Arab Women Fight to Defend their Rights

Spiegel
November 29, 2011

The Arab Spring seemed to herald a new era of emancipation for women in the Arab world. But Islamists are on the rise in Tunisia and Egypt, and there are worrying reports of sexual assaults on demonstrators in Cairo's Tahrir Square. Many women in the region fear a rollback of what rights they had under the dictators.

She looks serious in the picture she has posted on the Internet. She is also naked, a young Egyptian woman showing her body to her country. Aliaa Magda Elmahdy, a 20-year-old art student at the American University in Cairo, wanted to protest against the oppression of women and conservatism in her country. To achieve that, she did something that is almost unheard of.

"Undress and stand before a mirror and burn your bodies that you despise to forever rid yourselves of your sexual hangups," she wrote in her blog. In a country where couples cannot kiss in public, her act came as a shock.

Since triggering a scandal two weeks ago, the Egyptian woman has had to hide from the hatred of religious conservatives, and even secular Egyptians have distanced themselves from her. They don't want to be associated with her act, and they are afraid of being characterized as worldly, licentious and immoral.

There is much at stake at the moment for Egypt's young people, who are protesting once again on Tahrir Square, this time against military control of the country, as if the revolution of January and February had never happened. It is no longer merely a question of whether the country will achieve the transition to democracy, but also of what kind of society Egypt wants and what the status of women will be in that society.

There have been numerous reports within the last week of sexual assaults on women at Tahrir Square, assaults involving both security forces and protesters. The Egyptian-American journalist Mona Eltahawy, who had taken part in the protests on the square, was held for hours while blindfolded. Policemen groped her and broke one of her arms and a hand. "(They) groped and prodded my breasts, grabbed my genital area and I lost count how many hands tried to get into my trousers," she wrote on Twitter. "They are dogs and their bosses are dogs."

More

Amnesty: why the pen is mightier than the sword

Observer
November 27, 2011

It has never been easier to support Amnesty International's campaigns. From sending tweets to signing petitions online, or even attending public rallies, people can demand action in a range of ways. So why does the pioneering human-rights organisation want us to return to old-fashioned letter-writing for its Write for Rights campaign? "It still works. It's still very important," says Kate Allen, director of Amnesty International UK. "In our 50th year, we are showing that our original founding idea, of writing either to authorities that are abusing human rights or to people who are on the receiving end of that, can still be massively powerful.

"If you're in prison, you're not going to get tweets and emails. But you may well get those letters and cards. And if you're not getting them, your family might be getting them.

"I can't remember how many times I have been told by a prisoner of conscience or an organisation like Women and Men of Zimbabwe Arise that our cards and letters bring real hope. They are a link to the outside world and give them knowledge that they're not struggling on their own."

Amnesty International has chosen 10 cases for its Write for Rights campaign, each championed by high-profile Amnesty supporters such as Ian Hislop and Saffron Burrows. It hopes that sending letters to those who can stop abuses will make a difference.

Here we profile four cases in the Write for Rights campaign, along with the names and addresses of the people you need to write to.

More

Carl Barât speaks about the plight of a Greek journalist

Guardian
November 27, 2011

Manolis Kypreos is a journalist who got caught up in the unrest in Athens when reporting on protests against the Greek government public spending cuts. His hearing was permanently damaged after a stun grenade was thrown at him, reportedly by a policeman. Singer and guitarist Carl Barât, formerly of the Libertines, explains why Amnesty International is asking people to help Kypreos through its Write for Rights campaign.

More about the Amnesty International Write for Rights 2011 Campaign

More about the Manolis Kypraios case

See also

Fairness and the 'Occupy' movement

by Arthur C. Brooks

Wall Street Journal
November 25, 2011

The Occupy Wall Street movement has just passed its two-month anniversary. The protesters' calls for greater income redistribution and their denunciations of capitalism have become shriller, and the protests are becoming more violent and destructive.

A major topic of debate in conservative circles these days is how to respond. There are two schools of thought. One advocates the firehoses-and-handcuffs approach. The other is to ignore the movement and hope it fades away.

Neither is correct. Conservatives and free-enterprise advocates should seize the moment to show their own passion for the issues being debated—and, where appropriate, even embrace the protesters' moral critique of America's distorted and depressed system.

