Hidden in Plain Sight

by Christine Stansell


New Republic
April 29, 2011

Around the World past and present, women cover their heads before God and man. That is, they veil. A dispassionate list of veils would include nuns’ cowls, saris, lace mantillas for Mass, peasant babushkas, brides’ veils, church ladies’ Sunday hats, the wigs and headscarves of Orthodox Jews, and the headscarf my mother (middle class, Midwestern, Protestant) threw on in the 1950s when she ran across the street to the corner store. All these forms of veiling refer, religiously or secularly, to the old idea that women have something that should be hidden. Call it modesty, or propriety; but at heart it is about the sexual shame that women incur if they reveal themselves in public. In this regard, culture and tradition may be more decisive than religious belief: my mother wore a scarf because “ladies” didn’t go bareheaded in public, not because the Apostle Paul told women in the early Church to cover.

But despite all that these many veils share, there is only one kind of veil that is widely seen as a barbaric imposition, and that is the Muslim veil. From the late nineteenth century onward, Westerners defined covering as the sine qua non of women’s degradation under the yoke of Islam. Denunciations of veiling were a set piece of colonialist discourse, along with polygamy in Africa, widow-burning in India, and bound feet in China: evils to be extirpated in the name of a modernity which, even if it did not grant women equality, defined Western men as respectful and protective of women of all races. The swaggering British called for emancipating Muslim women from the veil even as they fought the women’s rights movement in Britain.

More

How the Law Accepted Gays

by Dale Carpenter

New York Times
April 28, 2011

The prestigious law firm King & Spalding has not fully explained its decision this week to stop assisting Congress in defending the law that forbids federal recognition of same-sex marriage. But its reversal suggests the extent to which gay men and lesbians have persuaded much of the legal profession to accept the basic proposition that sexual orientation is irrelevant to a person’s worth and that the law should reflect this judgment. The decision cannot be dismissed simply as a matter of political correctness or bullying by gays.

Gay-rights supporters have transformed the law and the legal profession, opening the doors of law firms, law schools and courts to people who were once casually and cruelly shut out because of their sexual orientation.

But it was a process that took a half-century to unfold. In 1961, a Harvard-trained astronomer, Frank Kameny, stood alone against the federal government. Fired from his federal job simply for being gay, he wanted to petition the Supreme Court. But at a time when all 50 states still criminalized sodomy, even the American Civil Liberties Union declared it had no interest in challenging laws “aimed at the suppression or elimination of homosexuals.” Mr. Kameny wrote his own appellate brief; without comment, the court turned him away.

More

Great Leap Backward

by Nicholas D. Kristof


New York Times
April 27, 2011

Since China is in the middle of its harshest crackdown on independent thought in two decades, I thought that on this visit I might write about a woman named Cheng Jianping who is imprisoned for tweeting.

Ms. Cheng was arrested on what was supposed to have been her wedding day last fall for sending a single sarcastic Twitter message that included the words “charge, angry youth.” The government, lacking a sense of humor, sentenced her to a year in labor camp.

So I tried to interview her fiancé, Hua Chunhui, but it turns out that Mr. Hua was recently arrested and imprisoned as well. That’s the way it goes in China these days. The government’s crackdown is rippling through the country, undercutting China’s prodigious growth and representing the harshest clampdown since the crushing of the Tiananmen democracy movement in 1989.

The reason? Surprising as it may seem, the government is worried that China could become the next Egypt or Tunisia, unless security forces act early and ruthlessly.

“Of course, they’re scared that the same thing might happen here,” one Chinese friend with family and professional ties to top leaders told me. A family member of another Chinese leader put it this way: “They’re just terrified. That’s why they’re cracking down.”

More

Why Liberals Should See (and Like) Atlas Shrugged Part 1

by Michael Shermer

Huffington Post
April 27, 2011

Yesterday a liberal friend of mine told me (in response to my query) that he would never go see the film Atlas Shrugged Part 1 because he read a review in the Los Angeles Times that was critical, and that in any case the author of the novel on which the film is based, Ayn Rand, is a fascist beloved by conservatives because she justifies their greed and selfishness.

In response I made a comment about allowing a newspaper to dictate your opinions (that went unnoticed), but his response is, in fact, not uncommon among those who have never read Atlas Shrugged (or anything else by Ayn Rand) and just go by what they've heard. Okay, well hear it here: go see Atlas Shrugged Part 1, read the novel, and judge for yourself because, in fact, liberals will find much to respect and admire in Ayn Rand, who was a champion of individual rights, was outspoken against racism and bigotry and discrimination against minorities, and most notably was way ahead of her time in championing women's rights and demonstrating through her novels (and now the film) that women are as smart as men, as clever as men, as hard working as men, as ambitious as men, as moral as men (well, okay, more moral than men), and can accomplish any task, achieve any goal, and even run an industrial enterprise as good as if not better than men. What's not to like about that?

More

Stalin’s horrors still throw Russia into turmoil

Financial Times
April 26, 2011

Arseny Roginsky, a Soviet-era dissident and one-time Gulag inmate who is now a leading Russian human rights campaigner, is not easily rattled. But even he was shocked by a recent e-mail whose author threatened to bring a can of petrol to the Moscow offices of his Memorial rights group and burn them down.

“We’re getting all kinds of letters,” says Mr Roginsky. “People are phoning us with threats and abuse.”

The sudden hatred was prompted by Memorial’s role in drawing up proposals to confront Russia’s totalitarian past and commemorate victims of Stalinism.

The programme, prepared by an advisory council on human rights set up by President Dmitry Medvedev, was accepted for consideration by the president in February. If even some of it is implemented, it would be an extraordinary step for a country that, 20 years after the Soviet collapse, has never properly come to terms with its turbulent 20th century history.

What is proposed includes monuments to victims of Stalin’s purges alongside the memorials to those killed defeating the Nazis.

More

Marriage Equality in New York

New York Times
Editorial
April 25, 2011

There are good reasons to believe that legislation legalizing same-sex-marriage in New York State is fated to fare better in Albany’s current legislative session than it did in 2009 when the State Senate voted, 38 to 24, to continue the state’s discriminatory policy of denying gay and lesbian couples the freedom to marry.

Opinion polls show a growing majority of New Yorkers favor marriage equality. And some senators who voted against the bill two years ago have since been replaced by supporters of the bill. To ensure passage, advocates now need to gain the votes of six more senators.

The most heartening new factor, though, is the active involvement of New York’s Democratic governor, Andrew Cuomo. His predecessor, David Paterson, also supported same-sex marriage, but he was too weak and unfocused to get the job done.

