Parapolitika.gr
31 Ιουλίου 2013
Η αισθητή παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχει απασχολήσει τους τελευταίους μήνες την κοινή γνώμη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ανάμεικτα αισθήματα. Η πλειοψηφία ανησυχεί, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που επιχαίρουν. Ο χαρακτηρισμός «χρυσαυγίτης» ακούγεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Το ερώτημα είναι εάν αποδίδεται σωστά στα πρόσωπα που αποδίδεται. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί κόμμα αστικού τύπου, ώστε να αποτελεί ευρύ χώρο υποδοχής ετερόκλητων ανθρώπων, αλλά μια παραστρατιωτικής υφής οργάνωση, με ό,τι αυτό θα έπρεπε λογικά να συνεπάγεται. Εντούτοις, στην ελληνική εκδοχή του πράγματος, βλέπουμε να στεγάζονται υπό τη σκέπη της μια πλειάδα Ελλήνων, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Μια εύκολη εξήγηση, συχνά γραφόμενη και υποστηριζόμενη, είναι πως αποτελεί έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την πιεστική, έως τραγική, καθημερινότητα. Επειδή όλοι μας, εάν το θέλουμε, μπορούμε να έχουμε μνήμη, ας ανατρέξουμε στην εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, ώστε να δούμε ότι αυτοί που στεγάζονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι κατ’ ανάγκη χρυσαυγίτες, αλλά άνθρωποι που ιδεολογικά ήταν ακροδεξιοί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει ή να τολμούν, τότε, να το παραδεχθούν ανοικτά και χωρίς αστερίσκους.
Οι υπάρχοντες ακροδεξιοί μετακόμισαν προς την Χρυσή Αυγή, δεν δημιουργήθηκαν στην πλειοψηφία τους σήμερα. Ο θείος Τάσος, ο μπάρμπα Γιώργης στη γειτονιά, ο Γιάννης ο φούρναρης και ο συμφοιτητής Μάνος αποτελούν κοινές, σε πολλούς μας, ιστορίες.
Ο θείος Τάσος ήταν ανδρεϊκός και ψήφιζε φανατικά το ΠΑΣΟΚ. Έδινε και χρήματα για το κόμμα όποτε παρίστατο ανάγκη. Με όρους του σήμερα, ανήκε στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Διέπετο από αντιαμερικανισμό και είχε πάθος με την υπεράσπιση των συνόρων από τους Τούρκους. Εκείνο όμως που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν οι συνομωσίες των σιωνιστών που επιβουλεύονταν τον ελληνισμό. Διάβαζε φανατικά βιβλιογραφία σχετική με το θέμα και δεν δίσταζε να διατρανώνει την πεποίθησή του ότι «όλα τα κανονίζουν οι Εβραίοι». Συνεπώς, για τον θείο, δεν ήταν στραβά όλα όσα έκανε ο Χίτλερ. Παρεμπιπτόντως, και η ήττα του Χίτλερ στους Εβραίους αποδιδόταν. Πολλά χρόνια αργότερα ο θείος Τάσος είχε την ίδια ερμηνεία για τη διαμάχη Σημίτη – Χριστόδουλου σχετικά με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θα χαιρόταν, φαντάζομαι, που προσφάτως τον δικαίωσαν οι αποκαλύψεις της Δήμητρας Λιάνη και του Τράγκα...
Ο μπάρμπα Γιώργης ήταν γείτονας, ο οποίος ψήφιζε τη Νέα Δημοκρατία. Ένιωθε όμως ασφυκτικά μέσα στο κοστούμι της μεταπολίτευσης. Με παράπονο συνήθιζε να λέγει ότι στην πραγματικότητα ήταν βασιλικός και χουντικός, αλλά δεν είχε κομματικό φορέα να τον εκφράσει. Αφήστε που δεν έπρεπε να βγει ο Αντρέας. Θεωρούσε ότι κάθε ίχνος αλλαγής στην ελληνική κοινωνία αποτελεί σημάδι παρακμής. Μόνο η εμμονή στην ελληνική παράδοση θα μας σώσει. Όσο για την Κατοχή, δεν έπαυε να υποστηρίζει την προσφορά των ταγμάτων ασφαλείας στη σωτηρία του έθνους από τους «συμμορίτες και τον εβραιομασόνο Στάλιν».
Περισσότερα
