Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ στον τελικό των βραβείων Public!

Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ του Καθηγητή Αριστείδη Χατζή αναδείχθηκε στο top 10 της κατηγορίας non-fiction στα βραβεία κοινού του Public!

Data as History: Charting the Last 2000 Years of Human Progress

by Marian Tupy

Reason
April 11, 2017

Angus Maddison, the late professor of economics at the University of Groningen, never won a Nobel Prize for economics, but he did leave behind an enduring legacy in the form of his income estimates going back to the time of Christ (or, for the secularly-inclined, Caesar Augustus). On a previous occasion, I discussed the graph below, which shows the painfully slow (almost non-existent) growth in average per capita incomes prior to the Industrial Revolution and the extraordinary growth that humanity has experienced over the last two-and-half centuries. Adjusted for inflation, an average inhabitant of the planet is today roughly ten times as rich as she or he was just two centuries ago.

Considering that Homo sapiens only emerged as a unique species of hominids some 200,000 years ago, our experience with prosperity is incredibly short, amounting to no more than 0.1 percent of our time on Earth. The remarkable novelty of our present abundance may, perhaps, explain our unease with it ("all good things must come to an end") and our eschatological obsessions ranging from overpopulation to out-of-control global warming.

Continued human progress does, of course, depend on maintaining policies, institutions and ideas (intellectual enlightenment, classical liberalism and free exchange) that made it possible in the first place.

More

Είσαι σίγουρος ότι είσαι φιλελεύθερος;

του Αριστείδη Χατζή

Καθημερινή
9 Μαρτίου 2017

Έ​​να από τα πιο ενδιαφέροντα και αναπάντεχα ευρήματα της πρόσφατης πανελλαδικής έρευνας του οργανισμού διαΝΕΟσις («Τι πιστεύουν οι Ελληνες») ήταν ο μεγάλος αριθμός των Ελλήνων που δηλώνουν φιλελεύθεροι (18%) και εκείνων που τολμούν να δηλώσουν «νεοφιλελεύθεροι» (10%)! Ο νεοφιλελευθερισμός βέβαια δεν είναι μια πραγματική ιδεολογία. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται συστηματικά σαν σκιάχτρο. Και όμως, ένας στους δέκα Ελληνες προτιμά έναν όρο που έχει δαιμονοποιηθεί.

Το 28% των Ελλήνων λοιπόν είναι (νεο)φιλελεύθερο. Φυσικά οι φιλελεύθεροι υπερεκπροσωπούνται στους οικονομικά ευκατάστατους, στους ελεύθερους επαγγελματίες-επιστήμονες, στους επιχειρηματίες και στα άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ομως το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι ότι δηλώνουν φιλελεύθεροι το 45% των νέων 17-24 ετών και το 50% των φοιτητών και σπουδαστών!

Φαίνεται ότι ξαφνικά γέμισε η Ελλάδα φιλελεύθερους, με την προοπτική μάλιστα να γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα καθώς κυριαρχούν στους νέους. Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία στην έρευνα που είναι ενισχυτικά αυτής της, όπως θα δούμε, επιπόλαιης διαπίστωσης. Οι περισσότεροι Ελληνες (65%) προτιμούν την ελευθερία από την ισότητα και πάνω από τους μισούς ζητούν να πληρώνουν λιγότερους φόρους κι ας μειωθούν οι κρατικές παροχές. Οι 6 στους 10 θεωρούν ότι το κράτος επεμβαίνει υπερβολικά στην οικονομία και απαιτούν να μειωθεί ο δημόσιος τομέας. Οι 7 στους 10 απορρίπτουν το κεϊνσιανό μοντέλο και είναι αντίθετοι στη συντήρηση ενός αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού που χρηματοδοτείται από υψηλή φορολογία.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Καθημερινή

Διαβάστε μια εκτενέστερη ανάλυσή μου για τα αποτελέσματα της έρευνας της διαΝΕΟσις

Εδώ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες και links για την έρευνα της διαΝΕΟσις

Φιλελευθερισμός

Αριστείδη Χατζή, Φιλελευθερισμός
(Εκδ. Παπαδόπουλος, 2017)

Ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία που δίνει πάντα προτεραιότητα στην ελευθερία. Η ελευθερία για τους φιλελεύθερους ταυτίζεται με την απουσία καταναγκασμών στις ατομικές επιλογές: το άτομο πρέπει να αφεθεί ελεύθερο στην προσωπική του ζωή, στις κοινωνικές του σχέσεις και στις οικονομικές του δραστηριότητες. Οι φιλελεύθεροι φιλοδοξούν να δομήσουν μια ανοιχτή κοινωνία. Μια κοινωνία ελευθερίας, ανοχής και προόδου. Όπου τα άτομα θα μπορούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους και να καθορίσουν την πορεία της.

Το βιβλίο αυτό είναι μια εισαγωγή στις αρχές του φιλελευθερισμού, πολιτικού και οικονομικού. Παρουσιάζει τις βασικές φιλελεύθερες ιδέες και έννοιες καθώς και την πολιτική και θεσμική εφαρμογή τους. Με ποιόν τρόπο, δηλαδή, φιλελεύθερες ιδέες όπως η ανοχή, τα δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης και το δικαίωμα στην αυτοκτησία, οδήγησαν στον συνταγματισμό, στην ανοικτή κοινωνία και τελικά στη σύγχρονη φιλελεύθερη συνταγματική δημοκρατία. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις φιλελεύθερες θέσεις πάνω σε σύγχρονα ζητήματα, στη σχέση του φιλελευθερισμού με την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλισμό και στην κριτική που έχει ασκηθεί κυρίως στον οικονομικό φιλελευθερισμό.

Εδώ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες. Μπορείτε επίσης να κατεβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου δωρεάν (πρόλογος, ευχαριστίες, αφιερώσεις, κλπ.)

Μπορείτε να το παραγγείλετε online από (αλφαβητικά):

Ιανός
Παπαδόπουλος
Πολιτεία
Πρωτοπορία
Book Leader
Cosmote Books 
Public

The 25 best books I read in 2016 (by Prof. Aristides N. Hatzis)

The Most Important Graph in the World

by Marian Tupy

Reason
December 13, 2016

Jonathan Haidt, the well-known psychologist from New York University, started as a "typical" liberal intellectual, but came to appreciate the awesome ability of free markets to improve the lives of the poor. Earlier this year, he penned an essay in which he pointed to what he called "the most important graph in the world." The graph reflected Angus Maddison's data showing a massive increase in wealth throughout the world over the last two centuries and which is reproduced, courtesy of Human Progress, below.

The "great enrichment" (Deirdre McCloskey's phrase) elicits different responses in different parts of the world, Haidt noted. "When I show this graph in Asia," Haidt writes, "the audiences love it, and seem to take it as an aspirational road map… But when I show this graph in Europe and North America, I often receive more ambivalent reactions. 'We can't just keep growing forever!' some say. 'We'll destroy the planet!' say others. These objections seem to come entirely from the political left, which has a history, stretching back centuries, of ambivalence or outright hostility to capitalism."

Haidt's experience mirrors my own. When giving talks about the benefits of free markets, audiences in Europe and America invariably note the supposedly finite nature of growth and express worry about the environmental state of the planet. Why? In Haidt's view, capitalist prosperity changes human conscience. In pre-industrial societies, people care about survival. "As societies get wealthier, life generally gets safer, not just due to reductions in disease, starvation, and vulnerability to natural disasters, but also due to reductions in political brutalization. People get rights."