More

Arend van Dam (Netherlands)

Facebook’s free-speech problem

Washington Post
Editorial
April 23, 2011

Last week, Adam Conner, a lobbyist for Facebook in Washington, had some chilling words for the Wall Street Journal about the company’s plans. “Maybe we will block content in some countries, but not others,” Mr. Conner said. “We are occasionally held in uncomfortable positions because now we’re allowing too much, maybe, free speech in countries that haven’t experienced it before.”

Such a remark — even when it comes from a 25- year-old lobbyist — is deeply disturbing and seems to reflect an alarmingly cavalier attitude toward Internet censorship.

Since Facebook founder Mark Zuckerberg’s visit to China in December, rumors about an expansion of Facebook into China — perhaps in partnership with a local company — have been rampant. Mr. Zuckerberg has said that he can’t imagine accomplishing his mission of connecting the world without incorporating China. But on whose terms?

Facebook is currently banned in China. On his arrival there in December, some joked that Mr. Zuckerberg would be welcomed as the founder of “404 not found,” the result of searches for the site for those who live behind China’s Great Firewall. If Facebook expands there, China can be expected to require Facebook to share data with authorities and submit to China’s elaborate apparatus of online content censorship. Is it worth the cost?

More

A World Behind Barbed Wire

by Andrew Stuttaford

Wall Street Journal
April 23, 2011

The most remarkable thing about The Way Back, the 2010 film by Peter Weir, was neither its protagonists (escapees from the Soviet gulag system who trekked thousands of miles to their freedom) nor the curious tale of the almost certainly fictional 1956 "memoir" that inspired it (Slawomir Rawicz's The Long Walk). No, what distinguished The Way Back was its depiction of life in Stalin's camps. There have been a handful of films on this topic, but, as observed Anne Applebaum, author of a fine 2004 history of the gulag, this was the first time it had been given the full Hollywood treatment. Hitler's concentration camps are a Tinseltown staple, but Stalin's merit barely a mention.

Publishers have been more even-handed. There are many books on Soviet terror, and some have won huge readerships. Yet, as Hollywood's cynics understand, the swastika will almost always outsell the red star. That's due partly to the perverse aesthetics of the Third Reich but also to a disconcerting ambivalence—even now—about what was going on a little further to the east. The slaughter of millions by Moscow's communist regime remains shrouded in benevolent shadow. The Soviet experiment is given a benefit of a doubt that owes nothing to history and far too much to a lingering sympathy for a supposedly noble dream supposedly gone astray.

A flurry of recent books on Soviet oppression—surely encouraged by the interest generated by Ms. Applebaum's Gulag—is thus to be welcomed. One of the best is edited by Ms. Applebaum herself. Gulag Voices (Yale, 195 pages, $25) is a deftly chosen anthology of writings by victims of Soviet rule. Some are published for the first time in English, most are by writers little known in the West and each is given a succinct, informative introduction. Above all, they help illustrate the duration, variety and range of Soviet despotism.

The Third Reich lasted for scarcely more than a decade. Most of those who died at its hands were slaughtered within the space of five years or so. The Soviet killing spree dragged on, however, from the revolutionary frenzy of 1917, through the terrible bloodbaths of the Stalin era, to the last violent spasms in 1991. The ultimate death toll may have been higher than that orchestrated by Hitler, but absolute annihilations like those envisaged by the Nazis were never on the agenda. Instead the nature of Soviet repression shifted back and forth over the years: sometimes more lethal, sometimes less, sometimes carefully targeted, sometimes arbitrary. The gulag itself was, as Ms. Applebaum notes, "an extraordinarily varied place." As the title of Solzhenitsyn's The First Circle reminds us, Stalin's hell, like Dante's, was layered. And how it endured: The most recent account in Gulag Voices is an excerpt from Anatoly Marchenko's My Testimony, a memoir from 1969 that highlighted the way that Stalinist cruelty had successfully survived the dead, officially disgraced, dictator.

More

Ο τζόγος και η δύσκολη έννοια της ελευθερίας

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
23 Απριλίου 2011

Το πρόβλημα πιθανότατα ξεκινά από το γεγονός ότι το αίτημα της ελευθερίας έχει λίγα χρόνια ζωής, ενώ η δεσποτική οργάνωση της κοινωνίας ήταν κανόνας στην ανθρώπινη ιστορία. Ο διαφωτισμός, που διακηρύσσει ότι τα άτομα είναι και πρέπει να είναι αυτεξούσια, ξεκινά πριν από τέσσερις αιώνες, ενώ έχουν προηγηθεί καμιά σαρανταριά με κάποιον να μας διαφεντεύει· είτε αυτός ήταν βασιλιάς είτε ήταν παπάς. Η δημοκρατική εμπειρία, λοιπόν, είναι καινούργιο φρούτο στην ανθρώπινη ιστορία κι εκτός αυτού νοθεύτηκε πολλές φορές στο όνομα άλλων ιδανικών που βαφτίστηκαν υψηλότερα. Ο σταλινισμός και ο φασισμός, για παράδειγμα, είναι προϊόντα της δυτικής σκέψης· έλκουν τις ρίζες τους στη μεγάλη διανοητική επανάσταση του 17ου και 18ου αιώνα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι Διαφωτισμός που του άλλαξαν τα φώτα.

Ισως πάλι η ιδέα της ελευθερίας να χρειάζεται οικονομικό πλεόνασμα, σχετικά διάχυτο στην κοινωνία, για να αναπτυχθεί. Αν σκάβεις όλη μέρα στα χωράφια δεν έχεις τον χρόνο να σκεφτείς πόσο καλό θα έκανε στην κοινωνία η ελευθερία. Αν πάλι ζεις από τον πλούτο που παράγουν οι δουλοπάροικοι, δεν έχεις κανένα λόγο να τον σκεφτείς. Επρεπε να υπάρξει η πρωταρχική συσσώρευση, η δημιουργία της πρώτης αστικής τάξης για να αρχίσουν κάποιοι να σκέφτονται διαφορετικά και να προπαγανδίζουν τις αρετές της ελευθερίας. Δεν το έκαναν όλοι επειδή είχαν καλή ψυχή. Τα συμφέροντα της αναδυόμενης αστικής τάξης έρχονταν πλέον σε αντίθεση με την κοινωνική οργάνωση. Δεν μπορούσαν να επεκταθούν όπου και όσο ήθελαν (π.χ. πολλά προϊόντα ήταν βασιλικά μονοπώλια), ή απλώς ως παραγωγοί του νέου πλούτου μπορεί να βαρέθηκαν να ταΐζουν χαραμοφάηδες, είτε αυτοί ήταν βασιλείς είτε φεουδάρχες.

