Καθημερινή
21 Ιουλίου 2010
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’30 υπήρξε μοιραίο για τις εθνικές μειονότητες που κατοικούσαν στη Σοβιετική Ενωση και είχαν την ατυχία να υπάρχει κάποιος ομοεθνής τους χώρος στη Δύση. Η σταλινική ηγεσία θεώρησε ότι θα μπορούσαν στο μέλλον να επηρεαστούν από την «καπιταλιστική μητέρα-πατρίδα». Ετσι, οι Κορεάτες της Απω Ανατολής, οι Γερμανοί του Βόλγα, οι Τάταροι της Κριμαίας, οι Τσετσένοι, οι Τούρκοι Μεσχετίνοι, οι Ελληνες του Πόντου θα τοποθετηθούν στη «μαύρη λίστα» του σταλινισμού και θα αποτελέσουν την τραγική κατηγορία των «τιμωρημένων λαών» της ΕΣΣΔ. Παρότι, τουλάχιστον για τους Σοβιετικούς Ελληνες του Πόντου που μελετούμε, τίποτα από τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους δεν συνηγορούσε στη σταλινική εκείνη υποψία.
Στους Σοβιετικούς Ελληνες που επέζησαν από τα γκουλάγκ και τις εκτοπίσεις στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, η λύση που άφησε ο σταλινισμός ήταν η έξοδος προς την προκλητικά αδιάφορη Ελλάδα. Από το 1939 και με διαδοχικά κύματα (1956, 1965, 1975, 1989 με κορύφωση τη σοβιετική κατάρρευση) χιλιάδες ομογενείς αυτής της κατηγορίας θα μεταναστεύσουν προς την Ελλάδα, παραγνωρισμένοι απ’ όλους, σε μια νέα, ακόμη πιο παράξενη προσφυγιά.
Περισσότερα
