The Harm in Hate-Speech Laws

by David Gordon

Mises Daily
May 30, 2012

In many countries, though not in the United States, laws prohibit "hate speech." Those who, in Jeremy Waldron's opinion, uncritically elevate the benefits of free speech over competing values oppose hate-speech laws; but Waldron thinks that a strong case can be made in their favor. (Waldron thinks that there are "very few First Amendment Absolutists" [p. 144] who oppose all regulation of speech; but he thinks that many other First Amendment scholars are unduly critical of hate speech regulations.) Waldron is a distinguished legal and political philosopher, but the arguments that he advances in defense of hate-speech laws, taken on their own terms, do not seem to me very substantial.

Hate speech, Waldron tells, us, consists of "publications which express profound disrespect, hatred, and vilification for the members of minority groups" (p. 27). "Speech," it should be noted, is used here in an extended sense; and it is the more lasting written material, movies, posters, etc, that principally concern Waldron rather than speeches, verbal threats, or imprecations, though the latter are not excluded. Many countries ban such speech:

The United Kingdom has long outlawed the publication of material calculated to stir up racial hatred. In Germany it is a serious crime to display the swastika or other Nazi symbols. Holocaust denial is punished in many countries. The British author David Irving … was imprisoned until recently in Austria for this offense. (p. 29)

One way to respond to this would be to assess hate-speech laws from the Rothbardian position that I deem to be correct. This would make for a very short review. For Rothbard, free-speech questions reduce to issues of property rights. If, for example, someone writes "Muslims get out!" on a wall, a Rothbardian would ask, "Whose wall is it?" If the author of the message wrote on his own wall, he acted within his rights; if, lacking permission, he wrote on someone else's wall, he violated the owner's property rights. People have no general right of restraint against insult. Furthermore, you do not own your reputation, since this consists of the ideas other people have of you, and you cannot own other people's thoughts. For that reason, laws against libel and slander are for the Rothbardian ruled out. Waldron asks, If laws forbid libel of a person, why not laws against group libel as well? A more un-Rothbardian argument could hardly be imagined.

More

How China Flouts Its Laws

by Chen Guangcheng

New York Times
May 29, 2012

Since I arrived in the United States on May 19, people have asked me, “What do you want to do here?” I have come here to study temporarily, not to seek political asylum. And while I pursue my studies, I hope that the Chinese government and the Communist Party will conduct a thorough investigation of the lawless punishment inflicted on me and my family over the past seven years.

I asked for such an investigation while I was hospitalized in Beijing, after I had left the refuge of the United States Embassy and American officials negotiated my reunification with my family. High officials from the Chinese government assured me that a thorough and public investigation would take place and that they would inform me of the results. I hope that this promise will be honored. But the government has often failed to fulfill similar commitments. I urge the government and people of the United States and other democratic countries to insist that the Chinese government make timely progress in this matter.

The central government and the authorities in Shandong Province, Linyi City and Yinan County have many questions to answer. Why, beginning in 2005, did they illegally confine my family and me to our house in Dongshigu Village, cutting us off from all contact with other villagers and the world? Why, in 2006, did they falsely accuse me of damaging property and gathering a crowd to interfere with traffic and then, after farcical trials that excluded my witnesses and defense counsel, send me to prison for 51 months? On what legal basis, following my release from prison in 2010, did they turn our home into another, equally harsh, prison?

The fundamental question the Chinese government must face is lawlessness. China does not lack laws, but the rule of law. As a result, those who handled my case were able to openly flout the nation’s laws in many ways for many years.

More

The Darling Dictator of the Day

by Marc Sommers

New York Times
May 27, 2012

Rwanda’s Paul Kagame is accustomed to accolades. On May 12, he received yet another honorary degree, this time from William Penn University in Oskaloosa, Iowa. Celebrating Kagame is in vogue because he is credited with leading a remarkable recovery from war and genocide in the heart of Africa.

There certainly have been achievements in Kagame’s Rwanda. Economic growth has been climbing (G.D.P. growth for 2011 was more than 8 percent) and private investment is a featured component of that growth (Costco and Starbucks now buy about a quarter of Rwanda’s premium coffee crop).

In fact, the World Bank ranks Rwanda as the eighth easiest place to start a new business. The government is renowned for reducing corruption, expanding security, addressing genocidal crimes and increasing women’s rights.

Yet while Kagame is no Idi Amin or Charles G. Taylor, he does not merit his reputation as a visionary modernizer. The reason is simple: his state is all about force.