Μπορεί πάλι η κοινωνική οργάνωση με ελευθερία να είναι εξαιρετικά πολύπλοκο πράγμα για να το αντιληφθεί κάποιος. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο (που δεν έχει στέρεη δυτική παιδεία) να μην πιστέψει στα μάτια του και να ασπαστεί την επιστημονική γνώση ότι ο Ηλιος δεν κινείται γύρω από τη Γη. Εξίσου δύσκολο θα είναι να πεισθεί ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να ενεργεί ελεύθερα και στο τέλος να προκύπτει επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα. Η ίδια η γλώσσα δεν βοηθά· όταν λέμε «επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα» ήδη έχει εμφιλοχωρήσει η παραδοχή της δεσποτείας. Επιθυμίες είναι των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι προϊόν ενός σκοπού. Η θεωρία της ελευθερίας προϋποθέτει την άγνοια και των δύο. Δεν ξέρουμε συλλογικά ούτε τι είναι το «επιθυμητό», ούτε ποιο μπορεί να είναι το «αποτέλεσμα». Επομένως θέτουμε μόνο τους κανόνες συμβίωσης· κάθε άνθρωπος επιδιώκει το ατομικό του «επιθυμητό», και το σύνολο των ατομικών αποτελεσμάτων το βαφτίζουμε αυθαίρετα «επιθυμητό κοινωνικό αποτέλεσμα». Δεν υπάρχει κοινωνική θεωρία που να στοιχειοθετεί την ανάγκη της ελευθερίας. Η ελευθερία είναι ηθική επιταγή κι απλώς (και ευτυχώς) έχει κι εμπειρική τεκμηρίωση. Οι ελεύθερες κοινωνίες τα πήγαν πολύ καλύτερα και από τις σύγχρονές τους ανελεύθερες, αλλά και από τις προηγούμενες δεσποτείες. Η βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης στη Δύση δεν έχει προηγούμενο, ούτε στην ιστορία ούτε στον χώρο.

Περισσότερα

Λαθρεπιβάτες της απείθειας

του Κωστή Παπαϊωάννου

Τα Νέα
21 Απριλίου 2011

Καθώς η χώρα βυθίζεται ταχύτατα στη δίνη της πολυεπίπεδης κρίσης, η επιµονή στην ακριβολογία φαντάζει ίσως περιττή πολυτέλεια ή εθελοτυφλία. Κι όµως, τώρα είναι που οι λέξεις βαραίνουν περισσότερο.

Μια έννοια που «ελαφραίνει επικίνδυνα» τον τελευταίο καιρό είναι η πολιτική ανυπακοή. Ο γεννήτοράς της, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό (δείτε το βιβλίο του Περί πολιτικής ανυπακοής, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1849), υποστήριζε πως ο πολίτης που δεν εκχωρεί τη συνείδησή του στον νοµοθέτη µπορεί να παραβιάζει έναν άδικο νόµο µε σκοπό να καταργηθεί. Και ο Τζον Ρολς (κορυφαίο του βιβλίο, η Θεωρία της δικαιοσύνης, ελληνική έκδοση Πόλις, 2001) υποστήριζε πως η πολιτική ανυπακοή εµπνέεται από τις αρχές της δικαιοσύνης οι οποίες διαπνέουν το Σύνταγµα και τους κοινωνικούς θεσµούς. Τελείται µη βίαια, δηµόσια, ανοιχτά και έπειτα από κατάλληλη προειδοποίηση.

Αυτή η ανυπακοή λοιπόν µπορεί να καταξιώσει εκείνον που µε τις πράξεις του επιβεβαιώνει και ολοκληρώνει την ιδιότητα του πολίτη. Εκείνον που δρα ως επώνυµο πρόσωπο και αναλαµβάνει τις ευθύνες των πράξεών του όταν – και µόνο όταν – τα νόµιµα µέσα κατά µιας ουσιώδους και σαφούς αδικίας αποδεικνύονται άχρηστα. Αυτού του είδους η ανυπακοή, έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκφράζει σεβασµό προς τον νόµο. Ο Κινγκ δεν επαγγελλόταν οποιαδήποτε ανυπακοή ή αντίσταση στον άδικο νόµο αλλά εκείνη που γίνεται δηµόσια, αποφεύγει τη βία και είναι έτοιµη να αποδεχθεί την ενδεχόµενη κύρωση για την παράβαση του νόµου.

Περισσότερα

Το πατερναλιστικό ένστικτο

του Αριστείδη Χατζή

Το Βήμα
17 Απριλίου 2011

Kάθε φορά που τίθεται το ερώτημα της νομιμοποίησης ή απαγόρευσης μιας δραστηριότητας, όπως τα τυχερά παιχνίδια, η ενστικτώδης αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας είναι σχεδόν πάντα πατερναλιστική. Αυτός ο ενστικτώδης πατερναλισμός δεν συνδέεται με πολιτικές απόψεις, με το μορφωτικό, οικονομικό ή κοινωνικό επίπεδο, με ηλικία ή φύλο. Κυριαρχεί παντού: σε άνδρες και γυναίκες, αριστερούς και δεξιούς, πλούσιους και φτωχούς, περισσότερο και λιγότερο μορφωμένους. Ακόμα και άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται φιλελεύθεροι είναι έτοιμοι να προσθέσουν ένα «αλλά». Σε αυτή την κατακερματισμένη κοινωνία ο μόνος συνδετικός κρίκος φαίνεται να είναι η συναίνεση στην αναγκαιότητα του πατερναλισμού.

Ο πατερναλισμός βασίζεται στην πεποίθηση ότι οι πολίτες είναι σαν τα μικρά παιδιά που χρειάζονται προστασία, διότι δεν είναι ικανά να διαχειριστούν την ελευθερία τους χωρίς να προκαλέσουν κακό στον εαυτό τους και στους γύρω τους. Σπάνια σταματά στις συμβουλές, την πληροφόρηση και τα κίνητρα του λεγόμενου ήπιου πατερναλισμού. Σχεδόν πάντοτε ο πατερναλισμός καταλήγει στον σκληρό «νομικό πατερναλισμό» που απαγορεύει και ποινικοποιεί τη συμπεριφορά. Οι φορείς του νομικού πατερναλισμού δεν αρκούνται στην απαγόρευση, αλλά επιδιώκουν και την ηθική καταδίκη. Ετσι την απαγόρευση «νομιμοποιεί» και η συμβατική κοινωνική ηθική που δεν ανέχεται συμπεριφορές τις οποίες απορρίπτει η πλειονότητα. Αυτός ο «νομικός ηθικισμός» είναι στενός συγγενής του νομικού πατερναλισμού και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα πιο αποκρουστικός.

