Καθημερινή
23 Απριλίου 2011
Το πρόβλημα πιθανότατα ξεκινά από το γεγονός ότι το αίτημα της ελευθερίας έχει λίγα χρόνια ζωής, ενώ η δεσποτική οργάνωση της κοινωνίας ήταν κανόνας στην ανθρώπινη ιστορία. Ο διαφωτισμός, που διακηρύσσει ότι τα άτομα είναι και πρέπει να είναι αυτεξούσια, ξεκινά πριν από τέσσερις αιώνες, ενώ έχουν προηγηθεί καμιά σαρανταριά με κάποιον να μας διαφεντεύει· είτε αυτός ήταν βασιλιάς είτε ήταν παπάς. Η δημοκρατική εμπειρία, λοιπόν, είναι καινούργιο φρούτο στην ανθρώπινη ιστορία κι εκτός αυτού νοθεύτηκε πολλές φορές στο όνομα άλλων ιδανικών που βαφτίστηκαν υψηλότερα. Ο σταλινισμός και ο φασισμός, για παράδειγμα, είναι προϊόντα της δυτικής σκέψης· έλκουν τις ρίζες τους στη μεγάλη διανοητική επανάσταση του 17ου και 18ου αιώνα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι Διαφωτισμός που του άλλαξαν τα φώτα.
Ισως πάλι η ιδέα της ελευθερίας να χρειάζεται οικονομικό πλεόνασμα, σχετικά διάχυτο στην κοινωνία, για να αναπτυχθεί. Αν σκάβεις όλη μέρα στα χωράφια δεν έχεις τον χρόνο να σκεφτείς πόσο καλό θα έκανε στην κοινωνία η ελευθερία. Αν πάλι ζεις από τον πλούτο που παράγουν οι δουλοπάροικοι, δεν έχεις κανένα λόγο να τον σκεφτείς. Επρεπε να υπάρξει η πρωταρχική συσσώρευση, η δημιουργία της πρώτης αστικής τάξης για να αρχίσουν κάποιοι να σκέφτονται διαφορετικά και να προπαγανδίζουν τις αρετές της ελευθερίας. Δεν το έκαναν όλοι επειδή είχαν καλή ψυχή. Τα συμφέροντα της αναδυόμενης αστικής τάξης έρχονταν πλέον σε αντίθεση με την κοινωνική οργάνωση. Δεν μπορούσαν να επεκταθούν όπου και όσο ήθελαν (π.χ. πολλά προϊόντα ήταν βασιλικά μονοπώλια), ή απλώς ως παραγωγοί του νέου πλούτου μπορεί να βαρέθηκαν να ταΐζουν χαραμοφάηδες, είτε αυτοί ήταν βασιλείς είτε φεουδάρχες.
Μπορεί πάλι η κοινωνική οργάνωση με ελευθερία να είναι εξαιρετικά πολύπλοκο πράγμα για να το αντιληφθεί κάποιος. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο (που δεν έχει στέρεη δυτική παιδεία) να μην πιστέψει στα μάτια του και να ασπαστεί την επιστημονική γνώση ότι ο Ηλιος δεν κινείται γύρω από τη Γη. Εξίσου δύσκολο θα είναι να πεισθεί ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να ενεργεί ελεύθερα και στο τέλος να προκύπτει επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα. Η ίδια η γλώσσα δεν βοηθά· όταν λέμε «επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα» ήδη έχει εμφιλοχωρήσει η παραδοχή της δεσποτείας. Επιθυμίες είναι των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι προϊόν ενός σκοπού. Η θεωρία της ελευθερίας προϋποθέτει την άγνοια και των δύο. Δεν ξέρουμε συλλογικά ούτε τι είναι το «επιθυμητό», ούτε ποιο μπορεί να είναι το «αποτέλεσμα». Επομένως θέτουμε μόνο τους κανόνες συμβίωσης· κάθε άνθρωπος επιδιώκει το ατομικό του «επιθυμητό», και το σύνολο των ατομικών αποτελεσμάτων το βαφτίζουμε αυθαίρετα «επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα». Δεν υπάρχει κοινωνική θεωρία που να στοιχειοθετεί την ανάγκη της ελευθερίας. Η ελευθερία είναι ηθική επιταγή κι απλώς (και ευτυχώς) έχει κι εμπειρική τεκμηρίωση. Οι ελεύθερες κοινωνίες τα πήγαν πολύ καλύτερα και από τις σύγχρονές τους ανελεύθερες, αλλά και από τις προηγούμενες δεσποτείες. Η βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης στη Δύση δεν έχει προηγούμενο, ούτε στην ιστορία ούτε στον χώρο.
Περισσότερα