More

A New Attack on the Constitution

New York Times
Editorial
May 18, 2012

On Wednesday, a federal judge struck down a law allowing the indefinite detention of anyone suspected of terrorism on American soil as a violation of free speech and due process. Two days later, the House made it clear it considered those to be petty concerns, voting to keep the repellent practice of indefinite detention on the books.

On a 238-to-182 vote, it rejected a proposal for something so basic that it is hard to believe there was an argument about it: a formal charge and trial for anyone arrested in the United States. You might have thought that was guaranteed in the Constitution, but that right was stripped away in last year’s military policy bill, signed by President Obama, which made an exception for terror suspects. By giving the military the power to deal with domestic terrorists, the bill essentially allowed presidents to brand anyone a terrorist and lock them up for life without a trial.

“That is an extraordinary amount of power to give the executive branch over individual freedom and liberty,” said Adam Smith, a Democrat of Washington, who proposed amending this year’s defense bill to end the exception. “I don’t think it is necessary to keep us safe.” He was joined by Justin Amash, a Republican of Michigan, and several libertarians who feared government abuse.

More

China’s Misrule of Law

by Michael A. Fitts and Amy Gadsden

Project Syndicate
May 18, 2012

A last-minute deal between the United States and China may afford human-rights lawyer and activist Chen Guangcheng the opportunity to enroll in law school in New York. But, even if a way out of the diplomatic debacle is at hand, much about the case remains troubling. In particular, despite more than three decades of legal reform in China, Chen had precious little recourse to fight harassment and house arrest at the hands of the Chinese authorities.

Indeed, 23 years after dissident Fang Lizhi took refuge in the US embassy following the crackdown in Tiananmen Square, Chen’s only option was to take the same last-gasp leap into the arms of American diplomats. Chen’s case reveals weaknesses in China’s legal system, and it should spark a push to build stronger ties between China’s human-rights activists and the broader legal profession.

Chen rose to prominence as a self-educated legal activist after he challenged harsh enforcement of the government’s family-planning policies. His approach reflected a larger trend of rights-based resistance in China that began in that late 1990’s; Chen was part of a coterie of lawyers and activists, some well-known and many others not, who wanted to see the government behave according to its own rules.

More

Οι «δημοκρατικοί» αντίπαλοι της Δημοκρατίας

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
13 Μαΐου 2012

Η Δημοκρατία δεν ευλογεί την παραβίαση των κανόνων συμβίωσης, απλώς επιτρέπει σε όλους να συμμετάσχουν στον ορισμό αυτών των κανόνων.

«Σε μια δημοκρατία», έγραψε ο Αμερικανός δικαστής Φίλιξ Φρανκφούρτερ, «το υψηλότερο αξίωμα είναι αυτό του πολίτη». Αυτό είναι μια άλλη ανάγνωση του πρώτου άρθρου στα συντάγματα όλων των χωρών, που περίπου λένε ό,τι και το ελληνικό: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό...». Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε πολίτης από μόνος, κατέχοντας το υψηλότερο αξίωμα, μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, αλλά οι περισσότεροι πολίτες μαζί ορίζουν την τύχη μιας χώρας· είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Την περασμένη Κυριακή, οι Ελληνες άσκησαν την ύψιστη εξουσία τους και ίσως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Και αυτό, διότι όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα πράγματα, στην Ελλάδα και η έννοια της δημοκρατίας έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ ώστε τα πάντα κατέληξαν πολτός. Τα πολιτικά δικαιώματα συγχέονται με τα ατομικά· ο νόμος της πλειοψηφίας με το «δίκιο» μιας τάξης· η υποχρέωση τήρησης των νόμων με το δικαίωμα (υπό όρους) της πολιτικής ανυπακοής· η δημοκρατία με την οχλοκρατία· η πολιτική με τον χουλιγκανισμό· το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου με τις βιαιότητες· το δικαίωμα της συνάθροισης με τις καταλήψεις· η νόμιμη βία, που οφείλει να ασκεί τηρώντας τους κανόνες το κράτος, με την παράνομη βία εκείνου που θεωρεί ότι αδικείται.

Το αποτέλεσμα αυτής της ιδεολογικής θολούρας αποτυπώνεται στην καθημερινότητά μας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα. Υμνώντας τη δημοκρατία, φτάσαμε στην τυραννία των μειοψηφιών, που αποτρέπουν βιαίως την εφαρμογή των νόμων, στο όνομα ενός «ανώτερου» και αυτοπροσδιοριζόμενου «δίκιου» το οποίο ορίζεται ανάλογα με τα γούστα ή τις ιδεοληψίες καθενός κι αδιαφορώντας για τις προτεραιότητες των άλλων.

