Liberty and the Path of History

by Tom G. Palmer

Libertarianism.org
October 28, 2011

History doesn't have a direction. It isn't a steady movement toward any particular point. Instead, Tom G. Palmer argues, the history of progress—the historical growth of liberty—stops and starts, and often moves backwards. Thus, it is on those occasions when people stand up for their rights that we are most likely to see liberty flourish.

Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού

του Θανάση Γιαλκέτση

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
23 Οκτωβρίου 2011

Η ιδέα της πατρίδας έχει υποστεί φθορές από την κάκιστη χρήση και την κατάχρηση που της έκαναν ο εθνικισμός και ο φασισμός. Ο φασισμός μιλούσε για την πατρίδα, έλεγε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τη ζωή μας αλλά και να σκοτώνουμε για την πατρίδα και στο όνομα της πατρίδας εξαπέλυε τους επιθετικούς του πολέμους και τα πογκρόμ του ενάντια στους «απάτριδες».

Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Ετσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό. Η αγάπη για την πατρίδα υπήρξε όμως και ένα σημείο αναφοράς του αντιφασισμού, που αντιτάχθηκε σθεναρά στο φασιστικό εθνικισμό. Η αντίσταση στο φασισμό και στο ναζισμό ήταν μια κορυφαία έκφραση πολιτικού πατριωτισμού, που κατέδειξε ότι η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να οδηγήσει σε μιαν ανιδιοτελή, γενναιόδωρη και μαχητική στράτευση, σε πράξεις αυτοθυσίας και ηρωισμού με μεγάλη ηθικοπολιτική αξία. Στο όνομα της πατρίδας ο φασιστικός εθνικισμός εξαπέλυσε τους επεκτατικούς και κατακτητικούς του πολέμους, προκαλώντας μαζικές ανθρωποσφαγές και γενοκτονίες.

Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού αντίθετα έδωσε ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο στην πιο αδιάλλακτη και ηρωική αντίσταση στον επιτιθέμενο εισβολέα και στον κατακτητή. Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού εμπνεόταν από την ιδέα ότι πατρίδα σημαίνει κοινή ελευθερία ενός λαού, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος ανάμεσα σε ελεύθερους λαούς. Ανάμεσα σε αυτήν την ιδέα της πατρίδας και στον εθνικισμό, ο οποίος αναγορεύει σε πρωταρχική αξία όχι την ελευθερία αλλά την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια ενός λαού ή το μεγαλείο, την υπεροχή και την επικράτηση του δικού μας έθνους στην αναμέτρηση με τα άλλα έθνη, υπάρχει μια ηθική και πολιτική άβυσσος.

Περισσότερα

Arend van Dam (Netherlands)

The Death Penalty – Again

by Peter Singer

Project Syndicate
October 12, 2011

Three significant events relating to the death penalty occurred in the United States during September. The one that gained the most publicity was the execution in Georgia of Troy Davis, who had been convicted of the 1989 murder of Mark McPhail, an off-duty police officer.

Davis’s death sentence was carried out despite serious doubts about whether he was guilty of the crime for which he received it. Witnesses who had testified at his trial later said that prosecutors had coerced them. Even death-penalty supporters protested against his execution, saying that he should be given a new trial. But the courts denied his appeals. In his final words, he proclaimed his innocence.

The deliberate judicial killing of a man who might have been innocent is deeply disturbing. But the execution was consistent with something that happened just two weeks earlier, at one of the debates between Republican candidates for their party’s nomination to challenge President Barack Obama next year. Texas Governor Rick Perry was reminded that during his term of office, the death penalty has been carried out 234 times. No other governor in modern times has presided over as many executions. But what is more remarkable is that some audience members applauded when the high number of executions was mentioned.

More

Eric Allie

Το Δόγμα της Άγνοιας

του Αριστείδη Ν. Χατζή

Books' Journal
Οκτώβριος 2011

Πήγαιναν οι αμαθείς κοντά του κι έδρεπαν ακόμη μεγαλύτερη αμάθεια. 