More

Ο Θάνατος ενός Δικτάτορα

του Αριστείδη Χατζή

Protagon
27 Νοεμβρίου 2016

Ο κόσμος απαλλάχθηκε από έναν δικτάτορα. Ο θάνατος ενός δικτάτορα, ιδιαίτερα ενός δικτάτορα που βρίσκεται, έστω και τυπικά, στην εξουσία είναι πάντα ένα πολύ καλό νέο. Αμέσως μετά τον θάνατο δικτατόρων το αυταρχικό τους καθεστώς κλονίζεται. Αυτό ελπίζουμε να γίνει και τώρα στην Κούβα.

Κανονικά θα έκλεινα το άρθρο εδώ. Τι άλλο να πούμε; Ας ευχηθούμε να απαλλαγεί σύντομα ο κουβανικός λαός κι από τον αδελφό και διάδοχό του.

Όμως όχι. Πρέπει να πούμε μερικά ακόμα πράγματα. Ο Κάστρο είναι ειδική περίπτωση.

Καταρχήν γιατί δεν ήταν ένας απλός δικτάτορας. Είναι ο μακροβιότερος δικτάτορας μεταπολεμικά. Κυβέρνησε αυταρχικά την Κούβα σχεδόν 57 χρόνια. Ας του αναγνωρίσουμε λοιπόν ότι είναι πρωταθλητής της καταπίεσης. Το ρεκόρ του δύσκολα θα σπάσει πλέον. Στην πινακοθήκη των τεράτων του 20ου αιώνα του ανήκει επάξια μια πρωταγωνιστική θέση.

Ο Κάστρο ήταν ένας τυπικός δικτάτορας. Κυβέρνησε αυταρχικά, καταδίωξε τους αντιπάλους του με αγριότητα, έβαψε τα χέρια του με άφθονο αίμα, διατήρησε το λαό του σε κατάσταση εξαθλίωσης ενώ ο ίδιος ζούσε μια ζωή μέσα στη χλιδή και στις κάθε είδους απολαύσεις, στήριξε συγγενή αυταρχικά καθεστώτα, εξασφάλισε την κληρονομική διαδοχή του και βέβαια δεν μετάνιωσε για κανένα από τα αναρίθμητα εγκλήματα που διέπραξε.

Η συνέχεια του άρθρου

The Formula for a Richer World? Equality, Liberty, Justice

by Deirdre N. McCloskey

New York Times
September 2, 2016

The world is rich and will become still richer. Quit worrying.

Not all of us are rich yet, of course. A billion or so people on the planet drag along on the equivalent of $3 a day or less. But as recently as 1800, almost everybody did.

The Great Enrichment began in 17th-century Holland. By the 18th century, it had moved to England, Scotland and the American colonies, and now it has spread to much of the rest of the world.

Economists and historians agree on its startling magnitude: By 2010, the average daily income in a wide range of countries, including Japan, the United States, Botswana and Brazil, had soared 1,000 to 3,000 percent over the levels of 1800. People moved from tents and mud huts to split-levels and city condominiums, from waterborne diseases to 80-year life spans, from ignorance to literacy.

You might think the rich have become richer and the poor even poorer. But by the standard of basic comfort in essentials, the poorest people on the planet have gained the most. In places like Ireland, Singapore, Finland and Italy, even people who are relatively poor have adequate food, education, lodging and medical care — none of which their ancestors had. Not remotely.

More

The Illiberal Democracy of Ancient Athens

by Aristides N. Hatzis
University of Athens
July 15, 2016

Abstract

Ancient Athenians introduced democracy, majoritarianism and popular sovereignty. They also introduced populism and rent-seeking. Moreover, Athenians didn’t invent the rule of law. The power of demos was almost unlimited, there were no constitutional guarantees, checks and balances. The laws were subjected to the whims of the majority of citizens or judges. Most importantly, individual rights were not recognized in Athens. The concept of liberty in Ancient Athens was very different from the concept of liberty that prevailed after the Great Revolutions of the late 18th and the early 19th century which led to the contemporary liberal democracies. We will discuss these issues with reference to famous historical episodes and trials. However, we will also see that the liberal ideas of individuality, toleration and the rule of law, appeared in a not-so-embryonic way, in three important works of the period (a tragedy, a comedy and a history book). These ideas were remarkably original but at the same time marginal. They didn’t exert any significant influence on the Athenian democratic institutions.

This is the text of a Keynote Lecture at the international conference: “Ancient Greece and the Modern World: The Influence of Greek Thought on Philosophy, Science and Technology” (Ancient Olympia, August 2016)

Download the Lecture (PDF)

Political Freedom On the Rise Around the World Despite Naysayers

by Marian Tupy

Reason
January 26, 2016

Listening to the GOP presidential candidates, you would think that humanity is sprinting toward the gates of hell. What's needed, the talking heads on TV maintain, is a strong leader to set the world right. But, the world is already on the mend—irrespective of the actions of the megalomaniacal narcissist in the Oval Office today or the megalomaniacal narcissist poised to replace him in January 2017.

In recent years, plenty of commentators expressed concerns about the future of political freedom. As late as last year, Freedom House's "Freedom in the World" survey found that autocrats "now increasingly flout democratic values, argue for the superiority of what amounts to one-party rule, and seek to throw off the constraints of fundamental diplomatic principles."

What a difference a year makes!

In the America's, Argentina and Venezuela stepped back from the precipice. Far from being a vanguard of autocratic renaissance, Cuba is once again isolated as the hemisphere's sole full-fledged dictatorship. Africa and the Middle East remain, as ever, a bloody mess. Still, Nigeria, Africa's largest economy and most populous country (there will be more Nigerians in 2050 than Americans), saw a peaceful and largely free election that, for the first time, transferred power to an opposition candidate. Finally, the luster came off China and Russia—two countries that so many would-be autocrats pointed to as alternative models of political and economic development.

More

Humans Innovate Their Way Out of Scarcity

by Marian Tupy

Reason
January 12, 2016

Last week, the World Bank updated its commodity database, which tracks the price of commodities going back to 1960. Over the last 55 years, the world's population has increased by 143 percent. Over the same time period, real average annual per capita income in the world rose by 163 percent. What happened to the price of commodities?

Out of the 15 indexes measured by the World Bank, 10 fell below their 1960 levels. The indexes that experienced absolute decline included the entire non-energy commodity group (-20 percent), agricultural index (-26 percent), beverages (-32 percent), food (-22 percent), oils and minerals (-32 percent), grains or cereals (-32 percent), raw materials (-32 percent), "other" raw materials (-56 percent), metals and minerals (-4 percent) and base metals (-3 percent).

Five indexes rose in price between 1960 and 2015. However, only two indexes, energy and precious metals, increased more than income, appreciating 451 percent and 402 percent respectively. Three indexes increased less than income. They included "other" food (7 percent), timber (7 percent) and fertilizers (38 percent).

Taken together, commodities rose by 43 percent. If energy and precious metals are excluded, they declined by 16 percent. Assuming that an average inhabitant of the world spent exactly the same fraction of her income on the World Bank's list of commodities in 1960 and in 2015, she would be better off under either scenario, since her income rose by 163 percent over the same time period.

More

Πολύ λίγο, πολύ αργά

του Αριστείδη Χατζή

Καθημερινή
11 Δεκεμβρίου 2015

Από το 2001 μέχρι σήμερα ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών αναγνωρίστηκε από χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Φινλανδία, η Δανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία, αλλά επίσης η Ισπανία και η Πορτογαλία. Δεν αναγνωρίστηκε μόνο στην Ευρώπη αλλά στη Βόρεια (Καναδάς, ΗΠΑ) και τη Λατινική Αμερική (Μεξικό, Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη), στη Νέα Ζηλανδία και στη Νότια Αφρική. Πολλές άλλες χώρες ετοιμάζονται να τον αναγνωρίσουν, όπως η Αυστραλία και η Σλοβενία.

