Athens Voice
29 Μαΐου 2013
Στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου έχει καταρρεύσει όχι μόνο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, αλλά και ο λαϊκισμός αυτής της περιόδου. Αυτός ενσωμάτωνε στο λόγο του ιδεολογικές εγκλήσεις που επιδίωκαν να ενισχύσουν τους κυρίαρχους συνασπισμούς εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) συνδέοντας την πολιτική ελίτ με τους ψηφοφόρους της. Ήταν ένας λαϊκισμός της ενσωμάτωσης και όχι της διαμαρτυρίας, γιατί επιδίωκε να «δέσει» οργανικά τις ελίτ με τους «μη προνομιούχους» και όχι να καθοδηγήσει τη διαμαρτυρία των μαζών έναντι των ελίτ (Περόν, Λεπέν, Τσάβες).
O σημερινός λαϊκισμός στην Ελλάδα δεν θέλει να συνδέσει τις ελίτ με τις «μάζες», αλλά να υποστηρίξει πως οι κοινωνίες δεν χρειάζονται ελίτ ή να αποδείξει πως μόνο ο αγνός, αδιαίρετος, αδιαμεσολάβητος από τους θεσμούς της απατηλής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας λαός είναι ελίτ. Η κύρια όμως διαφοροποίησή του από το λαϊκισμό της μεταπολίτευσης είναι η κυριαρχία της εθνολαϊκίστικης διάστασης έναντι αυτής της ενσωμάτωσης (Νίκος Μουζέλης) ή της απλής διαμαρτυρίας.
Σίγουρα ο τρόπος συγκρότησης του μεταπολιτευτικού συστήματος εμπεριείχε αρχές του εθνολαϊκισμού (μακεδονικό, στήριξη των σφαγέων Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς, μάχη των ταυτοτήτων, Ίμια, στήριξη Οτσαλάν, στάση έναντι θρησκευτικών-εθνοτικών μειονοτήτων, άρνηση του δικαιώματος ατομικού και εθνικού αυτοπροσδιορισμού κ.ά.). Μεταξύ άλλων είναι οι βραβεύσεις των διαφόρων Κάρατζιτς που σήμερα παράγουν Κασιδιάρηδες. Απ’ αυτό τον εθνολαϊκισμό, όμως, απουσίαζε η ταύτιση των «απέναντι ξένων» με τους «από πάνω». Εξηγούμαι.
Περισσότερα