John Updike, Το Παζάρι στο Άσυλο

I. À la Recherche du Temps Perdu

Καθώς περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιείς πόσο λίγος είναι ο χρόνος που σου έχει απομείνει να κάνεις όσα θέλεις. Αποδέχεσαι σύντομα την ιδέα ότι δεν θα μπορέσεις να τα προλάβεις όλα. Για έναν άνθρωπο που έχει σαν βασική του απασχόληση τις ιδέες, ένα βασικό ερώτημα είναι το τι θα προλάβεις να διαβάσεις και τι θα προλάβεις να γράψεις. Ας αφήσουμε προς το παρόν το δεύτερο. Κάθομαι λοιπόν στο γραφείο μου και βλέπω τα βιβλία απέναντί μου ξέροντας ότι πολλά από αυτά μάλλον δεν θα διαβαστούν ποτέ. Κάθε τόσο προσπαθώ να φτιάξω λίστες στο μυαλό μου με τα απολύτως απαραίτητα που πρέπει να γίνουν άμεσα:

Πρέπει να τελειώσω επιτέλους το Μαγικό Βουνό... Πόσος Ντοστογιέφσκι έχει απομείνει; Πότε επιτέλους θα βρω τον χρόνο να αρχίσω τον Proust (και θα μπορέσω να τον ολοκληρώσω); Θα πρέπει να βάλω τον David Foster Wallace και τον Jonathan Franzen σ’ αυτή τη λίστα; Έχω να διαβάσω την Οδύσσεια από το γυμνάσιο και ο Μαρωνίτης σε λίγο θα ολοκληρώσει και την Ιλιάδα…

Το δυσκολότερο όμως είναι να επιλέξεις ανάμεσά τους. Ποιο είναι το κόστος ευκαιρίας του κάθε βιβλίου; Τι θα θυσιάσεις όταν το διαβάσεις; Τι δεν θα διαβάσεις και τι άλλο δεν θα κάνεις (γιατί στην ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα βιβλία); Στο γκρεμό αυτού του σκληρού κόστους ευκαιρίας έχουν πέσει πολλές εναλλακτικές αλλά εγώ τον βλέπω περισσότερο ως τον Καιάδα των βιβλίων: Ο Οδυσσέας του Joyce έχει πέσει από τα πρώτα και χωρίς μεγάλες τύψεις. Τι θα κάνω με τον Shakespeare; Θα μπορέσω να τον διαβάσω κάποτε στο σύνολό του – κι αν απογοητευτώ όπως ο Tolstoy; Χωράει στο πρόγραμμα ο Τσίρκας; Να προτιμήσω τον Πλούταρχό ή τον Balzac;

Δεν συζητάω καν για τα αμέτρητα επιστημονικά βιβλία που θέλω και πρέπει να διαβάσω, τα άπειρα επιστημονικά άρθρα και κείμενα που έχω σώσει στον υπολογιστή μου και κυρίως τον χρόνο που απαιτείται για να σκεφτώ πάνω σ’ αυτά. Απελπισία…

Έτσι αγαπητέ αναγνώστη κάθε γραμμή αυτού του κειμένου είναι για μένα πολύ ακριβή γιατί πρόκειται να αναφερθώ σε ένα από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν φτάνει που το διάβασα, γράφω τώρα και γι’ αυτό.

Διαβάστε εδώ το υπόλοιπο του κειμένου όπως δημοσιεύθηκε στο Books' Journal (PDF)

Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας & Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1993 έως το 1999 σπούδασε θεωρία δικαίου και οικονομική ανάλυση του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του.

Εδώ θα βρείτε μια κριτική επιστολή προς το Books Journal για το άρθρο και την απάντησή μου.

Εδώ θα βρείτε την επίσημη ιστοσελίδα του βιβλίου The Shock Doctrine και εδώ την προσωπική ιστοσελίδα της Naomi Klein.

Εδώ θα βρείτε την εξαιρετική κριτική του βιβλίου της Klein από τον Johan Norberg και εδώ άλλο ένα σχετικό συντομότερο κειμενό του. Δες επίσης εδώ (NYT) και εδώ (TNR) για τις κριτικές του βιβλίου στα δύο σημαντικότερα κεντροαριστερά έντυπα των Η.Π.Α.

Εδώ και εδώ θα βρείτε δύο σχετικά κείμενά μου για την ψευδοεπιστήμη και τις θεωρίες συνωμοσίας και εδώ ένα αφιέρωμα στον Milton Friedman που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία μετά τον θάνατό του. Περιέχει μέσα και ένα δικό μου κείμενο.

Περισσότερα για τη σχολή του Σικάγο μπορείτε να βρείτε στις παρακάτω ιστοσελίδες:

University of Chicago
University of Chicago Department of Economics
University of Chicago Law School
University of Chicago Booth School of Business
George J. Stigler Center for the Study of the Economy and the State
The Becker Friedman Institute for Research in Economics
Freakonomics
Wikipedia entry

Εδώ μπορείτε να δείτε ένα εξαιρετικό σύντομο video για τη σχολή του Σικάγο:

Εδώ θα ακούσετε μια πρόσφατη συνέντευξη στο Bloomberg ενός τυπικου μέλους της Σχολής του Σικάγο, του Καθ. John Cochrane.

