Ο Σάββας Ξηρός και το Κράτος Δικαίου

του Αριστείδη Ν. Χατζή

Athens Voice
24 Απριλίου 2015

Ο Σάββας Ξηρός είναι ένας στυγνός δολοφόνος. Το ότι επένδυσε την εγκληματική δραστηριότητά του με βλακώδεις αμπελοφιλοσοφίες και ιδεοληπτικές μπαρούφες δεν μειώνει την ευθύνη του, αντίθετα την αυξάνει. Και αυτός και τα υπόλοιπα μέλη της κωμικοτραγικής συμμορίας του μου είναι ιδιαίτερα απεχθή. Το ότι ορισμένοι από αυτούς τους δολοφόνους, αντί να δείξουν έμπρακτη μετάνοια, κομπάζουν και απειλούν δεν πρέπει να προκαλεί κανένα είδος σεβασμού. Όπως δεν πρέπει να προκαλεί σεβασμό ο αμετανόητος βιαστής, ο αμετανόητος παιδεραστής ή ο αμετανόητος έμπορος ναρκωτικών.

Όμως δεν βλέπω κανένα λόγο να παραμείνει ένας άνθρωπος με τόσο υψηλό βαθμό αναπηρίας στη φυλακή, όταν είναι δυνατό να συνεχίσει να εκτίει την ποινή του με έναν ανθρώπινο και αξιοπρεπή τρόπο. Δεν εννοώ ότι δεν έχω ακούσει καλά επιχειρήματα κατά της ειδικής μεταχείρισής του. Τα άκουσα ή τα διάβασα με προσοχή. Τα σέβομαι, τα ασπάζομαι εν μέρει, αλλά δεν με έπεισαν.

Σύμφωνοι, η κυβέρνηση φέρθηκε ατζαμίδικα, φάνηκε να υποκύπτει σε εκβιασμό, πολλά μέλη του κυβερνώντος κόμματος αντιμετωπίζουν με συμπάθεια ή και θαυμασμό τους εγκληματίες, η διάταξη είναι σαφώς φωτογραφική, έγιναν σοβαρές γκάφες με τους Αμερικανούς, κλπ. Όμως οι λανθασμένες κινήσεις της κυβέρνησης και τα φλερτ με τους τρομοκράτες δεν αλλάζουν βέβαια την άποψή μου.

Ξέρω ότι οι περισσότερες/οι από όσες/ους με διαβάζουν δεν θα συμφωνήσουν, αλλά για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται. Η ποινή πρέπει να έχει κυρίως δύο στόχους: την αποτροπή και τον σωφρονισμό. Ο Ξηρός δεν θα σωφρονιστεί εάν αντιμετωπιστεί με απάνθρωπο τρόπο. Όσο για την αποτροπή (γενική ή ειδική): δεν θα επηρεαστεί καθόλου από την όποια απόφαση.

Περισσότερα

John & Harriet: Still Mysterious

by Cass Sunstein

New York Review of Books
April 2, 2015

John Stuart Mill may well be the most important liberal thinker of the nineteenth century. In countless respects, his once-revolutionary arguments have become familiar, even part of the conventional wisdom. Certainly this is so for his great 1869 essay The Subjection of Women, which offered a systematic argument for sex equality at a time when the inferior status of women was widely taken for granted. It is also true for On Liberty, published in 1859, which famously argued that unless there is harm to others, people should have the freedom to do as they like. A strong advocate for freedom of speech, Mill offered enduring arguments against censorship. He also had a great deal to say about, and on behalf of, representative government.

Friedrich Hayek was the twentieth century’s greatest critic of socialism, and he won the Nobel Prize in economics. A lifelong defender of individual liberty, he argued that central planning is bound to fail, even if the planners are well motivated, because they cannot possibly assemble the information that is ultimately incorporated in the price system. Hayek described that system as a “marvel,” because it registers the knowledge, the preferences, and the values of countless people. Hayek used this insight as the foundation for a series of works on freedom and liberalism. Committed to free markets and deeply skeptical of the idea of “social justice,” he is a far more polarizing figure than Mill, beloved on the political right but regarded with ambivalence by many others. Nonetheless, Hayek belongs on any list of the most important liberal thinkers of the twentieth century.

Mill and Hayek help to define the liberal tradition, but in both temperament and orientation, they could not be further apart. Mill was a progressive, a social reformer, an optimist about change, in some ways a radical. He believed that, properly understood, liberalism calls for significant revisions in the existing economic order, which he saw as palpably unjust: “The most powerful of all the determining circumstances is birth. The great majority are what they were born to be.” Hayek was not exactly a conservative—in fact he was sharply critical of conservatism on the ground that it was largely oppositional and did not offer an affirmative position—but he generally venerated traditions and long-standing practices, seeing them as embodying the views and knowledge of countless people over long periods. Hayek admired Edmund Burke, who attacked the idea that self-styled reformers, equipped with an abstract theory, should feel free to override social practices that had stood the test of time. Mill had an abstract theory, one based on a conception of liberty from both government and oppressive social customs, and he thought that society could be evaluated by reference to it.

More