right-wing, but they share a set of crucial core beliefs, namely that it is useful to look for government policies that can improve the economy. Hayek and the rest of his ilk — known as the Austrian School — reject this. To an Austrian, the economy is incomprehensibly complex and constantly changing; and technocrats and politicians who claim to have figured out how to use government are deluded or self-interested or worse. According to Hayek, government intervention in the free market, like targeted tax cuts, can only make things worse.

More