Καθημερινή
22 Ιουλίου 2010
Ενας μόνο μήνας πέρασε από τη δολοφονία με ταχυδρομική βόμβα του αστυνομικού Γιώργου Βασιλάκη και όμως το θέμα είχε περίπου ξεχαστεί. Μας το θύμισε η προχθεσινή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Αντίθετα, δεν έχει ξεχαστεί, δυόμισι χρόνια μετά, η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Το θέμα απασχολεί ακόμα τον Τύπο. Οταν ο αστυνομικός είναι θύτης μιας δολοφονίας, παρακολουθούμε καταστάσεις οργής ή και βανδαλισμών. Οταν όμως οι θύτες είναι τρομοκράτες, τότε διακρίνουμε μια υπόκωφη χαρά, που εκδηλώνεται και δημόσια από τους πιο θαρραλέους. Ετσι, διαβάσαμε σε δημόσια ηλεκτρονική ιστοσελίδα «Ο μπάτσος που εξοντώθηκε είναι το δεξί χέρι του Χρυσοχοΐδη» και προχθές «Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν συνειδητά και μαζικά τη χούντα». Μάλιστα, η ιστοσελίδα εξυπηρετείται, στο όνομα πάντα της ελευθερίας έκφρασης, από δημόσιο ίδρυμα: το ΕΜΠ, ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί προνομιακά σε σχέση με τα υπόλοιπα αφού για κάθε οικοδομική μας δραστηριότητα πληρώνουμε κρατήσεις υπέρ ΕΜΠ. Επίσης, όταν ο δολοφόνος δεν είναι αστυνομικός, κάποιοι υπαινίσσονται ότι είναι το... σύστημα! Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, χαρακτήρισε τη δολοφονία του αστυνομικού «άκρως ύποπτη», ενώ αριστερός δημοσιογράφος έγραψε σιβυλλικά: «Ακόμη και αν οι τρομοκράτες (δολοφόνοι) δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους είχε εφεύρει το σύστημα».
Περισσότερα