The most important area of disagreement concerns what our country needs today. The "We are the 99%" signs at every Occupy rally make it clear the protesters believe greater income equality—not more free enterprise—is what America needs. Unsurprisingly, the White House has found this class-struggle leitmotif quite handy to divert attention from its economic record. Last month White House spokesman Josh Earnest assured the public that the "interests of 99% of Americans are well represented" by Mr. Obama. This came after the president's well-worn attacks on "millionaires and billionaires," who, as we have heard many times, are not paying their "fair share."

Free-enterprise advocates should view this as a rare opportunity to expose mistaken and misleading arguments about income inequality. The dreaded top 1% earns about 20% of income today, we hear. Yes, and they also pay 37% of the federal income taxes, according to the Tax Foundation. Further, as my colleague Jim Pethokoukis has shown, wealth inequality is roughly unchanged from 20 years ago—and from 40, 60 and 80 years ago too, for that matter. According to the Congressional Budget Office, every income quintile has seen a real increase in purchasing power of at least 18% over the past 30 years.

More

Ai Weiwei: 'Shame on Me'

Spiegel
November 24, 2011

The Chinese artist Ai Weiwei speaks about the changes in his life since the end of his detention in June and shows himself moved and surprised by a new culture of protest in his country.

SPIEGEL: Last week you made a €970,000 ($1.3 million) payment to the bank account of the Chinese tax authorities. You consider it to be a kind of guarantee, a deposit. Do they consider it to be an admission of guilt?

Ai: I cannot speak for them. But I can tell you a lot about the pressure from the tax bureau and the police department on me. They really, really wanted us to pay. They tried to push us hard. They said: Pay something, you should understand. But they did not tell me what I should understand.

SPIEGEL: So the fact that you finally paid is a kind of victory for them?

Ai: Well, it was desirable for them but we had no choice. They said: If you don't pay, we will bring your case to the public security office, and then you will be facing criminal charges. By law you have to pay first, and then you can make an appeal.

SPIEGEL: Have you ever seen any proof of your alleged tax evasion?

Ai: No, and it is ridiculous. The only reason why they put me in jail is my involvement in politics, my criticism of the authorities. Later the excuse for my detention became my "tax problem." But internally they never told me anything about it. I don't want to underestimate their intelligence, but up to this day I think what they did is very stupid. In fact, they even helped me in an ironic sense. They gave me a chance to explain what is happening with this system. They provided such a platform for me.

More

Chinese Dissident Exposes Prison Brutality

Spiegel
November 17, 2011

Chinese poet Liao Yiwu recently moved to Germany, where his books are best-sellers. His self-imposed exile has allowed him to finally publish his memoir, which reveals the abuses and torture he suffered during his years in prison. The book is a shocking indictment of the Chinese justice system.

The old man seemed unflappable as he spoke. Sitting in a wheelchair, his wooden cane always close at hand and his thick, silvery gray shock of hair as neatly parted as ever, he talked about China, presenting himself as someone who knew the place well, having been there 12 or 15 times. "I admire what China has accomplished since Mao Zedong's death in 1976," he said.

But he didn't stop there. He continued on to say that, while it's true China isn't a democracy, the country has nonetheless managed to create an economic boom for itself, with the result that "hardly anyone living in China today could say they aren't doing better now than at any other point in their lives." This is "an enormous accomplishment," he added, and Chinese communism has been "successful." Then he raised his index finger, and, stabbing it in the air, said, in a reference to a famous quote by the Prussian king Frederick the Great: "They have the right to find their salvation in their own way."

This 92-year-old man wasn't just chatting by a fireplace somewhere, nor was he just anyone. The man in question was former German Chancellor Helmut Schmidt, celebrated as the grandfather of the nation. And Schmidt said all this as a guest on Germany's most important talk show, sitting across from Günther Jauch, the country's most respected talk-show host. At his side was the man who has set his sights on becoming the next chancellor, Peer Steinbrück. The talk-show host said nothing at all in response to Schmidt's theories, but quickly changed the subject. Steinbrück, for his part, suggested the theories were "in need of some fleshing out," then praised Western-style democratic rule of law in a roundabout way.

Schmidt got away with his statements without criticism, in front of more than 5 million viewers, and with applause from the studio audience.

More

Οι ζωές των ανθρώπων

του Αριστείδη Χατζή*

Books' Journal
Νοέμβριος 2011

Μια μέρα αυτός ο τρομερός πόλεμος θα τελειώσει.