Η Ελλάδα δεν είναι μέσα σ’ αυτές. Για την ακρίβεια, στην Ελλάδα δεν έχει επεκταθεί ακόμα ούτε το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Εάν ψηφιστεί το νομοσχέδιο που μόλις κατατέθηκε, η χώρα μας θα πάψει απλώς να είναι σε ακόμα έναν τομέα μια θλιβερή ντροπιαστική εξαίρεση. Βέβαια αυτό που θα επιτευχθεί δεν έρχεται μόνο πολύ αργά, είναι και πολύ λίγο. Διότι η παγκόσμια τάση τα τελευταία χρόνια, σε όλες τις θεσμικά ώριμες φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι η αναγνώριση πολιτικού γάμου. Δυστυχώς στην Ελλάδα σχεδόν κανείς δεν τολμά να το θέσει ως προτεραιότητα. Ακόμη και τώρα, που το σύμφωνο συμβίωσης πρόκειται να αναγνωριστεί με τόσο μεγάλη καθυστέρηση, συνεχίζονται οι αντιδράσεις. Πολλά από όσα έχουν γραφτεί και ακουστεί τελευταία μάς θυμίζουν πόσο λίγο απέχουν από τον Μεσαίωνα κάποιοι ελληνικοί θεσμοί.

Είναι κρίμα να μην πρωταγωνιστεί η Ελλάδα στο ζήτημα αυτό δεδομένου ότι από το 1983 και μετά το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο παρακολούθησε τις διεθνείς εξελίξεις και σε πολλά ζητήματα ο Ελληνας νομοθέτης έκανε σαφώς προοδευτικές επιλογές. Αλλά στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών θα παραμείνουμε ουραγοί και απ’ ό,τι φαίνεται για πολλά χρόνια. Γιατί είναι τόσο σημαντικός ο γάμος, αν έχει επεκταθεί στα ομόφυλα ζευγάρια το σύμφωνο συμβίωσης; Για έναν απλό λόγο. Διότι μόνο η αναγνώριση του πολιτικού γάμου είναι συμβατή με την ισονομία και την ισοπολιτεία που καθιερώνει το Σύνταγμα στο άρθρο 4. Ο αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών από τον θεσμό του γάμου δεν παραβιάζει όμως μόνο το Σύνταγμα. Παραβιάζει τις βασικές αρχές του σύγχρονου Κράτους Δικαίου, όπως αυτές οι αρχές διαμορφώνονται στον 21ο αιώνα.

Διαβάστε το άρθρο στην ιστοσελίδα της Καθημερινής

Κατεβάστε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε (PDF)

Διαβάστε άλλα δύο σχετικά άρθρα μου: στο Βήμα Ιδεών (14/7/2008) και στα Νέα (19/12/2013)

The Triumph of Robert Conquest

Wall Street Journal
Editorial
August 5, 2015

Robert Conquest was born in 1917, the year of the Russian Revolution, so it seems fitting that he outlived the Soviet Union by more than 25 years. The indefatigable historian, and enemy, of Soviet totalitarianism died Tuesday at age 98.

Conquest’s major themes were reality and delusion. The Great Terror (1968) was the first and still definitive treatment of Stalin’s purges, gulags, show trials and secret police, meticulously documenting the enormity of the death toll. Harvest of Sorrow (1986) chronicled what he called the “terror famines” that followed agricultural collectivization.

When sources inside Russia were few and most Kremlinologists were oblivious, these classics contributed immensely to understanding the nature of the Communist project. They also helped shape the response that won the Cold War; Reagan and Thatcher were among his readers.

More

              

The End of Nordic Illusions

by Nima Sanandaji

Wall Street Journal
June 24, 2015

Helle Thorning-Schmidt lost her seat as Denmark’s first female prime minister in the general election last week. The result seems to fit the current trend in the Nordic region of traditional social-democratic parties in decline giving way to populist anti-immigration parties on the rise. However, parties on both the right and left have much to learn from debate that the Danish Social Democrats have sparked about the future of the welfare state.

The Nordic model has long been admired abroad. It has been seen as a way of combining economic growth with admirable social outcomes. But the simple idealization is misleading.

Denmark, Finland, Norway and Sweden aren’t set apart only by social-democratic policies but also by a unique culture built upon trust, a Lutheran work ethic and a strong emphasis on personal responsibility. These cultural features, combined with healthy lifestyles, allowed Nordic nations to develop high living standards, income equality and long lifespans during the first half of the 20th century. The success also arose during a period when policies were based upon low taxes and free markets.

More

Mao’s China: The Language Game

by Perry Link

New York Review of Books
May 15, 2015

It can be embarrassing for a China scholar like me to read Eileen Chang’s pellucid prose, written more than sixty years ago, on the early years of the People’s Republic of China. How many cudgels to the head did I need before arriving at comparable clarity? My disillusioning first trip to China in 1973? My reading of the devastating journalism of Liu Binyan in 1980? Observation of bald lies in action at the Tiananmen massacre in 1989 and in the imprisonment of a Nobel Peace laureate in more recent times? Did I need all of this to catch up to where Chang was in 1954 in her understanding of how things worked in Communist China, beneath the blankets of jargon? In graduate school I did not take Chang’s Naked Earth (published in Chinese in 1954 and translated by Chang into English in 1956) and its sister novel, The Rice-Sprout Song (also published in 1954 and translated by Chang into English in 1955), very seriously. People said the works had an anti-Communist bias. How silly.

In Naked Earth, Chang shows how the linguistic grid of a Communist land-reform campaign descends on a village like a giant cookie cutter. There are Poor Farmers, Middling Farmers, Landlords, Bad Elements, and more. When actual life doesn’t fit the prescriptions, so much the worse for actual life. Make it fit. A “cadre” (a technical term for a functionary in the Communist system) complains that the farmers have “always been backward… . All they ever see is the bit of material advantage right in front of them.” This leaves them “afraid to be active.” Perhaps they don’t want to be active? No, answers the organization, they are reticent only because they fear “the revenge of the Remnant Feudal Forces.” When finally coaxed to complain, they sometimes—oops!—complain about the cadres, not the Landlords.

Eventually the farmers, like everyone else, figure out that their personal interests depend on correct verbal performance. There are certain things you are supposed to say and certain ways you are supposed to say them. “Tell the truth!” is a command that you recite your lies correctly. An unimpeachable exterior becomes everyone’s goal.

More

Ο Σάββας Ξηρός και το Κράτος Δικαίου

του Αριστείδη Ν. Χατζή

Athens Voice
24 Απριλίου 2015

Ο Σάββας Ξηρός είναι ένας στυγνός δολοφόνος. Το ότι επένδυσε την εγκληματική δραστηριότητά του με βλακώδεις αμπελοφιλοσοφίες και ιδεοληπτικές μπαρούφες δεν μειώνει την ευθύνη του, αντίθετα την αυξάνει. Και αυτός και τα υπόλοιπα μέλη της κωμικοτραγικής συμμορίας του μου είναι ιδιαίτερα απεχθή. Το ότι ορισμένοι από αυτούς τους δολοφόνους, αντί να δείξουν έμπρακτη μετάνοια, κομπάζουν και απειλούν δεν πρέπει να προκαλεί κανένα είδος σεβασμού. Όπως δεν πρέπει να προκαλεί σεβασμό ο αμετανόητος βιαστής, ο αμετανόητος παιδεραστής ή ο αμετανόητος έμπορος ναρκωτικών.