Το δίκαιο πρέπει λοιπόν να υποχρεώνει τα άτομα να ζουν με τον τρόπο που οι επαΐοντες πιστεύουν πως είναι σωστός και ωφέλιμος. Η ελευθερία μας να επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας υπερκαλύπτεται από το βαρύ πέπλο του «κοινού καλού»- όχι όμως όπως αυτό προσδιορίζεται από τα ίδια τα άτομα (για το καλό των οποίων πρόκειται), αλλά από εκείνους που κατά τεκμήριο το γνωρίζουν, προφανώς εξ επιφοιτήσεως. Αλλά ακόμα κι αν μια συμπεριφορά δεν φαίνεται να βλάπτει άμεσα κανέναν, και πάλι μπορεί να απαγορεύεται. Φτάνει να ενοχλεί όσους τη θεωρούν ανήθικη.

Δεν νομιμοποιείται η κοινωνία να απαγορεύει συμπεριφορές και να τιμωρεί; Βεβαίως μπορεί και πρέπει να το κάνει. Φυσικά και θα πρέπει να τιμωρεί την ανθρωποκτονία, τη ληστεία, τον βιασμό, την απάτη, τη δωροδοκία. Αλλά η νομιμοποίηση του κράτους (δηλαδή της κοινωνίας) να απαγορεύει και να τιμωρεί συμπεριφορές τις οποίες η πλειονότητα απλώς δεν ανέχεται έχει ένα όριο. Το όριο αυτό το έχει περιγράψει θαυμάσια ο John Stuart Μill πριν από 150 χρόνια (σε δική μου ελεύθερη απόδοση):

Ο μοναδικός σκοπός χάριν του οποίου νομιμοποιείται το κράτος να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου παρά τη θέληση του τελευταίου είναι για να αποτρέψει τη βλάβη σε άλλα άτομα. Δεν νομιμοποιείται όμως το κράτος να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου για το “δικό του καλό” (σωματικό ή ηθικό). Δεν δικαιούται να το υποχρεώσει να κάνει ή να μην κάνει κάτι διότι υποτίθεται πως έτσι θα είναι καλύτερα γι΄ αυτό ή διότι θα το κάνει ευτυχέστερο ή γιατί σύμφωνα με κάποιους έτσι είναι “πιο σωστό” ή “πιο σοφό”. Το άτομο είναι κυρίαρχο πάνω στον εαυτό του, πάνω στο σώμα του και στο μυαλό του.

(Οn Liberty, 1859)

Διαβάστε εδώ την συνέχεια


* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα ως μέρος του αφιερώματος με θέμα "Είμαστε Κοινωνία του Τζόγου;" Όμως στην ηλεκτρονική μορφή της εφημερίδας δεν ξεχωρίζει η αρχή του άρθρου από τον πρόλογο του Βήματος στο αφιέρωμα. Ο καλύτερος τρόπος να διαβάστε το κείμενο είναι στην έντυπη μορφή του που θα βρείτε εδώ.

Σχετικά κείμενά μου ενάντια στον πατερναλισμό μπορείτε να βρείτε εδώ (για την παρένθετη μητρότητα), εδώ (για τον γάμο των ατόμων του ίδιου φύλου), εδώ (για τον μη "φιλελεύθερο" τρόπο ζωής) και εδώ (για τον ρατσιστικό και μισαλόδοξο λόγο) ενώ εδώ θα διαβάσετε και ακούσετε μια σχετική διάλεξή μου.

Δες επίσης εδώ (για ένα σχετικό cause στο Facebook).

Διαβάστε επίσης σχετικά κείμενα του Πάσχου Μανδραβέλη και του Χρήστου Χωμενίδη.

Εδώ θα βρείτε το On Liberty του John Stuart Milll

Η απαγόρευση του DΝΑ

του Γιώργη Γιατρομανωλάκη

Το Βήμα
17 Απριλίου 2011

Και καλά άντε ένα γιαούρτωμα, άντε ένας προπηλακισμός, άντε και μια χειροδικία εναντίον πολιτικών και μη (όλα απεχθή και κατάπτυστα) από κάποιους δήθεν «αγανακτισμένους» και «ανυπάκουους» που νομίζουν πως έτσι θα συντελεσθεί η κάθαρση του βίου μας... Αλλά να απαγορεύσουμε το DΝΑ, ως ναζιστικό εύρημα, και να επιτεθούμε στον σεβαστό νομπελίστα καθηγητή Τζέιμς Γουάτσον που μαζί με τον, νεκρό σήμερα, Φράνσις Κρικ ανακάλυψε τη διπλή έλικα, διάβασε δηλαδή τον γενετικό μας κώδικα και πρόσφερε έτσι μια ανεκτίμητη υπηρεσία στο ανθρώπινο γένος, ε, αυτό πια δείχνει καθαρά ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο ελληνικό, θεϊκό μας DΝΑ. Δεν είναι σκέτη ντροπή και βλασφημία όσα έγιναν στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, όπου ο καθηγητής Γουάτσον μίλησε για τη μεγάλη, φιλάνθρωπη ανακάλυψη και βρέθηκε μπροστά στο τυφλό μένος αγανακτισμένων, θεόληπτων νεαρών κουκουλοφόρων. Είναι ύβρις, το ανώτατο κακό, η ασυγχώρητη από θεούς και ανθρώπους υπέρβαση του μέτρου. Στην αρχαιότητα οι Ερινύες ήταν εκείνες που τιμωρούσαν τους υβριστές-παραβάτες, ακόμη κι αν αυτοί ήταν οι ίδιοι οι θεοί. Σε μας που οι εκδικήτριες Ερινύες κοιμούνται (κατά τον ποιητή), η κάθαρση πώς άραγε θα έρθει;

Περισσότερα

Atlas Shrugged, But You Shouldn't

by Michael Shermer

Huffington Post
April 15, 2011

After decades of fruitless efforts to bring Ayn Rand's epic novel Atlas Shrugged to the silver screen, the project has finally come to fruition with the first of three installments set to open on tax day 2011, a symbolic date for libertarians and assorted other champions of liberty. With a mere fraction of a Hollywood blockbuster budget of only $10 million, the producers who gambled their own money and time, John Aglialoro and Harmon Kaslow respectively, have produced a film that even the most ardent Randian would agree was true to both the author's words and ideas. But is it a film that will drive the uninitiated to Rand's novel and philosophy? Hard to say, although the million plus downloads of the film's trailer on YouTube and the 700+ self-made videos by fans proclaiming "I am John Galt" are indicators that, blockbuster or not, Atlas -- the Greek god who bore the weight of the world on his shoulders -- is not yet shrugging.

The release of the film is also timely with Rand's resurgence of influence driven in part by Tea Party firebrands who at their rallies have posterized memorable Randenalia, such as "Atlas is Shrugging", "Who is John Galt?", and the über-Bondish "The Name is Galt. John Galt." Stimulated in part by the recession and subsequent government bailout -- which Rand watchers are quick to point out was predicted in Atlas Shrugged half a century earlier--sales of the novel skyrocketed in 2009, with its 300,000 copies putting it in competition for sales with the top 20 new novels that year. That is saying something about a half-century old 1,183-page novel chock-a-block full of lengthy speeches about philosophy, metaphysics, economics, politics, sex and money.