Ομως, η δημοκρατία δεν είναι ένα σύστημα απόλυτης ελευθερίας· είναι το πιο ελεύθερο σύστημα που έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Δεν ευλογεί την παραβίαση των κανόνων συμβίωσης, απλώς επιτρέπει σε όλους να συμμετάσχουν στον ορισμό αυτών των κανόνων. Δεν είναι ένα σύστημα που επιτρέπει στις μειοψηφίες να κάνουν ό,τι θέλουν· είναι ένα σύστημα που επιτρέπει στις μειοψηφίες να λένε ό,τι θέλουν, έτσι ώστε να πείσουν και να γίνουν με τη σειρά τους κάποια στιγμή πλειοψηφία για να ορίσουν τους κανόνες. Δεν επιτρέπει καν στην πλειοψηφία να κάνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν τα θεμελιώδη δικαιώματα κάθε ατόμου, που δεν μπορεί να καταπατήσει ούτε το 99,9% του υπόλοιπου λαού.

Περισσότερα

Does the Law Matter in China?

by Nicholas Bequelin

New York Times
May 13, 2012

Does the law matter in China? A cursory look at the two crises that have hit the Chinese government in recent weeks — one at the very top, with the purge of Bo Xilai, and one at the grassroots, with the escape from unlawful house arrest of the blind activist Chen Guangcheng — suggests not.

The two cases have in common an overt and blatant disregard for legality, an unwillingness of the central government to correct manifest injustices, and the notion that only U.S. diplomatic compounds are safe-havens in China.

Bo, the maverick princeling, turned a brutal anti-mafia campaign in the southwestern metropolis of Chongqing into an instrument of personal power designed to garner popularity through swift “justice” and to eliminate political rivals. His suspension by the Party’s Central Committee came only after his police chief took refuge in the United States Consulate.

Chen, the dauntless rural activist from Shandong province, had attempted to use the existing legal system to expose wide-ranging abuses of power by local officials, only to be sentenced in 2006 to more than four years in prison on trumped-up charges by a local court. Upon his release in September 2010, local officials and hired thugs unlawfully kept him confined in his home. He too, after dramatically escaping his captors, sought refuge in a U.S. diplomatic enclave.

Both cases are widely seen as emblematic. Bo’s embodies the corruption of an unchecked political elite: Communist Party members are investigated by the party’s own disciplinary committee, and not by the courts. Chen’s case is rife with the predatory behavior of local officials whose conduct is more reminiscent of China’s feudal past than of the “new socialist countryside” Beijing leaders claim to be building.

Yet it would be a mistake to conclude that the law doesn't matter in China.

More

(Δεν) ξέρω ποιοι με χτύπησαν

του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Protagon.gr
13 Μαΐου 2012

Δεν ξέρω ποιοι ήταν, αλλά ξέρω ποιοι είναι. Πρώτος, ο κακός μου εαυτός. Μετά, η κακιά ώρα. Ύστερα, τρεις τύποι μαυροντυμένοι (εγώ όλους ψηλούς τους βλέπω) με άρβυλα. Πιστεύω πως δεν ήθελαν να με σκοτώσουν. Αν ήθελαν, θα το είχαν πετύχει. Είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους. Να μου σπάσουν πόδια και χέρια, να με μαχαιρώσουν και να με ξεκάνουν. Από αυτήν την άποψη, ευχαριστώ τους θύτες μου, διότι δεν είναι φονιάδες. Μόνο τραμπούκοι. Που, προφανώς, αποφάσισαν να με στραπατσάρουν για να μου δώσουν ένα μάθημα - και μαζί να στείλουν μήνυμα στον ΣΚΑΪ.