Όμως δεν βλέπω κανένα λόγο να παραμείνει ένας άνθρωπος με τόσο υψηλό βαθμό αναπηρίας στη φυλακή, όταν είναι δυνατό να συνεχίσει να εκτίει την ποινή του με έναν ανθρώπινο και αξιοπρεπή τρόπο. Δεν εννοώ ότι δεν έχω ακούσει καλά επιχειρήματα κατά της ειδικής μεταχείρισής του. Τα άκουσα ή τα διάβασα με προσοχή. Τα σέβομαι, τα ασπάζομαι εν μέρει, αλλά δεν με έπεισαν.

Σύμφωνοι, η κυβέρνηση φέρθηκε ατζαμίδικα, φάνηκε να υποκύπτει σε εκβιασμό, πολλά μέλη του κυβερνώντος κόμματος αντιμετωπίζουν με συμπάθεια ή και θαυμασμό τους εγκληματίες, η διάταξη είναι σαφώς φωτογραφική, έγιναν σοβαρές γκάφες με τους Αμερικανούς, κλπ. Όμως οι λανθασμένες κινήσεις της κυβέρνησης και τα φλερτ με τους τρομοκράτες δεν αλλάζουν βέβαια την άποψή μου.

Ξέρω ότι οι περισσότερες/οι από όσες/ους με διαβάζουν δεν θα συμφωνήσουν, αλλά για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται. Η ποινή πρέπει να έχει κυρίως δύο στόχους: την αποτροπή και τον σωφρονισμό. Ο Ξηρός δεν θα σωφρονιστεί εάν αντιμετωπιστεί με απάνθρωπο τρόπο. Όσο για την αποτροπή (γενική ή ειδική): δεν θα επηρεαστεί καθόλου από την όποια απόφαση.

Περισσότερα

John & Harriet: Still Mysterious

by Cass Sunstein

New York Review of Books
April 2, 2015

John Stuart Mill may well be the most important liberal thinker of the nineteenth century. In countless respects, his once-revolutionary arguments have become familiar, even part of the conventional wisdom. Certainly this is so for his great 1869 essay The Subjection of Women, which offered a systematic argument for sex equality at a time when the inferior status of women was widely taken for granted. It is also true for On Liberty, published in 1859, which famously argued that unless there is harm to others, people should have the freedom to do as they like. A strong advocate for freedom of speech, Mill offered enduring arguments against censorship. He also had a great deal to say about, and on behalf of, representative government.

Friedrich Hayek was the twentieth century’s greatest critic of socialism, and he won the Nobel Prize in economics. A lifelong defender of individual liberty, he argued that central planning is bound to fail, even if the planners are well motivated, because they cannot possibly assemble the information that is ultimately incorporated in the price system. Hayek described that system as a “marvel,” because it registers the knowledge, the preferences, and the values of countless people. Hayek used this insight as the foundation for a series of works on freedom and liberalism. Committed to free markets and deeply skeptical of the idea of “social justice,” he is a far more polarizing figure than Mill, beloved on the political right but regarded with ambivalence by many others. Nonetheless, Hayek belongs on any list of the most important liberal thinkers of the twentieth century.

Mill and Hayek help to define the liberal tradition, but in both temperament and orientation, they could not be further apart. Mill was a progressive, a social reformer, an optimist about change, in some ways a radical. He believed that, properly understood, liberalism calls for significant revisions in the existing economic order, which he saw as palpably unjust: “The most powerful of all the determining circumstances is birth. The great majority are what they were born to be.” Hayek was not exactly a conservative—in fact he was sharply critical of conservatism on the ground that it was largely oppositional and did not offer an affirmative position—but he generally venerated traditions and long-standing practices, seeing them as embodying the views and knowledge of countless people over long periods. Hayek admired Edmund Burke, who attacked the idea that self-styled reformers, equipped with an abstract theory, should feel free to override social practices that had stood the test of time. Mill had an abstract theory, one based on a conception of liberty from both government and oppressive social customs, and he thought that society could be evaluated by reference to it.

More

I, Pencil (the Greek version)

Narrated by Prof. Aristides Hatzis

Produced by LearnLiberty.gr

The case for liberal optimism

by John Micklethwait

Economist
January 31, 2015

This newspaper churlishly deprives its editors of the egocentric adornments of our trade. Tragically, these pages include no weekly “editor’s letter” to readers, underneath a beaming, air-brushed picture. Online, there is a weekly e-mail, but that comes from your “desk”, not you. As editor, you spend your time in deplorable obscurity, consoled merely by the fact you have the nicest job in journalism. But there are two indulgent exceptions: a brief mention when you are appointed; and this valedictory leader, which attempts to sum up the world that has hurtled across your desk.

It starts on the first day, and never lets up. There are elections, coups, wars, bankruptcies and tsunamis. Science throws up discoveries and ideas. A pantomime of Putinesque villains and Berlusconi-style clowns force themselves onto the cover. But for the things this newspaper cares about, the past nine years have been a battle, one that has left me in a state of paranoid optimism. Paranoia because so much remains under threat; optimism because, for the most part, the creed this newspaper lives by is strong enough to survive.

That applies first to The Economist itself. One of my earliest covers asked “Who killed the newspaper?” (August 24th 2006), and this newspaper has arguably faced more change in the past nine years than it did in the previous century. On April Fool’s Day 2006, when, appropriately, I began this job, Twitter was ten days old, our print advertising was growing and social media was something to do with a very good lunch.

So any modern editor who is not paranoid is a fool. But my optimism remains greater, both about The Economist and the future of independent journalism. That is partly because technology gives us ever more ways to reach our audience. In 2006 our circulation was 1.1m, all in print. Now it is 1.6m in print, digital and audio. Already half a million of you have downloaded our new Espresso app; we are adding over 70,000 Twitter followers each week. Media is not the race to the bottom that pessimists forecast. People want to read about the Kurds, Keynes and kokumi as well as the Kardashians. Ever more go to university, travel abroad and need ideas to stay employable—and will pay for an impartial view of the world, one where the editor, whatever his faults (or from now on, her virtues), is in nobody’s pocket.

More

The Supreme Court and Gay Marriage

New York Times
Editorial
June 16, 2015

For the second time in three terms, the Supreme Court has agreed to consider the constitutionality of same-sex marriage. The last time around, the justices declined to take up the broad question. This time, there is every reason for them to follow the logic of their own rulings over the past 12 years and end the debate once and for all.

On Friday, the court accepted four cases from Ohio, Kentucky, Tennessee and Michigan, where same-sex marriage bans were upheld by the Sixth Circuit Court of Appeals in November. All other federal appeals courts that have ruled on the issue have struck down the bans.

Oral arguments are likely to be in late April, but there is little new to be said. Both sides’ positions have been aired out thoroughly and repeatedly for several years.

And as usual, the outcome almost certainly lies in the hands of Justice Anthony Kennedy, who has authored all three of the court’s previous decisions upholding gay rights. In each case, Mr. Kennedy wrote eloquently of the dignity and equality of gay people. It is hard to see how, given the combined reasoning in those cases, he could now turn back at the threshold of one of the most important civil-rights decisions in a generation.

More

Money is the New Morality

by Scott Adams

Dilbert
January 15, 2015

The traditional view of money-vs.-morality is that you want to start with a moral foundation and then you can pursue making money in a way that makes the world better. You treat your employees and customers well, act honestly, and perhaps even donate your wealth to those in need.

That was a good model. I think it served the United States well in its formative years. You can’t have capitalism without some level of trust, especially in earlier times, and morality in the form of religion provided a form of predictable honesty.

But today that situation is flipped because of the Internet and the free flow of information.

More

The Blasphemy We Need

by Ross Douthat

New York Times
January 7, 2015

In the wake of the vicious murders at the offices of the satirical French newspaper Charlie Hebdo today, let me offer three tentative premises about blasphemy in a free society.