Θα έρθει καιρός που θα ‘μαστε άνθρωποι ξανά και όχι μόνο Εβραίοι.

Άννα Φρανκ, 9 Απριλίου 1944

Ήταν η τρίτη φορά που βρισκόμουν στο Amsterdam αλλά η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι της Άννας Φρανκ. Τα μουσεία για το ολοκαύτωμα που είχα ήδη επισκεφτεί (το μεγάλο στην Ουάσινγκτον και το μικρό στην Πράγα) με είχαν συγκλονίσει, αλλά στο σπίτι της Άννας Φρανκ τα πράγματα για μένα ήταν πολύ διαφορετικά. Βλέπετε την Άννα Φρανκ την γνώριζα προσωπικά. Από πολύ μικρό η μητέρα μου μού μιλούσε συνέχεια γι’ αυτήν και το ημερολόγιό της και έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα όταν σκάλιζα τη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου το προσωπάκι της στο εξώφυλλο της γαλλικής μετάφρασης που είχαμε. Το ίδιο ακριβώς εξώφυλλο, το ίδιο βιβλίο, την ίδια φωτογραφία, το ίδιο προσωπάκι, το ξαναείδα τώρα αλλά αυτή τη φορά στο δικό της σπίτι. Το δωμάτιό της, οι φωτογραφίες των ηθοποιών που κολλούσε στους τοίχους, το μικρό μπάνιο που περίμενε με τις ώρες τον Φριτζ, η βιβλιοθήκη που κάλυπτε την κρυφή είσοδο, η σοφίτα με το μικρό άνοιγμα, πάνω από το δωμάτιο του Πήτερ, όπου μπορούσε να δει τον ουρανό και λίγα κλαδιά από ένα δέντρο. Η Άννα Φρανκ πέθανε λίγες ημέρες αφού έχασε την αδελφή της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Άρρωστη από τύφο, αδύναμη, υποσιτισμένη, απελπισμένη, δεν ήθελε πια να ζήσει.

Δίπλα στο σπίτι της, πάνω στο κανάλι Prinsengracht, υψώνεται το καμπαναριό της Westerkerk. Είναι το ψηλότερο στο Amsterdam, τόσο ψηλό που μπορούσε η Άννα να δει το ρολόι του από το παράθυρο της σοφίτας. Έξω από αυτή την εκκλησία (που μέσα βρίσκεται ο τάφος του Ρέμπραντ) υπάρχει ένα μικρό αγαλματάκι της Άννας Φρανκ και λίγα μέτρα παραπέρα το Homomonument, το μνημείο με τα τρία ροζ τρίγωνα που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των ομοφυλόφιλων που καταδιώχθηκαν για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Το ένα από τα τρίγωνα του Homomonument δείχνει το σπίτι της Άννας Φρανκ. Οι Ναζί έστειλαν χιλιάδες ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φορούσαν όλοι στη στολή τους ένα ροζ τρίγωνο. Εκεί τους εξευτέλιζαν, τους κακοποιούσαν σεξουαλικά, τους βασάνιζαν, τους χρησιμοποιούσαν σαν πειραματόζωα, τους ευνούχιζαν και τελικά τους εκτελούσαν.

Δεν θα βρείτε κάποιο μνημείο για τους Ρομά όμως. Δεν γνωρίζουμε καν πόσοι εξοντώθηκαν από τους ναζί. Είναι σίγουρα πάνω από 200.000 αλλά μερικοί ερευνητές επιμένουν ότι ο αριθμός των θυμάτων ξεπερνά το ένα εκατομμύριο. Ξέρουμε πολύ λίγα για εκείνους τους ανθρώπους. Οι ίδιοι δεν έχουν καταγράψει τις εμπειρίες τους και οι ερευνητές που ενδιαφέρονται είναι ελάχιστοι.

Πώς έφτασε ο γερμανικός λαός σ’ αυτό το παραλήρημα μίσους, φρίκης, θηριωδίας; Όποιος έχει επισκεφτεί το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας στο Βερολίνο θα δει να καταγράφεται με ανατριχιαστικό τρόπο η πορεία του γερμανικού λαού προς τη ρατσιστική παράνοια. Θα αντιληφθεί γρήγορα ότι η «κοινοτοπία του κακού» δεν περιορίζονταν σε μερικούς γκεσταπίτες και στα φανατικά SS αλλά διαχέονταν σε ολόκληρη την γερμανική κοινωνία που είχε διαποτιστεί με το μίσος, τη μισαλλοδοξία και την εθνικιστική μωρία.