Εδώ θα βρείτε το βιβλίο της Naomi Klein αλλά και σοβαρά βιβλία από και για τη Σχολή του Σικάγο:

Ενώ εδώ θα βρείτε τα σημαντικότερα έργα του Milton Friedman:

Who Are Iran's Political Prisoners?

by Roxana Saberi

Wall Street Journal
October 6, 2011

Just after my release from a Tehran prison in May 2009, an Iranian prisoner wrote an open letter entitled, "I wish I were a Roxana." Haleh Rouhi, a follower of Iran's minority Baha'i faith, was serving a four-year sentence for antiregime propaganda, although she said she was simply "teaching the alphabet and numbers" to underserved children.

She was happy I was released but wondered how her case differed from mine and why she had to remain in prison. "What kind of justice system condemned [Roxana] to such punishment," Ms. Rouhi asked, "and which justice freed her at such speed?"

I asked myself the same question. Why was I released after 100 days, having appealed an eight-year prison sentence for a trumped-up charge of espionage? What is clear is that as a foreign citizen, I was fortunate to receive international support, while the plights of other innocent prisoners were less known outside Iran.

Last month, two American men incarcerated in Iran on accusations of espionage and crossing the border illegally—charges they contested—were freed after being sentenced to eight years in prison. Their release is welcome news and cause for relief.

More

Νόμος-τομή για τα ναρκωτικά

του Κωστή Παπαϊωάννου

Τα Νέα
6 Οκτωβρίου 2011

Σύντομα θα συζητηθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για τα ναρκωτικά. Η ψήφισή του θα αποτελέσει ιστορική τομή. Επί σχεδόν έναν αιώνα η ποινική αντιμετώπιση της διακίνησης από χρήστες και η θεραπευτική μεταχείριση του εξαρτημένου παραβάτη παλινωδούσαν μεταξύ της πρόσληψης της εξάρτησης ως ιδιότυπης μάλλον ανίατης «ασθένειας» ηθικού χαρακτήρα και μιας «μεικτής» αντιμετώπισης του εξαρτημένου δράστη ως θύματος και ως θύτη. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν το σωφρονιστικό μας αδιέξοδο. Το 2009 οι ελληνικές διωκτικές αρχές απήγγειλαν 17.535 κατηγορίες εις βάρος 16.469 ατόμων για χρήση, παραγωγή, καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών. Ο πληθυσμός των φυλακών απαρτίζεται κατά τα 2/3 από άτομα που έχουν καταδικαστεί για παραβάσεις της νομοθεσίας περί ναρκωτικών και σχετικές με τη χρήση. Οι φυλακές μας είναι ένας ιδιότυπος «τόπος φύλαξης» εξαρτημένων ανθρώπων.

Η ισχύουσα νομοθεσία αναπαράγει την πλασματική εικόνα ότι ο χρήστης/θύμα και ο έμπορος/θύτης είναι δύο απολύτως διαχωρισμένες κατηγορίες, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να διαχωριστούν, ιδίως όσον αφορά τους κύριους αποδέκτες της καταστολής, τα «βαποράκια». Οι πολέμιοι κάθε ηπιότερης ποινικής αντιμετώπισης του εξαρτημένου χρήστη, είτε προέρχονται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, αναπαράγουν αυτή τη βασική σύγχυση και παραβλέπουν ότι και οι πλέον αυστηροί νόμοι δεν ανέστειλαν τη ραγδαία διάδοση των ναρκωτικών ουσιών. Αντίθετα, μάλλον συντελούν στη διαιώνιση της παράνομης διακίνησης, ενώ η εμπλοκή του χρήστη στον ποινικό μηχανισμό ευνοεί τη συνέχιση και όχι τη διακοπή της χρήσης.

Μεγάλη λοιπόν η σπουδαιότητα του νομοσχεδίου αφού κατοχυρώνει το δικαίωμα του εξαρτημένου χρήστη στη θεραπεία, εισάγει έναν αναγκαίο εξορθολογισμό των ποινών, προβλέπει προσεκτικό διαχωρισμό μεταξύ των ελαφρύτερων περιπτώσεων διακίνησης και των βαρύτερων και οργανωμένων μορφών, για τις οποίες διατηρεί την αυστηρή καταστολή, και εισάγει επιπλέον αποδεικτικά μέσα για τη διάγνωση της εξάρτησης, εκτός από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης και μόνο, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.