1) The right to blaspheme (and otherwise give offense) is essential to the liberal order.

2) There is no duty to blaspheme, a society’s liberty is not proportional to the quantity of blasphemy it produces, and under many circumstances the choice to give offense (religious and otherwise) can be reasonably criticized as pointlessly antagonizing, needlessly cruel, or simply stupid.

3) The legitimacy and wisdom of criticism directed at offensive speech is generally inversely proportional to the level of mortal danger that the blasphemer brings upon himself.

More

The "Dog-Eat-Dog" Delusion

by Gary Galles

Mises Daily
January 3, 2014

When people want to add extra “oomph” to negative depictions of self-owners acting without coercion — that is, market competition under capitalism — they turn to name-calling. One of the most effective forms is describing such competition as dog-eat-dog. When that characterization is accepted, the mountain of evidence in favor of voluntary social coordination can be dismissed on the grounds that it involves a vicious and ugly process so harmful to people that it outweighs any benefits.

Unfortunately, dog-eat-dog imagery for market competition is entirely misleading. It not only misrepresents market competition as having properties that are absent in truly free arrangements, but those properties are essential characteristics of government, the usual “solution” offered to the evils of dog-eat-dog competition. Further, it frames the issue in a way that precludes most people from recognizing why the analogy fails.

To begin with, dog-eat-dog is an odd way to characterize anything. I have never seen a dog eat another dog. I don’t know anyone who has. In fact, some trace the phrase’s origin back to the Latin, canis caninam not est, or “dog does not eat dog,” which says the opposite (and makes more sense, as an animal may try to protect its feeding grounds against competing predators, but it does not eat those competitors). It is nonsensical to rely on an analogy to something that doesn’t actually happen in animal behavior as a central premise toward condemning market systems as ruthless and hard-hearted.

More

The Fate of Our World

Bono: controversial tax laws have brought Ireland the only prosperity it’s ever known

The Observer
October 12, 2014

From stadium-packing rock star to champion of the impoverished, Bono has fronted a band and causes that have endeared him to millions. But the U2 frontman is likely to alienate more people than he wins over with his latest rallying cry: backing Ireland’s corporate tax regime.

In an interview with the Observer, the Irish singer says his country’s tax policies have “brought our country the only prosperity we’ve known”.

Bono said: “We are a tiny little country, we don’t have scale, and our version of scale is to be innovative and to be clever, and tax competitiveness has brought our country the only prosperity we’ve known.

“That’s how we got these companies here … We don’t have natural resources, we have to be able to attract people.”

More

Human Rights: The gay divide

Economist
October 11, 2014

There was a teenager in Arizona in the 1970s who “could no more imagine longing to touch a woman than longing to touch a toaster”. But he convinced himself that he was not gay. Longing to be “normal”, he blamed his obsession with muscular men on envy of their good looks. It was not until he was 25 that he admitted the truth to himself—let alone other people. In 1996 he wrote a cover leader for The Economist in favour of same-sex marriage. He never thought it would happen during his lifetime. Yet now he is married to the man he loves and living in a Virginia suburb where few think this odd.

The change in attitudes to homosexuality in many countries—not just the West but also Latin America, China and other places—is one of the wonders of the world (see article). This week America’s Supreme Court gave gay marriage another big boost, by rejecting several challenges to it; most Americans already live in states where gays can wed. But five countries still execute gay people: Iran hangs them; Saudi Arabia stones them. Gay sex is illegal in 78 countries, and a few have recently passed laws that make gay life even grimmer. The gay divide is one of the world’s widest (see article). What caused it? And will tolerance eventually spread?

More

Δικαιώματα εν τάφω

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
21 Αυγούστου 2014

Ζούμε σε μια δύσκολη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Η ύφεση, η ανεργία, η υπερφορολόγηση και η ανασφάλεια έχουν αγγίξει σχεδόν τους πάντες και έχουν συντρίψει πολλούς. Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα η συζήτηση για δικαιώματα ακούγεται ανεδαφική, υπερβολική, ακόμα και αποπροσανατολιστική. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να την κάνουμε γιατί ελπίζουμε ότι ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, δεν μας αρκεί η επιβίωση.

Η αρχική μου ιδέα ήταν να απαριθμήσω τις διάφορες σοβαρές εκκρεμότητες που υπάρχουν: (α) Δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί ούτε καν το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. (β) Η αδικαιολόγητη αστυνομική βία και οι παράνομες συμπεριφορές οργάνων της Τάξης δεν φαίνεται να περιορίστηκαν παρά τον διεθνή διασυρμό. (γ) Συνεχίζουν να εκδίδονται δικαστικές αποφάσεις περιορισμού δικαιωμάτων, ανεπίτρεπτες για ένα κράτος δικαίου. (δ) Ο τρόπος που έχει κακοποιηθεί το Σύνταγμα από κυβέρνηση και αντιπολίτευση οδηγεί σε ευρύτερη απαξίωση των θεσμών. Ταυτόχρονα δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση για θεσμικό εκσυγχρονισμό που να περιλαμβάνει και το Σύνταγμα – τα πυροτεχνήματα δεν συνιστούν σοβαρή συζήτηση. (ε) Οι πλέον αδύναμες ομάδες (μετανάστες, Ρομά) δεν απολαμβάνουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. (στ) Η ελευθερία του λόγου δέχεται σοβαρούς περιορισμούς σε κάθε ευκαιρία. (ζ) Η ακαδημαϊκή ελευθερία συνεχίζει να βρίσκεται υπό τη συνεχή απειλή βίας από φασιστικά τάγματα διαφόρων χρωμάτων. (η) Ο ρατσισμός κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που συνυπάρχουν ο μεσαιωνικού τύπου αντισημιτισμός με την απέχθεια για τους μουσουλμάνους μετανάστες και ο αντιδυτικισμός με την απόρριψη της πολυπολιτισμικότητας. Έχουμε έτσι το σουρεαλιστικό φαινόμενο να είμαστε η χώρα με τους περισσότερους αντισημίτες και τη μοναδική πρωτεύουσα στην ΕΕ χωρίς τζαμί (θ) Η συζήτηση για το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας έχει πάει στις ελληνικές καλένδες. (ι) Η συζήτηση για τα δικαιώματα των μειονοτήτων (και ιδιαίτερα το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού) συνεχίζει να ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.

Η στασιμότητα όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε και σοβαρή οπισθοδρόμηση. Υπάρχουν φαιδρές και σοβαρές περιπτώσεις. Στις φαιδρές θα εντάξουμε την έκκληση ποινικοποίησης του λόγου και της ιστορικής έρευνας από μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο ο αυταρχικός τρόπος σκέψης ή η δημαγωγική αντιμετώπιση των θεμάτων αλλά κυρίως η ασυγχώρητη επιπολαιότητα.

Στις σοβαρές περιπτώσεις θα πρέπει απαραίτητα να εντάξουμε μια περίπτωση καθαρής οπισθοδρόμησης: αν και έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την ψήφιση του νόμου για τη δημιουργία χώρου καύσης νεκρών δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί ούτε ένα αποτεφρωτήριο. Οι δήμαρχοι Θεσσαλονίκης και Αθήνας, σε κοινή δήλωσή τους, κατηγόρησαν τις «αόρατες δυνάμεις» αλλά οι δυνάμεις αυτές είναι ορατές σε όλους. Πρόκειται για μια «ιερή» συμμαχία ευθυνόφοβων αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, οκνηρής γραφειοκρατίας και σκοταδιστών επισκόπων. Αυτή η συμμαχία έχει εμποδίσει, καθυστερήσει ή αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια. Η κυβέρνηση κατέθεσε άλλη μια τροπολογία πριν από μερικές ημέρες με την οποία προσπαθεί να επιλύσει κάποια από τα προβλήματα. Δεν ξέρω πόσα από τα νομικά και γραφειοκρατικά προβλήματα θα ξεπεραστούν. Τα πολιτικά όμως προβλήματα δεν λύνονται με συσσώρευση νόμων και διατάξεων αλλά με πολιτική βούληση και μεταρρυθμιστικό οίστρο. Αλλά σε αυτά είμαστε ελλειμματικοί.

Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ όσο φαίνεται αρχικά. Δεν πρόκειται απλώς για την τύχη του σώματος μερικών εκατοντάδων «εκκεντρικών συμπολιτών μας». Αυτά τα παράλογα γραφειοκρατικά εμπόδια προσβάλουν ένα πολύτιμο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα να διαχειρίζεσαι το σώμα σου, έστω και μετά τον θάνατο. Ένα δικαίωμα ήδη πολύ περιορισμένο, καθώς η κοινωνία διεκδικεί μεγάλο μέρος της εξουσίας πάνω στο σώμα σου (ιδίως αν είσαι γυναίκα), ελέγχοντάς το, ρυθμίζοντάς το, ευνουχίζοντάς το εν ανάγκη. Επιπλέον το παράδειγμα της περιπέτειας των αποτεφρωτηρίων είναι ένα ακόμα σύμπτωμα του εναγκαλισμού της Εκκλησιαστικής εξουσίας με την πολιτική (όλων των εξουσιών και όλων των φερέλπιδων). Αποτελεί και ένα καλό παράδειγμα της κυριαρχίας των αντιμεταρρυθμιστών, της θλιβερής συνεργασίας αριστερής ιδεοληψίας, δεξιού κοτζαμπασισμού και αποϊδεολογικοποιημένης αλλά αταβιστικής λατρείας του status quo.

Πώς να νικηθεί αυτό το αντιμεταρρυθμιστικό μπλοκ όταν είναι τόσο ισχυρό πολιτικά, όταν τα όπλα του είναι η άγνοια και ο δογματισμός κι όταν τα θύματά του το στηρίζουν με παβλοφικό τρόπο; Η αργή αλλά σταθερή αποσύνθεσή του πρέπει να επιταχυνθεί με κάθε τρόπο. Είναι καθήκον όλων μας.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Εδώ θα βρείτε το άρθρο (όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα)

Εδώ θα βρείτε το άρθρο στην ιστοσελίδα των Νέων

Liberalism in the Arab World?

by Ronald Meinardus

The Globalist
May 28, 2014

Egypt’s selection of a new strong man, Abdel Fattah el-Sisi, who will take over the presidency after a strained effort to mobilize unenthusiastic voters and who — if one looks at his rhetoric — seems to be even less inclined to exercise “liberalism” than even Hosni Mubarak did, certainly does not augur well for a future of more individual freedom in Egypt.

In fact, Sisi’s rhetoric demands that people sacrifice for Egypt. A recording of an off the record conversation caught the former general say, “People think I’m a soft man. Sisi is torture and suffering.”

Promoting liberalism in the Arab world is a Herculean task. It is no exaggeration to say that liberalism has an image problem here. Many, if not most Egyptians have a negative view of all things liberal.

Many perceive liberalism as against their heritage and culture and in contradiction with religious teachings.

The allegation that liberals and their ideas are inspired by outside forces and have no homegrown roots is probably the biggest challenge for liberals and liberalism in the Arab world today.

It is crucial that Arab liberals confront this allegation. To assert that the idea of individual freedom is foreign — and, therefore, not compatible with Arab cultural and religious beliefs — borders on racialism.

Anyone who holds this view suggests that the people living in this region are either not ready for liberty or — even worse — not capable or not willing to live as free men and women.

More

Το Δικαίωμα στη Λήθη

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
15 Μαίου 2014

Τον Ιούλιο του 1990 δύο αδέλφια δολοφόνησαν έναν ηθοποιό στο Μόναχο. Το πτώμα ήταν άσχημα κακοποιημένο, ο ηθοποιός πολύ γνωστός και βέβαια η υπόθεση πρωταγωνίστησε στο γερμανικό τύπο. Τα αδέλφια καταδικάστηκαν σε ισόβια αλλά ποτέ δεν παραδέχτηκαν την ενοχή τους. Μέχρι το 2008 βγήκαν και οι δύο από τη φυλακή με αναστολή και απαίτησαν από τη Wikipedia να αφαιρέσει το όνομά τους από το λήμμα που αφορούσε το νεκρό ηθοποιό. Πέτυχαν κάποιες μικρές νίκες, τελικά όμως δεν κατόρθωσαν να τους αναγνωριστεί ένα «δικαίωμα στην (ψηφιακή) λήθη» γιατί ενώ οι αποφάσεις των γερμανικών δικαστηρίων ήταν αντιφατικές δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αναγκάσουν την Wikipedia να αφαιρέσει τα ονόματά τους από την αγγλική έκδοσή της.

Βλέπετε η Wikipedia έχει την έδρα της στις Η.Π.Α. και είναι, ευτυχώς, αδύνατον ένα δικαστήριο να την αναγκάσει να αυτολογοκριθεί, εφόσον κάτι τέτοιο θα παραβίαζε ένα ιερό για το Αμερικανικό Σύνταγμα δικαίωμα, το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης και του τύπου. Η προστασία αυτών των δικαιωμάτων είναι τόσο ισχυρή ώστε σε καμία περίπτωση να μην επιτρέπει το είδος της λογοκρισίας η οποία είναι απαραίτητη για την προστασία προσωπικών δεδομένων που ένα δικαίωμα στη λήθη απαιτεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι και το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή είναι ένα «αμερικανικό» δικαίωμα που γεννήθηκε ουσιαστικά το 1890. Το δικαίωμα αναγνωρίστηκε από τα αμερικανικά δικαστήρια και οδήγησε σε ιστορικές αποφάσεις προστασίας, κυρίως σε περιπτώσεις που το δικαίωμα παραβιαζόταν από κρατικές υπηρεσίες. Όμως, όταν το δικαίωμα αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, το τελευταίο πάντα υπερισχύει. Στην Ευρώπη, δυστυχώς, το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή αλλά και άλλου είδους θεσμικές προτεραιότητες έχουν σε πολλές περιπτώσεις περιορίσει σοβαρά την ελευθερία της έκφρασης.

Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις λιγότερο σοβαρές από μια πολύκροτη δολοφονία, όπως π.χ. μια αναγγελία πλειστηριασμού. Γιατί να παραμείνει στο διηνεκές αυτή η πληροφορία στο διαδίκτυο, ακόμα κι αν τελικά εκπλήρωσες τις υποχρεώσεις σου; Η απαίτηση να ξεχαστεί μια κακή στιγμή σου, που δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν άλλον εκτός από σένα, ακούγεται εύλογη. Αυτή η εύλογη απαίτηση όμως οδηγεί σε πολύ ολισθηρή πλαγιά, όπως είναι ολοφάνερο σε όποιον διαβάσει την πολύ πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (C-131/12) σύμφωνα με την οποία οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν από μια μηχανή αναζήτησης να αφαιρέσει τις αναφορές στο παρελθόν τους. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι αυτό που κάνουν αυτές οι μηχανές αναζήτησης είναι ένα είδος «επεξεργασίας δεδομένων» και στην περίπτωσή μας «προσωπικών», άρα μπορεί να περιοριστεί. Το Δικαστήριο έτσι δεν αποφάσισε να κατεβούν όλα τα σχετικά δημοσιεύματα που σε αφορούν (αυτό θα ήταν παρανοϊκό) αλλά αποφάσισε να δυσκολέψει τη ζωή όσων κάνουν έρευνα πάνω σε ζητήματα που σε αφορούν.