Featuring no-name actors well cast to suit Rand's black-and-white portraitratures of good and evil in business and government both (she was as critical of businessmen who use government pull as Adam Smith was), viewers are free to follow the narrative arc of the story and soak in the ideas delivered through verbatim quotes from the novel without being distracted by the stardom of an Angelina Jolie or Charlize Theron, purportedly vieing for the role of Rand's heroine Dagny Taggert, Operating Vice President of Taggert Transcontinental -- the literal and metaphorical vehicle for the novel's ideological message, delivered through a plot best described by the novel's original working title: The Strike.

More [See also]

Μισαλλόδοξοι

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
15 Απριλίου 2011

Ο Τζέιμς Γουάτσον, ο νοµπελίστας βιολόγος που έδινε χθες µια διάλεξη στην Πάτρα, έχει ζήσει πολλά στη ζωή του. Του έµελλε να ζήσει και όσα συµβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήµιο. Ο Γουότσον, 83 χρονών, δεν είναι ένας ουδέτερος επιστήµονας Βιολογίας. Όσοι τον ξέρουν καλά, και πρωτίστως οι συνάδελφοί του που τον θαυµάζουν και τον κάλεσαν, γνωρίζουν ότι δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, έπειτα από την ανακάλυψη του ανθρώπινου γονιδιώµατος, που υπήρξε η αρχή της επανάστασης στη Γενετική και τη Μοριακή Βιολογία. Στη διάρκεια της µετέπειτα πανεπιστηµιακής δραστηριότητάς του στρατεύτηκε σε δύο µεγάλες ηθικές και πολιτικές µάχες:

1. Πολέµησε κατά της εµπορευµατοποίησης της ανακάλυψής του.

2. Με τον στενό συνεργάτη του, χηµικό Λάινους Πάουλινγκ, αναδείχτηκαν σε δραστήριες µορφές του αγώνα κατά του πολέµου στο Βιετνάµ.

Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της πολυκύµαντης διαδροµής του, ο Γουάτσον είχε υποστηρίξει ότι οι λευκοί είναι πιο έξυπνοι από τους µαύρους της Αφρικής. προσπάθησε να θεµελιώσει µια άποψη που θεωρήθηκε ρατσιστική. Αν είχε ψηφιστεί ο νόµος Καστανίδη, θα µπορούσε να κατηγορηθεί για εχθροπάθεια. Αλλά ακόµα κι αν σήµερα επιµένει σε εκείνη την άποψη, η αντίληψη για την ελευθερία του λόγου που επικρατεί στη χώρα µας δεν θα µπορούσε να του στερήσει το δικαίωµα να την εκφράσει. Στο κάτω κάτω, επιστηµονική άποψή του είναι και την πλήρωσε, αναγκάστηκε από την κριτική των συναδέλφων του να παραιτηθεί από το εργαστήρι του. Και πάντως δεν είναι αρµόδιοι να τον κρίνουν αυτοί που του επιτέθηκαν χθες, στο Πανεπιστήµιο Πατρών. Αυτοί είναι οι συνήθεις εχθροί της ελευθερίας στα πανεπιστήµια που, στο όνοµα της Αριστεράς, υπερασπίζουν µε τα ρόπαλα υποτίθεται τη µία και µοναδική αλήθεια.

Πρόκειται για παράγοντες µισαλλοδοξίας και φανατισµού. Τυφλού, αδιέξοδου, επικίνδυνου φανατισµού επειδή στηρίζεται σε µια γελοία αυταρέσκεια. Θα είχε γούστο να τους καταδικάσει αυτούς τους φανατικούς η υπόλοιπη Αριστερά, έστω του πανεπιστηµίου, η νουνεχής, η δηµοκρατική – αυτή που δεν βολεύεται µε συνθήκες εµφύλιου πολέµου που προωθούν ορισµένοι. Υπάρχει;

Περισσότερα

Δείτε το βίντεο

Remembering the Real Ayn Rand

by Donald L. Luskin

Wall Street Journal
April 14, 2011

Tomorrow's release of the movie version of Atlas Shrugged is focusing attention on Ayn Rand's 1957 opus and the free-market ideas it espouses. Book sales for Atlas have always been brisk—and all the more so in the past few years, as actual events have mirrored Rand's nightmare vision of economic collapse amid massive government expansion. Conservatives are now hailing Rand as a tea party Nostradamus, hence the timing of the movie's premiere on tax day.

When Rand created the character of Wesley Mouch, it's as though she was anticipating Barney Frank (D., Mass). Mouch is the economic czar in Atlas Shrugged whose every move weakens the economy, which in turn gives him the excuse to demand broader powers. Mr. Frank steered Fannie Mae and Freddie Mac to disaster with mandates for more lending to low-income borrowers. After Fannie and Freddie collapsed under the weight of their subprime mortgage books, Mr. Frank proclaimed last year: "The way to cure that is to give us more authority." Mouch couldn't have said it better himself.

But it's a misreading of Atlas to claim that it is simply an antigovernment tract or an uncritical celebration of big business. In fact, the real villain of Atlas is a big businessman, railroad CEO James Taggart, whose crony capitalism does more to bring down the economy than all of Mouch's regulations. With Taggart, Rand was anticipating figures like Angelo Mozilo, the CEO of Countrywide Financial, the subprime lender that proved to be a toxic mortgage factory. Like Taggart, Mr. Mozilo engineered government subsidies for his company in the name of noble-sounding virtues like home ownership for all.

Still, most of the heroes of Atlas are big businessmen who are unfairly persecuted by government. The struggle of Rand's fictional steel magnate Henry Rearden against confiscatory regulation is a perfect anticipation of the antitrust travails of Microsoft CEO Bill Gates. In both cases, the government's depredations were inspired by behind-the-scenes maneuverings of business rivals. And now Microsoft is maneuvering against Google with an antitrust complaint in the European Union.

The reality is that in Rand's novel, as in life, self-described capitalists can be the worst enemies of capitalism. But that doesn't fit in easily with the simple pro-business narrative about Rand now being retailed.

More

See also

The Fourth Wave

by Carl Gershman


New Republic
April 14, 2011

Alexis de Tocqueville once wrote that all the great events of the past 700 years—from the Crusades and English wars that decimated the nobles, to the discovery of firearms and the art of printing, to the rise of Protestantism and the discovery of America—had the ineluctable effect of advancing the principle of equality. Political scientist Samuel Huntington went further and identified several historical waves of democratization. The First Wave began with our own revolution in 1776, which was quickly followed by the French Revolution. The Second Wave followed the victory of the Allies in World War II.