Τρεις μέρες τώρα, ζω τα γενέθλια μιας δεκαετίας, όλα μαζεμένα. Όχι μόνο διότι ένα τέτοιο περιστατικό σχεδόν σε γερνάει απότομα. Κυρίως, γιατί μου έχουν απευθυνθεί με καλοσύνη χιλιάδες άνθρωποι σε τόσο λίγες ώρες. Και διότι νιώθω ότι καλούμαι να κάνω μια καινούρια αρχή. Το πρήξιμο φεύγει. Το φάντασμα;

Το φάντασμα με χτύπησε. Αυτό, που επίσης κατοικεί μέσα σ’εκείνους που σχολίασαν διαδικτυακά ότι χάρηκαν διότι τους είμαι ενοχλητικός. Δίχως εξήγηση, γιατί ακριβώς. Έστω, ας είναι το ύφος. Η διαφορά στοχοποιείται. Ομοίως και στο λόγο. «Βλέπε, άκου, μη μιλάς» - μας λέγαν στο στρατό. Κι όπως και να’χει το πράγμα, δουλεύω στον ΣΚΑΪ. Αν κι εδώ που τα λέμε, στην ιστορία αυτή φοβάμαι πως δεν έχω όνομα. Έπινα το ποτό μου σε ένα μέρος όπου δεν δικαιούται να κυκλοφορεί δημοσιογράφος του καναλιού μου. Ειδικά δε νεαρός, πολύ κοντοκουρεμένος, ενοχλητικά φιλελεύθερος και αηδιαστικά «αστός». Στην ιστορία αυτή είμαι κάποια μεμονωμένα μου χαρακτηριστικά. Δεν έχω όνομα. Ούτε ζωή, ούτε υπόβαθρο. Αν κάτι μένει από το όνομά μου είναι το επίθετο. Έτσι έχει. Τη νύχτα εκείνη στο πεζοδρόμιο κλωτσιές δεν έτρωγε ο Κωνσταντίνος, που γράφει μουσικές, φτιάχνει μακαρονάδες και μεταφράζει Λάρκιν, αλλά ο (Μπογδάνος) του ΣΚΑΪ.

Περισσότερα

Η κουλτούρα της βίας

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
11 Μαΐου 2012

Ο ξυλοδαρμός του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μπογδάνου από αγνώστους, χθες τα ξημερώματα στα Εξάρχεια, είναι ένα ακόμα περιστατικό προπηλακισμού εναντίον δημοσιογράφου. Δεν είναι πρωτοφανές. Εντάσσεται σε μια κουλτούρα της βίας που άρχισε να εκφράζεται με το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και κερδίζει συνεχώς έδαφος τον τελευταίο καιρό.

Η άνοδος της ολοκληρωτικής και βίαιης Χρυσής Αυγής, ο μπρουταλισμός των μελών της και η γελοιότητα των στρατοχωροφυλακίστικων ιαχών τύπου «εγέρθητου», σε συνδυασμό με τον λόγο μίσους της οργάνωσης και τις απειλές εναντίον δημοσιογράφων, έστρεψαν τα βλέμματα εναντίον της καθαρόαιμης φασιστικής βίας κατά εργαζομένων στον Τύπο. Ωστόσο, σημαντικές είναι οι απειλές βίας και τα βίαια επεισόδια που έχουν προέλευση το άλλο άκρο, έναν ασαφή χώρο που κινείται στην περιοχή του ακροαριστερού - αντιεξουσιαστικού χώρου. Δυο φορές το τελευταίο διάστημα κυκλοφόρησαν εκτεταμένα αφίσες στις οποίες επικηρύσσονταν δημοσιογράφοι, με τα ονόματα, τις ιδιότητές τους και τις φωτογραφίες τους! Πριν από λίγες μόλις μέρες εδάρη στα Εξάρχεια ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός, επειδή αυτοί που του επιτέθηκαν τον πέρασαν για «επικηρυγμένο» δημοσιογράφο, ο οποίος του έμοιαζε φυσιογνωμικά! Και φυσικά, αν μπείτε στο Ιντερνετ, θα δείτε ότι το μίσος και οι απειλές ξεχειλίζουν σε σάιτ με αδιαφιλονίκητα ακροαριστερή - αντιεξουσιαστική ταυτότητα.

Το δυστύχημα είναι ότι τη ρητορική του μίσους υποδαυλίζουν και οι δήθεν προοδευτικές τοποθετήσεις που θεωρούν ότι όσες δημοσιογραφικές φωνές δεν συμφωνούν με τις εκάστοτε θέσεις της «επανάστασης» είναι ενεργούμενα, διαπλεκόμενοι, πουλημένοι ή και «εργοδοτικοί». Για την κουλτούρα του μίσους ο εχθρός είναι η διαφορετική άποψη, που προσεγγίζεται με όρους συνωμοσιολογίας. Όλα αυτά, βεβαίως, δεν μπορεί να είναι αριστερά. Είναι βάρβαρα και φασιστικά. Ό,τι κι αν νομίζουν πως είναι οι κήρυκες του μίσους - και οι βίαιοι μπράβοι τους.