Δεν είναι δυνατόν, βέβαια, να έχουν οι πάντες το δικαίωμα να αφαιρεθεί ό,τι τους αφορά. Θα πρέπει, σύμφωνα με το Δικαστήριο, να γίνεται στάθμιση. Να σταθμίζεται, δηλαδή, καταρχήν το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή με τα δικαιώματα στην ελευθερία της έκφρασης, της πληροφόρησης, της ενημέρωσης κλπ. Εάν, για παράδειγμα, το άτομο που ζητεί προστασία είναι ένα δημόσιο πρόσωπο (π.χ. ένας πολιτικός) και η ιστορία του ενδιαφέρει την κοινή γνώμη, τότε και η προστασία του θα πρέπει να είναι μικρότερη.

Δεν χρειάζεται να τονίσω πόσο παράλογη και ανεδαφική είναι η απόφαση και πόσο σύντομα θα καταστεί ανεφάρμοστη. Εδώ θα λειτουργήσει οπωσδήποτε το φαινόμενο της ανάστροφης επιλογής: θα καταφύγουν στα δικαστήρια κυρίως τα άτομα που θα έχουν τους πόρους να το κάνουν και για υποθέσεις που θα υπάρχει κατά τεκμήριο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Προφανώς δεν μπορεί να περιοριστεί το Ίντερνετ με δικαστικές αποφάσεις αυτού του είδους. Η πληροφορία δεν μπορεί να εξαφανιστεί, απλά θα αυξηθούν τα εμπόδια στην πρόσβασή της προσωρινά. Μακροπρόθεσμα κι αυτά τα εμπόδια θα καταρρεύσουν, είναι απολύτως βέβαιο για οποιονδήποτε έχει μια στοιχειώδη εικόνα της ψηφιακής επανάστασης. Ελπίζω σύντομα να γίνει αντιληπτό από τα κρατικά όργανα: η τεχνολογία μειώνει τη δυνατότητά τους να περιορίζουν την πληροφόρηση και τις ελευθερίες. Μην ακούτε τους τεχνοφοβικούς, το διαδίκτυο ενισχύει περισσότερο τους πολίτες παρά τον Λεβιάθαν.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Εδώ θα βρείτε το άρθρο (όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα)

Εδώ θα βρείτε το άρθρο στην ιστοσελίδα των Νέων.

Εδώ θα βρείτε την απόφαση του ECJ (στα ελληνικά) μαζί με όλο το σχετικό υλικό.

Εδώ θα βρείτε το περίφημο άρθρο των Samuel D. Warren & Louis D. Brandeis, "The Right to Privacy" Harvard Law Review (1890).

Διαβάστε ενδιαφέρουσες αναλύσεις σε New York Times, Washington Post, Wall Street Journal, Time, BBC, Guardian και Reuters, τα άρθρα των Jonathan Zittrain (Harvard Law - NYT) και Eric Posner (U Chicago Law - Slate) και εδώ μια σύντομη ανάλυση στα ελληνικά του Βασίλη Σωτηρόπουλου.

Πού είναι το δύσκολο κύριε Υπουργέ;

του Σταύρου Τσακυράκη

Lifo
15 Απριλίου 2014

Η κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου την περασμένη βδομάδα στη Βουλή συνοδεύτηκε από την απογοητευτική, πλην αναμενόμενη, δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης ότι το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών δεν θα περιλαμβάνεται στη σχεδιαζόμενη ρύθμιση. «Το Σύμφωνο Συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους είναι δύσκολο ζήτημα Αστικού Δικαίου και θα εξεταστεί σε επόμενη αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα», δήλωσε ο κύριος Αθανασίου, παραπέμποντας ουσιαστικά το ζήτημα στις καλένδες.

Ομολογώ ότι μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ γιατί χρειάζεται ολόκληρη αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα προκειμένου να επεκταθεί μια ρύθμιση που προβλέπεται σε ειδικό νόμο (τον 3719/2008). Μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθώ σε τι ακριβώς συνίσταται το «δύσκολο ζήτημα», για το οποίο εξέφρασε την τόση ανησυχία του ο Υπουργός. Σύμφωνα με τον περιοριστικό ορισμό του άρθρου 1 του νόμου, το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι μια «συμφωνία μεταξύ δύο ενήλικων ετερόφυλων προσώπων με την οποία οργανώνουν τη συμβίωσή τους». Από μια απλή παράθεση του ορισμού, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι για να επεκταθεί το σύμφωνο και στα ομόφυλα ζευγάρια αρκεί να διαγραφεί η λέξη «ετερόφυλων» από το άρθρο 1 του νόμου 3719/2008. Πόσο «δύσκολο ζήτημα» είναι αυτό;

«Δεν είναι απλό το ζήτημα», επέμεινε ο κύριος Αθανασίου. «Θέλει μελέτη. Είναι θέμα αστικού δικαίου και θέλει μελέτη νομική, κοινωνική και θρησκευτική. […] Η συμβίωση τον ομόφυλων ζευγαριών είναι ένα θέμα, όχι το να συμβιώσουν αλλά οι έννομες συνέπειες από αυτό (υιοθεσίες κλπ)».

Περισσότερα

Διακήρυξις της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος

Θεόδωρος Βρυζάκης
"Η Ελλάς ευγνωμονούσα" (1858)
Εθνική Πινακοθήκη

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ

Aπόγονοι του σοφού και φιλανθρώπου Έθνους των Eλλήνων, σύγχρονοι των νυν πεφωτισμένων και ευνομουμένων λαών της Eυρώπης και θεαταί των καλών, τα οποία ούτοι υπό την αδιάρρηκτον των νόμων αιγίδα απολαμβάνουσιν, ήτο αδύνατον πλέον να υποφέρωμεν μέχρις αναλγησίας και ευηθείας την σκληράν του Oθωμανικού Kράτους μάστιγα, ήτις ήδη τέσσαρας περιπου αιώνας επάταζε τας κεφαλάς ημών, και αντί του λόγου την θέλησιν ως νόμον γνωρίζουσα, διώκει και διέταττε τα πάντα δεσποτικώς και αυτογνωμόνως.

Mετά μακράν δουλείαν ηναγκάσθημεν τέλος πάντων να λάβωμεν τα όπλα εις χείρας, και να εκδικήσωμεν εαυτούς, και την πατρίδα ημών από μίαν τοιαύτην φρικτήν, και ως προς την αρχήν αυτής, άδικον τυραννίαν, ήτις ουδεμίαν άλλην είχεν ομοίαν, ή καν δυναμένην οπωσούν μετ' αυτής να παραβληθή δυναστείαν.

O κατά των Tούρκων πόλεμος ημών, μακράν του να στηρίζεται εις αρχάς τινάς δημαγωγικάς και στασιώδεις, ή ιδιωφελείς μέρους τινός του σύμπαντος Eλληνικού Έθνους σκοπούς, είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός, πόλεμος, του οποίου η μόνη αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της τιμής, τα οποία, ενώ την σήμερον όλοι οι ευνομούμενοι και γειτονικοί λαοί της Eυρώπης τα χαίρουσιν, από ημάς μόνον η σκληρά και απαραδειγμάτιστος των Oθωμανών τυραννία επροσπάθησεν με βίαν να αφαιρέσει, και εντός του στήθους ημών να τα πνίξη.