The Third Wave, according to Huntington’s thesis, was a global process that began in 1974 with the fall of the military government in Portugal and the death in 1975 of Francisco Franco, followed in both countries by successful democratic transitions. It then spread to Latin America, Asia, Central Europe and Africa, with the number of countries judged to be democracies in the Freedom House annual surveys more than tripling from 39 in 1974 to a high of 123 in 2005. This wave was the result of several factors, including economic growth, the spread of democratic values that undermined the legitimacy of authoritarian regimes, policy changes in Europe and the United States, and the demonstration effect of earlier transitions that Huntington called “snowballing.” To this thesis, Huntington also added the idea of “reverse waves,” or reactions against democratic progress, the first being the rise of fascism and communism in the 1920s and ‘30s, and the second the resurgence of authoritarianism in Latin America, Africa, and Asia in the 1960s and ‘70s.

During the last five years, we have witnessed one of these reversals, though the consensus among democracy specialists is that it has not been a full-scale reverse wave of the kind experienced earlier but rather a democratic “recession.” The number of democracies dipped in 2010 to 114, while the number of countries registering declines in political rights over the last five years has exceeded those registering gains by 77 to 57. Among the developments contributing to these declines have been a widespread crackdown on NGOs, independent media, and opposition political groups in hybrid or semi-authoritarian countries; a much more robust assertiveness internationally by autocracies such as Russia, Iran, Venezuela, and China, whose rising power has itself been a factor contributing to democracy’s decline; and a seeming loss of political will and self-confidence in the leading democracies as a result of political divisions over Iraq “enlargement fatigue” in the EU, and more recently the severe impact of the global economic crisis touched off by the market collapse of 2008. As 2010 drew to a close, the backsliding accelerated with a flurry of new setbacks—notably the rigged re-sentencing of dissident entrepreneur Mikhail Khodorkovsky in Russia, the brutal repression of the political opposition in Belarus following the December 19 presidential election, and the passage of a spate of repressive new laws in Venezuela, where President Hugo Chavez assumed decree powers.

Yet at the very moment those events were occurring, nonviolent democratic protests broke out in Tunisia. They toppled the country’s autocratic government and spread to Egypt, Libya, and across the rest of the Middle East. And we were suddenly presented with a new global situation, in which the possibilities for democratization seemed utterly transformed. The questions we now face are twofold: First, are we witnessing the beginning of a Fourth Wave of democratization, which could extend democracy’s reach into other regions of the world that have been most resistant to democratic change? Second, because such a development would clearly be in the interests of the United States, what can we do to ensure that the potential of these democratic uprisings is realized? The following are some thoughts on the nature of the current Arab revolt and a forward strategy, if you will, for advancing freedom in the world.

More

Το Κράτος ως κακός πατριός

του Χρήστου Α. Χωμενίδη

Το Βήμα
14 Απριλίου 2011

Δύο βασικές αντιλήψεις χωρούν σχετικά με τον ρόλο του κράτους. Η πρώτη θέλει τους ενήλικους πολίτες αυτεξούσιους, ελεύθερους να αποφασίζουν σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, χειραφετημένους από την καθοδήγηση και από την προστασία οποιουδήποτε πολιτειακού κηδεμόνα. Η παραπάνω αντίληψη αναγνωρίζει και σέβεται απολύτως και το δικαίωμα του υψηλού ρίσκου, ακόμη δε και της αυτοκαταστροφής. Μπορεί να επιβάλει πλήρη ενημέρωση σχετικά με τους κινδύνους που συνεπάγονται το κάπνισμα, η χρήση ναρκωτικών ή ο τζόγος, δεν διανοείται όμως να απαγορεύσει σε κανέναν να διαθέτει τον εαυτό του κατά το δοκούν, εφόσον, εννοείται, δεν βλάπτονται τρίτοι.

Κατά τη δεύτερη αντίληψη, το κράτος επέχει θέση κηδεμόνα. Σαν αγαθός πατερούλης προφυλάσσει τους πολίτες από τους πειρασμούς και τις ολέθριες έξεις. Εγγυάται τη δημόσια Υγεία και αποδοκιμάζει έμπρακτα τις «αντικοινωνικές» συμπεριφορές. Ενθαρρύνει τη δημιουργία οικογένειας, την εργασία, την ηθική συγκρότηση και την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου, όπως φυσικά το ίδιο την αντιλαμβάνεται. Είναι ένα κράτος το οποίο- ακόμη και στη δημοκρατικότερη εκδοχή του- αποτελεί συνέχεια της πεφωτισμένης δεσποτείας, στην οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται αν όχι σαν δημιουργήματα και κτήματα του Θεού, σίγουρα πάντως ως αναπόσπαστα κύτταρα της κοινωνίας.

Περισσότερα

Bob Dylan in China

by Azar Nafisi

New Republic
April 11, 2011

In memory of Farah Ebrahimi.

Times are indeed a-changing: Bob Dylan, who became an American icon by “speaking truth to power,” just gave a concert in China, one of the most repressive countries in the world. While there, Dylan not only failed to express solidarity with the Chinese dissidents in jail; according to The Washington Post, he also agreed to perform only “approved content.”

The scenario becomes even more ironic when you consider that, while Bob Dylan sang “Love Sick” in mainland China, outgoing U.S. Ambassador Jon Huntsman, a potential Republican nominee for president, spoke in his farewell address about the detention of the dissident artist Ai Weiwei, Nobel Laureate Liu Xiaobo, and others. He added, “The United States will never stop supporting human rights because we believe in the fundamental struggle for human dignity and justice wherever it may occur.” The problem is not that Dylan should not sing his love songs in China; rather, the problem is that Dylan was just fine morphing into Barry Manilow in Beijing, when he was his old self just three days prior in Taiwan, signing “Desolation Row” and “Blowin’ in the Wind.”

Artists are only human. They have many sides to them, they can be fickle, and they are mortal. What endures is not the singer but the song. Yet I still hang on to the old-fashioned belief of my youth, when we listened to Dylan, Joni Mitchell, and Joan Baez, convinced that artists were effective because they were the consciences of their societies—because their commitment was not to any political ideology, sect, or party, but to truth. Truth that is dangerous no matter what times we live in, because it is always a call to action. Once we know it, we can no longer justify our silence.

More

Cameron Cardow (Canada)

Impact of Globalization on Income Distribution Inequality in 60 Countries

by Lei Zhou, Basudeb Biswas, Tyler Bowles and Peter J. Saunders


Global Economy Journal
Vol. 11 (2011)

This paper investigates the impact of globalization on income inequality distribution in 60 developed, transitional, and developing countries. Using Kearney's (2002, 2003 and 2004) data and principal component analysis (PCA), two globalization indices are created. One of these indices is the equally weighted index. The other index is derived from the principal component analysis. The Gini coefficient of a country is regressed on each index, respectively, in all 60 test cases.