Περισσότερα

The democratic transition

by Fabrice Murtin and Romain Wacziarg

Vox
October 5, 2011

As witnessed during this year’s Arab Spring, democracy doesn’t always emerge smoothly. This column examines the long march toward political freedom since 1800. It argues that while both income and education affect democracy, the rise in primary education has been the main driver of democratisation over 1870-2000.

Throughout history the march toward political freedom has not been a smooth process. It has happened in fits and starts, in waves, and was often reversed or interrupted. The collapse of several Middle Eastern authoritarian regimes in the wake of this year’s Arab Spring illustrates the point clearly.

Political institutions have undeniably progressed from autocracy to democracy over the last 200 years. Figure 1 displays this democratic transition by plotting over time a commonly used index of democracy (the Polity IV democracy score, rescaled between 0 and 1), averaged for a balanced panel of 14 countries since 1800. The figure illustrates some fits and starts – for instance the interruption of the march to democracy during the interwar period – but also a generalised upward trend. Like the demographic transition, economic modernisation, and the globalisation of human activities, democracy seems to have pursued an inexorable march.

Figure 1. The democratic and economic transitions

Note: (Balanced sample composed of Austria, Belgium, Chile, Denmark, France, Japan, Netherlands, Norway, Portugal, Spain, Sweden, Turkey, the UK, and the US over 1800-2000).

What factors determine the transition toward democracy and its durability? This is a classic question in political economy, but not one that has yet been resolved. On the eve of the 19th century, Thomas Jefferson was defending the view that mass education was the “the most effectual means of preventing tyranny” (Jefferson 1779). In line with the Founding Fathers’ vision, the US turned into a leading country in terms of educational attainment, leading Alexis de Tocqueville (1835) to note in Democracy in America that “the education of the people powerfully contributes to the maintenance of the democratic republic”. The idea that the accumulation of human capital and economic modernisation more broadly create the conditions for sustained democratisation found a more recent consecration in the writings of Seymour Martin Lipset, who in 1959 introduced the ‘modernisation hypothesis’, arguing that economic development is a precondition for democracy. While international comparisons initially supported this hypothesis (Barro 1999), scholars still debate the issue, as many argue that causality runs instead from institutions to development.

More

Clay Jones (The Freelance-Star)

The Worldwide Decline in Conscription: A Victory for Economics?

by Joshua C. Hall

Library of Economics & Liberty
October 3, 2011

Conscription is the compulsory enlistment of individuals into government service. Historically, however, conscription has referred primarily to the military. While governments since antiquity have conscripted people into their militaries, the conscription of a large segment of a country's citizens to meet military goals is a fairly recent phenomenon. Prior to the French Revolution, conscription occurred but was fairly rare.

Beginning in 1793, however, Napoleon took conscription to an entirely new level. The recently expanded French administrative state with its armies of bureaucrats and its extensive information about citizens lowered the cost to Napoleon of implementing a draft. Mass conscription allowed Napoleon to raise an army of over 750,000 men by 1794. Napoleon then instituted a draft in regions under French control, such as the Italian Republic and the Kingdoms of Naples and Westphalia. France's subsequent success on the battlefield led other countries to see conscription as the source of Napoleon's military prowess, and they were quick to imitate—leading to mass conscription throughout Europe.

Over time, the forced enlistment of citizens into military service became both widespread and systematized, with conscription becoming the primary method of military recruitment worldwide during and after World War II. The U.S. government, for example, instituted a military draft in 1940 in response to the outbreak of the war in Europe and, for the next thirty-three years, with the exception of an eleven-month period spanning 1947 and 1948, the government used conscription to staff a portion of its military.

President Nixon's 1973 decision to end the draft and move to an all-volunteer army was an important step towards the worldwide elimination of conscription. Nixon's decision reflected, in part, underlying changes in citizens' attitudes towards the draft arising from the Vietnam War. But it also resulted from a better understanding of the costs and benefits of conscription relative to an all-volunteer army, thanks to the efforts of economists such as Milton Friedman and Walter Oi. In addition, a segment of the population that bears most of the cost of the military draft—18- to 20-year-olds—received the right to vote in 1971. Because an increasing number of countries are eliminating or considering eliminating military conscription, it is worthwhile to revisit the economic arguments against the draft and the role of economic analysis in its decline.

More

Steve Benson (Arizona Republic)