Το Βήμα
14 Απριλίου 2011
Δύο βασικές αντιλήψεις χωρούν σχετικά με τον ρόλο του κράτους. Η πρώτη θέλει τους ενήλικους πολίτες αυτεξούσιους, ελεύθερους να αποφασίζουν σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, χειραφετημένους από την καθοδήγηση και από την προστασία οποιουδήποτε πολιτειακού κηδεμόνα. Η παραπάνω αντίληψη αναγνωρίζει και σέβεται απολύτως και το δικαίωμα του υψηλού ρίσκου, ακόμη δε και της αυτοκαταστροφής. Μπορεί να επιβάλει πλήρη ενημέρωση σχετικά με τους κινδύνους που συνεπάγονται το κάπνισμα, η χρήση ναρκωτικών ή ο τζόγος, δεν διανοείται όμως να απαγορεύσει σε κανέναν να διαθέτει τον εαυτό του κατά το δοκούν, εφόσον, εννοείται, δεν βλάπτονται τρίτοι.
Κατά τη δεύτερη αντίληψη, το κράτος επέχει θέση κηδεμόνα. Σαν αγαθός πατερούλης προφυλάσσει τους πολίτες από τους πειρασμούς και τις ολέθριες έξεις. Εγγυάται τη δημόσια Υγεία και αποδοκιμάζει έμπρακτα τις «αντικοινωνικές» συμπεριφορές. Ενθαρρύνει τη δημιουργία οικογένειας, την εργασία, την ηθική συγκρότηση και την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου, όπως φυσικά το ίδιο την αντιλαμβάνεται. Είναι ένα κράτος το οποίο- ακόμη και στη δημοκρατικότερη εκδοχή του- αποτελεί συνέχεια της πεφωτισμένης δεσποτείας, στην οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται αν όχι σαν δημιουργήματα και κτήματα του Θεού, σίγουρα πάντως ως αναπόσπαστα κύτταρα της κοινωνίας.
Περισσότερα