The main contribution of this paper is its finding of a negative relationship between both globalization indices and the Gini coefficient for all 60 countries under investigation. Furthermore, test results indicate that this relationship is robust. Therefore, the empirical evidence presented in this paper supports the claim that globalization helps reduce income distribution inequality within countries.

More

Read the Paper

The Evolution of Prejudice

by Daisy Grewal

Scientific American
April 5, 2011

Psychologists have long known that many people are prejudiced towards others based on group affiliations, be they racial, ethnic, religious, or even political. However, we know far less about why people are prone to prejudice in the first place. New research, using monkeys, suggests that the roots lie deep in our evolutionary past.

Yale graduate student Neha Mahajan, along with a team of psychologists, traveled to Cayo Santiago, an uninhabited island southeast of Puerto Rico also known as “Monkey Island,” in order to study the behavior of rhesus monkeys. Like humans, rhesus monkeys live in groups and form strong social bonds. The monkeys also tend to be wary of those they perceive as potentially threatening.

To figure out whether monkeys distinguish between insiders (i.e. those who belong to their group) and outsiders (i.e. those who don’t belong), the researchers measured the amount of time the monkeys stared at the photographed face of an insider versus outsider monkey. Across several experiments, they found that the monkeys stared longer at the faces of outsiders. This would suggest that monkeys were more wary of outsider faces.

However, it is also possible that outsiders simply evoke more curiosity. To rule this out, the researchers took advantage of the fact that male rhesus monkeys leave their childhood groups once they reach reproductive age. This allowed the researchers to pair familiar outsider faces (monkeys that had recently left the group) with less familiar insider faces (monkeys that had recently joined the group). When presented with these pairs, the monkeys continued to stare longer at outsider faces, even though they were more familiar with them. The monkeys were clearly making distinctions based on group membership.

More

Bill Day

Fundamental and Free Institutions: GDP Growth in Sub-Saharan Africa

by Samuel Enajero
(University of Michigan at Dearborn, Department of Social Sciences)

Many economies of the world respond differently to economic reforms. While some countries reap the full benefits of reforms, other countries, particularly in sub-Saharan Africa, are struggling. There are underlying cultural factors that act as impediments to economic success. Using IBM/Hofstede (1980) Cultural Dimensions as measures of fundamental institutions and Economic Freedom Index as measures of free institutions, we find statistically significant correlations between cultural dimensions and economic freedom components. High power distance culture (PDI) and low individualism (IND) in developing countries mitigate against the norms that form the bedrocks for free institutions. It is found that PDI has a statistically significant negative influence on business freedom, property rights, and freedom from corruption. IND has a statistically significant positive effect on the same variables. Masculine culture (MAS) has a positive impact on government expenditures and a negative association with freedom from corruption.


Read the Paper

Iran: The State of Fear

by Haleh Esfandiari

New York Review of Books
April 7, 2011

As the Libyan uprising was gathering force in late February, Iran’s president, Mahmoud Ahmadinejad, criticized Libya’s leader, Muammar Qaddafi, for using violence against his own people and advised him and other Middle Eastern heads of state to listen to their publics. The irony was not lost on anyone. Only two weeks earlier, on February 14, Ahmadinejad had sent hundreds of riot police, paramilitary Basijis, and plainclothes, baton-wielding goons to disrupt demonstrations in Tehran called by Mir Hussein Moussavi and Mehdi Karroubi, leaders of the opposition, in solidarity with the people of Tunisia and Egypt. By the end of the day, 1,500 protesters had been arrested; two had been killed.

The next day, 222 of the 290 deputies of the Majlis, Iran’s parliament, approved a resolution to put Moussavi and Karroubi on trial for sedition. Several dozen of the deputies, raising clenched fists, then began to shout out calls to execute the two men. The supposedly “moderate” speaker of parliament, Ali Larijani, quietly joined in. Karroubi and Moussavi, already under house arrest to prevent them from attending the rallies they had hoped to lead, were held incommunicado and denied visits even from their children and families.

Here was another irony, in view of the recent pro-democracy uprisings in the Middle East that Ahmadinejad purported to support. Karroubi, a senior cleric, is a former speaker of parliament; Moussavi was prime minister and guided the country through the difficult years of the Iran–Iraq war in the 1980s. Their “crime” was to have posed a serious challenge to Ahmadinejad as candidates in the 2009 presidential elections, which many Iranians believed were blatantly rigged. Millions of Iranians poured out into the streets to protest when Ahmadinejad’s victory was announced. “Where is my vote?” became the slogan of the protesters, and some even cried “Death to the dictator!”—meaning Iran’s Supreme Leader, Ali Khamenei—an almost unprecedented attack on the regime itself.

But then the security forces and Basijis cracked down with brutal force; according to the government’s own figures, some six thousand were arrested during the election protests. That crackdown, and the mass show trial of protesters broadcast on state television that followed, muted but did not silence the opposition Green Movement. Protests have been attempted periodically since and invariably suppressed by government forces, as they were again in March.

More

Παρουσίαση του άρθρου από τον Ηλία Μαγκλίνη στην Καθημερινή

Bernard Lewis: "The Tyrannies Are Doomed"

by Bary Weiss

Wall Street Journal
April 2, 2011

What Went Wrong? That was the explosive title of a December 2001 book by historian Bernard Lewis about the decline of the Muslim world. Already at the printer when 9/11 struck, the book rocketed the professor to widespread public attention, and its central question gripped Americans for a decade.

Now, all of a sudden, there's a new question on American minds: What Might Go Right?

To find out, I made a pilgrimage to the professor's bungalow in Princeton, N.J., where he's lived since 1974 when he joined Princeton's faculty from London's School of Oriental and African Studies.

Two months shy of his 95th birthday, Mr. Lewis has been writing history books since before World War II. By 1950, he was already a leading scholar of the Arab world, and after 9/11, the vice president and the Pentagon's top brass summoned him to Washington for his wisdom.

"I think that the tyrannies are doomed," Mr. Lewis says as we sit by the windows in his library, teeming with thousands of books in the dozen or so languages he's mastered. "The real question is what will come instead."

For Americans who have watched protesters in Tunisia, Egypt, Iran, Libya, Bahrain and now Syria stand up against their regimes, it has been difficult not to be intoxicated by this revolutionary moment. Mr. Lewis is "delighted" by the popular movements and believes that the U.S. should do all it can to bolster them. But he cautions strongly against insisting on Western-style elections in Muslim lands.

"We have a much better chance of establishing—I hesitate to use the word democracy—but some sort of open, tolerant society, if it's done within their systems, according to their traditions. Why should we expect them to adopt a Western system? And why should we expect it to work?" he asks.