Περισσότερα

Free Market Fairness

Review by Samuel Brittan

Financial Times
May 6, 2012

The word “liberal”, with a small l, has acquired so many different and contradictory meanings that I tend to avoid it. The fact remains that it is very much in currency in some parts of the world. Leave aside the use in French political rhetoric of “neoliberalism” as a term of abuse for Anglo-American capitalism. Liberalism per se is used a great deal in both highbrow and lowbrow US debate. Former president George Bush senior used the “l word” to damn his Democrat opponents. On the other side of the fence, most American academics regard themselves as liberals of one kind or another.

John Tomasi, a US professor of political philosophy, helpfully lists the beliefs that should be common to all liberals: the right to a fair trial, freedom of expression, political participation, personal autonomy and so on. Beyond that liberals divide. So-called libertarians value the economic rights of capitalism: the right to start a business, personally negotiate terms of employment, and make autonomous savings and investment decision, are essential rights. For those Tomasi calls “left liberals”, these are less important if they matter at all. Indeed the late Harvard professor John Rawls, regarded by many as the pope of left liberals, believed that the rights he regarded as essential could as well be achieved in a socialist economy as in a capitalist welfare state. They might well be called social democrats on the eastern side of the Atlantic. Libertarians, on the other hand, value “spontaneous order” on the model of Adam Smith’s invisible hand.

Tomasi much prefers the libertarian interpretation. But he notes that most of his friends and colleagues are left liberals, who are sceptical of the moral significance of private economic liberty and believe that a central function of government is to provide a wide range of social services. You can say that with knobs on for those of us who work in the broadsheet media or state-financed broadcasting. But this is not just a matter of personal frictions. The author is genuinely attracted by some aspects of left liberalism – including its insistence that social institutions should benefit all members of society, above all the poorest – and he tries to give substance to the term “social justice”.

More

Η Βίκυ και οι άλλες

της Γιούλης Φωκά-Καβαλιεράκη

Το Βήμα
3 Μαΐου 2012

Αν υπάρχει μια τουλάχιστον αδιαμφισβήτητη αρχή σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία αυτή είναι ότι όλοι είναι ίσοι και ίσες απέναντι στους νόμους. Είτε είσαι σύζυγος υπουργού από το Κολωνάκι, είτε εκδιδόμενη γυναίκα στο εξαθλιωμένο κέντρο της Αθήνας, από τη στιγμή που θα παραβείς το νόμο, η δικαιοσύνη οφείλει να σε αντιμετωπίσει με τους ίδιους κανόνες και τις ίδιες διαδικασίες. Η δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή.

Δυστυχώς όμως η δικαιοσύνη δεν είναι αυτή η αγέρωχη φιγούρα με τα δεμένα μάτια που με το ένα χέρι κρατάει τη ζυγαριά για να μετρήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε υπόθεσης και με το άλλο το σπαθί της μάχης που δίνει για την επικράτηση του ορθού λόγου και της ακριβοδικίας. Η δικαιοσύνη είναι οι άνθρωποι που την εφαρμόζουν.

Έτσι, αν σου τύχει να είσαι διάσημος ή πλούσιος - ή και τα δυο - έχεις σίγουρα πολύ περισσότερες πιθανότητες η δικαιοσύνη να σε αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη στοργή και επιείκεια από έναν ασήμαντο «πτωχούλη» - κι ας μην αναφερθούμε στην περίπτωση που μπορεί να είσαι επιπλέον γυναίκα και μάλιστα αλλοδαπή, όπου οι πιθανότητες χυδαίας κακομεταχείρισης αυξάνονται ακόμη περισσότερο.

Αυτό συμβαίνει γιατί αν είσαι πλούσιος και διάσημος τα λεφτά και η φήμη σου θα σου αγοράσουν στη χειρότερη περίπτωση καλούς δικηγόρους, στην καλύτερη ολόκληρο το σύστημα.

Τι θα συμβεί λοιπόν στην περίπτωση μιας καλομαθημένης γυναίκας υπουργού που κατηγορείται για τη διαφθορά του αιώνα, διασύρεται και προφυλακίζεται και τι στην περίπτωση των σχεδόν είκοσι παράνομα εκδιδόμενων και οροθετικών γυναικών που επίσης διασύρονται και προφυλακίζονται;

Περισσότερα