Άραγε αυτό το μικρόβιο εξαλείφθηκε στη Γερμανία το 1945;


Δεν ξέρω πόσο μακριά βρίσκεται το Βερολίνο του 1933 από τη Αθήνα του 2011. Ίσως πολύ μακριά. Όχι και τόσο όμως όταν μιλάμε για τις ζωές των ανθρώπων. Ας αρχίσουμε λοιπόν:

O αντισημιτισμός στην Ελλάδα δεν περιορίζεται στη βεβήλωση μνημείων από νεοναζιστές ή στην έκδοση βιβλίων από τον Κ. Πλεύρη. Ακροδεξιοί, άνθρωποι αγράμματοι, ακαλλιέργητοι και ευήθεις υπάρχουν παντού. Αλλά εδώ υπάρχουν δικαστές που επιτρέπουν την κυκλοφορία του βιβλίου, όχι για να προστατεύσουν την ελευθερία του λόγου (ακόμα και του απαίσιου λόγου μίσους) αλλά γιατί το θεωρούν επιστημονικό έργο! Εδώ υπάρχουν δικαστές που (όπως καταγγέλλει ο Δημητρης Ψαρράς στην Ελευθεροτυπία) εκφράζουν στο blog τους απόψεις όπως αυτή: «Κωλοεβραίοι! Μακάρι να τους εξόντωνε τελείως ο Χίτλερ!». Εδώ ευδοκιμούν «διανοούμενοι» της συμφοράς και μητροπολίτες (ποιας θρησκείας άραγε;) που ξερνούν μίσος και ρατσισμό. Κυρίως όμως εδώ υπάρχει η εκκωφαντική σιωπή ή μάλλον η εκκωφαντική σιωπηρή αποδοχή.

Η ίδια σιωπή καλύπτει και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών αλλά και των ομοφυλόφιλων γενικά. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι το σύμφωνο συμβίωσης ακόμα δεν έχει επεκταθεί στα ζευγάρια του ίδιου φύλου αλλά το ότι δεν γίνεται καμία σοβαρή συζήτηση έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Οι έλληνες νομικοί (και ιδιαίτερα οι ακαδημαϊκοί) που έπρεπε να πρωταγωνιστούν, είναι σχεδόν όλοι απόντες.


Οι λιγοστοί Έλληνες εβραίοι και οι έλληνες ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν καθημερινά τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας που φτάνει μέχρι τα όρια της παράνοιας γαρνιρισμένης με θεωρίες συνωμοσίας για τους εβραίους και τους ομοφυλόφιλους που κυβερνούν την Ελλάδα και τον κόσμο. Καθημερινά σχεδόν λαμβάνω emails παρανοϊκής συνωμοσιολογίας που λερώνουν ακόμα και τα junk στο mailbox μου.

Αλλά για τους Ρομά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι Ρομά στην Ελλάδα υφίστανται πραγματικό διωγμό. Τον καταγράφει ο Παναγιώτης Δημητράς στο βιβλίο του Αναζητώντας τα Χαμένα Δικαιώματα στην Ελλάδα αλλά και στα σχεδόν καθημερινά δελτία τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Αστυνομία, τοπικές κοινωνίες, εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζουν τους Ρομά σαν ανθρώπινα σκουπίδια.

Και βέβαια η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει τζαμί. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες αναγκάζονται να τηρούν το πιο ιερό χρέος τους στις πλατείες, σε υπόγεια, σε κρυφούς χώρους, με το φόβο των τραμπούκων που δεν διστάζουν να τους επιτεθούν μπροστά στην αστυνομία και μέσα στα σπίτια τους.


Αυτά δεν είναι όλα απλά περιστατικά του αστυνομικού δελτίου, απομονωμένα στις μέσα σελίδες των εφημερίδων και στα αζήτητα των ελεεινών τηλεοπτικών δελτίων. Αυτές είναι οι ζωές ανθρώπων στην Αθήνα του 2011.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατεβάστε το άρθρο σε μορφή PDF (όπως δημοσιεύθηκε)