More

Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

Το Βήμα
2 Απριλίου 2011

«Στο κέντρο κράτησης μεταναστών του Φυλάκιου υπάρχει ένας διάδρομος και επτά ή οκτώ μεγάλοι κοιτώνες με κάγκελα από το πάτωμα ως το ταβάνι. Ενας από αυτούς φιλοξενεί οικογένειες με μικρά παιδιά, δυο-τριών χρονών, είδα και ένα μωρό 10 μηνών. Στα μωρά πρέπει να παρέχεται ειδική τροφή. Το φαγητό, όπως είδα, ήταν κρύο διότι μεταφερόταν με βαν από την εταιρεία κέιτερνινγκ - ήταν Ιανουάριος μήνας. Τους έδιναν μόνο ένα πραγματικό γεύμα τη μέρα, συνήθως σούπα με κάτι κρεατικό μέσα. Για πρωινό και βραδινό έτρωγαν κάτι απλό. Το φαγητό ήταν φτωχό αλλά σχετικά καλό για ενήλικες. Ηταν όμως εντελώς ακατάλληλο για μικρά παιδιά. Οταν τους ρωτήσαμε αν υπήρχε η δυνατότητα να παράσχουν διαφορετικό φαγητό στα μωρά, απάντησαν ότι “το συμβόλαιο για την σίτιση το έχει υπογράψει η κυβέρνηση γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε σε τοπικό επίπεδο”», λέει ο Μάουρο Πάλμα επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (CPT) του Συμβουλίου της Ευρώπης που επισκέφθηκε την Ελλάδα στα τέλη Ιανουαρίου.

Μετά και από εκείνη την επίσκεψη, η CPT εξέδωσε μια Δημόσια Καταγγελία για την Ελλάδα - μέτρο στο οποίο, στα 22 χρόνια της λειτουργίας της, έχει καταφύγει μόλις άλλες πέντε φορές (δυο για την Τουρκία και τρεις για την Τσετσενία). Η καταγγελία, η οποία εκθέτει διεθνώς την χώρα μας, αναφέρει ότι η Αθήνα όχι μόνο δεν έλαβε μέτρα για να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησης των παράνομων μεταναστών και την κατάσταση των φυλακών αλλά και έδωσε αναληθή στοιχεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

«Πραγματοποιήσαμε αρκετές επισκέψεις στην Ελλάδα, ιδίως μετά το 2005 όταν βάλαμε την χώρα υπό στενή παρακολούθηση. Το 2008 ξεκινήσαμε την διαδικασία για την Δημόσια Καταγγελία. Το 2009 δυστυχώς η κατάσταση παρέμενε απαράλλαχτη. Τα περισσότερα μέτρα που μας είχε υποσχεθεί η Αθήνα δεν είχαν τεθεί καθόλου σε εφαρμογή. Παρεμβλήθηκαν εκλογές και αλλαγή κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 2010, ήρθα προσωπικά στην Ελλάδα για να συνομιλήσω με τους νέους υπουργούς και να τους προτρέψω να λάβουν μέτρα. Αποφασίσαμε να τους δώσουμε περιθώριο ενός έτους προκειμένου να πραγματοποιήσουν αλλαγές», λέει ο κ. Πάλμα. Ωσπου η αντιπροσωπεία του CPT επέστρεψε πριν από δυο μήνες για να επισκεφθεί κέντρα υποδοχής μεταναστών στον Εβρο και στην Αττική καθώς και σωφρονιστικά ιδρύματα.

«Είδαμε ότι η μεγάλη πλειονότητα των συστάσεών μας δεν είχε εφαρμοστεί και ότι οι περισσότερες πληροφορίες που είχαμε λάβει από τις ελληνικές αρχές δεν ανταποκρίνονταν στην αλήθεια που είδαμε επί τόπου. Για παράδειγμα, μας είχαν πει ότι το κέντρο κράτησης μεταναστών του Πειραιά είχε κλείσει, όμως αυτό δεν ίσχυε», λέει ο κ. Πάλμα.

Περισσότερα

Δείτε επίσης

Euphoria and Exhaustion

Edited by Nikolaus Katzer, Sandra Budy, Alexandra Köhring, and Manfred Zeller

The architects of the Soviet Union intended not merely to remake their society—they also had an ambitious plan to remake the citizenry physically, with the goal of perfecting the socialist ideal of man. As Euphoria and Exhaustion shows, the Soviet leadership used sport as one of the primary arenas in which to deploy and test their efforts to mechanize and perfect the human body, drawing on knowledge from physiology, biology, medicine, and hygiene. At the same time, however, such efforts, like any form of social control, could easily lead to discontent—and thus, the editors show, a study of changes in public attitude towards sport can offer insight into overall levels of integration, dissatisfaction, and social exhaustion in the Soviet Union.

Daryl Cagle (MSNBC)

Illegal: δείτε και ενισχύστε!

του Βαγγέλη Γεωργίου

Protagon.gr
31 Μαρτίου 2011

Η Τάνια και ο 14χρονος γιος της Ιβάν είναι παράνομοι μετανάστες από τη Ρωσία που ζουν στο Βέλγιο με πλαστά χαρτιά και ψεύτικα στοιχεία τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η Τάνια ζει μέσα στο φόβο, προσπαθεί να περνάει απαρατήρητη από την αστυνομία και τρέμει στην ιδέα πως θα γίνει έρευνα για την ταυτότητά της. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που συλλαμβάνεται. Μητέρα και γιος χωρίζονται βίαια και η Τάνια φυλακίζεται σε ένα κέντρο υποδοχής για παράνομους μετανάστες. Εκεί, θα πολεμήσει με όλες τις δυνάμεις για να ξαναβρεί τον γιο της, ενάντια σε ένα απάνθρωπο και απρόσωπο σύστημα που την απειλεί με άμεση απέλαση.

Πρόκειται για μια συνταρακτική προσφυγική ιστορία που ο ευφυής Βέλγος σκηνοθέτης Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς, αποτύπωσε στη μεγάλη οθόνη έπειτα από έρευνα. (Συμπαραγωγή: Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία / 2010 / Διάρκεια: 95'). Η αποκαλυπτική ταινία Illegal (Παράνομη), με την Anne Coesans, ήταν φιναλίστ για το βραβείο LUX 2010. Προτάθηκε από το Βέλγιο για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών ενώ κατέκτησε το βραβείο SACD της Ένωσης Συγγραφέων και Σεναριογράφων, που απονέμεται στην καλύτερη γαλλόφωνη ταινία. O Ντεπάς γύρισε το Illegal για να τη δει ο κόσμος και να μη μπορεί να πει “δεν ήξερα” και φαίνεται ότι θα το πετύχει.

Περισσότερο