Eίχομεν ημείς τάχα ολιγώτερον παρά τα λοιπά έθνη λόγον δια να στερώμεθα εκείνων των δικαίων, ή είμεθα φύσεως κατωτέρας και αχρειεστέρας, δια να νομιζώμεθα ανάξιοι αυτών, και καταδικασμένοι εις αιώνιον δουλείαν, να έρπωμεν ως κτήνη και αυτόματα εις την άλογον θέλησιν ενός απηνούς τυράννου, όστις ληστρικώς και άνευ τινός συνθήκης ήλθεν μακρόθεν να μας καθυποτάξει; Δίκαια, τα οποία η φύσις ενέσπειρε βαθέως εις την καρδίαν των ανθρώπων, και τα οποία οι νόμοι, σύμφωνοι με την φύσιν, καθιέρωσαν, όχι τριών ή τεσσάρων, αλλά και χιλίων και μυρίων αιώνων τυραννίαι· δεν δύναται να εξαλείψη. Kαι αν η βία, ή η ισχύς προς τον καιρόν τα καταπλακώση, ταύτα πάλιν απαλαίωτα και ανεξάλειπτα καθ εαυτά, η ισχύς ημπορεί ν' αποκαταστήση και αναδείξη, οία και πρότερον και απ' αιώνων ήσαν! Δίκαια τέλος πάντων τα οποία δεν επαύσαμεν με τα όπλα να υπερασπιζώμεθα εντός της Eλλάδος, όπως οι καιροί και αι περιστάσεις επέτρεπον.

Aπό τοιαύτας αρχάς των φυσικών δικαίων ορμώμενοι, και θέλοντες να εξομοιωθώμεν με τους λοιπούς συναδέλφους μας, Eυρωπαίους Xριστιανούς, εκινήσαμεν τον πόλεμον κατά των Tούρκων, μάλλον δε τους κατά μέρος πολέμους ενώσαντες, ομοθυμαδόν εκστρατεύσαμεν, αποφασίσαντες ή να επιτύχωμεν τον σκοπόν μας, και να διοικηθώμεν με νόμους δικαίους, ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου, κρίνοντες ανάξιον να ζώμεν πλέον ημείς οι απόγονοι του περικλεούς εκείνου Έθνους των Eλλήνων υπό δουλείαν τοιαύτην, ιδία μάλλον των αλόγων ζώων, παρά των λογικών όντων. Δέκα μήνες ήδη παρήλθον αφ' ού ηρχίσαμεν να τρέχωμεν τούτο το στάδιον του εθνικού πολέμου. Ο ύψιστος Θεός μας εβοήθησε, καίτοι όχι ικανά προπαρασκευασμένους, εις το τοιούτον μέγα τωόντι επιχείρημα· τα όπλα μας εφάνησαν πολλαχού νικηφόρα, πλην και πολλαχού εύρον, και εισέτι ευρίσκουσιν αντίστασιν όχι μικράν· περιστάσεις εναντίαι μας απήντησαν, και ταύτας να εξομαλίσωμεν έως ώρας ενησχολούμεθα. Όθεν δεν πρέπει να φανή παράξενον αν άχρι τούδε ανεβάλλομεν την πολιτικήν της πατρίδος μας διάταξιν, αν δεν επροφθάσαμεν να κηρύξωμεν την ανεξαρτησίαν ημών, και να αναφανώμεν ως έθνος ενώπιον πάντων των ευνομουμένων λαών και απάσης της οικουμένης. Πριν περί της φυσικής ημών υπάρξεως οπωσούν βεβαιωθώμεν, ήτον αδύνατον να σκεφθώμεν και περί της πολιτικής. Έστωσαν λοιπόν τα ειρημένα εις μεν τους άλλους ικανή απολογία της αναβολής μας, εις ημάς δε παραμυθία διά την επικρατήσασαν αταξίαν.

Ήδη δε, ότε αι εναντίαι περιστάσεις ήρχισαν να εξομαλίζωνται, απεφασίσαμεν ή μάλλον ηναγκάσθημεν να οργανίσωμεν και Σύνταγμα Πολιτικόν της Ελλάδος· και πρώτον μεν κατά μέρος, οίον το της Ανατολικής χέρσου Ελλάδος, το της Δυτικής χέρσου Ελλάδος, το της Πελοποννήσου, το των Νήσων, κ. τ. λ. Αλλ' επειδή ταύτα απέβλεπαν μάλλον τας μερικωτέρας σχέσεις, καθ' ας εκάστη των ειρημένων Επαρχιών και Νήσων ώφειλε να διαταχθή και διοικηθή διά τούτο ήτον ανάγκη πάσα επομένως να γενή και έν άλλο γενικόν Προσωρινόν Πολίτευμα εις όλα τα πράγματα και εις όλας τας εσωτερικάς και εξωτερικάς σχέσεις της Ελλάδος επεκτεινόμενον. Προς τούτου την κατασκευήν και σύνταξιν αι κατά μέρος Επαρχίαι και Νήσοι έπεμψαν τους πληρεξουσίους Παραστάτας των. Ούτοι λοιπόν, εν εθνική συνελεύσει σκεφθέντες και μελετήσαντες ικανώς περί των κοινών πραγμάτων, ωργάνισαν μίαν προσωρινήν Διοίκησιν, καθ' ην η Ελλάς άπασα μέλλει να κυβερνηθή εφεξής. Ταύτην, και απλώς μεν ως επί της βάσεως του Δικαίου και των ορθών Νόμων εστηριγμένην, και εν μέρει δε, καθό ωργανισμένην κοινή των Ελλήνων γνώμη, οφείλουσιν όλοι οι λαοί, κάτοικοι της Ελλάδος ν' αναγνωρίζωσι Μόνην έννομον και εθνικήν Διοίκησιν αναλόγως προσφερόμενοι.

Τα συνιστώντα την Διοίκησιν Δώματα είναι δύο: Το Εκτελεστικόν και το Βουλευτικόν, από τα οποία διορίζεται και το Δικαστικόν, ανεξάρτητον όμως από εκείνα διόλου.

Tαύτα διακυρύττει η εθνική Συνέλευσις προς το Πανελλήνιον, εν και μόνον προσεπιφέρουσα, ότι αυτής μεν επεραιώθη το έργον, και διαλύεται σήμερον. ΄Eργον δε του Eλληνικού λαού και χρέος είναι να φανή ευπειθής και υπήκοος εις τους νόμους και τους εκτελεστάς και υπουργούς των νόμων. Έλληνες! Είπατε προ ολίγου ότι δεν θέλετε δουλείαν, και ο τύραννος χάνεται καθημέραν από το μέσον σας· αλλά μόνη η μεταξύ σας ομόνοια και ακριβής υποταγή εις την διοίκησιν ημπορεί να στερεώση την ανεξαρτησίαν σας. Eίθε ο κραταίος του Yψίστου βραχίων ν' ανυψώσει και αρχομένους και άρχοντας, την Eλλάδα ολόκληρον, προς την πάρεδρον αυτού σοφίαν, ώστε ν' αναγνωρίσωσι τ' αληθή των αμοιβαία συμφέροντα. Kαι οι μεν δια της προνοίας, οι δε λαοί δια της ευπειθείας να στερεώσωσι της κοινής ημών Πατρίδος την πολύευκτον ευτυχίαν. Eίθε! Είθε!

Eν Eπιδαύρω την 15ην Iανουαρίου. A´ της Ανεξαρτησίας. 1822

Εδώ μπορείτε να βρείτε σε μορφή PDF την πρώτη έκδοση του κειμένου της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας μαζί με το Σύνταγμα της Επιδαύρου (Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος). Το πρωτότυπο βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Αν σας ενδιαφέρουν δημοσιεύσεις και δραστηριότητες σχετικές με την Επανάσταση του 1821 πατήστε εδώ.