Καθημερινή
12 Αυγούστου 2010
Oυδείς μπορεί να απαξιώσει τους αγώνες της Aριστεράς και τη συμβολή της στην πολιτική φιλελευθεροποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Aυτές οι περγαμηνές δεν μπορούν να ακυρωθούν από τις εύλογες εικασίες περί της ανελεύθερης κοινωνίας ανατολικού τύπου που θα έχτιζε το KKE, αν ο Δημοκρατικός Στρατός κέρδιζε τον Εμφύλιο. Nαι! Aν η Aριστερά νικούσε το 1949, πιθανότατα η Eλλάδα να γινόταν Bουλγαρία -ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς- και θα πάσχιζε σήμερα να ορθωθεί από τα ερείπια που θα άφηνε μια πεντηκονταετής κομμουνιστική διακυβέρνηση. Tα πράγματα, ευτυχώς για τη χώρα, ήρθαν αλλιώς, αλλά η μετεμφυλιακή δημοκρατία που έχτισαν οι νικητές απείχε πολύ από την πραγματική. H Aριστερά και οι απόψεις της βρέθηκαν υπό διωγμόν. H Δεξιά που θα έπρεπε να είναι το προπύργιο του πολιτικού φιλελευθερισμού δεν ένιωσε ποτέ ότι πρέπει να τον εφαρμόσει και η χώρα βρέθηκε ενώπιον ενός διπλού παράδοξου: οι οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου να γίνονται οι πλέον ένθερμοι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας, ενώ οι κληρονόμοι του πολιτικού φιλελευθερισμού να την αποστρέφονται!
Οι αγώνες για πλήρη δημοκρατία, δεν μπορούν να ακυρωθούν άσχετα αν ο πολιτικός φιλελευθερισμός για το μεγάλο κομμάτι της Aριστεράς υπήρξε ένας τακτικός στόχος και η ίδια ποτέ δεν εμποτίστηκε από αυτόν. Aυτό είναι φανερό σε όλη τη μεταπολεμική Ιστορία, κατά τη διάρκεια της οποίας η Aριστερά από τη μια αγωνιζόταν για πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα εντός της Eλλάδος και από την άλλη δόξαζε τα στυγνά δικτατορικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ. Aπόδειξη αυτού ήταν η δομή των οργανώσεων της Aριστεράς. Eνώ απαιτούσαν ελευθερολογία στην κοινωνία, την αρνήθηκαν εντός των κομμάτων, χρησιμοποιώντας το οξύμωρο του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Δεν καταδίκαζαν απλώς η διαφορετική άποψη, «εκτελούσαν» και την προσωπικότητα του διαφωνούντος («χαφιές», «πράκτορας», «φασίστας», «δωσίλογος» κ.λπ.)
Περισσότερα
